อาแวและห้วงคำนึงของครู


อาแวเดินมาจับมือครู...สัมผัสแรก...มืออาแวหยาบกร้าน ด้าน มากนั่นคงเพราะอาแวใช้มันหาปู...ปลูกแตงโม...ซึ่งต่างจากใจที่อ่อนโยนของอาแว...เราเดินจับมือกัน.

ผมคือ ด.ช.อาแว  สือแม   

   อาแวเป็นเด็กเรียนไม่เก่ง...บ้านอาแวอยู่ไกลจาก ร.ร ประมาณ 3 กิโล. เพื่อนมักเรียกอาแวว่า "ไอ้ซาไก"  ครูเคยดุเพื่อน ๆ แต่อาแว    บอกครูว่า "ช่างเถอะครู  ถ้าเป็นความสุขของพวกมัน...ผนยังไงก็ได้"  สำหรับครู  อาแว  คือความทรงจำที่ดี..อาแวทำให้ครูคิดถึงตลอดเวลา...อาแวทำให้ครูอยากเป็นครูมากยิ่งขึ้น...อาแวทำให้ครูรู้ว่าอาชีพครูวิเศษขนาดไหน.....

             ครูสนิทกับอาแวมากขึ้น..เมื่อเราอยู่ สีม่วง ด้วยกันในการแข่งกีฬาสีของโรงเรียน  อาแวช่วยงานครูมากมาย  ทำอะไรไม่ได้บอกอาแว เราทำงานเข้าขากันมาก  อาแวภูมิใจเมื่อครูเลือกให้อาแวเดินนำขบวนพาเหรดสีม่วง

หลังจากกีฬาสีจบลงแต่มิตรภาพระหว่างเรากลับงอกงาม  อาแวมีน้ำใจกับครูเสมอ...  "ผนอยากให้ครู..ผนไม่เอาเงินนะครู ปูหอยผนหาเอง  แตงโมบ้านผนปลูก"

    ครูตอบแทนน้ำใจอาแวโดยการซื้อแอปเปิ้ล เสื้อ ขนมจากบิ๊กซีไปฝากอาแว...

     " ครูผนเอาไปให้พ่อกินด้วยครู พ่อว่าครูใจดีนิ๊"

..................................................................................

อาแวที่รัก...

        วันนี้เธออยู่ไหนนะ...โปรดรู้ด้วยว่าครูคิดถึง...วันไหนที่ครูเหนื่อยมาก ๆ ครูก็จะนึกถึงอาแว  ครูจำได้

อาแว : ครู๊เอาเหนื่อยนะครูนะ

ครู     : อาแวพูดอะไรครูไม่เข้าใจ

อาแว : สอนพวกผน(ผม)นั้นครูเอาเหนื่อยไหม?

ครู     : อ๋อ...ก็เหนื่อยอยู่  

อาแว : ครูทนนะครู๊ ผนจะตั้นใจ(ตั้งใจ)เรียนนะครู  

          มาครู๊..ผนถือช่วย

ครู    : ขอบใจมากลูก...

.................................................................................

       อาแว...จำตอนโรงเรียนพาเธอและเพื่อน ๆ ไปแรมคืนที่สวนสัตว์สงขลาได้ไหม...ตอนกลางคืนเจ้าหน้าที่พาพวกเราไปส่องดูชีวิตสัตว์...ในความมืด..ลมพัดแรง..อากาศเย็น แต่อาแวก็สร้างความอบอุ่นให้ใจครู...อาแวเดินมาจับมือครู...สัมผัสแรก...มืออาแวหยาบกร้าน ด้าน  มากนั่นคงเพราะอาแวใช้มันหาปู...ปลูกแตงโม...ซึ่งต่างจากใจที่อ่อนโยนของอาแว...เราเดินจับมือกัน...จับมือต่อ ๆ กันหลายคน...เราเดินจับมือกันมาจนถึงที่พัก...

.................................................................................

  ท่ามกลางดาวนับไม่ถ้วนบนท้องฟ้า

อาแว : ครู๊ ผนเกะเงินได้เป็งพัน ๆ แล้วครู  ครูจะพาพวก 

         ผนไปเที่ยวที่ไหน๊นิครู

ครู    : ไปเที่ยวตอนไหนละ ?

อาแว : ตอนผนสอบเสร็จ..ตอนจบ ป.6 นั้นครู

ครู     : ต้องถามครูวิภารัตน์ดูก่อน

อาแว : ครูต้องนำพวกผนไปเที่ยวนะครู..ที่ไหนก็ได้

.................................................................................

........แล้วครูก็ขับรถกระบะพาอาแวและเพื่อน ๆไปเที่ยวน้ำตก...มีครูมีน  ครูแอน  ครูเจี๊ยบ  ครูป้าสาว  ครูป้าแดงไปด้วย...ฉลองเรียนจบชั้น ป.6

.................................................................................

วันสุดท้ายของการสอบ....อาแวมายืนรอครูที่หน้าโรงเรียน

อาแวสวัสดีครูทุกคน...สำหรับครูอาแวเข้ามาจับมือ..."ผนจะมาหาครูอีกนะครู...ครูอย่าลืมผนนะครู"

..................................................................................

      อาแวไปเรียนที่ ร.ร.บ้านตันหยงเปาว์เป็นโรงเรียนขยายโอกาส...ทุกวันศุกร์หลังละหมาดอาแวจะมาที่โรงเรียน....มาเยี่ยมคุณครูทุกท่าน....

..................................................................................

ครู  : รีดา อาแว...พี่ชายเธอไปไหน  ไม่เห็นมา ร.ร เรา  2

        อาทิตย์แล้ว

รีดา : แบแวมันไม่สบายครู...

ครู   : อ้าว..เป็นอะไรละ...ทำไมเธอไม่บอกครู

รีดา  : ไม่รู้เหมือนกันครู...มันเดินไม่ได้..มันนอนอย่างเดียว

         เป็นมา 2 อาทิตย์แล้ว หมอมาให้น้ำเกลือแล้วครู

..................................................................................

ครู : ครูดิงพาพี่ไปดูอาแวหน่อย...เห็นว่าไม่สบาย

ครูดิง : ไปแหละพี่อ๋อย...ผมพาไป...ไปเลยไหม

         ท่ามกลางสถานการณ์ที่ครูไม่ควรออกนอกโรงเรียนโดยไม่จำเป็น..ข้าพเจ้าและครูดิงก็ขับมอเตอร์ไซค์ไปเยี่ยมอาแว...วันนี้เป็นวันที่ 2 ของการปอซอ

       ภาพที่ครูเห็น  อาแวนอนหลับ อาแวตัวเหลือง  ซีด  ที่แขนมีสายน้ำเกลือ ตาลึก  พ่อแม่อาแวพูดไทยไม่ได้ ครูดิงคอยแปลให้ข้าพเจ้าฟัง ...ได้ใจความว่า

        ขณะปั่นจักรยานยืมเรียนกลับบ้านตอนเย็นอาแวโดนเพื่อนแกล้งถีบจักรยานขณะที่อาแวกำลังปั่นล้มลง...อาแวเจ็บมาก  ร้องไห้ฝืนปั่นจักรยานกลับมาถึงบ้าน...อาแวปวดหลังมาก..เลยนอน...ตอนค่ำ อาแวมีอาการแน่นหน้าอก  คลื่นไส้  อาเจียน  ตาพร่า เป็นไข้  ตอนเช้าแม่เหมารถ พาอาแวไปหาหมอที่โคกโพธิ์ หมอก็ให้ยามาทาน  แต่ไม่บอกอะไร  อาแวกินยา  แต่อาการไม่ดีขึ้น  อาแวเริ่มเดินไม่ได้  ไม่กินข้าว  ตาลอย  นอนอย่างเดียว  ไม่มีแรง  ปวดหัวรุนแรง  แม่เลยเหมารถพาอาแวไปหาหมอที่ รพ. ปัตตานี หมอบอกว่า อาแวติดเชื้อในไขกระดูกสันหลัง  ต้องไปผ่าตัดด่วนที่ รพ.สงขลานครินทร์ที่หาดใหญ่ ไม่รู้ว่าหมอและแม่สื่อสารกันอย่างไร หรืออาจเป็นเพราะแม่ไม่มีเงินมากพอ ประกอบกับพรุ่งนี้ปอซอวันแรก แม่เลยพาอาแวกลับบ้าน ตั้งใจให้ปอซอผ่าน  3 วันแรกไปก่อนแล้วค่อยพาไป รพ.สงขลานครินร์ที่หาดใหญ่ 

       ครูเข้าไปจับมืออาแว...อาแวครูมาเยี่ยมน๊ะ

..............................................................................

      เช้าวันที่ 3 ของการปอซอ อาแวร้องเรียกแม่ ขอแม่กินข้าว อาแวบอกแม่ว่าจะกินข้าวให้เยอะ ๆ แม่ก็ป้อนข้าวต้มให้อาแว อาแวกินเยอะ แล้วขอกินน้ำ พอกินนำเสร็จ

            อาแวบอกแม่ว่าขอนอน...................แล้วอาแวก็ไม่ตื่นอีกเลย.

..................................................................................

      อาแวที่รัก...ครูเพิ่งไปเยี่ยมอาแวเมื่อวานเอง เช้าวันนี้ทำไมอาแวมาจากครูไป...

      ปกติอิสลามไม่ร้องไห้  ไม่ไว้ทุกข์  ข้าพเจ้าไปอาแวนอนหลับตาพริ้ม  มีหญิงสาวนั่งอ่านบทสวดด้วยเสียงอันเศร้า...ข้าพเจ้ามองหน้าพ่ออาแว  พ่ออาแวเดินออกมาข้างนอก ใต้ต้นมะพร้าว  ข้าพเจ้าปล่อยโฮ ไม่อายใคร เดินตามพ่ออาแวมาที่ต้นมะพร้าว พ่ออาแวน้ำตาไหลพราก เราต่างตนต่างยืนให้น้ำตาไหล..ไหล...จนใจบังคับได้...ครุมีนถามว่าไหวไหม...ถ้าไหวจะได้เข้าไปดูอาแว...ข้าพเจ้าบอกว่า..ไหว..ครูต้องไปหาอาแวอีกครั้ง...

" อาแว...ครูมาหา...หลับให้สบายนะลูกรัก"

............................................................................

     ทุกครั้งที่ครูเหนื่อย  ล้า  เมื่อครูนึกถึงอาแวครูก็จะยิ้มและก้าวเดินต่อไป.

                                 

    แด่อาแว....ด้วยความคิดถึง

คำสำคัญ (Tags): #อาแว
หมายเลขบันทึก: 187420เขียนเมื่อ 11 มิถุนายน 2008 00:52 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:09 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (21)

เศร้าจังคะ คิดถึงลูกๆตัวโตที่จบ ป.6 ไปเหมือนกัน แต่ไม่อยากได้ข่าวแบบนี้นะคะ บางทีการเล่นแบบเด็กๆ ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็สร้างความเสียหายมากมายขนาดนี้

สวัสดีครับ

ถึงอาแว คนดีที่น่ารัก ขอให้มีความสุข

สวัสดีครับ

  • อ่านแล้วน่าสงสารมากครับ
  • เห็นใจคนเป็นพ่อเป็นแม่ ที่อยู่ดี ๆ ลูกก็ไปแบบไม่ทันไม่ตั้งเนื้อตั้งตัว
  • ขอแสดงความเสียใจกับคุณครูและพ่อแม่ของอาแวด้วยครับ

 

สวัสดีครับ

  • คุณแม่น้องแอมแปร์
  • แวะมาเยี่ยมครับ
  • มาอ่านบันทึกครับ
  • รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
  • คิดถึง ครับผม

* อ่านแล้วน้ำตาซึม

* เพราะความรู้ไม่เท่าทัน

* ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวของน้อง

* ขอเป็นกำลังใจให้พ่อแม่และคุณครู

  • คุณแม่น้องแอมแปร์ ขา..

สมัยต้อมยังเป็นเด็กตัวน้อยๆ  อาจจะโตกว่าน้องแอมแปร์นิดหนึ่ง    พ่อมักพาต้อมไปโรงเรียนด้วย    แล้วจะมีพี่คนหนึ่ง   เป็นเด็กชายที่ใครๆ ก็ว่าทะโมน - เกเร คอยดูแลและเล่นกับต้อม   พี่ชายคนนั้นคล้ายอาแวเลยค่ะ   ตัวประมาณนั้น..  ท่าทางประมาณนั้น..  

น้องไปสู่ภพภูมิที่ดีงามแล้วนะคะ  ไปสู่โลกที่ไม่มีการเจ็บปวด   ขอให้คนที่อยู่จงเข้มแข็ง

 

  • อ่านแล้วขนลุกครับ
  • เกริ่นมาดี...มีรอยยิ้ม
  • ไม่น่ามาเศร้าตอนท้าย
  • แล้วความสุขจะกลับคืนมาครับ
  • เป็นกำลังใจครับ

คุณแม่น้องแอมแปร์คะ

เรื่องนี้เศร้าจัง

พี่อ่านแล้ว พี่น้ำตาซึมเลย

โอกาสของคนเรามีไม่เท่ากันเลยนะคะ

คิดในทางกลับกัน อะแวหมดเคราะห์กรรมที่ทำมาแล้วค่ะ เราสินะคะยังต้องสู้กับวงเวียนกรรมของเราต่อไป

น้องแอมแปร์สบายดีนะคะ

มาเยี่ยม คุณแอมแปร์

อ่านแล้ว เห็นบันทึกนี้มีชีวิตนะ

อาแว...ยังมีชีวิตให้เล่าขานกันต่อไป เพราะบันทึกนี้นะ

เป็นกำลังใจ...

คุณแม่น้อง แอมแปร์ เสื้อสีเหลืองใช่ไหมครับ

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ แต่อาแว ยังอยู่ในใจคุณครูเสมอนะครับ มาให้กำลังใจ

ขอแสดงความเสียใจกับอาแวด้วยครับ

เป็นเรื่องจริงที่เศร้าที่สุด

ขอให้อาแวหลับให้สบาย

อาแวเป็นเด็กที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีมาก

  ...มาเยี่ยมพี่สาวครับ...

    ..คงสบายดีนะครับ..

...รักคิดถึงพี่สาวเสมอครับ...

 สักวันหนึ่ง...จะกลับมาครับ

ห่วงโซ่แห่งความรักจงแข็งแกร่ง ความรักจงบันดาลให้เกิดสันติสุข

เอาใจช่วยครับ

  • เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมแห่งชีวิตนะครับ ครู...
  • ถึง ด.ช.อาแว จะล้มหายตายจากโลก ไปแล้ว
  • ถึงกระนั้นเขาก็ยังอยู่ในใจ ของพ่อแม่ ครูอาจารย์ เพื่อนสนิทมิตรสหาย เขามิได้ล้มหายตายจากไปจากหัวใจ ของทุกๆคนที่เขารักและรักเขานะครับ  
  •  :)
  • (แต่จะมีก็แต่ บางคน ถึงตัวยังเป็นๆ อยู่ แต่ก็เหมือนได้ตายไปจากหัวใจของเราแล้ว...)
  • อาแว..คนดีของครู
  • ขอแสดงความเสียใจ

ขอบคุณที่นำความทรงจำดีๆของน้องอาแวมาเล่าสู่กันฟังนะคะ อาแวคงทำบุญมาแค่นี้ ขอให้คุณแม่น้องแอมป์เข้มแข็งและมีกำลังใจสำหรับหนูน้อยอีกมากมายที่ยังต้องต่อสู้กับชีวิตกันต่อไป ชีวิตนี้สั้นนักจริงๆค่ะ เราไม่รู้เลยว่า พรุ่งนี้จะเป็นยังไง

จากบันทึกเสร็จ แล้วไม่ได้บันทึก ถึง ของแอมแปร์... + สวัสดีค่ะ...ครูพี่ต้อย.... + วันนี้มาแสดงตนค่ะ...หลังจากเข้ามาอ่านหลายรอบ(4 รอบ)ค่ะ... + ครูพี่ต้อยว่าแปลกไหมค่ะ...อันนี้อ๋อยสังเกตเอง... + เด็ก ๆ ที่เป็นเรียนไม่เก่ง หรือ เกเร ถ้าใครได้ใจเขา เขาก็จะมีน้ำใจ ครูขอช่วยอะไรอาสาตลอด งานที่ใช้แรงงานแสดงได้เต็มที่ ...และมีเรื่องราวมากมายให้เราประทับใจค่ะ.. + ว่าง ๆ ครูพี่ต้อยไปเยี่ยมอาแวกับอ๋อยนะค่ะ...ที่นี่ ค่ะ.... http://gotoknow.org/blog/ampier/187420 + คิดถึงค่ะ...และได้ขำ ๆ ทุกทีที่ครูต้อยไปจ๊ะจ๋าใคร ๆ -ตอบน้องอ๋อย ค่ะ -ขอบคุณที่พาพี่มาตรงจุดนี้

เพราะอาแวเป็นเด็กดี  

เซียนปูผู้น่ารัก 

เขาส่งมาให้คิดถึงและอาลัย

โลกน้อยใบนี้มีใครกำหนด ?

น้องมาให้ชื่นชม และน้องก็จากไป มันเป้นธรรมชาติ มาแล้วไป  รักแล้วจาก  ก็เป็นอย่างนี้แหละแอมแปร์ 

แท้จริงอาแวมาเพื่อให้ค่ะ

**โอ้อาลัย ใจคิด ติดที่จิต
ด้วยมวลมิตร ไมตรี ที่คิดถึง
แสนอาลัย เด็กดีดี ที่ตราตรึง
สุดคนึง นึกถึง วันก่อนมา
**ต่อแต่นี้ ไม่มี เจ้าอีกแล้ว
สำเนียงแจ้ว บทนำ ลำนำว่า
ต่อแต่นี้ คงต้อง จำจากลา
อนิจจา อาแว  แดดวงใจ

ขอให้เด็กดีอาแวจงกลับไปสู่ พระเจ้าของเค้า ขอบคุณเรื่องราวดีดีทื่ผมได้เข้ามาอ่านครับ


ขอแสดงความเสียใจมากๆ คะ รอยยิ้มของเด็กมีความหมายกะครูมากคะ

อ่านแล้วร้องให้เลย ขอหใ้เค้าไปสู่สุขติคะ อาจารเปนคนดีมากคะ ลูกสิษย์ก้อเลยรัก และเป็นคนดีเช่นกัน

สู้ต่อไปนะคะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท