บางท่านคงเคยคิดว่า ภาษาไทยเป็นวิชาที่น่าเบื่อ กฎเกณฑ์เยอะ หรือเรียนวรรณคดีที่เป็นเรื่องเพ้อฝัน เดิมทีผมก็เป็นคนหนึ่งที่เคยคิดเช่นนั้น แต่พอผมได้หวนกลับไปคิดถึงเรื่องราวการเรียนรู้ภาษาไทยของผมเมื่อยังเป็นเด็กในอดีตที่ค่อยๆซึมซับเข้ามาในชีวิต จนทำให้วันนี้ผมเป็นอีกคนที่รักและภูมิใจในภาษาไทย ผมจึงขอแบ่งปันประสบการณ์ที่ทำให้ผมกลับมาตั้งใจและรักภาษาไทยครับ

PART I  แม่เป็นผู้จุดประกาย

   เมื่อผมยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาล ผมอาศัยอยู่กับแม่และพี่ชายซึ่งอายุห่างกัน 6 ปี ส่วนพ่อทำงานอยู่ต่างจังหวัด ผมกับแม่และพี่ชายจึงสนิทกันมาก แม่ของผมเป็นครูสอนภาษาไทย ดังนั้นแม่จึงสอนให้ผมหัดเขียนอ่านตั้งแต่ยังเด็ก โดยการหาหนังสือนิทานภาพ การ์ตูนมาให้หัดอ่าน และแม่จะพาท่องจำอาขยานบางบทที่มีความหมายดีๆ เช่น บทแมวเหมียว หรือบางบทที่มีสัมผัสไพเราะ เช่น บทดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า  และแม่มักจะเล่าเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับวรรณคดีไทยให้ฟังอยู่เสมอ เช่น เรื่องของหนุมานกับยาสังกรณีตรีชวา ซึ่งแม่จะเล่าหลังท่องอาขยานเกี่ยวกับหอกโมกขศักดิ์ให้ฟัง ( เป็นบทที่แม่เคยท่องตอนเรียนประถม ผมเชื่อว่า พี่ๆหลายท่านใน Go to know ที่ร่วมสมัยกับแม่ผม น่าจะรู้จักกันนะครับ)

                           บัดนั้น                     พระยาพิเภกยักษี

                เห็นพระองค์ทรงโศกโศกี        อสุรีก้มลงกับบาทา

                ทูลว่าพระลักษมณ์สุริยวงศ์      ยังไม่ปลงชีวังสังขาร์

                อันโมกขศักดิ์อสุรา               พรหมาประสิทธิ์ประสาทไว้.......

ซึ่งตอนนั้นผมยังไม่รู้หรอกว่า บทร้อยกรองคืออะไร รู้เพียงว่า เหล่านี้คือคำคล้องที่ไพเราะและมักจะมาพร้อมกับนิทานสนุกๆของแม่เสมอ  และถ้ามีคำศัพท์ยากๆ แม่ก็จะคอยแปลให้ฟัง ทำให้ผมยิ่งอยากรู้อยากเห็น อยากอ่านเพิ่มเติมให้สนุกสมใจของตัวเอง

PART II แรงจูงใจอยากเป็นกวี(บ้าง)

   เมื่อข้าพเจ้าเรียนชั้นประถม พี่ชายของผมก็เรียนชั้นมัธยม ซึ่งแม่ของผมจะช่วยสอนวิชาภาษาไทยให้พี่เสมอๆ และผมก็จะไปนั่งฟังด้วย เพราะการสอนของแม่จะเป็นการเล่าเรื่องสนุกๆหรือยกตัวอย่างประกอบ เช่น ครั้งหนึ่งที่พี่เรียนเรื่อง กาพย์เห่ชมเครื่องความหวาน พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ 2 แม่จะเล่าเรื่องอาหารไปพร้อมๆกัน บางอย่างแม่ก็ทำให้กินหรือไปซื้อมากินเพื่อจะได้รู้ซึ้งถึงรสชาติของอาหารและบทกวี ซึ่งทำให้ผมรสนุกกับการเรียนรู้แบบนี้ เพราะไม่ได้อยู่ในกฎเกณฑ์อะไรมากมายที่ต้องนั่งท่องจนน่าเบื่อ นอกจากนี้แม่ยังมีหนังสืออีกหลายๆเล่มให้อ่าน เช่น นิราศของสุนทรภู่ เมื่อผมเจอคำศัพท์ยากๆ แม่ก็สอนให้เปิดพจนานุกรม โดยแม่จะมี พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2493 (ทันสมัยที่สุดสมัยแม่เรียนครู : ฉบับแรกของราชบัณฑิต) และมีวันหนึ่งที่แม่ได้สอนให้พี่แต่งกลอนสุภาพ เป็นกลอนเกี่ยวกับสุนทรภู่ ผมรู้สึกว่าแม่แต่งเพราะมาก และอยากทำได้บ้าง  จนเมื่อผมขึ้นเรียน ม.1 ได้ลองส่งกลอนประกวดในวันสุนทรภู่ แต่ไม่ได้รับรางวัล ผมจึงตั้งใจเริ่มต้นใหม่ โดยหาหนังสือคำกลอนมาอ่านเพื่อเรียนรู้เทคนิคต่างๆ และปีต่อมาตอนผมเรียน ม.2 ได้ส่งอีกครั้ง และได้รับรางวัลชนะเลิศ ผมดีใจมากแม้ว่ารางวัลจะมีมูลค่าน้อย แต่มันทำให้ผมรู้สึกว่า "เราทำได้แล้ว"  แม่ได้ให้รางวัลกับผมเป็น พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542  หลังจากนั้นผมก็เริ่มหัดเขียนบทกวีประเภทต่างๆ ทั้ง กลอน กาพย์ โคลง ฉันท์(เป็นอินทรวิเชียร์อย่างเดียว) กาพย์ห่อโคลง และใช้เวลาว่างแต่งเรื่อยมา ทั้งแต่งเล่น ส่งครู และส่งประกวดในโอกาสต่างๆ

PART III  ส่งท้าย

     จากวันที่แม่ได้สอนให้พี่แต่งกลอน ทำให้ผมเกิดแรงบันดาลใจและความรู้สึก "อยากทำได้บ้าง" จนวันนี้ผมสามารถ"ทำได้" ในระดับหนึ่งแล้ว ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรักและสนใจเรียนภาษาไทย แม้ว่าบางครั้งผมจะเบื่อหน่ายกับหลักภาษาที่ยุ่งยาก แต่เมื่อนึกถึงความพยายามของแม่ที่ค่อยๆสอนมา และความสนุกที่ได้จากภาษาไทย ทำให้ข้าพเจ้าตั้งใจที่จะเรียนภาษาไทยเพื่อการสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกครั้ง (ช่วงหลังข้าพเจ้าให้เวลากับการเรียนด้านวิทยาศาสตร์จนเกือบทิ้งภาษาไทย) และข้าพเจ้าก็สามารถทำได้  ถ้าหากท่านไหนที่ยังไม่ชอบบางวิชาอยู่ ก็ลองหาแรงบันดาลใจจากเรื่องใกล้ตัวมาช่วยนะครับ ไม่แน่ท่าอาจจะหลงรักวิชานั้นโดยไม่รู้ตัว

 ภาคผนวก

กลอนสุภาพ "พระคุณครู"  ได้รับรางวัลรองชนะเลิศในพิธีไหว้ครู ประจำปี 2552 คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น

http://gotoknow.org/file/523070095-9/poem.doc

กลอนนิราศพระธาตุพนมจำลอง อ.ห้วยเม็ก (ส่งครูตอน ม.6)

http://gotoknow.org/file/523070095-9/Nirat.doc

บันทึกข้อมูลครั้งแรกวันที่ 29 มิถุนายน 2552