ชีวิต...ทรนง (ทนง โคตรชมพู) ศิลปินที่ยิ่งใหญ่หัวใจเกินร้อย

คุณทนง โคตรชมพู ศิลปินที่ยิ่งใหญ่หัวใจเกินร้อย คนที่มีส่วนของร่างกายที่ใช้งานได้เพียง 10 % โดยใช้ได้เฉพาะส่วนคอขึ้นไปเท่านั้น แต่สิ่งที่เขาทำเกินร้อยเปอร์เซ็น

คุณทนง โคตรชมพู ศิลปินที่ยิ่งใหญ่หัวใจเกินร้อย คนที่มีส่วนของร่างกายที่ใช้งานได้เพียง 10 % โดยใช้ได้เฉพาะส่วนคอขึ้นไปเท่านั้น เขาเป็นโรคกล้ามเนื้อละลาย แต่สิ่งที่เขาทำนั้นเกินร้อยเปอร์เซ็น

ในการประชุม เครือข่ายนวัตกร...นักพัฒนาระบบหลักประกันสุขภาพอีสานตอนบน ปี 2552ณ ห้องประชุมคอนเวนชั่นฮอลล์ โรงแรมเซ็นทารา เจริญศรีแกรนด์ อุดรธานี 23 ธันวาคม 2552

ที่แห่งนี้... ดิฉันมีโอกาสได้ฟัง... ได้เห็น... ผู้ชายคนนี้ที่ทำให้ใครก็ตามที่ได้ฟังเขาพูดจะสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่โดยเฉพาะหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของเขา สิ่งที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้เป็นคำพูดของคุณทนง ดิฉันจดมาเกือบทุกคำพูดเพราะคำพูดของเขากินใจเหลือเกิน ภาษาที่เขาใช้ช่างสวยงาม เขาเล่าด้วยน้ำเสียงทุ้ม ..ชัด.. เป็นจังหวะ ชวนติดตามและรู้สึกสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่เขาถ่ายทอดออกมา ในการประชุมครั้งนี้ กิจกรรมนี้ถือว่าเป็นการเสริมพลังให้คนทำงานและผู้คนทั้งหลายที่ได้ฟังมีกำลังใจไม่น้อย

เวลาเที่ยงแล้ว..แต่ในห้องประชุมแห่งนี้พวกเราตั้งตารอเวลานี้...อยากเห็นเขา(ซึ่งการที่มีแขกรับเชิญคือคุณ ทนง โคตรชมพู ทำให้ดิฉันมีความกระตือรือล้นที่อยากมาเข้าร่วมประชุมในครั้งนี้มาก)

และแล้วก็ถึงเวลา ชายผมยาวคนนั้นนั่งในรถเข็นสีแดงสดใส เขาผูกผ้าที่ศีรษะเหมือนศิลปินหลายๆท่านชอบทำเขาล่ะ ทนง โคตรชมพู

พิธีกรเริ่มถามประวัติของเขา ซึ่งพิธีกรผู้ดำเนินรายการคือท่านนพ. ปรีดา แต้อารักษ์ ผอก.สปสช.เขต8 อุดรธานีนั่นเอง

คุณทนงบอกว่าเริ่มป่วยตอนอายุ 10 ขวบ เรียนอยู่ป.5 ในชั่วโมงพละ ขณะที่กำลังวิ่ง แล้ว.. เขาล้มลง และต่อมาก็มักจะเป็นเช่นนี้อีก..

ขาเขา เริ่มลีบเล็กลง ตอนนั้นหมอที่รักษาแนะนำให้ออกกำลังกายแต่ยิ่งออกกำลังกายกล้ามเนื้อยิ่งอ่อนแรงเขาบอกว่า “ ทุกครั้งที่ล้มรู้สึกไม่ดีเลยที่ล้มต่อหน้าผู้คน แม่จะเข้าใจที่สุด..เขาจะไม่เร่งผม

ผมเดินไปนาตอนบ่าย............มันช้ากว่าปกติมาก ปกติจะถึงเที่ยงแต่...วันนี้ถึงนาตอนบ่าย2 วันนั้นเห็นฟ้าแดง......เป็นสิ่งเตือนว่าลมพายุกำลังจะมา เป็นครั้งแรกที่แม่เคี่ยวเข็ญผมให้รีบกลับบ้าน.....ผมล้มลง....แม่จับผมใส่ตะกร้าใบหนึ่งและจับน้องสาวผมใส่ตะกร้าอีกใบหนึ่ง ภาพนั้น....อยู่ในใจผม

ผมต้องเอาชนะมัน ผมเลยฝึกเดินคนเดียว เกาะผนังเดิน จะล้มก็พยายามเกาะผนังไว้....สุดท้ายผมรู้ว่าจะต้องล้ม....และล้มลง ..สลบอยู่คนเดียว ...

ตื่นขึ้นมา...ผมไม่อยากตื่นมาพบสายตาของทุกคนที่ผิดหวังและเจ็บปวด........

ผมกลัว...ที่จะลุกขึ้นเดินเพราะเดินแล้วจะล้ม ”

งานศิลปะเริ่มตั้งแต่วัยเด็ก งานศิลปะ เป็นสิ่งเดียวที่จะกลบเกลื่อนเรื่องนี้ได้ ผมเขียนรูปด้วยมือ ยิ่งกลบเกลื่อนยิ่งชัดเจน เพราะวันหนึ่ง....มือที่จับพู่กันเล็กๆ..มันหนักมาก รุ่งเช้าไม่สามารถยกมือมาเขียนได้อีกเลย

คนที่พยายามจะทำในสิ่งที่ตนเองรัก....ท้อแท้สิ้นหวัง....มีสิ่งกระตุ้นเตือนให้ผมลุกมาสู้อีกครั้ง วันหนึ่ง....น้องสาวผมบอกว่าไม่อยากไปเรียนหนังสือเพราะกลัวว่า...ตัวเองจะล้มในชั่วโมงพละ และเป็นเหมือนพี่ชาย ผมบอกว่าไม่ใช่...แต่จริงๆแล้วใช่ .....เขาล้มเหมือนผม.....

อนาคตต้องไม่น่ากลัว ผมจะทำให้น้องสาวเห็น

เหมือนมีรอยแยกที่มีแสงสว่างส่องมา.....

ผมอ่านหนังสือการเขียนรูปด้วยปาก....ได้มาลองทำโดยนึกถึงภาพมือที่จับพู่กันให้แน่น และปากกัดพู่กันให้แน่น....ผมดีใจมากและคิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จมากที่คิดออกได้ ชีวิตที่ถูกพันธนาการด้วยร่างกายแบบนี้ แต่เป็นชีวิตที่มีอิสรภาพเพราะได้ทำในสิ่งที่ตนเองรัก ชีวิตต้องพลิกผัน และมีคุณค่า ผมไปต่อได้

ชีวิตคนเราเกิดมา มีชีวิตต้องใช้มัน มีหัวใจที่มีสิ่งที่ต้องรัก และมุ่งหวัง ความพยายามมากขึ้น ต่อสู้เท่านั้นที่เป็นสิ่งบอกเราว่าเราจะมีชัยชนะ แม้แต่ชะตากรรมที่เราประสบอยู่ ต้องมีความศรัทธา ศรัทธาต่อตัวเอง ในสิ่งที่เราคิดจะทำ ผมขอเสียงปรบมือให้ความศรัทธาต่อตัวเอง”

คงไม่ต้องสรุปใดๆเพราะมันอยู่ในคำบอกเล่านั้นหมดแล้ว

ภาพนี้วาดในห้องประชุมนั้นค่ะโดยใช้เวลาเพียงน้อยนิด

เขียนใน GotoKnow โดย นาง...มณีวรรณ ตั้งขจรศักดิ์
ใน เรื่องเล่า ทุกเรื่องราว

คำสำคัญ (Tags): #เครือข่ายนวัตกร...นักพัฒนาระบบหลักประกันสุขภาพอีสานตอนบน ปี 2552#ทนง โคตรชมพู

หมายเลขบันทึก: 323262เขียนเมื่อ 26 ธันวาคม 2009 18:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:07 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (52)

หนานเกียรติ

เขียนเมื่อ 26 ธันวาคม 2009 19:22 น. ()

สุดยอดเลยครับ

อึ้งและทึ่งมาก ๆ

pa_daeng

เขียนเมื่อ 26 ธันวาคม 2009 20:10 น. ()

สวัสดีค่ะ พี่นาง
คนนี้ เป็นคนบ้านถ่อนรึป่าวคะ
ภาพเขียนเค้าสวยมาก
พี่นางก็เขียนได้ดีมากๆๆค่ะ
สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ

กานดาน้ำมันมะพร้าว

เขียนเมื่อ 26 ธันวาคม 2009 20:47 น. ()

สวัสดีปีใหม่2553 ส่งความสุขแด่คุณมณีวรรณ ตั้งขจรศักดิ์

ขออาราธนาขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย

และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในโลกนี้ อวยพรให้คุณมณีวรรณ

มีความสุข ใจ สุขกาย สุขภาพแข็งแรงทุกๆวัน

ปรารถนาสิ่งใดขอให้ดั่งใจตลอดปีใหม่2553 และตลอดไป

อ.ทนงศักดิ์ ยอดเยี่ยมมากนะคะ

เป็นตัวอย่างให้เราที่ปกติดี ไม่ท้อถอยได้อย่างดีมาก

เคยดูรายการทีวี คนค้นตน บางคน สู้อย่างอ.ทนงศักดิ์

วาดภาพเหมือนกันเป็นคนพิการดูเหมือนคนแคระไม่มีแขน

ใช้ปากและเท้า วาดและทำทุกอย่างด้วยตัวเองด้วยเท้าและปาก

เรียนเพาะช่างวาดรูปหาเงินเรียน เก่งจริงๆ จำชื่อเขาไม่ได้

คนกลุ่มนี้สุดยอดคนนะคะ

กานดาน้ำมันมะพร้าว

เขียนเมื่อ 26 ธันวาคม 2009 20:51 น. ()

พิมพ์ ชื่อ อ.ทนง โคตรชมพู ผิดค่ะ

หยั่งราก ฝากใบ

เขียนเมื่อ 26 ธันวาคม 2009 21:20 น. ()

สวัสดีค่ะคุณมณีวรรณ

อ่านเรื่องของ คุณทนง โคตรชมพู แล้ว อายตัวเองจังค่ะ

ยอมสยบให้กับความเข้มแข็งของท่าน "หัวใจทองคำ" แบบนี้ ไม่ว่าอยู่ในสภาพใดไม่มีวันท้อทุกข์ ไม่มีวันยอมก้มหัวให้กับอุปสรรคใด ๆ

ภาพแต่ละภาพงดงามด้วยจิตวิญญาณของคนวาดอย่างแท้จริงค่ะ

ขอบคุณที่นำเรื่องราวดี ๆ มาเพิ่มพลังใจให้กับเพื่อน ๆ ในนี้นะคะ

(^___^)

คารวะหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของคุณทนง โคตรชมภู ค่ะ

นาง...มณีวรรณ ตั้งขจรศักดิ์