ผ่านมาช่วงหนึ่งกับการมีชีวิตขลุกอยู่กับการเขียน Blog และการอ่าน Blog  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่อง การเขียน Blog  ดิฉันพบว่า การเพียรเขียน  Blog ให้คุณประโยชน์  และเป็นเครื่องมือฝึกตนได้อย่างน้อย 5 ข้อ ดังต่อไปนี้ (สมองก้อนน้อยนิดของดิฉัน คิดได้เท่านี้)

1. ได้หัดเป็นคนช่างบันทึก : จะบันทึกได้ก็ต้องหัดช่างสังเกต หรือหัดคิด คิดว่า วันนี้มีอะไรผ่านเข้ามาในชีวิตบ้าง สิ่งที่ผ่านมามีประโยชน์ มีโทษอะไร สิ่งไหนควรจดจำ สิ่งไหนควรทำ หรือไม่ควรทำซ้ำอีก แล้วก็บันทึกไว้ เพื่อเป็นความทรงจำ  หรือเพื่อย้ำเตือนตน 
2. ได้หัดเป็นนักเขียน : Diary แบบ Blog บังคับให้เผยตัวตนต่อสาธารณะ ทำให้ต้องระวัง "คำเขียน"  เป็นการฝึกใช้ภาษาไปในตัว  เขียนอย่างไรให้ผู้อ่านเข้าใจได้อย่างเรา  รู้สึกได้อย่างเรา
3. ได้หัดเป็นตัวของตัวเอง : แม้บางทีเราอาจนำข้อคิดข้อเขียนของผู้อื่นมาแปะไว้บ้างก็ตาม  แต่แบบฉบับของเราจะแฝงอยู่ในสิ่งที่เราอยากบันทึกไว้อยู่ดี ข้อดีของ Blog คือ เราไม่ต้องแคร์ว่าใครจะยอมรับเราหรือไม่ยอมรับ แม้ลึกๆ คนส่วนใหญ่ปรารถนาการยอมรับจากผู้อื่นก็ตาม แต่การไม่ยอมรับของผู้อื่น มักไม่ปรากฎบน Blog (โดยเฉพาะ Blog ดีๆ อย่าง  gotoknow ซึ่งเป็นชุมชนของผู้มีวัฒนธรรมชื่นชมซึ่งกันและกัน  หวังดีต่อกัน)
4. ได้หัดเป็นนักอ่าน : บางครั้งเมื่อจะบันทึกเรื่องที่ยังรู้ไม่ครบ ก็ต้องขวนขวายหาความรู้เพิ่มจากการอ่าน  บางครั้งฝืดเคืองปัญญา  ก็ได้อาศัยเรื่องที่อ่านมาแล้วประทับใจบันทึกแก้ขัดไปบ้าง  แต่ก่อนจะบันทึก ก็ต้องอ่านอยู่ดี  อ่านแล้วบันทึกซ้ำ เหมือนย้ำให้เข้าใจมากยิ่งขึ้น
5. ได้ค้นพบข้อเท็จจริงบางอย่าง :  ว่า  ปราชญ์ที่มีชื่อเสียง นักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ บุคคลสำคัญๆ หลายต่อหลายท่าน มีนิสัยคล้ายกันอยู่อย่างหนึ่ง คือ ชอบบันทึก Diary  (อ๊ะ อ๊ะ อย่าเพ่อเข้าใจว่า  ดิฉันหาญคิดจะเป็นปราชญ์กับเขาบ้าง) ข้อนี้เป็นเพียงสิ่งที่สังเกตได้จากความถี่ที่พบ  

  อย่างวันนี้ ไม่มีสาระอะไรในชีวิต ก็เขียนเชียร์ เรื่องการเขียน Blog ก็ยังดี จริงมั้ยค่ะท่าน