14 มิถุนายน 2551  เดินทางข้ามสู่วันใหม่ ระหว่างที่วิ่งรถผ่านเข้าสู่โคราช  เข้าใกล้เขตบุรีรัมย์ไปเรื่อยๆแล้ว  พ่อครูที่เหนื่อยนั่งหลับๆตื่นๆ ได้บอกทางบ้างไม่ได้บอกบ้างผนวกกับโชเฟอร์ที่ไม่คุ้นทาง  ทำให้ได้ผลผลิต คือ โชเฟอร์หมดลาน ไปต่อไม่ไหว  อัยการชาวเกาะคอยสังเกตอยู่แล้ว  น้องชายไม่รอรีลงไปขับรถแทน พ่อครูตื่นมาได้เห็นสักครู่แล้วก็หลับๆตื่นๆต่อไป  ฉันเองนั้นนั่งถ่างตาคอยดูบางครั้งตามันลอยไปเหมือนกันค่ะ  ตอนนั้นนึกสะท้อนว่า นี่ถ้าน้องชายไม่ได้มาด้วย ฉันคงต้องไปช่วยขับให้แน่นอน ถ้าไม่ให้ขับ เราคงต้องจอดนอนกลางทางกันแน่นอน   ใครหนอที่ช่วยไม่ให้ชะตาต้องผจญภัยมากเกินไป

ผ่านมาถึงแยกที่จะเลือกเข้าบุรีรัมย์  อัยการถามขึ้น พี่หมอไปเส้นไหน เออ! ไก่ตาฟางงงบอกไม่ถูกค่ะ  พ่อครูได้ยินตื่นมาช่วยบอกไปทางนั้นครับแยกทางนี้ครับ จนกระทั่งเข้าเขตบุรีรัมย์แล้ว พ่อครูปรารภแวะกินข้าวต้มกันก่อนนะครับ แล้วเงียบหลับต่อ วิ่งรถผ่านมาและเห็นบ้านช่องปิดเงียบเสียมาก โชเฟอร์กิตติมศักดิ์ตัดสินใจเอง ดื้อแพ่งคำพ่อวิ่งเข้าบายพาสไม่ผ่านเข้าเมือง  พ่อตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินคำถามเข้าสตึกทางไหน เมื่อพ่อบอกว่าให้ยูเทิร์นกลับจึงมองเห็นป้ายไปสตึกกันค่ะ 

วิ่งมาไม่นานคราวนี้พ่อตื่น คอยบอกชี้ทาง  ฉันนั้นรู้สึกจากไปไม่เกิน 2 เดือน เอ๊ะ! ระยะทางวิ่งผ่านเข้าสวนป่าเปลี่ยนแปลงเยอะนะนี่ พุ่มไม้ละเมาะแตกกิ่งเติบโตเพิ่มความรกตา ทางวิ่งที่เคยเห็นว่าสบายๆ มีต้นไม้มากหลายระรายตลอดทาง ต้องวิ่งระวังไม่ให้ไม้ขีดรถ แถมยังต้องหลบหลุมบ่อบนถนน แม้ระยะทางใกล้ก็ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงจากถนนแดงเข้าสู่สวนป่า   ในใจนั้นนึกโชคดีนะนี่มีพ่อครูมาด้วย นี่ถ้ามาเองสงสัยหลงป่าให้โดนแซวทั้งปีก็ไม่จืดค่ะ

เข้าถึงหน้าบ้าน ไฟสว่างให้เห็น มีเงาผู้หญิงนั่งคอยอยู่ค่ะ  มิใช่ใครอื่น ป้าจุ๋มเองแหละค่ะ  เข้าถึงในบ้าน บรรดาเจ้าสี่ขาพากันดีใจมาสะกิดทักทายไม่ยอมห่างไป  จนต้องเล่นกับมันอยู่เป็นพักใหญ่ มันจึงคลายใจ ยอมพากันจากไป   น้องๆและเจ๊ศรีขนกระเป๋าขึ้นห้อง เตรียมการเข้านอนกันไปก่อนค่ะ  มีแต่ชาวเฮ 4 คน นั่งจิบน้ำชาป้าจุ๋มชงให้และคุยกันต่อ  จนราวกว่าตี 2  จึงได้พากันแยกย้ายไปนอน  

ตื่นเช้าขึ้นมา แสงสว่างชัดแจ๋ว ป้าจุ๋มตื่นแล้ว แต่ไหงเงียบจัง  นึกถึงอึ่งอ๊อบและคนชอบวิ่ง ส่งข่าวไว้ว่าจะถึงตี 4 มีใครไปรับมาแล้วหรือยัง เมื่อคืนนอนดึกหลับสนิทหรือไรจึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์อึ่งอ๊อบ  ลุกตื่นมากดมือถือดู เอ๊ะ! ไม่เห็นมีโทรเรียกเข้ามา หรือว่าอึ่งอ๊อบจะรอจนสว่างค่อยเรียกเข้ามา  เหมือนจะรู้ว่าเมื่อคืนนี้โชเฟอร์เขาหมดลานแล้ว จึงให้เขานอนไม่เรียกให้ไปรับตั้งแต่ตี 4    อาบน้ำแต่งตัวลงมาชั้นล่าง จึงถึงบางอ้อ! มึคนไปรับคนชอบวิ่ง อึ่งอ๊อบมากันแล้วจ๊า   เจอหน้าก็โดนแซว สวนป่าแห่งใหม่ที่สุโขทัยเป็นไง   คุยกันสักครู่ กินมื้อเช้าด้วยกัน ทีมกระบี่จึงนั่งเล่นนั่งคุยทำความรู้จักกันกับสมาชิกชาวเฮ  จนเกือบใกล้เที่ยงคณบดีคณะแพทย์จากม.อุบลราชธานีก็มาถึงค่ะ 

คนชอบวิ่ง ฉัน และคณบดีนั่งคุยแลกเปลี่ยนกันค่ะ  คนชอบวิ่งถามว่า อาจารย์คาดหวังอยากจะได้อะไร  ส่วนฉันถามว่า อาจารย์คิดอย่างไรจึงให้โอกาสน้องนักศึกษาแพทย์มาสัมผัสสวนป่า  อาจารย์บอกว่า อาจารย์เคยมาสวนป่าครั้งหนึ่ง มีความประทับใจส่วนตัวรู้สึกว่าดี จึงอยากจะให้ลูกศิษย์มีโอกาสสัมผัสความประทับใจเหมือนที่ตัวเองได้พบ  อาจารย์อยากให้ลูกศิษย์ได้เรียนรู้และสัมผัสสังคม ปรับตัวตนให้เป็นแพทย์ที่ไม่ยึดวัตถุเป็นเป้าหมายของชีวิต   ฉันฟังแล้วงงๆ  โอ้โห ความคาดหวังยิ่งใหญ่นักสำหรับช่วงเวลาสั้นๆที่มา  ฉันจึงบอกออกไปว่า ช่วงเวลาที่มามันสั้นนะค่ะ จะหวังว่ามันเปลี่ยนคนทั้งคนทวนกระแสสังคมให้ไม่ยึดติดกับวัตถุ ไม่น่าจะสำเร็จได้  

เราคุยกันถึงรุ่นพี่แพทย์หลายคนที่อาจารย์รู้จัก แล้วฉันจึงวกมาเสนอความเห็นว่า ฉันเพียงอยากเห็นคนเป็นแพทย์รุ่นน้องๆมีใจเป็นมนุษย์ การหารายได้ด้วยการทำคลินิกของหมอๆนั้นควรเป็นการทำเพื่อช่วยคนมากกว่าเป็นธุรกิจที่สร้างความร่ำรวย  ถ้าช่วยให้เกิดตรงนี้กันได้ ก็น่าจะถือว่าทำงานสำเร็จแล้ว เรื่องเปลี่ยนคนทำยาก เมื่อนักศึกษาแพทย์กลับไปจากสวนป่า สิ่งแวดล้อมที่จะเป็นพิมพ์ให้เห็นมันเป็นคนละเรื่องกันเลยนะค่ะ  สวนป่าไม่สามารถเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมที่เด็กๆเขาคลุกคลีอยู่ได้ค่ะ อาจารย์ดูเหมือนจะนิ่งไป คนชอบวิ่งสรุปว่า เราได้คำตอบแล้วว่าคาดหวังอะไร  แลกเปลี่ยนกันต่อสักครู่ นักศึกษาก็มาถึงสวนป่า เลยเป็นอันว่า ทำความเข้าใจกันแบบไม่สรุปชัดๆกันค่ะ