จดหมายถึงลูก "ภัคร" ฉบับที่ 5

            เมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2554 “พี่ภัคร” ได้กลับจาก กทม. หลังจากฝึกงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว “พี่ภัคร” ขอแวะนอนกับเพื่อนที่ ม.น. ตอนเช้าถึงจะเข้าบ้าน เพราะมาถึง พิษณุโลก ก็ประมาณเกือบเที่ยงคืนแล้ว...พอเช้ามา “พี่ภัคร” ก็โทรมาหา บอกว่า “พี่ภัคร” จะไปทำบุญที่วัดจันทร์ตะวันตก ซึ่งพระอาจารย์อุบาลี ออกนิโรธ หลังจากเข้ากรรมฐาน 11 วัน “พี่ภัคร” บอกว่า “แม่จะทำบุญหรือไม่”…แม่ก็เลยบอกว่า “แม่จะทำบุญด้วย" เพราะพระอาจารย์จะออกนิโรธใกล้ ๆตอนเพล...

            วันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2554 เป็นวันที่มหาวิทยาลัยหยุดงาน “แม่” ก็เลยได้ทำงานบ้าน หลังจากที่ปีหนึ่ง ๆ “แม่” จะได้หยุดงานนับได้ไม่ถึง 10 วัน กระมัง เพราะวันเสาร์ – อาทิตย์ แม่ก็ไปทำงาน เพราะที่ ม.มีการเปิดการเรียนการสอนภาค กศ.ปป. พอตอนสาย ๆ “แม่” กำลังนั่งรีดผ้าอยู่ เพราะแม่จะไม่ให้ใครรีดหรอก เคยจ้างเขาแล้วเขาทำผ้าของแม่ไหม้ไฟเป็นรูโหว่เชียว...น่าเสียดาย...คนรับจ้างรีดก็ไม่ค่อยถนอมผ้าของเรา เวลาซักเขาก็ชอบนำไปซักรวมกับคนอื่น...แม่เลยตัดปัญหาในการจ้างเขาซัก – รีด...แม่ทำมาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อแม่เป็นเด็ก ๆ เพราะยายสอนให้แม่รู้จักช่วยเหลือตัวเอง...อีกอย่างก็เป็นการประหยัดสตางค์ด้วย...เดือนหนึ่ง ๆ ก็หลายบาทอยู่...ถ้ารวมกันหลาย ๆ บาท ก็เป็นเงินก้อน ๆ หนึ่ง ในแต่ละเดือน...นี่คือ “ความคิดของแม่”...ซึ่งเพื่อนแม่เมื่อรู้เขาจะบอกแม่ว่า “แม่ขี้ตืด”... แต่แม่ก็ภูมิใจน่ะ!... ที่แม่ทำเอง...ของ ๆ เรา...เราทำ เรารู้ว่าจะทำอย่างไรจึงจะดูดี + ถนอมผ้าของเรา...

             เวลา “พี่ภัคร” มาบ้านครั้งใด “พี่ภัคร” จะแซวและบอกแม่ว่า “มาครั้งใด...ก็เห็นแต่แม่นั่งซักผ้าทุกที...ภัครเห็นแม่ทำแบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนภัครโต แม่ก็ยังทำอยู่”...แม่ก็ได้แต่นั่งยิ้ม ๆ...พอสายของวันที่ 18 “พี่ภัคร” ได้เข้ามาที่บ้าน สิ่งแรกที่มาถึง “พี่ภัคร” จะตรงมาขอกอด “พ่อเร” และก็แวะมาขอกอด “แม่ + ขอหอมแก้มแม่ด้วย”...นี่คือ...ความรัก + ความคิดถึง ที่ลูกและแม่มีต่อกัน...และพอจะควักเงินทำบุญ...ครั้งนี้ “พ่อเร...ใจป้ำเพราะใคร ๆ ในครอบครัวก็รู้ว่า "พ่อเรขี้เหนียว"... ให้เงิน “พี่ภัคร” ไป 1,000 บาท บอกว่า “ให้ไปทำบุญ” พี่ภัคร บอกว่า “มากไป” พ่อทำเท่าไร...พ่อบอกว่า “แล้วแต่...พี่ภัคร” พี่ภัคร เลยบอกว่า “งั้นภัครทำ 500 บาท อีก 500 บาท ขอไปใช้ส่วนตัว”...พ่อเร ก็พยักหน้ารับ...สำหรับแม่ ก็ควักให้ไป 100 บาท...นี่คือ...”การทำบุญของเราในช่วงวันมาฆบูชาสำหรับปีนี้”...ขึ้นอยู่กับความสะดวกของเรามากกว่า...

             พี่ภัครไปสักพัก ก็กลับมาบ้าน พอตอนเย็น ประมาณเกือบ 1 ทุ่ม พี่ภัครก็ขอแม่ไปเวียนเทียนและนั่งสมาธิที่วัด...แล้วก็บอกแม่ว่า “ภัครจะกลับประมาณตีหนึ่งนะแม่”...แม่ถามว่า “ไปกลับใคร” พี่ภัครบอกว่า “เอารถมอเตอร์ไซด์ไปจอดไว้ที่บ้านอาจารย์น้อย”...(อ.จุฑารัตน์) อ.ที่เคยสอนภาษาไทยของภัคร ซึ่งภัครจะรัก + เคารพเหมือนอาจารย์แม่...”แล้วก็ขึ้นรถไปกับอาจารย์น้อย เพราะวัดอยู่ตรงเขาสมอแคลง...แม่ก็พยักหน้ารับ...คืนนี้ แม่นอนไม่ค่อยหลับ เพราะอากาศที่พิษณุโลก เริ่มร้อนแล้ว ตั้งแต่เมื่อตอนกลางวัน ขนาด “พี่ภัคร” มาบ้านต้องเริ่มเปิดแอร์ หลังจากที่แต่ก่อนไม่ได้เปิดมาเกือบ 3 เดือนเต็ม ๆ...พอประมาณตีหนึ่งกว่า ๆ “เสียงมอเตอร์ไซด์ ก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน แม่ได้ยินเสียง “พี่ภัคร” เปิดประตูเข้าบ้าน แล้วก็เรียกให้ “พ่อเร” มาเปิดประตูบ้านให้...แม่นอนไม่หลับ แม่ก็เลยลุกไปเปิดประตูให้เอง...

              นี่คือ...”พฤติกรรมของ “พี่ภัคร” ที่ชอบศึกษา เรียนรู้ด้วยเรื่องของพระพุทธศาสนา ธรรมะ...ซึ่งเด็กวัยรุ่น รุ่นเดียวกับพี่ภัครจะไม่ค่อยสนใจ ใส่ใจในเรื่องธรรมะเท่าไร"... แต่พี่ภัคร กลับให้ความสนใจ ใส่ใจ เพราะ “พี่ภัคร” บอกว่าสามารถนำแนวคิดมาปรับใช้กับชีวิตประจำวันได้...และอีกอย่าง “พี่ภัคร” ชอบมากในเรื่องของการนั่งสมาธิ..."พี่ภัคร" บอกว่า..."บางคนเห็นภัครเป็นแบบนี้ เขาจะมองเห็นว่า...ภัคร เป็นเหมือนตัวประหลาด...แต่ภัคร ไม่สนใจหรอก เพราะภัคร ถือว่า ภัครนับถือศาสนาพุทธ...เรานำแนวคิด ปรัชญาของพระพุทธศาสนามาใช้กับชีวิตประจำวันของเราไงแม่..."

อ่านจดหมายถึงลูกทุกฉบับ ได้จากที่นี่...

"จดหมายถึงลูก"