ถึงคุณบอน

กัมปนาท อาชา (แจ๊ค)
มหาวิทยาลัยมหาสารคาม 

• ก็เป็นคนหนึ่งที่รูปมองเห็นได้ไม่ชัดเท่าไหร่ เอาอะไรไม่รู้มาบังหน้า แถมใส่หมวกอำพรางอีก...แต่จริงใจนะครับ ข้อมูลบันทึก หรือประวัติ คือ ความจริงทุกประการ
•  รับผิดชอบทุกอย่าง ครับ

สวัสดีครับ

รูปที่โชว์ไม่เห็นหน้าเหมือนกันครับ แต่ข้อมูลทุกอย่างเป็นข้อมูลจริง ทุกบันทึกที่พิมพ์ไปรับผิดชอบได้ทุกถ้อยคำครับ  และสุดท้ายจริงใจเหมือนคุณแจ็คครับ

ส่วนตัวคิดว่าไม่จำเป็นเท่าไหร่ที่ต้องโชว์รูป ถึงจะเป็นการแสดงความจริงใจ จริงอยู่การเห็นหน้าอาจทำให้ผู้อ่านรู้สึกวางใจมากขึ้น ทำให้จดจำได้ง่ายขึ้น แต่คิดว่าหลายท่านก็ไม่ได้สนใจ  อย่างเพื่อนใน gotoknow หลายท่านผมก็เรียกเพื่อนได้อย่างสนิทใจ แม้จะไม่เคยเห็นหน้าก็ตาม

ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ

• มีบางคนที่ผมอยากรู้ว่ามีตัวตนหรือไม่...เพราะไม่เปิดเผยตนเอง ...ทำตัวลึกลับมาก
• แต่ก็เคารพในสิทธิ์ตรงนั้นของเจ้าของบล็อก
• แต่ก็อดคิดลึก ๆ ไม่ได้ว่า  ในโลก G2K  มีเรื่องอันใดที่เราต้องปิดบังเหรอ
• หรือเพราะบางท่านมีบล็อกหลายบล็อก จึงจำต้องซ่อนแฝงตนเองไว้อย่างลึกเร้น
• ย้ำครับ...แต่ก็เคารพสิทธิ์นั้น พอ ๆ กับการเคารพสิทธิของตนเองเหมือนกัน
• ขอบคุณบันทึกนี้ครับ เพราะเมื่อ 2 วันก่อนก็ถกกับเจ้หนิงเรื่องนี้นานเหมือนกัน

คุณบอนค่ะ

วิเคราะห์ได้ดีมากค่ะ ยอดเยี่ยม  ค่ะ

สวัสดีค่ะ  โดยส่วนตัวแล้ว ถือว่าการใส่รูปนั้น  "หารูปสวยๆ ยากค่ะ"  เลยไม่ใส่ดีกว่า   นี่เลือกมาแบบดูดีที่สุดแล้วนะคะ   จากการเลือกประมาณ 500 ภาพ ได้ภาพนี้ดีสุดแค่ภาพเดียว  ฮา ................. แจกดอกไม้ค่า

คุณบอนค่ะ

ขออนุญาตนำบันทึกนี้ ไปนำเสนอให้สมาชิกท่านอื่น ๆ ได้อ่านนะค่ะ  ในบันทึก การแสดง รูปถ่าย เจ้าของบล็อก 

ขอบคุณมากค่ะ

จริงๆผมเป็นคนชอบถ่ายรูป ทั้งเพื่องานและสะสมส่วนตัว พอมาเป็นสมาชิกใหม่ G2K พบว่าไม่มีรูปของตัวเองเลย เพราะมัวแต่ถ่ายรูปคนอื่น กว่าจะค้นรูปที่คนอื่นถ่ายรูปตัวเองไว้ก็ใช้เวลานาน เลยบอกน้องๆที่ office ว่าทีหลังถ่ายรูปพี่บ้างนะ เขาก็ งง งง วันนี้พี่มาแปลกอะไรทำนองนั้น..

แต่เห็นด้วยครับคุณบอน..

ขอบคุณ คุณบอนมากค่ะ เอารูปมะปรางมาโชว์ให้เห็นกันในบันทึก ความเหมือนที่ดูแตกต่าง  ชอบใจคำนี้จังเลยค่ะ

• บันทึกนี้ของคุณบอน โดนใจมากเลย เพราะครุ่นคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว (กระตุกต่อมคิด จริงด้วย ^__^) โดยเฉพาะประโยคที่ว่า ...

• เวลาที่คนเขียน blog หลายคน ใส่รายละเอียด ประวัติ ข้อมูลส่วนตัวใน blog ส่วนใหญ่แล้วมักจะยึดถึงตนเองเป็นหลัก ไม่ได้นึกถึงคนอื่นเลยด้วยซ้ำ

• จริงไหมครับ....   จริงค่ะ

• เพราะตัวเองก็เป็นคนหนึ่งที่ยังไม่ค่อยมีรายละเอียดในประวัติ แถมใส่รูปภาพตัวเองที่มองเห็นไม่ชัด จนกระทั่ง ครูบาท่านทักว่า …เด็กแนวที่ไหนมองไม่เห็นหน้า ….ถึงได้เปลี่ยนรูปถ่ายเป็นรูปนี้

• เหตุผลส่วนหนึ่งก็คงจะเป็นอย่างที่คุณบอนพูดถึง สังคมโลกออนไลน์  เป็นทั้งสังคมที่มีความจริงใจ และตรงกันข้าม
• หลายคนไม่ไว้ใจสังคมในโลกออนไลน์ ไม่ไว้ใจต่อพฤติกรรมด้านลบที่อาจจะได้พบเจอด้วยตัวเองสักวันหนึ่ง ตกใจต่อข่าวสารด้านลบที่ได้ยินเกี่ยวกับโลกออนไลน์อยู่บ่อยๆ

• ในสังคมออนไลน์อย่าง gotoknow นั้น มีความชัดเจนอยู่แล้ว สำหรับความจริงใจ....ที่สามารถเสาะแสวงหาและสัมผัสได้ทันที
• การใส่รูปถ่ายประจำบล็อกมีผลต่อความรู้สึกของผู้เยี่ยมชมจริงๆ ...
• และ.... เมื่อแสดงความจริงใจออกไป ก็ย่อมที่จะได้รับความจริงใจกลับคืนมา.....

ขอบคุณค่ะที่กระตุกต่อมคิด...สัญญาว่าจะหาเวลาเขียนประวัติส่วนตัวซักวัน แต่รับประกันว่า เป็นคนจริงใจแน่นอนค่ะ

รูปนี้ต่างหากคะ เด็กแนว...

 นี่ก็อีกแนว.... ^__^

ขอบคุณค่ะ

ความจริง..หลังจากอ่านบันทึกนี้จบ ความจริงคิดว่าจะไม่โพสต์อะไร ...เก็บความคิดเห็นส่วนตัวไว้ดีกว่า เพราะความเห็นที่มัน "ขัดแย้ง" มีแต่สร้างความรู้สึก negative ให้เกิดขึ้น

แต่ในใจมันรู้สึกเสียใจ และสะเทือนใจบอกไม่ถูกน่ะคะ

อาจจะเป็นเพราะว่า แวะเข้ามาอ่านบันทึกของคุณบอนอยู่บ่อยๆ ผ่านมาทางบันทึกของ พี่ "ครูอ้อย" จึงบังเกิดมีความรู้สึกที่ดี และสนิทสนมกับคุณ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เข้ามาโพสต์ความเห็นเท่าใดนัก ดังนั้นพออ่านเจอบันทึกนี้ จึงรู้สึกเหมือนว่า ถูกตำหนิตำเตียน ด้วยคำว่า "ไม่มีความจริงใจ"

และ..อาจจะเป็นเพราะว่า เวลานี้ เริ่มรู้สึกว่าตนเอง เป็นคนของที่นี่ เป็นสมาชิกคนหนึ่งของชุมชน G2K   แห่งนี้ แต่สุดท้ายก็เหมือนพบว่า ..ยังคงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

ด้วยเหตุนี้...จึงได้แต่ขอพิมพ์คำว่า

"ขอโทษนะคะ  ขอโทษจริงๆ"  

จากบทสรุปของบันทึกนี้ที่บอกว่า

" เมื่อแสดงความจริงใจออกไป ก็ย่อมที่จะได้รับความจริงใจกลับคืนมา "

อยากจะบอกว่า.. เป็นคำพูดที่สะเทือนใจนะคะ สำหรับคนที่เขามีความจริงใจจริงๆ แต่ก็มีความไม่พร้อมบางอย่าง หรือความรู้สึกบางอย่าง ที่ไม่รู้จะอธิบายต่อคนอื่นอย่างไรให้เข้าใจ

คุณเคยไหมคะ... ตอนเด็กๆ ที่คุณแม่สั่งให้ทำอะไร ในสิ่งที่คุณไม่อยากจะทำ หรือให้คุณกินอะไรที่คุณไม่อยากจะกิน แล้วคุณแม่ก็บอกว่า

" แม่อุตส่าห์ทำให้กิน ลูกไม่กินแสดงว่าไม่รักแม่สินะ "

แม่อาจจะพูดไป โดยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่รู้ไหมว่า คำว่า "ลูกไม่รักแม่" นั้น มันเป็นคำพูดที่เจ็บปวดแค่ไหนสำหรับลูก ที่รักแม่นะ (แต่มันอึดอัดใจ ที่จะทำในสิ่งที่แม่สั่ง)

กินของที่ไม่อยากกิน  หรือทำสิ่งที่ไม่อยากทำ มันเกี่ยวอะไรกับรักไม่รักแม่

เช่นเดียวกับความจริงใจ  คำว่า "ไม่จริงใจ" มันเป็นคำพูดที่สะเทือนใจ สำหรับมิตรภาพ

จริงๆนะคะ

ต้องขออภัย หากว่าพิมพ์อะไรผิดพลาดไป แต่อยากจะบอกว่า มีความรู้สึกที่ดีต่อคุณบอนมากค่ะ แม้กระทั่งบัดนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลง ด้วยเหตุนี้ จึงรู้สึกเสียใจและสะเทือนใจ ต่อบันทึกนี้จริงๆ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะคุณบอน  และคุณจูน

• ครูอ้อยจะอยู่เฉยไม่ได้แล้ว
• คุณจูนคะ  ความจริงใจ  เมื่อให้ แล้วต้องได้รับ
• คุณจูนมีเหตุผล..หากคุณบอนรู้..เหมือนที่ครูอ้อยรู้..คุณบอนต้องเข้าใจ  ... เธอน่ารัก..ลึกๆ  เธออ่อนโยน..ครูอ้อยสัมผัสได้ค่ะ
• รักทั้งความจริงใจของคุณบอน...และรักความจริงใจจากคุณจูน
• ความจริงใจของทั้งสองท่าน..ออกมาจากพื้นฐานและความจำเป็น...ที่แตกต่างกัน

คุณจูน..ไม่ต้องพะวงอะไรค่ะ

สวัสดีครับคุณบอน!

• เรื่องนี้ก็ชั่งใจอยู่ครับ ว่าเอ๊ะ ไม่ใส่รูปหน้าตัวเองนี่ จริงใจหรือเปล่า
• ผมมองว่า ผมแสดงความรับผิดชอบด้วยการใส่ข้อมูลตัวจริงให้ติดตามสืบสาวได้ ถือว่าจริงใจ
• ส่วนเกินจากนั้น เป็นเรื่องของเหตุผลส่วนตัวว่าอยากให้คนอื่นจำ หรือไม่อยากให้คนอื่นจำ
• ผมอาจเป็นกลุ่มหลัง...

พี่ K-jira ค่ะ

หนูอ่านข้อคิดเห็นของพี่แล้ว ไม่สบายใจเลย ไม่อยากให้พี่คิดมาก  อันนี้ต้องมองว่าเป็นมุมมองหนึ่งของคุณบอน ที่เขียนในบันทึก  คนเรามองกันต่างมุมค่ะ

หนูเข้าใจคำพูดความหมายของประโยค "อยากจะบอกว่า.. เป็นคำพูดที่สะเทือนใจนะคะ สำหรับคนที่เขามีความจริงใจจริงๆ แต่ก็มีความไม่พร้อมบางอย่าง หรือความรู้สึกบางอย่าง ที่ไม่รู้จะอธิบายต่อคนอื่นอย่างไรให้เข้าใจ"

ความจริงใจ แสดงกันได้จากคำพูด หรือสิ่งที่เขียนลงไปในบันทึก หรือข้อคิดเห็น ไม่ใช่แค่เพียงภาพอย่างเดียวค่ะ

พี่จูน สบายใจเถอะนะค่ะ  ข้อความที่เขียนในบันทึก และข้อคิดเห็นเป็นสิ่งที่แสดงถึงความจริงใจ ได้อย่างดีเยี่ยมเช่นกันค่ะ

 ความรู้สึกที่ตรงไปตรงมา และข้อความที่ตั้งใจสื่อออกมา คือ สิ่งที่แสดงความจริงใจที่ผ่านการกลั่นกรองมาแล้วของคุณจูน K-jira เป็นอย่างดีแล้วครับ

แม้ว่าในช่วงหนึ่ง อาจจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่เมื่อได้ปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคาใจออกมาแล้ว ความไม่สบายใจพลันหายไป

 เ้หมือนกับหลายคนที่กดดัน เครีย ดจนต้องหลั่งน้ำตาละลายความกดดันนั้น แม้ในช่วงเวลาที่น้ำตาหลั่งไหล จะทำให้ผู้คนที่พบเห็น รู้สึกเศร้าไปด้วย

แต่หลังจากนั้น ผู้ที่หลั่งน้ำตากลับรู้สึกดีึึ้ขึ้น เพราะน้ำตาได้ชะล้างสิ่งที่ทำให้เกิดความรู้สึกด้านลบออกไปแล้ว.....

ไฟล์อีก 500 ภาพนั้น  ไม่สมควรจะเผยแพร่ค่ะ เพราะว่าเข้าข่ายจะทำให้ผู้เข้าชมเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก  ได้ชมแล้วอาจจะเกิดอาการนอนไม่หลับก็เป็นได้  ....   ฉะนั้นขออนุญาตไม่เผยแพร่ละกันนะคะ  ฮิๆๆ

สวัสดีครับ คุณ ปิ๊กก้าจัง (จินตนา)

โอ เสียดายจังครับ เมื่อ 500 ภาพที่ว่า เผยแพร่ไม่ได้ ก็โชว์ฝีมือถ่ายภาพใหม่ 500 ภาพ ทยอยลงมาโชว์็ก็้ได้นะครับ

ชุดใหม่ คงจะทำให้ผู้ชมนอนหลับนะครับ...
... เอ หรือว่า คุณปิ๊กก้าจัง ถ่ายภาพช่วงที่นอนไม่หลับ ???

เคยอ่านบทกวีของโจสิด ที่ท่านอาจารย์ ยงค์ เคยแปลไว้ (ไม่แน่ใจว่าจะจำชื่อถูก ถ้าผิดช่วยท้วงนะครับ) คิดว่า ตรงใจ ตัวเองครับ

ไม้สูง พายุไกว ทะเลใหญ่ มีคลื่นลม

ในหัตถ์ ไร้ดาบคม จะคบมิตร มากเพื่อใย

• วันนี้เพื่อนๆคุณบอนเยอะจังค่ะ
• อบอุ่นดีนะคะ
• มาทีไรก็.....อุ่นหนาฝาคั่ง....ค่ะ

อิอิ

ครูอ้อยครับ
  คุณมะปรางเปรี้ยว ขออนุญาตนำบันทึกนี้ ไปนำเสนอให้สมาชิกท่านอื่น ๆ ได้อ่าน ในบันทึก การแสดง รูปถ่าย เจ้าของบล็อก

ก็เลยมีคนมาร่วมแลกปลี่ยนมากขึ้นก็เท่านั้นเองครับ 

คุณบอน ครับ

ผมว่าเรื่องนี้น่าสนใจมากเลย ขอบคุณมากครับ ที่หยิกยกเรื่องนี้ขึ้นมา

ผมเริ่มติดและเป็นแฟนคุณบอนแล้วนะครับ ทั้งในด้านเนื้อหา ความคิดเห็น และความขยัน post ขอชื่นชมด้วยความจริงใจครับ

ผมมีความเห็นเรื่อง การแสดงภาพรูปถ่ายเจ้าของ blog และพาดพิงถึงคุณ k-jira อยู่ที่บันทึกอาจารย์สกล ที่นี่ ครับ ไม่อยาก post ซ้ำครับ

ลืมไปนิด

อยากบอกว่า ภาพของ นายบอน และ คุณเจษฎา ถูกใจมาตั้งแต่เห็นครั้งแรก ตอนใช้ blog ใหม่ๆแล้ว

เท่ห์มากเลย

อยากทำแบบนั้นมั้ง แต่ไม่มีปัญญา  

ขอเสนอมองอีกมุมหนึ่ง...อายที่จะบอกแต่เราก็พบว่ามีพี่ๆในโรงพยาบาลที่เปิดบันทึกหลายคนไม่ใส่ภาพมีเหตุมาจากเขาใส่ภาพไม่เป็น..เหมือนอย่างการเชื่อมบันทึก(Link)ดิฉันเองก็ยังทำไม่ถูก..รอให้น้องสอนอยู่ค่ะ..

ต่อข้อคำถามที่ว่าการใส่รูปมีผลไหม..ส่วนตัวยอมรับว่าถ้าเห็นหน้าค่าตากันจริงๆก็จะดีเพราะเมื่อเราอ่านข้อความของเขาแล้วเราชอบมากๆเราก็จะจดจำได้ชัดเจนและมากขึ้น

เรื่องการใช้เครื่องมือ และโปรแกรมนั้น   สามารถเรียนรู้กันได้ครับ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว หากตั้งแล้ว ย่อมทำได้สักวัน ถ้านายบอนไปป้วนเปี้ยนที่  สถาบันบำราศนราดูร นี่ นายบอนก็อยากจะไปทักทาย เจอตัวจริงของหลายท่านด้วย ซึ่งนายบอนมักจะทำ surprise ไปแบบไม่ค่อยจะบอกกล่าวล่วงหน้ามากนัก

ไม่ว่าจะเป็นการได้เห็นหน้าค่าตาจากรูปที่ใส่ไว้ หรือเนื้อหาในบันทึก ก็สร้างความประทับใจให้ผู้ที่ติดตามอ่านได้ทั้งนั้นครับ

เหมือนนักเขียนใช้นามปากกา นามแฝง

เหมือนดีเจที่ไม่มีวันเผยหน้าตา

เหมือนนักร้องที่รอเปิดตัว

เหมือนนักสืบพันหน้าที่ไม่เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง

เป็นไปได้ทั้งหมดในโลกใบนี้ ทั้งโลกจริง และโลกลวงครับ

แต่สำหรับผม   อยากดังอยู่แล้วอยากเป็นที่น่าจดจำอยู่แล้ว  แต่เคารพผู้อื่นครับ   นับถือกันด้วยงาน ความคิดและการกระทำ

สวัสดีครับ mr. สุมิตรชัย คำเขาแดง

 เื่รื่องนี้ ต่างจิตต่างใจจริงๆครับ เมื่อรู้จัก
ศรัทธาในความคิด ย่อมอยากเห็นหน้า แต่ที่สุดแล้ว ก็อยู่ที่แต่ละท่านว่า จะยินยอมเปิดเผยหรือปกปิด

ในยุคนี้ที่มีความหลากหลาย จนแทบจะจดจำไม่ได้ ขนาดบุคคลที่เปิดเผยใน gotoknow ยังไม่เป็นที่จดจำและสนใจของหลายๆคน
เพราะทุกๆวันมีบันทึกที่หลากหลายให้เลือกอ่านจริงๆครับ

• ไม่ได้คิดปิดบัง
• อำพรางส่วนตัว เพื่อความปลอดภัย ด้านเน็ตเวิร์ค
• ตั้งใจ "แลกเปลี่ยน" ความรู้จาก G2K

สวัสดีค่ะ

น่าสนใจมากค่ะ สำหรับบันทึกนี้

ในประวัติของตัวเอง  ไม่ได้เขียนอะไรมาก เพราะจริงๆก็ได้เปิดเผยในบันทึกต่างๆที่เขียนอยู่แล้วค่ะ

กรณีความปลอดภัยทางinternet ไม่ค่อยกังวล เพราะ ถ้าเป็นmailแปลกๆ ไม่รู้จักเลย ก็ไม่เปิดค่ะ

อ่านบันทึกคุณบอนประจำ แม้บางบันทึกค่อนข้างแรงหน่อย ก็o.k.ค่ะ ได้อ่านมุมมองที่ต่างจากคนอื่น ประเทืองปัญญาดีค่ะ