หมายเหตุ :
เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง มีจุดมุ่งหมายเพื่อจูงใจให้บุคลากร สนใจอยากอ่านระเบียบปฏิบัติ ที่จะมีผลต่อทุกคนในองค์กร ขอยืนยันว่าเนื้อหาทั้งหมดตั้งแต่ต้นเรื่อง มิได้พาดพิงถึงผู้ใดทั้งสิ้น........ และ ขอยืนยันว่าตอนจบ...ก็มิได้พาดพิงถึงบุคคลภายนอกแต่อย่างใด
***ข้อเขียนในบันทึกพี่แอมป์***
(ขออนุญาตยกมาบางส่วนค่ะ)
ขอสารภาพค่ะ พี่แอมป์ (สวมรอยเป็นน้องแล้วค่ะ)
เป็นคนไม่ชอบอ่านระเบียบปฏิบัติ (แต่เป็นคนปฏิบัติตามระเบียบพอสมควร..น่าน...)
หากเมื่อความจำเป็นบังคับ อาศัยเป็นคนปฎิภาณ(ดี)ปานกลาง มักจะกล้อมแกล้มไปได้น้ำใส ๆ (ปนขลุกขลิก)
สมัยเมื่อหน่วยงานของเราต้องผ่านการประเมินคุณภาพ(ถูกตรวจ) ก็อ่าน อ่าน อ่านและ อ่าน
พยายามย่อยทั้งเล่ม "ระเบียบปฏิบัติ" หนา ๆทั้งW/I และ W/P ออกมาได้ห้านิ้ว(มือ)
จริง ๆ นะคะ
ต้องใช้ความคิด ค้นหาวิธี ที่จะเล่า อธิบายเพื่อพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ในหน่วยงาน ซึ่งมาจากต่าง ๆ ระดับ ทั้งคุณวุฒิ และความพิเศษเฉพาะของงาน
เริ่มจาก
-น้าแกละ และน้าปรีชา ผู้มีอายุอานามหกสิบกว่า ๆ ทั้งคู่ วุฒิ-ประถมสี่ บรรจุเข้าหน่วยงานของเราก่อนเราเข้าเรียนประถมเสียอีก
น้าสองคนเป็นคนงานเข็นรถ เข็นเปล ผู้ทำหน้าที่ดั่งผู้นำ "ร่าง"กายหยาบของแต่ละผู้ป่วย เมื่อถึงคราวที่จิตละเอียดละร่างไปแล้ว คืนกลับมาสู่ญาติมิตร
เพื่อนำ"ร่าง"ไปประกอบพิธีตามศาสนา
ค่ะ น้าทั้งสองปฏิบัติงาน ณ ห้องรักษาศพ
-พี่ปุ๋ย พี่ดา พี่สุน พี่เบริ์ด พี่พร พี่เปิ้ล พี่ต้อม พี่นิด พี่น้อย พี่จุ๋ม พี่เชษฐ์ และพี่กุ้ง
เป็นกลุ่มพี่เจ้าพนักงานวิทย์
พี่กลุ่มนี้ช่วยเราประดิษฐ์งานศิลป ทำสไลด์จากชิ้นเนื้อ จากอวัยวะของคนไข้
ความมากของชิ้นงานต่อวันทำงาน ความหลากหลายของงาน ความไม่ค่อยมีเวลา ตามที่เห็นจริง ๆ และคำพูด(บ่น)ของเจ้าตัว เป็นโจทย์ที่ท้าทายเรา-ผู้นำนาวาลำเล็ก ๆ ลำนี้
โจทย์ที่ว่า
จะสอนเนื้อหาวิชาว่าด้วยคุณภาพ วิชาเฉพาะงาน คำศัพท์เทคนิคเฉพาะในการรับการประเมินคุณภาพ ให้อย่างไร
และจะทำอย่างไร ให้เขาสอบผ่าน ไม่ตกใจกลัว
ช่วยให้ทุกคนสามารถพูดตอบ ให้สัมภาษณ์อย่างเข้าใจงานของตัวเองจริง ๆ อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ตะกุกตะกัก ไม่ตื่นเต้นจนสั่น
เพราะความเป็นจริง
ทุกคน ทำงานเป็น อยู่แล้ว
ทำเป็นอย่างเต็มไปด้วยความชำนาญ ตั้งแต่เราและทุกคนที่ร่วมใจ ร่วมทุกข์-สุข-ยาก กันมาสิบปีก่อน เมื่อเริ่มบุกเบิกงานนี้ จนภาระงานใหญ่ขึ้น หน่วยงานโตขึ้น เราผ่านภาวะสุมหัว ถกเถียงกัน หัวเราะ อำ ขำ ร่ำไห้ก็มี เรามีกันและกันมาตลอด
จำนวนคนที่มีเพิ่ม มาปีละแค่สองถึงสามคน
จนปัจจุบัน จำนวนคนมิได้งอกเงยทันจำนวนงาน
แต่เราทำงานและอยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนาน
ปีใหม่ เราก็เกะ ตรุษจีนเราก็เกะ สารทไทยหรือสารทจีน ทั้งขนม ของไหว้ และเช่นเคย เราก็เกะ คาราโอเกะ ลั่น
หน่วยงานเรานั้น คือผู้ครองแช็มป์ชนะเลิศนักร้องสมัครเล่นของโรงพยาบาลเรามาเกือบตลอด
คิด คิด และคิด ในที่สุดออกมาดังนี้
เรานัดทุกคนมาพร้อมกัน พูดคุย ซักถาม ติวเข้มกัน
"นี่ยื่นมือถนัด ออกมาคนละข้าง"
"มีห้านิ้วทุกคน เห็นมั้ย"
- นิ้วโป้งแทนตัวเรา เรามีหน้าที่หลักอะไร ทำไป
(พันธกิจ,วิสัยทัศน์หรือ ประเมินตนเอง เรียกอะไรก็ไม่เป็นไร) - นิ้วชี้ เอานิ้วชี้ทุกคนขึ้นมา เคาะมาที่สมองของเรา หรือจะปั่น ๆ แบบอิ๊กคิวซังก็ย่อมได้ งานหลักที่เราทำอยู่ทุก ๆ วันนั้น เราอยากทำให้ดี ให้ถูกต้องใช่ไหม (ทำ)
- นิ้วกลาง เราจึงทำเช่นนี้ทุกวันไป ทำหน้าที่ของเราอย่างดี ทำความดี ประดุจเกลือรักษาความเค็ม (ต่อเนื่อง)
- นิ้วนาง ความใฝ่ฝันจะได้สวมแหวนกับเขา(ซักที) ฝันได้ ฝันด้วยยิ่งดี ฝันที่จะทำสิ่งที่เราคิดอยากพัฒนา อยากให้งานดีขึ้น เร็วขึ้น ถูกต้องครบถ้วน ทำไปได้เลย น้า ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ (วางแผนงาน)
- นิ้วก้อย น้องน้อย ดูแลรักษางานของเรา เหมือนดูแลนิ้วก้อยน้องน้อยตรวจสอบตัวเอง หรือ เตรียมพร้อมทุกเมื่อ ให้คนอื่นตรวจเราได้ (ตรวจสอบ)
ทำอย่างนี้กัน ทำพร้อม ๆ กัน ทำไปด้วยกัน
แล้วเปิดเวทีให้แต่ละคน แสดง เสนอ และทำจริง
เราพบปะกันเนือง ๆ อีกหลายครั้ง
บางทีก็ห้องเรา ห้องประชุมจำเป็น
บางทีก็พื้นที่ทำงานจริง แล้วแต่สะดวก
บ่อย ๆ และอิ อิ คือร้านส้มตำใกล้โรงพยาบาล ประชุมแบบบ้าน ๆ
แบบ พวกเรา
ผลลัพธ์ หรือคะ
ว่าแล้วจะหาว่าคุย
ตรวจรอบเดียวผ่านค่ะ
มีใบการบ้านแปะไว้เบาะ ๆ minor รู้สึกจะสองใบ
การบ้านเป็นของหัวหน้านั่นแหละ
(เดาข้อสอบผิดไปนิด)
...ได้เฮกันค่ะ.....