เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม 2553 ที่ผ่านมา ผู้เขียนพร้อมทั้งน้องอีกสองท่าน คือคุณทิพยวรรณ มุกนำพร และคุณกชกร พลาชีวะ ที่เพิ่งได้วุฒิบัตร APN วิสัญญีพยาบาลมาหมาดๆ ได้รับเชิญจากสายวิชาพยาบาลศาสตร์ คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ให้เป็นวิทยากรบรรยายในหัวข้อ “การพัฒนาตนเองเข้าสู่การเป็น APN”

คณะพยาบาลศาสตร์ผู้เคยจัดหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับวิสัญญีพยาบาลและพยาบาลที่จะเตรียมสอบเป็นผู้ปฏิบัติการขั้นสูง พบว่าในส่วนที่ 2 ซึ่งเป็นการศึกษาอิสระ(IS : Independent Study) นั้นผู้อบรมส่วนใหญ่อยู่ในช่วงดำเนินการเขียนโครงร่าง ส่วนหนึ่งกำลังดำเนินการเก็บข้อมูลและเขียนรายงาน

เพื่อเป็นการช่วยเหลือและสนับสนุนให้ศิษย์เหล่านั้นดำเนินงานได้สำเร็จเพื่อสามารถมีสิทธิ์เข้าสมัครสอบเพื่อรับวุฒิบัตรฯ คณาจารย์จึงจัดให้มีการจัดการ ประชุมเชิงปฏิบัติการ เรื่อง การพัฒนาการศึกษาอิสระ ระหว่างวันที่ 10-12 ธันวาคม 2553 มีศิษย์เตรียม APN วิสัญญี ของอาจารย์ที่ลงทะเบียนเรียนการศึกษาอิสระ ที่เข้าร่วมกิจกรรมราว 20 กว่าท่าน จากหลายๆจังหวัด

ผู้เขียนได้มีโอกาสเพียงเข้าร่วมนำประสบการณ์ที่ได้กับตนเองมาเล่าและแลกเปลี่ยนกับเพื่อนๆ ว่า ในการเตรียมตัวสอบข้อเขียนและสัมภาษณ์

“การพัฒนาตนเองเข้าสู่การเป็น APN” โดย กฤษณา สำเร็จ (1)

“การพัฒนาตนเองเข้าสู่การเป็น APN” โดย กฤษณา สำเร็จ (2)

“การพัฒนาตนเองเข้าสู่การเป็น APN” โดย กฤษณา สำเร็จ (3)

สิ่งที่ผู้เขียนฝากไว้กับวิสัญญีพยาบาลน้องๆรุ่นหลังนั้นมิใช่เนื้อหาข้อสอบ และเทคนิคการตอบข้อสัมภาษณ์ แต่ฝากบทบาทที่ APN พึงมีและพึงกระทำ มากกว่าการสอบเพียงเพื่อเป็น APN

อย่าสอบให้ได้มาเพื่อเป็นเพียง APN...

สอบได้เป็น APN แล้วยังไง...ทำอะไรได้ดีกว่าหรือมากกว่า วิสัญญีพยาบาลทั่วไป...?

อย่าเพียงทำเพื่อตนเอง หากเราได้เป็น APN แล้วหน่วยงานหรือองค์กรไม่มีอะไรดีขึ้น...เขาจะต้องการ APN ไปทำไม?

ภาระงานหลายอย่างหากศักยภาพเรามี สามารถทำให้หน่วยงานหรือองค์กรของเราได้ ก็ให้ทำ...มิใช่จะทำเพียงแค่บทบาท APN... เป็นผู้ให้เสมอ

 สิ่งที่ผู้เขียนยังมิได้พูดถึงในการบรรยาย แต่เป็นส่วนสำคัญมากที่สุดคือ

ให้เกียรติเพื่อนร่วมวิชาชีพ...โดยเฉพาะวิสัญญีแพทย์ ส่วนนี้สำคัญมาก เรามิได้ต้องการสวมบทบาทของแพทย์ แต่เราพึงกระทำในบทบาทของวิสัญญีพยาบาลที่ราชวิทยาลัยวิสัญญีแพทย์แห่งประเทศไทยร่วมกับสภาการพยาบาลและกระทรวงสาธารณสุขเป็นผู้กำหนด...

ซึ่งหลายบทบาทที่เป็นเวชกรรมที่ข้อกำหนดสมรรถนะได้อนุญาตให้เรากระทำได้ สิ่งนี้แหละที่พึงกระทำให้สมบูรณ์ที่สุด และผลจากการกระทำนี่เองจะเป็นที่ยอมรับของเพื่อนร่วมวิชาชีพในที่สุด เพราะเป้าหมายของเราคือการนำความรู้ทางวิสัญญีวิทยาดูแลผู้ป่วยให้ดีและเหมาะสมที่สุดตามมาตรฐานวิชาชีพวิสัญญี ในบทบาทและขีดความสามารถที่วิสัญญีพยาบาลเช่นเราๆพึงกระทำ...

ขอกราบขอบพระคุณคณาจารย์ทุกท่าน และคณะพยาบาลศาสตร์ มข. ผู้ไม่เคยทอดทิ้งศิษย์ค่ะ

                                                                                                กฤษณา สำเร็จ

                                                                                                12 ธันวาคม 2553