บันทึกนี้ขอเป็นตัวแทนน้อมบูชาแม่แทน
ชาวGTKทุกท่าน
เราเคยคิดบ้างไหมว่า ในชีวิตของเรานั้น การที่เราเติบโตมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะใคร บางคนคิดว่าอายุ ๒๐ ปี จึงค่อยเลี้ยงดูคุณพ่อคุณแม่เป็นการตอบแทน บางคนคิดว่าเมื่ออายุ ๓๐ ปี มีการมีงานทำจึงค่อยเลี้ยงแม่ตอบแทน แต่ถามว่าใครจะรู้ว่าเมื่อเราอายุถึง ๒๐ - ๓๐ ปี คุณพ่อคุณแม่จะยังอยู่กับเรา ใครจะรู้บ้างว่าเราจะมีอายุถึง ๒๐ - ๓๐ ปี เพราะความตายนั้นแขวนคออยู่ตลอดเวลา ผู้ใดที่คิดว่าจะเลี้ยงพ่อแม่เป็นการตอบแทน เมื่ออายุ ๒๐ - ๓๐ ปี ผู้นั้นชื่อว่าเป็นผู้ที่ประมาท เป็นผู้ที่คิดผิดอย่างร้ายแรง บางทีถ้ามัวแต่ผลัดวันประกันพรุ่งในการเลี้ยงพ่อแม่เป็นการตอบแทน อาจจะได้เลี้ยงท่านเพียงน้ำครึ่งแก้ว ข้าวครึ่งจาน อาหารครึ่งถ้วยไปตั้งไว้หน้าโลงศพ เมื่อท่านได้ตายจากเราไปแล้ว ถามว่าการเลี้ยงพ่อแม่เพียงน้ำครึ่งแก้ว ข้าวครึ่งจาน อาหารครึ่งถ้วย ไปตั้งไว้หน้าโลงศพ ในเมื่อท่านตายนั้นมันเพียงพอกับบุญคุณของท่านที่ตรากตรำทำมาตลอดชีวิตหรือ ? มันเพียงพอกับบุญคุณของท่านที่ให้เราทั้งเลือดเนื้อและจิตวิญญาณหรือ ?
ในตอนนี้บางคนไม่มีคุณแม่อยู่แล้ว บางคนยังมีคุณแม่อยู่ คุณแม่ของลูกทุกคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนจนหรือคนรวย สิ่งที่คุณแม่มีเท่ากันทั้งหมด นั้นก็คือ ความรักลูก แม่ไม่เคยนึกถึงเลือดเนื้อของตัวเองในร่างกายว่า จะได้รับความเจ็บปวดหรือไม่ แต่แม่ยังคิดอยู่ตลอดเวลาว่าลูกของแม่จะได้รับความเจ็บปวดหรือเปล่า บางคนพอถึงงานวันเกิด จัดงานวันเกิดเลี้ยงเพื่อนฝูงอย่างยิ่งใหญ่ มีเหล้ามีบุหรี่ พากันดีใจว่า วันนี้คือวันเกิดของเรา แต่จะมีใครที่รู้บ้างว่า วันที่ตัวเองภูมิใจนักหนาว่าเป็นวันเกิดของตัวเองนั้น แท้ที่จริงแล้วคือวันเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดของแม่ คือวันที่แม่เกือบจะสิ้นชีวิต ฉะนั้นการจัดงานวันเกิดนั้น จึงควรที่จะเปลี่ยนมาว่า งานวันใกล้จะตายของท่าน หรืองานวันผู้ให้กำเนิด จึงจะถูกกว่า ตัวเองเกิดมามีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย ไม่เคยนึกถึงวันผู้ให้กำเนิดบ้างเลย เฝ้าแต่จะนึกเพียงว่าวันไหนเป็นวันเกิดของเรา จะได้มีความสุข อนิจจา…เพียงแค่นี้หรือคือความคิดของลูก เพียงแค่นั้นหรือของคนที่ได้ชื่อว่าลูก ที่เกิดมาจากเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน ทำไมหนอคนที่เกิดมาจากแม่นั้น จึงลืมคิดไปว่า ตัวเองยังมีวันวันหนึ่ง ที่เป็นสำคัญที่สุด วันนั้นก็คือ “วันผู้ให้กำเนิด” หรือวันแม่นั่นเอง…
เมื่อถึงวันสำคัญต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นวันเกิดของคนโน้นคนนี้..วันพิเศษอื่น ๆ เช่นวันปีใหม่ เป็นต้นหัวใจของลูกก็มีแต่ใครต่อใครมากมายจนจนแน่นไปหมด จนไม่มีที่ว่างเล็ก ๆ สักนิดหนึ่งสำหรับแม่และพ่อเลย..ลูกมักมีคำหวานไพเราะเสนาะหูกำนัลแด่คนอื่น ๆ เสมอ ๆ แต่กับพ่อแม่ซึ่งรักและจริงใจต่อลูกยิ่งกว่าใคร ๆ ถ้าพ่อแม่ทำให้ลูกไม่พอใจ แม้เพียงเล็กน้อย..ลูกก็บึ้งตึงหรือตวาดเอา ตะคอกใส่กระแทกกระทั้นปั้นปึงตึงตังราวกับพ่อแม่เป็นตัวมารร้าย เป็นกองขยะที่โสโครกน่าสะอิดสะเอียน..
ลูกเคยรู้บ้างไหมว่าแม่เจ็บปวดขมขื่นรวดร้าวเพียงใด บางครั้งแม่นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแม่ต้องกินข้าวคลุกกับน้ำตาเสมอบางครั้งต้องทิ้งช้อนไปนอนร้องให้ให้สาแก่ใจกับความทุกข์ที่เผาในหัวอก ลูกทำให้แม่เจ็บ แต่ช่างเถิด แม่ให้อภัยลูกได้เสมอ ขอให้ลูกจำไว้อย่างเดียวว่า..ในหัวใจของแม่มีเพียงลูกเท่านั้น..
โอ้ลูกจ๋า แม่เกือบเสียชีวิตตอนคลอดเจ้า แม่คอยเฝ้ายามเจ้าเติบใหญ่ และต้องมอบชีวิตให้เพราะดวงใจของแม่นี้ลูกจ๋า เจ้าคือดวงใจของแม่ แม่จากเจ้าไปแล้ว เจ้าไม่ต้องคิดถึงแม่หรอกนะ แต่แม่ขอให้เจ้าเป็นคนดีของทุก ๆ คน เท่านั้นแม่ก็จะได้ตายตาหลับ..
เราบางคนเคยทำให้คุณแม่ผิดหวัง จนต้องหลั่งน้ำตาออกมา ทำให้คุณแม่เสียใจ คุณแม่ไม่เคยปรารถนาร้ายต่อเรา แต่เรายังบังอาจจะเหยียดหยามน้ำใจของคุณแม่ได้ สู้ให้แม่มีไม้เท้าอันเดียวยังจะดีกว่า เวลาที่แม่จะล้ม แม่ยังใช้ไม้เท้าค้ำยันร่างกายไม่ให้ล้มได้ เวลาสัตว์ร้ายจะกัด แม่ยังใช้ไม้เท้านั้นไล่สัตว์ร้ายได้ แต่ลูกอกตัญญู ช่วยอะไรแม่ได้บ้าง นี้แหละเขาว่าไม้เท้าของพ่อแม่ที่แก่เฒ่าดีกว่าลูกเต้าที่มันอกตัญญู สิ่งใดที่เป็นความผิดที่เคยกระทำมา เราลองย้อนมองชีวิตชีวิตหนึ่งที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งชีวิตนี้ เป็นชีวิตของคนที่โลกขนานนามว่า “แม่” แล้วจงสำนึกในพระคุณของท่าน ตั้งใจทำความดีตอบแทนพระคุณแม่ตั้งแต่วันนี้ ก่อนที่ไม่มีโอกาสที่จะตอบแทนพระคุณท่าน
เราชาว GTK ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหมว่า ตัวของเราก็คือร่างกายของคุณพ่อคุณแม่ ที่ตั้งใจให้เกิดเป็นตัวแทนของท่าน เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว คนที่เกเร คนที่ขี้เกียจ คนที่ไม่สนใจ ไม่รักคุณพ่อคุณแม่ หรือเป็นลูกไม่รู้บุญคุณพ่อแม่ เลิกเสียเถอะนะ(ธรรมฐิตขอกราบละ) …. หันมาทดแทนพระคุณของท่านทั้งสองตั้งแต่วันนี้ เพื่อความเป็นสิริมงคลแก่ตัว
ถึงวันนี้ ท่านระลึกถึงพระคุณของคุณพ่อคุณแม่แล้วพร้อมที่จะตอบแทนพระคุณท่านแล้วหรือยัง..??………………..
ธรรมะฐิตขอน้อมบูชาระลึกคุณงามความดีแทนลูกๆชาวGTK
แด่แม่ของเราทุกๆท่านขอรับ..
ธรรมะสวัสดีขอรับ
สวัสดี ท่านธรรมฐิต
แม่อบรมนิสัยความกตัญญูกตเวที ให้รู้จักบุญคุณของผู้อื่น แต่ผมเห็นว่า
คนเรายุคนี้ไม่ค่อยนึกถึงบุญคุณต่อกันเสียแล้วครับท่านมหา
สวัสดีขอรับอาจารย์หายไปหลายวันเหนาะ
คละเคล้ากันไปขอรับดีบ้างเลวบ้าง..
เป็นข้อเตือนใจที่ดีจริงๆค่ะ จะไม่ลืมพ่อกับแม่ ดีใจที่พ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ให้เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูกค่ะ จะทำให้ดีที่สุดกับท่านทั้ง 2 ค่ะ
น่าภูมิใจแทนคุณแม่คุณพ่อของอาจารย์ลูกหว้าจัง
ขออนุโมทนาขอรับอาจารย์
คนกตัญญูกตเวทีต่อแม่พ่อ
อยู่ที่ไหน..ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ขอรับ
นมัสการค่ะ...หลวงพี่
วันไหนๆ ก็เป็นวันของแม่เสมอค่ะ...สิ่งเดียวที่ทำได้ขณะนี้...คือพยายามไม่ทำตัวให้ท่านหนักใจค่ะ...
"รักของพ่อแม่" ยิ่งใหญ่เหนือฟ้ามหาสมุทร...
---------------
ขอบพระคุณสำหรับธรรมะเตือนใจค่ะ
ระดับความคิดอาจารย์หลวงพี่ว่าคงไม่ทำให้แม่พ่อผิดหวัง
สาธุขอรับ..
กราบนมัสการเจ้าค่ะหลวงน้า
...หลานแวะมาบูชาพระคุณแม่อีกคนหนึ่งค่ะ..หลวงน้าสบายดีหรือเปล่าคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...หลานจิ
อย่าทำให้แม่พ่อผิดหวังละหลานจิ..
หลวงน้าสบายดีจ๊ะ..
ขอบใจจ๊ะที่มาทักทาย
นมัสการค่ะท่านธรรมฐิต
คนเป็นแม่อ่านแล้วเล่นเอาน้ำตาซึม
พี่นกเองเป็นทั้งลูกและเป็นทั้งแม่ จึงพยายามอย่างยิ่งที่จะดูแลคุณแม่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
การที่เราทำทุกอย่างที่ดีที่สุดเพื่อคนที่เรารักทั้งสองด้านเป็นความอิ่มในจิตที่ไม่มีวันจะหมดอิ่ม
นมัสการด้วยความขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ
สาธุ..พี่นก..
ที่อิ่มใจเพราะยิ่งให้โดยความบริสุทธิ์ใจเท่าไร
เราก็ยิ่งสุขใจโดยมากขึ้นเท่านั้นเช่นกัน..