เวลาไม่เคยพอ
ผมยอมรับนะครับ ว่าผมใช้เวลาวันๆ หนึ่งกับสิ่งนั้นสิ่งนี้ไปเยอะมาก จนเวลาพักผ่อนเหลือน้อย อาจด้วยงานที่ทำประจำ อาจด้วยเรียนปริญญาโท จนวันหนึ่งผมก็คิดอย่างที่หลายๆ คน คงเคยคิดมาก่อนผม คือ อยากให้วันๆ หนึ่งมีมากกว่า ๒๔ ชั่วโมง แต่ก็นั่นแหละครับ ต่อให้วันหนึ่งมี ๓๐ ชั่วโมง ผมก็คงหาอะไรอย่างอื่นมาทำ แล้วก็กลับมาคิดว่า เวลาไม่เคยพออยู่เหมือนเดิม
แสดงให้เห็นว่าอะไรครับ ---- ความต้องการของเรานี่แหละ ที่ไม่เคยพอ แต่ถ้าไม่พอแบบมีเหตุผล ผมก็โอเคครับ
ตอนนี้เป็น Producer หรือผู้กำกับรายการ วันแรกที่มาสมัครจำได้ สมัครตำแหน่ง Editer หรือพนักงานตัดต่อ (พึ่งเรียนจบไม่อาจหาญขนาดไปสมัครเป็นผู้กำกับ) แต่ลมพัดลมเพอย่างไร ไม่ทราบ เป็น Editer อยู่ครึ่งเดือน ก็กลายมาเป็น Producer ดูแลรายการธรรมะ ตอนนี้กิจการขยายเข้าไปอีก เพิ่มรายการในความรับผิดชอบไปอีกหนึ่งรายการ เป็นรายการในทำนองเกี่ยวกับ กิจกรรมอาสาสมัคร กิจกรรมจิตอาสา หรือกิจกรรมความดีต่างๆ รวมตอนนี้สองรายการ ยิ่งใหญ่ขนาด CEO อนุญาตให้ผมรับคนเพิ่มมาเป็นทีมงามอีก ๒ ตำแหน่ง ---- ตอนนี้ทำมาเข้าเดือนที่สามแล้วครับ แปลกใจกับชีวิตที่แปลกตา
แต่ชีวิตก็มีขึ้นมีลง โลกธรรม ๘ สอนเกี่ยวกับ การได้ลาภเสื่อมลาภ ได้ยศเสื่อมยศ อำนาจวาสนามาเร็วเราดีใจไม่แปลก แต่ถ้าไปไว แล้วเราไม่เสียใจ ในทางพุทธศาสนาบอกว่า ประเสริฐ นั่นคือมองทุกอย่าง อย่างเป็นกลาง เป็นธรรม เป็นเรื่องปกติ ได้ลาภก็มีเสื่อมลาภ ยึดมั่นไปก็ไม่ได้อะไรนอกจากจิตตก
ทำรายการธรรมะก็ดี ได้ฟังธรรมทุกวัน วันละหลายๆ รอบ คนหลายๆ คนต้องขวนขวายไปที่นั่นที่นี่ เพื่อฟังธรรมเทศนา แต่ผมไม่ต้องไปไหน มีตากล้องไปถ่ายวีดีโอมาส่งถึงที่ แล้วผมก็มาตัดต่อนำไปออกอากาศ พระพุทธเจ้าตรัสว่า "การให้ธรรมเป็นทาน ชนะการให้ทั้งปวง" เหมือนกับว่า สถานีนี้จ้างผมมาทำความดี ผมก็ดีใจครับ ได้ทำความดีเผยแผ่ธรรมะทุกวัน คนอื่นได้ด้วย เราได้ด้วย
ส่วนอีกรายการเป็นรายการจิตอาสา เหนื่อยกับรายการนี้มากหน่อย ต้องเดินทางไปทั่วทิศทั่วแดน ตั้งแต่เกาะที่ไม่มีชื่อบนแผนที่ในทะเลอันดามัน โรงเรียนเล็กๆ ติดชายแดนพม่า ลึกเข้าไปในค่ายผู้หนีภัยความตาย หมู่บ้านพี่น้องกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ เห็นโลกในมุมมองที่เปลี่ยนไป เพลงค่ายอาสาในยุคๆ หนึ่งที่นิสิตนักศึกษาพยายามแสวงหาตัวตน ดังในใจเสมอ "มองดูรอบกาย มองดูสังคม เธอสุขอยู่ได้อย่างไร เมื่อผองชน ทุกข์ยากลำเค็ญ" อีกสิ่งหนึ่งที่พบก็คือ คนดีดี ทำรายการธรรมะก็ต้องไปคลุกคลีอยู่กับหมู่คนที่ใฝ่ธรรม ทำรายการกิจกรรมความดี ก็พบคนดีดีมากมาย ที่มีจิตใจดีงาม มีความเสียสละอย่างที่บางครั้งไม่คิดว่าจะเจอแล้วในแผ่นดินแห่งนี้
คนดีดีมีมากเหลือเกินครับ แต่ไม่อาจแย่งพื้นที่สื่อได้เท่าคนที่ทำความชั่ว จนดูเหมือนบางครั้ง สื่อต่างๆ ที่นำเสนอออกมามันเยอะจนทำให้เราคิดไปว่า สังคมไทยมีคนอยู่สองประเภท นั่นคือคนปกติเฉยๆ กับคนชั่วที่มากขึ้นจังเลย แล้วคนดีดีหายไปไหน ผมอยากจะบอกว่าไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ เค้าก็คงทำความดีของเค้าต่อไป แต่เรานี่แหละต้องถามสื่อ ว่าสื่อหายไปไหน ทำไมไม่ไปมองคนเหล่านั้นบ้าง
การเดินทางบ่อยก็ทำให้เจอคนเยอะนะครับ ตั้งแต่ระดับรางวัลโนเบล จนถึงพี่น้องอาข่าบนภูเขา รู้จักคนทำสื่อต่างๆ มากขึ้น TPBS - Nation - MCOT ทั้งคนไทย คนต่างชาติ ชีวิตกว้างขวางขึ้น ในวันที่ผมยังเรียนไม่จบ ผมคิดว่า อยากไปทำงานกับองค์กรภาคประชาชน ทำงานเพื่อพี่น้องผู้ยากไร้ แต่อีกใจก็อยากเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ถ้ามาทางนี้ก็คงต้องทำงานสายสื่อการศึกษา
แล้วก็เรียนโท ลมเพลมพัดเหมือนกัน ได้มาทำงานสื่อการศึกษา ที่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาส แถมยังสามารถเรียนโทได้ด้วย แบบว่าเป็นจังหวะชีวิตที่เหมาะมาก
มีเรื่องราวมากมายนะครับ ที่อยากจะเล่าให้ฟัง เดินทางมาเจอนั่นเจอนี่ ได้อะไรมากมายกว่าที่คิด เป็นเรื่องราวดีดีที่อยากจะให้คนอื่นได้ร่วมชื่นชม ได้ร่วมรับทราบ และอยากให้ทุกคนทราบว่า แผ่นดินนี้ยังมีสิ่งดีดีที่มีคุณค่าอยู่อีกเยอะ แล้วก็ไม่ได้ซ่อนอยู่ด้วย บางคนถามผมว่าทำไปแล้วได้อะไร มันคุ้มค่ามั้ย กับชีวิตที่ต้องตะลอนๆ ไปทั่วทิศ ทำไมไม่ทำงานที่มันสบายๆ อยู่กับที่ 555+ ไม่รู้ซิครับ อย่างครั้งล่าสุดไปถ่ายรายการที่ชลบุรีก็ได้ผ้าเช็ดตัวรูปฮิปโปมาผืนหนึ่ง เค้าให้ผู้เข้าร่วมเขียนชื่อลงไป เราก็ทำเนียนใส่ไปกับเค้าด้วย ปรากฏว่าจับฉลากได้ซะงั้น บางครั้งคุณค่ามันก็วัดเป็นมูลค่าไม่ได้นะครับ
อาจารย์คณะนิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์ ท่านหนึ่งที่ผมเคารพบอกผมว่า หากผมจะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ต้องมีประสบการณ์จริง ปฏิบัติจริง แล้วเอาความรู้และประสบการณ์นั้นมาสอนมาถ่ายทอดให้นิสิตนักศึกษา ไม่ใช่ไม่เคยทำอะไรแล้วไปสอน เปิดหนังสืออ่านแล้วจำไปสอน อย่างนั้นก็ทำได้ แต่ไม่ดี เพราะหนังสือไม่ได้สอนทุกอย่าง เหมือนตำราผลิตรายการโทรทัศน์ก็ไม่ได้สอนเก็บสายไฟ คนทำจริงเท่านั้นถึงจะรู้ว่าเก็บสายไฟอย่างไรไม่ให้พันกัน คุณธรรมจริยธรรมก็เหมือนกัน สังคมสมัยนี้เกิดวิกฤตขึ้นมากมาย ก็เพราะเรื่องนี้ จงยึดถือจรรยาบรรณในวิชาชีพ ความดีทำยากต้องทวนกระแสกิเลส แต่ผลของมันจะทำให้เราใช้ชีวิตได้ง่าย และประสบความสุขความเจริญ
........
เป็นกำลังใจให้ทุกๆ คน ที่ยังไม่มีงานทำนะครับ งานหายาก ยิ่งถ้าคนไหน มีความสามารถที่ไม่ตรงความต้องการของตลาด ตอนนี้คงไม่มีใครช่วยใครได้ คงจะต้องช่วยตนเองให้มีความวิริยะ น้องๆ ที่ยังไม่จบก็สมควรที่จะขยันเรียนเมื่อมีโอกาสได้เรียน จบออกมาแล้วอยากจะเรียน ก็ต้องลำบากขวนขวายเองแล้วละครับ
.... เจริญในธรรมครับ ผู้อ่าน
ความเห็น (22)
อ่านแล้วเพลินดีนะ
เขียนเก่งนะเนี่ยยย
อยากจะบอกว่าถ้าให้มาเขียนเองหนิ ไม่สามารถเลยจิงๆ
ขอชมๆ
สวัสดีน้องปืน
ขอแสดงความคิดเห็นหน่อยครับ
- beeman พึ่งตามหาตนเองเต็มร้อย เมื่อไปเข้าฝึกอบรมที่มูลนิธิข้าวขวัญและได้อ่านหนังสือ "จิตวิญญาณในเมล็ดข้าว" ของลุงเด (เดชา ศิริภัทร) นี่เอง (ปกติรู้จักตนเองและความต้องการของตัวเองประมาณ ๘๐%)
- ปกติเราก็รู้จัก "เศรษฐกิจพอเพียง" อยู่บ้างแล้ว ปฏิบัติอยู่บ้างแล้ว แต่มาครั้งนี้ เรารู้เลยว่าจะต้องทำอย่างไร
- เริ่มต้นเราต้อง "ล้างสมอง" ตัวเองก่อน "ลบ memory" ที่มีอยู่เดิม เพราะระบบการเรียนการสอนของเรา เอาอะไรเป็นตัวตั้ง....สอนให้โลภ สอนให้รวยใช่ไหม..เริ่มต้นก็ผิดเสียแล้ว
- เราต้องเปลี่ยน "Paradigm" ของผู้ปกครองและนักเรียนว่า เราเข้าไปโรงเรียน ไปเรียนเพื่อ "พึ่งตนเองได้"
- ดังนั้น เริ่มต้นเศรษฐกิจพอเพียง จะต้อง "พึ่งตัวเอง" ได้
- ถ้าอย่างนั้น เราเข้าเรียนแบบปกติไม่ได้ เพราะ โรงเรียน (หลายแห่ง) คิดเอา "เงิน" เป็น "ตัวตั้ง" มันผิดตั้งแต่ต้นแล้ว..
พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน..ผมคิดว่าน้องปืนมาถูกทางแล้วนะ ได้มีโอกาสไปพบ "บอส" ที่ดี ยื่นโอกาสให้ทำ ๒ รายการ..ตรงนี้ผมคิดว่าเป็น "โรงเรียนชีวิต" ที่ดีมาก เป็นการเริ่มต้นที่ดีมาก
ครูหรืออาจารย์คนไทย... ส่วนมากไม่ค่อยมีโอกาสไปโรงเรียนชีวิต..จบออกมาก็มาสอนคนเลย..ไม่มีตัวอย่างภาคปฏิบัติที่ดี..ต่อไปน้องปืนทำงานสัก ๑๐ ปี แล้วมาเป็นอาจารย์..ผมว่าจะเป็นอาจารย์ที่เยี่ยมมาก....แต่อย่าลืมตีโจทย์ "เศรษฐกิจพอเพียง" ให้ออกนะคร๊าบ..อิอิ
ขอบคุณ pammy
- ลองเขียนดู รับรองเขียนได้ครับ
ขอบคุณอาจารย์ Beeman
- อาจารย์มีข้อคิดดีดีมาให้ผมเสมอ ขอบคุณอาจารย์มากครับ
- การได้ตำแหน่งที่สูง ในขณะที่เรายังอายุน้อย พึ่งเข้ามาทำงาน สิ่งแรกที่ผมต้องเจอคือคำสบประมาท ความไม่เชื่อถือ ยิ่งหน้าที่ความรับผิดชอบของเราขยายตัวเร็ว คนที่อยู่มาก่อนบางคน ทำงานหลายปีกว่าจะได้เป็น ผู้กำกับ ไอ้น้องคนนี้มาไม่ทันเดือน ได้เป็นไปแล้ว ๒ รายการ ช่วงแรกๆ ยอมรับว่าใช้ชีวิตลำบากพอสมควร แต่โชคดีของผมอย่างหนึ่งคือ ได้เคยเป็นผู้นำนิสิตมาก่อน ได้ทำงานใหญ่ๆ ในเวทีมหาวิทยาลัย ดังคำกล่าวที่ว่า "เกรดเฉลี่ยทำให้คนมีงานทำ กิจกรรมทำให้คนทำงานเป็น" เหตุการณ์เช่นนี้เคยเกิดขึ้นชัดๆ ครั้งหนึ่งเมื่อครั้งที่ผมเริ่มทำ KM กิจกรรมนิสิตครั้งแรก ที่ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ อาจารย์วิบูลย์ท่านเขียนลง Gotoknow ด้วยความเป็นห่วงและหวังดี ใจคงอยากกระตุ้นคณะทำงานให้มีความวิริยะกับโจทย์ของนิสิตนักศึกษา ท่านเขียนว่า "เป็น KM ครั้งที่ผมไม่มั่นใจมากที่สุด" พอบทความนั้นออกมา แน่นอนครับ กระแสกดดันมากมาย ทั้งจากทีมงาน จากเจ้าหน้าที่บางคน กดมาที่ผม บางคนบอกว่า "รองอธิการยังไม่มั่นใจเลย จะทำไปทำไม" เหอๆ แต่สุดท้ายก็ทำสำเร็จนะครับ คนดีทำดีซะอย่าง ถ้าเตรียมตัวดีไม่ประมาท ผมว่าทุกอย่างก็พอไปได้ ถ้าไม่โชคร้ายเกินไป มาทำงานนี้ก็เหมือนกันทำให้ผมย้อนไปเหตุการณ์ตรงนั้นแล้วคิดว่า KM นิสิตนักศึกษาทั่วประเทศ ยังทำมาแล้ว ประสาอะไรกับรายการสองรายการ KM ไม่เคยเรียนมาก่อน ยังมาเรียนรู้และทำได้ รายการโทรทัศน์ทั้งเรียน ทั้งฝึกงาน ครูบาอาจารย์ก็มี กลัวอะไร เท่านี้แหละครับ จึงกล้าลงมือทำ และตอนนี้ก็ได้รับการยอมรับ แรงเสียดทานหายไป ที่หายไปหนึ่งก็คือผลงานเรามี เป็นที่ประจักษ์ สองคือการบริหารมนุษย์สัมพันธ์ เราต้องมี ความนอบน้อมก็สำคัญ เรื่องนี้พุทธศาสนาสอนไว้อย่างชัดเจนครับ
- การพึ่งตนเอง เป็นโจทย์ที่น่าสนใจครับอาจารย์ หากผมสามารถตีโจทย์จนนำไปปฏิบัติแล้วสามารถเข้าใจจนอธิบายได้เมื่อไหร่ จะมาให้อาจารย์ตรวจอีกทีนะครับ
- ผมก็แปลกใจเหมือนกันที่ CEO ไว้ใจผม บางคนบอกว่าผมโชคดี แต่ผมอยากบอกว่า ความโชคดีสร้างได้ครับ ถ้าเรามีทุนพร้อมที่จะโชคดี
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน
ปืนครับ
พี่เอกยังจำแววตาและความกระตือรือร้นของปืนได้ที่ ม.นเรศวร ทำให้ผมประทับใจในการรู้จักกันในเบื้องต้นครับ
ตอนนี้มาทราบว่าปืนได้เดินทางตามวิถีที่น้องชอบและมีความสุข ผมเองก็ติดตามอยู่ห่างๆครับ ดีใจด้วยนะครับ
การเดินทางเหมือนเราได้มีโอกาสเรียนในหลักสูตรที่ดีเยี่ยม เราได้เรียนรู้ผ่านเวลา และสถานที่ ทั้งหมดจะสั่งสมเป็นประสบการณ์ที่ดี ให้เราได้ใช้เป็นเสบียงในอนาคต
ผมให้กำลังใจน้องปืนเสมอครับ
/////
ขอบคุณพี่เอกมากครับ
ยอมรับว่าคิดถึงพี่เสมอ ประทับใจพี่เช่นกัน
ถ้าพี่มีกิจกรรมไร ดีดี แจ้งผมได้นะครับ ยินดีเป็นสื่อให้ จะได้ไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับพี่ด้วย
ดีใจมากๆ ครับ ที่พี่ยังไม่ลืมผม
หุหุ
เห็นด้วยกับบทความนี้นะค่ะ
mashima wasikachart
หวัดดี บีเวอร์ ได้อ่านแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้นะ ความคิดของคนก็อย่างนีแหละ เห็นว่าเป็นเด็กจะมีความสามารถหรือ อายุยังน้อยจะทำได้หรือ ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะ คนเรานะถ้าทำสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุข รักในงานทีเราทำ ทำแล้วคนอื่นไม่เดือร้อนก็ทำไปเถอนะ บีเวอร์ การลงพื้นที่อาจจะเหนื่อยบ้าง ปนสนุก ได้ความรู้ต่างๆมากมายกับการลงพื้นที่ กับผู้คน บางครั้งก็อาจจะเป็นเด้ก ได้เรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆ ด้วยตนเอง หรือสังคมต่างๆ การอยู่ของคนหมู่น้อย เป็นประสบการณ์ชีวิต อีกรูปแบบหนึ่งนะ บางคนอาจจะถามว่าเด็กคนนี้ทำได้หรือ... การที่เราจะทำได้หรือไม่ไม่ต้องไปแคร์คนอื่นหรอกนะ เชื่อว่าสิ่งที่บีเวอร์ทำอยู่คือสิ่งที่คุณรักและชอบ และตั้งใจทำให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ขอแค่ให้สิ่งที่คุณทำมีความสุข สนุกกับสิ่งที่ทำให้ความรู้กับผู้คน และหาประสบการณ์ต่างๆให้กับชีวิตของตนเองเรียนรู้และเอาไปพัฒนางานของคุณให้ดีขึ้นต่อๆไปนะ
จะเป็นกำลังใจให้ และเอาใจช่วย จะคอยติดตามผลงานของบีเวอร์ต่อไปนะ เพื่อน.........
อ่านแล้วชักเข้าถึง บรรลุ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปทำอะไรมาบ้าง เพราะบางครั้งเห็นแค่โบรชัวร์กำหนดการต่างๆ
ได้ทำอะไรที่ชอบ มันก็มีความสุขไปอีกแบบ ยิ่งทำให้ใครหลายๆคนแล้วละก็ มันก็สุขอย่างนี้แหละ
อยากดูรายการบ้างอ่ะ ดูได้ที่ไหน ยังไงเมื่อไหร่ละจ้ะ...
รอชมความเปลี่ยนแปลง เป็นกำลังให้คนไฟแรงด้วยคนนะจ้ะ...
แอบติดตามพัฒนาการอยู่เน้อ
ขอบคุณอาหมวยเนปจูน นะครับ
ขอบคุณ mashima wasikachart
เป็นกำลังใจที่ดีมาก ขอบคุณที่ติดตามผลงาน
ขอบคุณพี่แก่นนะครับ ผังรายการเดี่ยวจะนำมาลงอีกที แล้วก็จะทยอยเขียนบันทึกเล่าเรื่องราวเรื่อยๆ นะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ
การงานกำลังก้าวหน้า มุ่งมั่นต่อไป
แต่ก็อย่าลืมเผื่อใจกับสิ่งที่ไม่เป็นตามที่ต้องการนะจ๊ะ
แล้วจะไม่เสียสุขภาพจิต อิ อิ
งานวันศรีนครินทร์ มันก้อไม่มีไรอ่ะ แค่มีคอนเสริตโต๋
ทำนองว่าหาเงินเข้าคณะ ซื้ออุปกรณ์การแพทย์ง่ะนะ
งึมๆ มันไม่มีไรให้ถ่าย
ส่วนงานครูใหญ่ ก้อวันที่ 7 อ่ะ พระราชทานเพลิงศพเฉยๆ
สรุปก้อ...ไม่มีอะไร 5555
สาขาวิชาเทคโนฯ แขนงวิชาม้วนสายและแบกของ
สวัสดีครับ
- แวะมาทักทาย
- และมาอ่านบันทึกครับ
- ขอบคุณครับ
แจ๊ค กัมปนาท มมส.
สวัสดีครับน้อง ทำงานหนักหน้าดูครับ กับบัณฑิตใหม่
มีข่าวคราวอะไรที่เป็นเรื่องของการพัฒนา จะแจ้งตามที่ประสงค์นะครับ
อ่านบันทึกนี้ รู้สึกเยี่ยมจริงครับน้อง มีบัณฑิตที่มีคุณลักษณะที่พึงประสงค์
ขอบคุณนะครับ ขอบคุณทุกท่าน
ขอแสดงความยินดีในความก้าวหน้า
หนูบีเวอร์
แวะมาเยี่ยม สำนวน เนื้อหา ของข้อเขียนเยี่ยม อ่านแล้วเพลิน และได้สาระทั้งทางโลกและทางธรรม
หนูคงยังจำป้าได้น่ะจ๊ะ
เพลินทุกครั้งที่ได้อ่านบทความที่พี่ปืนเขียน
จะจำไปใช้ในชีวิตนะคะ
อ่านแล้วได้ประโยชน์มากๆ
ขอบคุณค่ะ
ตอบ . thassana wong
ขอบคุณมากครับ ขอให้เจริญในธรรม
...
ตอบ คุณป้าวิไล
จำได้ครับคุณป้า ยังระลึกถึงอยู่เสมอ อิอิ คุณป้าสบายดีนะครับ ว่างๆ จะไปเยี่ยม
...
ตอบ น้องคนหนึ่ง
ดีครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะครับ
...
อืม!เขียนดีอ่านเพลินจนอยากจะลองเขียนด้วยแต่ขอศึกษาดูก่อนไม่มีประสบการณ์ในการเขียนแต่ชอบเขียน อ่านแล้วรู้สึกถึงแนวทางชีวิตคนแต่ละอาชีพ สายงาน เมื่อมีโอกาสได้พบ แลกเปลี่ยนความคิดทำให้ มองมุมที่แตกต่าง แต่อยู่ที่ทิศทาง และเป้าหมายที่ตั้งวางไว้ เพื่ออะไร จะเดินด้วยวิธีไหน ขอชมจากใจว่าทำให้เกิดแรงเป็นอย่างมากทำไปเถอะความดี ทำเรื่อย ๆ ไม่มีเหนื่อย ไม่มีหยุด แล้ววันหนึ่งความดีจะส่องแสงความดีออกมาเองไม่ต้องประกาศ ไม่ต้องใช้สื่อ เชื่อไหม ลองดูซิ
แวะเข้ามาอ่านค่ะ.
ยินดีกับน้องนะคะ ที่ได้รับโอกาสที่หลากหลาย.
สำหรับพี่แล้ว คิดว่า "การได้เรียนรู้ในสิ่งที่เรายังไม่รู้...และ การได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์..อันนี้เป็นสิ่งที่มีค่า..อันเงินทองหาซื้อไม่ได้"
สิ่งที่พี่เชื่อมั่นอย่างหนึ่งคือ "ทำดีได้ดี" วันนี้ไม่เห็นผล แต่ผลนั้นมีจริงตามเหตุ
การทำงานแม้จะเหนื่อยกาย แต่สิ่งที่ปรากฏแก่ใจนั้นมีค่ามหาศาล
ยินดี ดีใจค่ะ ที่มีโอกาสได้รับรู้เรื่องราวดีๆ...ที่แบ่งปัน
มีความสุข สมหวังนะคะ.
แม้ว่าคำอวยพรนี้จะไม่เที่ยง แต่มันก็เป็นทางผ่าน..สำหรับพลังใจค่ะ)
- สวัสดีค่ะ
- น่าสนใจดี
- คิดเหมือนกัน
- ไม่ค่อยมีคนเข้าใจ
- ให้กาลเวลาพิสูจน์ดีกว่า
- ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณครับทุกท่าน