สืบเนื่องจากการตอบข้อสังเกตของคุณไคเนสในบันทึกเรื่อง"เมื่อเด๊ะนาเป็นรองหัวหน้าชั้น" ผมได้เล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ค่ายอบรมภาคฤดูร้อนที่โรงเรียนบ้านอามัน และได้สัญญาว่าจะเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ ณ ค่ายอบรมเยาวชน ณ อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย

.................................................................................................................................

พี่แพะ (คุณบรรจง บินกาซัน) ได้เขียนหมายเหตุไว้ท้ายบทกวีของผมซึ่งลงตีพิมพ์ในสาส์น ย.ม.ท. ฉบับเดือน ธันวาคม 2533 ไว้ว่า

"ข้อเขียนนี้ถูกเขียนขึ้นมาจากชีวิตจริงของเด็กคนหนึ่งซึ่งเราเก็บมาจากค่ายอบรมเยาวชน ณ อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยในเดือนตุลาคมปีที่แล้ว ผู้เข้าร่วมงานค่ายของ ย.ม.ท. คนหนึ่งจำต้องถ่ายทอดมันออกมาเป็นตัวอักษรเพื่อให้คนอื่นได้รับรู้และเพื่อระบายความรู้สึกบีบคั้นออกมาทดแทนน้ำตาเมื่อได้ยินเด็กน้อยคนนี้เล่าชีวิตจริงของตนเองให้เพื่อนๆฟังหน้าชั้นเรียน ด้วยเรื่องราวและน้ำเสียงที่ทำให้เด็กๆอีกหลายคนที่แม้จะยังไม่มีความรู้สึกรับผิดชอบยังต้องน้ำตาคลอเบ้าตา

เด็กอย่างอับดุลลอฮฺยังมีอีกมากในสังคมมุสลิมและนี่คือภาระหน้าที่ที่ทั้ง ย.ม.ท. และผู้ที่รับรู้เรื่องนี้ทุกคนแล้วจะต้องรับผิดชอบ"

บางทีเด็กๆและเยาวชนที่เราดูจากเปลือกนอก แข็งกร้าว เจ้าปัญหา และป่วนสารพัดจนเป็นที่อิดหนาระอาใจของคนรอบข้างนั้น จากประสบการณ์ที่ได้มีโอกาสเข้าไปคลุกคลีในช่วงเวลาหนึ่งกับเยาวชนจากที่ต่างๆ ได้ค้นพบข้อสังเกตที่น่าสนใจว่า "บางทีชีวิตของเขาและเธอเหล่านั้นน่าสงสารเหลือเกิน" และพวกเขาและเธอปรารถนาอย่างเหลือเกินที่จะมีใครสักคนที่เข้าใจพวกเขาและเธอ ฟังพวกเขาและเธออย่างตั้งใจ และเข้าใจพวกเขาและเธอ อับดุลลอฮฺคือหนึ่งจากเด็กกลุ่มนั้น ลองมาอ่านความในของเขากันเถอะครับ

..................................................................................................................................

ความในใจของอับดุลลอฮฺ [1]

                       โดย  อ.อาลัม

ยาย ครับผมจะไปเข้าอบรม

อับดุลลอฮฺบอกกับยาย

วันนี้จึงมีอับดุลลอฮฺท่ามกลางเด็กหลายคน

ที่นี่ เพื่อนๆของอับดุลลอฮฺมีทั้งชายและหญิง

ที่นี่ มีครูทั้งชายและหญิง

ที่นี่ มีอาหารให้กิน

ที่นี่ มีครูพี่เลี้ยงคอยดูแล

อับดุลลอฮฺเป็นเด็กเกเร

เพื่อนๆจึงไม่ชอบอับดุลลอฮฺ

ครูจึงดุอับดุลลอฮฺ

ครูพี่เลี้ยงจึงทำโทษอับดุลลอฮฺ

แต่อับดุลลอฮฺไม่ร้องไห้ ไม่โกรธ และไม่น้อยใจ

วันหนึ่ง อับดุลลอฮฺขอพูด เล่าเรื่องของตัวเอง

ด้วยเสียงอันสั่นเครือ

ผมมีพี่น้องเก้าคน

เมื่อแม่ปวดท้องจะคลอดน้องคนที่สิบ

พ่อไม่อยู่บ้าน

ผมไปตามยาย

เมื่อยายมาก็พบว่า แม่ได้ตายไปเสียแล้ว

ผมดีใจที่ได้มาอบรมที่นี่

ครูครับ ผมไม่โกรธครูหรอกที่ครูตีผม

แต่ครูครับ วันพรุ่งนี้

ค่ายอบรมก็จะปิดแล้ว

เพื่อนๆ ครู และพี่เลี้ยงก็จะกลับไป

อับดุลลอฮฺร้องไห้

ครูครับจัดอบรมต่อไปสิครับ

ผมยอมให้ครูตีทุกวัน

................................................................................................................................

[1] อ้างจากสาส์น ย.ม.ท. ฉบับเดือนธันวาคม 2533