ผมเด็กชายวิษณุ เป็นหลานของยายสันที เป็นลูกแม่บุญมี แม่ผู้ให้กำเนิดผมมาตั้งแต่เล็ก ยายกับแม่ก็เลี้ยงดูผมมาจนโตได้อายุ 12 ปีแล้วครับ

แม่เป็นคนไร้สัญชาติตั้งแต่เล็ก แต่แม่เกิดในประเทศไทย ที่จังหวัดกาญจนบุรี แม่เรียนจบได้แค่ ป.2 เพราะแม่ต้องหาเลี้ยงน้องตั้ง 4 คน แม่เป็นคนที่สู้มากเพราะแม่ต้องหาเลี้ยงผม แม่ต้องขายของไปวันๆ ถึงจะมีกินมีใช้อยู่ในครอบครัว แม่เป็นคนที่อดทน ถึงว่าแม่จะไร้สัญชาติก็ตามที แต่ว่าหัวใจแม่ไม่ไร้สัญชาติไทย หัวใจของแม่เป็นไทยไปหมดแล้วครับ

ผมสงสารแม่ครับ ผมอยากให้แม่มีสัญชาติไทยจริงๆ นะครับ เวลาที่ขายของ พอตำรวจเดินผ่านมาถามแม่ แม่ก็ไม่ตอบต้องให้ผมตอบแทนทุกครั้งเลยครับ แต่ว่าบางทีแม่ผมก็มีท้อบ้าง แม่บอกกับผมเสมอว่าเราเป็นคนที่ไร้สัญชาติ เราต้องอดทนไว้เพราะว่าแม่ไม่มีบัตรอะไรเลย จะมองไปทางไหนก็มืดไปหมด จะไปไหนมาไหนก็ไปไม่ได้เลยครับ แม่ต้องทำงานหนักกว่าคนอื่นๆ แต่ก็เสียอยู่ที่ว่าแม่หางานทำไม่ได้เลยครับ

แต่ผมก็ภูมิใจในตัวแม่มากครับ ผมเห็นแม่ลำบาก ไม่ว่าแม่ทำงานเหนื่อยแค่ไหนแต่แม่ไม่เคยบ่น ผมหวังว่าคงมีสักวันหนึ่งที่แม่ผมจะได้มีความสุขเหมือนคนอื่นๆ แม่ดีใจมากที่เกิดมาบนแผ่นดินนี้ที่มีพระเจ้าอยู่หัว แม่บอกผมว่าแม่ไม่เคยลืมแผ่นดินที่แม่เกิดเลยครับ เพราะแผ่นดินนี้มีพระคุณกับแม่มาก แม่เป็นคนที่ร่าเริงแม้ว่าแม่จะมีความทุกข์ในใจเรื่อยมา แต่ว่าแม่ก็ยังก็ยังยิ้มได้อย่างมีความสุข สำหรับผมแล้วแม่ผมคนนี้เป็นคนที่อดทนมากครับ แม่จะเก็บอาการไว้ไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นอะไรแม้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ แม่เป็นคนชอบทำบุญกับยายอยู่เสมอ เวลาเข้าพรรษายายจะไปจำวัดที่วัดเจดีย์ทุกปีเลยครับ

ทุกวันนี้แม่ต้องทำงานหนักกว่าคนอื่นมากเลยครับ เวลาแม่ไม่สบายแม่ไม่สามารถไปโรงพยาบาลได้ เพราะไม่มีหลักฐานอะไรเลยที่แสดงให้ทางโรงพยาบาล บางครั้งแม่ต้องไปซื้อยากินที่ร้านทุกครั้ง

แม่อยากให้ผมเรียนหนังสือสูงๆ เพื่อวันข้างหน้าเมื่อเวลาแม่แก่ชราตัวลงจะได้สามารถเลี้ยงดูแม่ได้ไม่ต้องลำบาก แม่บอกผมอยู่เสมอว่า “ลูกต้องเป็นคนดี” และทุกวันนี้ผมจะทำตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ เพื่อแม่ของผม

วันแม่ปีนี้ผมอยากให้แม่มีความสุขมากที่สุดในโลก

เด็กชายวิษณุ

หลานยายสันที – ลูกแม่บุญมี