ตั้งแต่เล็กจนโต ต่างล้วนถูกสั่งสอน ผ่านการตั้งคำถาม และ "จำเป็นต้องตอบ"
ไม่ว่าคำถามนั้นจะยากหรือง่าย ก็ต้องพยายามหาคำตอบ
ก็ถูกสอนมาอย่างนั้น
จนกลายเป็นนิสัยว่า ต้องคอยตอบคำถาม และพยายามหาคำตอบแม้ไม่มีใครถาม แต่หาไว้ไว้เผื่อถูกถาม บางครั้งก็ต้องซักซ้อมคำตอบเพื่อไม่ให้ถูกถาม
เลยทำให้มีอุปนิสัยพูดมาก เพราะต้องพูดก่อนจะถูกถาม และพูดอะไรก็ได้ เบี่ยนเบนความสนใจไปก่อน เพื่อที่จะไม่ถูกซักไซ้ไต่ถามในเรื่องที่ยังหาคำตอบไม่ได้
ถ้าไม่หาคำตอบไว้ก่อน เท่ากับไม่เตรียมพร้อม ทั้งๆที่ถ้าทำทุกอย่าง ตรงไปตรงมา ไม่ต้องมองหาคำตอบ ก็ได้ เพราะไม่ว่าจะถูกถามอย่างไร ก็มีคำตอบที่ตรวจสอบได้อยู่แล้ว
การเล่นกับคำตอบ จึงเป็นเทคนิคหนึ่งของการไม่ต้องถูกถาม เพราะถ้าถามมา อาจตอบไม่ได้ ตอบแล้วยิ่งแสดงความไม่ตรงไปตรงมาและตรวจสอบไม่ได้
บางที ลองหาข้อสอบอัตนัยไว้ให้คนขยันตอบลองทำดู อาจจะเลิกพูดมาก และเลิกเก็งคำตอบเผื่อคำถามได้กระมัง
บางทีการยิ้มอาจเป็นทั้งคำถามและคำตอบ
บางทีการถูกcut off คือคำตอบที่ยังไม่ได้ถาม
บางที ในความว่างเปล่าเต็มไปด้วยคำถามที่กลัวคำตอบ
และบางที การอธิบายก็ไม่ตรงคำถาม แต่เป็นเพราะอยากตอบ (ใจจะขาด)
มีคำถาม ที่ไม่กล้าถาม เลยไม่เคยรู้คำตอบ แต่ก็เตรียมคำตอบเผื่อไว้ ไม่ให้ใจเสีย เมื่อถูกย้อนถาม
ถือเป็นคำตอบที่คุณชายขอบเคยถาม...พอจะได้ไหม
...
ว่างเปล่า...และว่างเปล่า..
แห่งคำถามและคำตอบ...
มีคำถามและคำตอบบนขอบฟ้า
บางครั้งแหงนคอตั้งบ่ากลับไม่เห็น
คำถามง่ายคิดรอบคอบตอบไม่เป็น
ที่ยากเข็ญกลับตอบได้ใจปล่อยวาง
Dr .Ka-poom ที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ได้ว่างเปล่ากับไร้นามแน่นอน
ไม่มีคำตอบ ไม่ใช่ จะไม่ถาม
เช่น อยากถาม ว่า ในยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา จะรู้ไหมว่า มีคนใช้ใจตั้งคำถามผ่านกาลเวลาแต่คำถามนั้นกลับไม่อยากเปล่งวาจาเพระเกรงจะไปรบกวนใจของ Dr .Ka-poom
แต่ Dr .Ka-poom จะมาตอบไหม
หรือใครอยากตอบ
หรือ..และ..หรือ...คือคำถามที่ยังไม่อยากคาดคำตอบ ต้องรอคำตอบเอง
ความเมตตาท่านบวรมีล้นเหลือ
ทั้งยังเจือด้วยปัญญามหาศาล
ไร้นามน้อมคารวะก้มกราบกราน
ผูกสมานเป็นศิษย์นิจนิรันดร์
มีคำถาม...ที่ไร้นาม...ทิ้งค้าง...ไว้ให้กะปุ๋ม
"รักของ Dr.Ka-Poom" นั้นเป็นเฉกเช่นไร???
แม้ทุกวันนี้กะปุ๋มก็เฝ้าเพียรถามตน..
จนถามแบบไม่ถาม
ตอบแบบไม่ตอบ...
เพราะ cut off ไปแล้วก่อนที่ถามหรือตอบได้...
...
กะปุ๋ม
สิ่งที่ตรงข้ามกับความรัก ไม่ใช่ความเกลียดชัง แต่คือความว่างเปล่านี่เอง
เพราะเมื่อว่างเปล่าแล้ว ก็จะไม่สนใจ ไม่ใส่ใจอยากรู้ความเป็นไป ความเป็นมา ความเป็นอยู่ของคนที่เคยรัก
การจะว่างเปล่ากับใครได้..ยากกว่า เกลียด ยากกว่าให้อภัย(แล้วรักหรือไม่รักต่อ)
ร้ายกาจทีเดียวความว่างเปล่าหลังจากเคยรัก
ยังเห็นใยบางๆ ที่ตัดไม่ขาด ทอดใสนิ่งๆ อยู่ตรงนั้นและตรงนี้
ถ้าจะมีอยู่บ้าง ก็คงไม่เป็นไร
คำตอบจะมาเองโดยไม่ต้องถาม