คืนที่ขับรถเข้าเส้นทางสู่หาดในยาง   ใจมันแวบว่า ไม่ได้รู้เลยว่า  เหล่า bloggers อยู่ที่ส่วนไหนของหาด   ความเชื่อก่อนมา คิดว่าน่าจะเป็นจุดของหาดด้านโรงแรม   ขับรถผ่านมาครึ่งทาง มองเส้นทางที่ผ่าน  เอ๊ะ! ใช่ในยางไหมหว่า   ทำไมมันต่างกับภาพในหัวมากๆเลย อย่ากระนั้นเลย จอดรถโทรถามอัยการชาวเกาะดีกว่า  

กริ๊ง.....กริ๊ง......เสียงหนุ่มหล่อดังมาเข้าหู......คร๊าบ.......ฉันเลยแนะนำตัวว่า พี่อัยการค่ะ  หมอเจ๊ค่ะ  ให้ไปเจอกันตรงไหน   แทนที่หนุ่มหล่อจะตอบ......กลับถามว่า  ตอนนี้อยู่ตรงไหน.........พอฉันตอบกลับไป ......ก็มีคำตอบสุดท้ายกลับมา ว่า อุทยานแห่งชาติสิรินารถ  ตรงร้านสหกรณ์ครับ   เข้ามาก็เห็นครับ  จะมีป้ายต้อนรับ gotoknow ติดไว้เห็นชัดๆเลยครับ.......

ฉันสายตาสั้น และตาแชแหม (ภาษาภูเก็ต) แบบไก่ตาฟางเวลาขับรถยามค่ำคืน.....แล้วตอนนั้นก็มืดสนิทแล้วด้วย........ใจมันเลยค้อนอัยการชาวเกาะว่า......... แหม๊......ไม่ถามเราสักกะคำว่า......รู้จักไหม สหกรณ์นะ........ไว้ใจเราจัง........แล้วใจก็บอกว่า......เอาก็เอาว่ะ......เดาสุ่มไปก่อนแล้วกัน.......ไปผิดทิศเดี๋ยวค่อยโทรฯใหม่........ 

โอ้..จ๊อด.....ขับเพลินไปหน่อย  ตอนขับเลยปากทางเข้า.....มันเหมือนมีอะไรปิ๊งแว๊บบอกให้แวะหาน้ำกินที่ร้านปากซอย.....เลยได้ถามทางว่า สหกรณ์อุทยานมันอยู่ตรงไหน.......เจ้าของร้านนี้น่ารัก......สามีเป็นลูกน้อง......ภรรยาเป็นเถ้าแก่......แล้วไปรู้เขาได้ไง......ก็รู้ตอนจ่ายตังค์.....สามีถามภรรยาว่า........นี่ราคาเท่าไร.....ภรรยาก็ว่า ชิ้นนี้ 12 บาท......สามีจึงกดคิดตังค์ได้......ฮิฮิ....เห็นไหมเดาไม่ยากเลย 

ขับผ่านไปตามทางเลียบหาด  มองไปเรื่อยๆ หาสหกรณ์ตามคำบอก......เลี้ยวเข้าปากทางนี่แหละ......แล้วให้เลี้ยวขวา........ตรงไปเรื่อยๆ........จะเห็นสหกรณ์เองค่ะ.......อื้อฮือ มืดจัง  แล้วไม่เห็นมีแสงไฟที่ตรงไหนเลย  ป้ายที่ว่า เข้ามาจะเห็นชัดก็ไม่เห็นเลย......ขับไปๆจนถึงที่แห่งหนึ่ง......เอ๊ะ!..... ไหนว่าคนมาเยอะ....ที่เห็นแค่ไม่กี่คน.......ที่นี่ไหมหว่า......อ้อ! ใช่นะแหละ......นั่นไงป้ายต้อนรับ.......จอดเลยแล้วกัน

เดินเข้าไปแล้ว  กวาดสายตามองหน้า   คนที่เห็นเหล่านั้น  ใช่ไหมหว่า   ไหนไม่เห็นเลยอัยการชาวเกาะ  พี่หมอชอบวิ่ง คุณราณีก็ไม่เห็น   เข้าใกล้ไปอีกหน่อย  โต๊ะริม....หน้าคุ้นๆป้าแดงใช่ไหมหว่า.......เห็นหน้าป้าแดงก็ได้คำตอบชัดว่าใช่เลยที่นี่แหละ........แสดงว่าหน้านี้......เอาไปพะยี่ห้อคนแซ่เฮได้นะพ่อครูบา.......ใช้เป็นโลโกเฮฮาศาสตร์เลยดีไหมนี่........ป้าแดงอนุญาตไหม.........ใครเห็นด้วยมายกมือสนับสนุนด้วยนะค่ะ

 ตอนเดินเข้าไป......ยิ้มให้ป้าแดง......เอ๊ะ! ทำไมเฉย........หาตัวคนชอบวิ่งดีกว่า......อยู่ที่นั่นเอง.......คุณราณีด้วย......ไม่รู้ก้มทำอะไร....เดินเข้าไปทัก.......สวัสดีค่ะ........ พี่หมอถามว่า......มาเมื่อไร มายังไง.....ตอบแล้วพี่เขาชมว่า......ดีๆๆๆ.......แล้วก็เดินผละไป........ได้ยินเสียงบอกอัยการชาวเกาะว่า......หมอเจ๊มาแล้ว

พ่อครูบาบอกว่า.....สำหรับตัวข้าพเจ้าเอง ตอบว่าเรามาเรียนวิธีจัดการความรู้ครับ.....ตอนมาทำการบ้านส่งพ่อครูบา.......ฉันได้ทบทวนความคิดตัวเองซ้ำ......ถามตัวเองว่า.........นอกจากได้เครือข่ายเรียนรู้ธรรมชาติ และได้กลับบ้านแล้ว.........ฉันได้อะไรจากประสบการณ์ครั้งนี้อีกที่เรียนรู้เพิ่มเพื่อพัฒนาต่อไปจนเป็นความคิดที่ตกผลึก..........แหละนี่คือหนึ่งความคิดที่ได้ออกมา 

รู้เลยว่านี่เป็นบทเรียนบทแรก ของ change agent  แล้ว.......ใครเขาไม่รู้จักเรา.....ทำยังไงดี......ใจมันบอกว่าก็ต้องชวนพูดก่อน........เริ่มที่น้องแอ๊ดที่ยืนเฝ้าสมบัติกองใหญ่ไว้รับคนลงทะเบียนนี่แหละ......ชุดละเท่าไร......มี size อะไร........ลงชื่อด้วยใช่ไหม......คุยไปเรื่อยๆ.......แล้วอัยการชาวเกาะก็เดินเข้ามา.......ถามว่า......อยู่ท้ายเหมืองเหรอ......ทำเอาเป็นงง……เหลียวไปรอบๆ......คนชอบวิ่งหายไปแล้ว....คุณราณีวุ่นอยู่กับการลงทะเบียนให้กับตัวเองร่วมกับใครอีกหลายคน........พ่อครูบาอยู่ที่ไหนก็ไม่เห็นเลย

ตั้งสติได้แล้ว  ก็ระลึกได้ว่า........ไม่เคยบอกไว้ในบล็อกว่า  เป็นลูกภูเก็ต บอกแต่ว่า เคยเรียนในภูเก็ต.......คนอื่นไม่รู้  แต่ทำไมคนชอบวิ่งรู้ละหว่า   หรือว่าแก้มั่วเก่ง  แกก็เลยรู้ .......พอมานั่งกินข้าว......มีคำถามคล้ายกันถามซ้ำโดยคนอื่น......อยู่พังงาเหรอค่ะ  คราวนี้สบายไม่งงแล้วค่ะ.........คุยกันไปเรื่อยๆพอบอกว่า อยู่กระบี่......บทงงถูกผ่องถ่ายไปจากฉันแล้ว......พร้อมรับรู้ว่า........หลายคนไม่รู้จักฉัน

บทเรียนบทใหม่ ของ change agent  เริ่มขึ้นอีกกับคนกลุ่มใหญ่ที่ไม่รู้จักเลยที่โต๊ะกินข้าว.......โจทย์คือทำอย่างไรให้การสนทนาไปได้........มีการตอบรับ และมีปฏิสัมพันธ์ตอบ…ตอบโจทย์ได้ด้วย การหาโจทย์ร่วม......ร่วมพูดและร่วมคุยด้วยในเรื่องง่ายๆที่เขาอยากรู้ และที่เขาไม่รู้ แต่เรารู้ยังไงละ......แล้วก็ได้เรื่องสำรับอาหารแต่ละอย่างที่เตรียมให้ มันคืออะไร....

กินไปคุยไป.....สักครู่พ่อครูบาก็มา.......ก็เลยลุกเดินเพื่อไปคารวะ......พี่หมอสั่งการว่า.....กอดพ่อเลยซิ.....ก็เลยกอดเอวพ่อให้พี่หมอถ่ายภาพ....

ก็ขอทวงพี่หมอตรงนี้เลยแล้วกัน.......ขอภาพที่ถ่ายไว้ให้ด้วยนะค่ะ.........แฮ่ม......ถ้าขอทุกภาพที่ถ่ายไว้ด้วยจะขอมากไปมั๊ยค่ะ.......อ้อนหน่อยค่ะ..........กล้องมันเต็มค่ะ.......ไม่มีสายถ่ายออก........เลยได้ถ่ายแค่กระจิ๊ดเดียวเอง

เอารูปนี่มาให้ดูว่า  เฮฮาศาสตร์4 ทดสอบการเป็น change agent ยังไง   ก็ต้องรับมือ สาวสวยแซ่เฮตั้งหลายสาว.......หนุ่มหล่อแซ่เฮตั้งหลายคน.........เด็กน้อยแสนแก่นแซ่เฮอีกฝูงหนึ่ง........รวมรับมือกับความคิดความรู้สึกของตัวเองด้วย.......ไม่ใช่บททดสอบ change  agent  ได้พรือ