ครั้งก่อน ป้าเม้าได้เคยเขียนถึงว่าการเขียนข่าวนั้นไม่ยาก เพราะใครๆ ก็ทราบว่าข่าวที่ดีนั้นต้องมีความสด (รวดเร็ว) ถูกต้อง องค์ประกอบครบถ้วน คือ ใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร และทำไม แต่สิ่งที่ยาก คือ เขียนอย่างไรจึงจะได้รับการลงพิมพ์เผยแพร่
สื่อแต่ละประเภทมีลักษณะเฉพาะตัวที่ต่างกัน สื่อวิทยุเป็นสื่อที่ได้ยินแต่เสียง สื่อโทรทัศน์สามารถมองเห็นได้ทั้งภาพที่เป็นภาพเคลื่อนไหวและได้ยินทั้งเสียง ในขณะที่สื่อหนังสือพิมพ์ถ่ายทอดผ่านตัวอักษร ข้อความ และภาพนิ่ง ฉะนั้น ผู้เขียนข่าวต้องให้ความสำคัญและคำนึงถึงประเภทของสื่อเพื่อที่จะสามารถเขียนข่าวให้เหมาะสมทั้งรูปแบบและขนาดความยาวของข่าว โดยส่วนตัวป้าเม้านั้น
ข่าวหนึ่งข่าวซึ่งเป็นเรื่องเดียวกัน ถ้าจะส่งให้สื่อวิทยุก็จะเขียนให้เหมาะสมกับสื่อที่เหมาะสำหรับการอ่านคือไม่ยาวมากจนเกินไปนัก โดยจะนำมาปรับอีกครั้งให้เหมาะสมสำหรับผู้ประกาศข่าวอ่านเพื่อเผยแพร่ผ่านสื่อโทรทัศน์ และปรับให้เหมาะสมกับรูปแบบคอลัมน์ ตลอดจนความยาวของเนื้อข่าวเพื่อที่นำส่งเพื่อเผยแพร่ผ่านสื่อหนังสือพิมพ์
มีหลายคนที่ถามป้าเม้า “โอ้โฮ...ต้องทำขนาดนั้นเชียวหรือ”
ป้าเม้าเลยบอกว่า “คำตอบอยู่ที่ตัวเรา ขึ้นอยู่ที่เรา เพราะถ้าหากเราต้องการให้ข่าวของเราได้รับการเผยแพร่เราต้องทำ”
อย่ามัวคิดว่า ก็คุณเป็นนักข่าวไม่ใช่หรือ
ถ้าหากคุณต้องการได้ข่าวคุณก็ต้องหาเองซิ
ถ้าคุณอยากได้ข่าว คุณก็ต้องเดินเข้ามาหาเราเองซิ
ก็คุณเป็นนักข่าว คุณก็ต้องเขียนข่าวเองซิ
เก่าไปแล้วกับความคิดเช่นนั้น โดยเฉพาะผู้ที่ทำงานในหน้าที่ประชาสัมพันธ์
เพราะถ้าหากมัวแต่รอให้มีผู้มาค้นพบพบช้างเผือกด้วยตนเอง ก็คงจะรอกันนาน... หรืออาจจะไม่มีผู้มาพบเห็นและร่วมชื่นชมเลย สู้ดีหากเรามีของดีเราก็นำออกไปอวดให้ผู้คนได้ร่วมชื่นชมจะไม่ดีกว่าหรือ ?
....................................................................................