ระหว่างการเดินทางไป “เมืองไข่มุกแห่งอันดามัน” เพื่อปฏิบัติภารกิจระดับชาติ (พูดไปนั้น..) ช่วงวันที่ 11 -13 มิถุนายน พ.ศ.2551 มีโทรศัพท์มาแจ้งข่าวดีอย่างไม่ขาดสาย

น่าแปลกแต่จริง.. เพราะมันก็ทำให้การเดินทางน่ารื่นรมย์กว่าที่เคย นักเดินทาง 2 คน (ข้าพเจ้าและอาจารย์แหวว) หน้าบาน อมยิ้มกันไปตลอดทางจนถึงโรงแรมที่หาดกะรน

ความรู้สึกดีใจแบบนี้ (เดาเอาเองว่า..) มันน่าคล้ายๆ เวลาแม่เฝ้ามองลูกตั้งแต่เริ่มคลาน ตั้งไข่ จนเดินได้เอง อย่างนั้นกระมัง..

ไม่แน่ใจว่ารู้สึกโอเว่อร์เกินไปจนคนอื่นจะหมั่นไส้เอารึเปล่า.. แต่มันทั้งดีใจ ทั้งตื้นตัน ทั้งภูมิใจ จริงๆ นี่นา

เรื่องของเรื่อง คือ เคสที่เรา (CCL, อาจารย์แหววและสานุศิษย์อีกหลายๆ ท่าน) ให้ความช่วยเหลือด้านกฎหมาย (legal aid) อยู่นั้น ไปเดินมาจนสุดทางเดินของ “ถนนสายสถานะบุคคล” เป็นอันเรียบร้อยแล้ว

พวกเขาได้กลายเป็นคนไทยอย่างสมบูรณ์แบบ!!

รายแรก คือ พี่บ๊อบบี้ สุทธิบุตร ลูกพ่อไทยแม่ไทย ที่มีชีวิตพลิกผันยิ่งกว่านวนิยายของทมยันตรีซะอีก..

พี่บ๊อบบี้ ตามหาแม่เจอแล้ว ได้ตรวจ DNA กันเป็นที่เรียบร้อย ขั้นตอนสุดท้าย คือ การเพิ่มชื่อในทะเบียนราษฎรสำหรับคนอยู่ถาวรในประเทศไทย และ ออกบัตรประจำตัวประชาชนไทย ซึ่งก็ได้ทำเสร็จกระบวนการไปเมื่อวันนี้เอง..

ได้เจอแม่ และ ได้ยืนยันการรับ “มรดกทางสัญชาติ” จากแม่

จริงๆ แล้ว คนในสถานการณ์เดียวกับพี่บ๊อบบี้ คือ ลูกพ่อไทย ที่ไม่ได้เป็นพ่อที่ชอบด้วยกฎหมาย จะได้รับผลดีตามกฎหมายสัญชาติฉบับใหม่ (พ.ร.บ.สัญชาติ (ฉบับที่ 4) พ.ศ.2551) กล่าวคือ สามารถได้สัญชาติไทยจากพ่อโดยผลของกฎหมาย นั่นเอง

รายที่สอง คือ ฟองจันทร์ สุขเสน่ห์ คนสัญชาติอเมริกัน ที่เกิดและใช้ชีวิตอยู่ในประเทศไทย มา 25 ปี แต่ต้องตกเป็น คนเสมือนไร้สัญชาติ ที่อาศัยในประเทศไทย เนื่องจากการมีสัญชาติอเมริกัน ไม่ได้ช่วยให้ฟองจันทร์ใช้ชีวิตในประเทศไทยได้สะดวกสบายขึ้นเลยแม้แต่น้อย นอกจากนี้ สิ่งที่เราต่างมีความเห็นตรงกัน คือ ฟองจันทร์ นอกจากหน้าตาแล้ว ไม่มีอะไรที่จะบ่งชี้ความเป็นอเมริกันได้เลย (ให้ตายเหอะ..)

และด้วยอนิสงค์ของกฎหมายสัญชาติฉบับใหม่อีกเช่นกัน ที่ทำให้ฟองจันทร์ได้สัญชาติไทยโดยผลของกฎหมาย เพราะว่าฟองจันทร์เป็นบุคคลตามเป้าหมายตามมาตรา 23 ที่ประสงค์จะเยียวยาผลร้ายที่เกิดขึ้นแก่บุคคลที่ได้รับผลกระทบจาก “ประกาศคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 337”

รายสุดท้าย คือ 1 ในบุตร 33 คน ของชาวบ้านแม่อาย 1,243 คน ที่เดิมมีปัญหาเรื่องการเพิ่มชื่อตามพ่อแม่มาโดยตลอด ทั้งที่ศาลปกครองสูงสุดได้มีคำพิพากษามาเป็นเวลากว่า 5 ปี ว่าให้เพิ่มชื่อชาวบ้านแม่อาย 1,243 คนนี้ลงไปใน ทร.14 (ทะเบียนบ้านสำหรับคนที่มีสิทธิอาศัยถาวร ในลักษณะของคนที่มีสัญชาติไทย) ซึ่งโดยเหตุและผลตามธรรมชาติของโลกมนุษย์ ในเมื่อพ่อและแม่มีชื่อในทะเบียนบ้านประเภทหนึ่งแล้ว จะให้ลูกไปอยู่ในทะเบียนบ้านอีกประเภทหนึ่งได้อย่างไรกัน (ไม่เข้าใจๆๆๆๆๆ..)

แต่ด้วยความพยายามทั้งหมดของเจ้าหน้าที่คลินิกกฎหมายชาวบ้านแห่งแม่อาย จ.เชียงใหม่ และ ผู้สนับสนุนอื่นๆ รอบข้าง ซึ่งดูแลกรณีเหล่านี้อยู่นั้น เด็กหนึ่งคนซึ่งเป็นบุตรของชาวบ้านแม่อายกลุ่มนี้ จึงได้รับการเพิ่มชื่อตามพ่อแม่เป็นที่เรียบร้อย

จริงๆ.. ทุกคนต่างก็หวังใจมากกว่านั้นว่า.. กรณีนี้จะเป็นตัวอย่างให้อำเภอแม่อายเพิ่มชื่อเด็กคนอื่นๆ ที่เป็นบุตรของชาวบ้านแม่อายกลุ่มนี้ลงไป เป็นรายต่อๆ ไป (สาธุ)

เฮ้อ.. หลังจากวางสายโทรศัพท์ทีไร (ช่วงนี้) ต้องมานั่งอมยิ้มคนเดียวทุกที หากมีใครผ่านไปผ่านมา ก็คงจะคิดว่า ข้าพเจ้าสติไม่ดีแน่นอน แต่ก็ช่างมันเหอะ.. ก็มันมีความสุขจริงๆ นี่น่า

มันเป็นความสุขที่อธิบายไม่ถูกจริงๆ J