บันทึกความทรงจำ........ผมทำให้แม่ร้องไห้

พ่อผมเสีย เมื่อตอนผมอายุเจ็ดขวบ น้องสาวอายุหนึ่งขวบ ทำให้แม่ต้องเป็นเสาหลัก ทำมาหาเลี้ยงครอบครัว มีช่วงหนึ่งแม่ต้องไปขายของที่หมู่บ้านชาวเขาบนดอยปุย จ.เชียงใหม่ ผมกับน้องสาวก็อยู่กับยาย และอยู่ภายใต้การดูแล (รังแกบ้าง) ของพี่ๆ (พี่paleeyonด้วย) และผมก็ได้รับความอบอุ่นจาก " แม่มูล " (คุณแม่ของพี่ paleeyon) ซึ่งรักผมกับน้องสาวเหมือนรักลูกแท้ๆของท่านเอง....

ครั้งหนึ่ง ผมไปจุดไฟเล่นที่่ทุ่งนาท้ายหมู่บ้านไฟไหม้ลามกองฟางเลยไปถึงห้างนา ผมตกใจมากวิ่งเตลิดไปลื่นตกบ่อปลาเก่า เลือดไหลออกมาทั้งปากทั้งจมูก "แม่มูล" รีบพาไปหาหมอที่อนามัย "แม่มูล" กอดผมไว้แน่น ร้องไห้ตลอดทาง เอามือป้ายเลือดที่จมูกของผม แล้วเอาไปป้ายที่จมูกของตัวเอง พูดไปด้วยว่า"ทำไมแม่ไม่เป็นคนเจ็บเอง ทำไมต้องเป็นลูกด้วย" .....และ "แม่มูล" ต้องชดใช้ค่าเสียหายให้เจ้าของห้างนานั้นด้วย "เสียเงินเสียทองก็ช่างมันเถอะ แค่ลูกไม่เป็นไร ก็พอแล้ว...." ผมทำให้แม่ต้องร้องไห้........

" น้ำตาของแม่ ที่รินหลั่งไหล

ยามลูกเจ็บไข้ เพราะแม่เจ็บกว่า

ผิดถูกแค่ไหน ไม่เคยระอา

ขอเพียงลูกยา อยู่รอดปลอดภัย..."

( "แม่มูล" จากพวกเราไปหลายปีแล้ว .......ขอให้ดวงวิญญาณ "แม่มูล" ไปสู่สุขคตินะครับ....ผมไม่เคยพูดคำนี้เลย....ผมรักแม่ครับ )

พศ.2530

ผมเกิดอาการ เลือดออกในกระเพาะอาหาร เข้ารับการผ่าตัดที่ รพ.ใน กทม."แม่พร"แม่ของผมเดินทางมาจากเชียงใหม่ถึง กทม.ตอนเช้า แม่ยืนรองไห้มองผมอยู่นอกห้อง ไอซียูทั้งวัน(หมอห้ามเยี่ยม) พอตกประมาณ ทุ่มกว่าๆ ปรากฏว่ามีเลือดไหลออกจากแผลที่ผ่าตัด จนนองเต็มเตียงไปหมด แม่อยู่นอกห้องมองเห็น ก็รีบวิ่งไปบอกหมอ สรุปว่าต้องเข้าห้องผ่าตัดรอบสอง แม่ถือโอกาส วิ่งเข้ามากอดผม ขณะที่บุุรุษพยาบาลเข็นเตียงไปห้องผ่าตัดพูดไปร้องไห้ไป"ไม่เป็นไรแล้วลูก แม่อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ"

ผมตื่นขึ้นมาหลังจากยาสลบหมดฤทธิ์ เหลือบมองเห็นแม่นั่งพนมมือสะอึกสะอื้นอยู่ข้างเตียง พร่ำพรรณนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ผีสางนางไม้เทวดาทั้งหลาย "ถ้าเป็นคราวดับขันธ์ ของลูกแม่...ก็ขอให้มาเอาชีวิตของแม่ไปแทนเถอะ" ผมไม่ทราบว่าแม่พูดประโยคนี้กี่ครั้ง แต่ที่ ผมหลับๆตื่นๆสามสี่รอบก็ได้ยินแม่พูดประโยคนี้ทุกครั้ง...แม่อธิษฐานไปร้องไห้ไป ตลอดทั้งคืน...ผมทำให้แม่ร้องไห้....

" น้ำตาของแม่ ที่รินหลั่งไหล

กลัวลูกจากไป ห่างไกลอ้อมขวัญ

หากลูกจักสิ้น ขอแลกชีวัน

ความตายลูกนั้น แม่ขอรับแทน....."

....อีกหลายๆครั้ง ที่ผมทำให้แม่ร้องไห้ แต่แม่ก็ไม่เคยโกรธผม...และแม่ยังคอยเป็นกำลังใจให้ผมมาตลอดเวลา....ผ่านมา...สี่สิบเอ็ดปีแล้ว... พึ่งจะมาคิดได้....ผมจะไม่ทำให้แม่ร้องไห้ อีกต่อไปแล้วครับ....

" ขอโทษครับแม่ ที่ลูกพึ่งรู้

ผ่านมาอดสู ทำผิดเอาไว้

แม่คงเจ็บช้ำ ซ่อนไว้ในใจ

ลูกผิดเพียงไหน แม่ไม่ระอา

หาเรื่องสร้างเหตุ ให้แม่ร้องไห้

ตั้งแต่เยาว์วัย ร้อยพันปัญหา

ให้แม่เกิดทุกข์ ตลอดนานมา

เสาะสร้างสรรหา หลายหลากมากมาย

น้ำตาของแม่ จักต้องหยุดไหล

น้ำตาตกใน จักแห้งเหือดหาย

น้ำตาที่เหลือ จักไม่กล้ำกลาย

น้ำตาสุดท้าย จักเก็บไว้....ยินดี...."

ผมรักแม่ครับ

รพี กวีข้างถนน

เขียนใน GotoKnow โดย รพี กวีข้างถนน
ใน กวีข้างถนน

คำสำคัญ (Tags): #ขอโทษครับแม่#คำประพันธ์

หมายเลขบันทึก: 199671เขียนเมื่อ 9 สิงหาคม 2008 06:03 น. ()แก้ไขเมื่อ 8 มิถุนายน 2012 08:42 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (32)

นายประจักษ์ ปานอินทร์

เขียนเมื่อ 9 สิงหาคม 2008 06:42 น. ()

ผมก็เหมือนท่าน ทำน้ำตาแม่ไหลบ่อยๆ

ผ่านมาอดสู ทำผิดเอาไว้

แม่คงเจ็บช้ำ ซ่อนไว้ในใจ

รพี กวีข้างถนน