บังเอิญขับรถเข้ากรุงเทพฯ จากขอนแก่น ตำรวจให้อ้อมไปปักธงชัย จังหวะนั้นไม่รู้ว่าน้ำท่วม  ที่ปักธงชัยน้ำเริ่มท่วม แต่รถยังคงวิ่งได้ 1 เลน ชาวบ้านยังคงทอดแห ดูๆไปก็มีความสุข เราก็ยังถ่ายรูปกันเล่นๆๆ ฮาๆๆ ลูกๆๆยังหัวเราะที่คนปากช่องปั่นจักรยานในน้ำ แทนที่เดินจูงจักรยาน แต่พออ้อมเข้าไปในปากช่อง โอ้ ..ไม่ใช่ของเล่นแล้วมั้งทำไมน้าไหลเชี่ยวกลางหมู่บ้านเลย ข้าวของกองอยู่บนขอบถนน คงไม่ใช่เรื่องตลกแล้วมั้งนี่

            อยู่กรุงเทพฯ 2 วัน ขากลับ แม่เจ้าประคุณลุนชาติ ดีใจที่ปากช่องผ่านได้ไม่ต้องอ้อมไปปัก หารู้ไม่ว่าที่ปักกลายเป็นทะเลไปแล้ว (หอพักลูกที่ AIT ไม่มี TV) มาถึงติดแหง็กอยู่ที่โคราชสามชั่วโมง   เลี้ยวไปขอนแก่นไม่ได้ซักเส้นทาง ทำไงหล่ะเรา (กลับกับลูกสาวคนเล็ก)  นึกขึ้นได้ว่าจดเบอร์ทางหลวงไว้ ทางหลวงโคราชดีมากๆๆให้ข้อมูลด้วยความห่วงใยบอกให้ไปเส้นอำเภอจักราช ไปแยกที่บ้านอะไรจำไม่ได้แล้ว พอไปถึงก็พบว่ารถส่วนใหญ่มุ่งไปทางเดียวกันทั้งรถเล็กรถใหญ่ แล้วเราก็มาทะลุเอาที่มิตรภาพ เฮ้อหายใจโล่งอกซะที แต่..ความคิดในสมองก็คือ พิมายไม่รอดแน่ๆเพราะดูน้ำที่ไหลหลากลงมาระหว่างทางที่ผ่านปราสาทพนมวัน ในความคิดคืออยากช่วยเค๊าจัง ทำไงดี

...กลับเข้าที่ทำงานในวันรุ่งขึ้น ก็คิดเรื่องช่วยน้ำท่วมอีก คิดเสร็จก็พูด เจอใครก็พูดว่าอยากไปช่วยน้ำท่วม และก็มีกองเชยร์ กองหนุนเกิดขึ้นมากมากมายทั้งศิษย์เก่า ศิษย์ปัจจุบันและกัลยานิมิตร โครงการน้ำใจไหลสู่พิมายจึงเกิดขึ้น และกว่าเราจะเข้าถึงพื้นที่ได้  .....    ต้องบอกว่าคนพิมายบอบช้ำจริงๆๆ

                                                           คุณบอย ช่อง 3

                               กองทัพเดินด้วยท้อง ข้าวเหนียว ไข่ต้ม แจ่วบอง

                   น้องแบล๊ค หนุ่มพิมาย นศ.ป.โท มข.(ซ้าย) ร่วมเดินทาง 

                          ข้างหลัง อ.อมร คือ รอง สสอ.เชียงยืน คุณตุ่ม (ใส่แว่นตา)

คุณอรุณ (ซ้าย)นายกเทศมนตรีหญิงแห่งเทศบาลเมืองพิมาย.. (เสื้อชมพู) อ.อมร และคุณยุ รพ.เชียงยืน

ต้องขอขอบคุณทหารทุกท่านที่ดูแลทุกคน ด้วยความอดทนและเหน็ดเหนื่อยเป็นที่สุด

                              ศิษย์พยาบาลสวยๆทุกคน หนุ่มด้วย

หลายคนว่า เราเหมือนผู้ประสบภัย ฮ่าๆๆๆ

ทหารเราก็เศร้า

สภาพที่น้ำขึ้นมาเรื่อยๆ และสุดท้ายโอ่งใบใหญ่ๆๆก็ลอยหนีจากไป

ความสุขเล็กๆในใจฉัน ไม่ต่างกับบางแสน

                                              ไม่มีคำบรรยาย

                         ความน่ารักที่ยังพอเห็นได้ เพราะน้ำยังไม่สูงมากตอนขาเข้า

                 ยิ่งเข้าไปลึกน้ำยิ่งสูง........พบกับช่วงตลุยช่วยผู้ป่วยในตอนต่อไปนะคะ..

     "น้ำใจจากพวกเรา เพียงเล็กน้อยแต่ช่วยเยียวยาให้กับสังคม ได้อย่างใหญ่หลวง"

ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางทุกคน จากใจ

ดร.อมร สุวรรณนิมิตร

ครูชุมชน คนธรรมดา