• ขอบคุณทุกท่านครับที่เป็นผู้ริเริ่มดินแดนไร้ขีดจำกัดนี้ขึ้นมา
• ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้จักกับคำว่า มิตรภาพไร้พรมแดน
• ขอบคุณคนที่ตั้งชื่อ GotoKnow
• ขอบคุณแนวทางที่ได้รับจากทุกคน
• ขอบคุณที่ให้ผมได้เรียนรู้สิ่งดีดีจากที่นี่
• ขอบคุณที่ทำให้ผมได้ระบายเรื่องราวให้ทุกท่านได้อ่าน
• ขอบคุณมากๆครับ

นึกไม่ออกเลยนะคะ คุณคนพลัดถิ่น ว่าจะมีเว็บไซต์ไหน ที่เราเข้าไปใช้เวลาอยู่สักพักแล้วจะอยาก ใช้คำ "ขอบคุณ" ได้บ่อยมากขนาดนี้ เหมือนใจพี่โอ๋ทุกข้อเลยค่ะ

• ใช่แล้วค่ะ แม้จะเพิ่งเข้ามาแต่ได้เห็น

    แบบอย่างของการทำงาน การพัฒนา  เกิดเป็น

    กำลังใจให้ทำงานในหน้าที่ตัวเองต่อไปได้เสมอค่ะ

เห็นด้วย ๆๆๆสนับสนุน ๆๆๆ โดยเต็มอก เต็มใจอย่างยิ่งค่ะ

• หากไม่มี Gotoknow ชาตินี้ผมคงตายไปโดยขาดพันธมิตรร่วมใจ ร่วมอุดมการณ์ อย่างมากมายเป็นแน่แท้
• ที่ว่าร่วมอุดมการณ์นั้น ใช่เป็นเพียงความคิด และความรู้สึกร่วม
• แต่ Virtual World ที่ Gotoknow ได้ทำให้เกิด Real World ที่อบอุ่นจริงๆ  ร่วมมือกันทำงานจริงๆ และทำด้วยใจที่ต่างก็อยากให้ อยากแบ่งปัน
• ผมไม่เคยคาดคิดว่า Electronical Network จะมีพลังสร้าง Social Network หรืออาจเรียกว่า Spiritual Network ได้มากมายและมั่นคงถึงเพียงนี้
• ทุกเรื่องที่ผมพูดถึง มีตัวอย่างเหตุการณ์ และตัวอย่างการปฏิบัติที่เป็นรูปธรรมทั้งสิ้น และมากเกินกว่าจะนำมาบอกกล่าวได้หมด
• ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆครับ

• บันทึกของน้องเรา ฉบับนี้....
• เป็นสิ่งที่พี่ชาย
• อยากจะเขียนออกมาแบบนี้ ตั้งนานแล้ว...
• แต่ยังไม่ได้เขียนสักที
• เพราะคนอ่านมีแต่รออ่านสาระวิชาการจากบล็อกพี่ชาย
• เลยต้องตามใจเขาหน่อย....
• พอน้องเราเขียน...
• ตรงใจมาก ๆ เลยจ้า....
• เขียนได้ดีจังเลย น้องเรา...
• ซึ้งใจ.................

พี่ชาย ชยพร แอคะรัจน์

ได้อ่านแล้วซึ้งใจจริงๆค่ะ ขอนำเรื่องนี้ไปอ้างอิงในการเขียนบันทึกของหนูนะคะ อยากให้ทุกคนได้อ่านค่ะ

• เห็นด้วยกับทุกความคิดเห็นข้างบน
• นี่กระมัง...ที่เรียกว่า  กัลยาณมิตร
• ขอบคุณที่ให้โอกาส ในการเรียนรู้ว่า
• "ความสุขที่แท้จริง อยู่ที่การให้"

สวัสดีค่ะ

- ตามมาขอบคุณทุกท่านค่ะ

+ จริง ๆ ด้วยค่ะพี่โอ๋...

+ มีใครหลายคน  มากมายเหลือเกินที่ทำให้เราพูดคุย..ให้กำลังใจ..ปลอบประโลมซึ่งกันและกัน...เหลือเชื่อมากค่ะ....

+ อ๋อยจำและประทับใจพี่โอ๋จากบันทึกนี้ค่ะ..ตอนนั้นนะค่ะ..เพิ่งหลุดเข้ามายังโลกแห่งนี้...ยังงก ๆ เงิ่น ๆ ...แบบบ้านอกเข้ากรุงนะค่ะ....

+ ทำให้คิดว่า...สักวันฉันจะต้องได้เจอพี่คนนี้....

+ และแล้วเราก็ได้เจอกัน...อ๋อยแสนสุขใจ...ครอบครัวก็สุขใจ...

+ จำได้ว่าตอนเข้ามาวันแรก..มี อ.ขจิตมาทักทายเป็นคนแรกค่ะ...ยิ่งมารู้จัก..โอ้โห..คนอะไรขยันทำดีได้ขนาดนี้

+ ครูสุ คือคนแรกที่บอกให้ทราบว่าเอาภาพขึ้นยังไง...

+ ครูโย่ง...บอกเรื่องการลิ้งค์ค่ะ

+ พี่ดาว(ลูกไก่)..บอกเรื่งการเอาเพลงใส่บล็อก

+ อ้ายปรีดา..อุตสาห์นำเรื่องราวอ๋อยไปนอนคิด..แล้วกลับมาแนะนำอีก...

+ พี่ใบไม้ย้อนแสง...มอบเสียงเพลงแห่งกำลังใจให้ค่ะ....

+ พี่คนไม่มีราก...เรามักแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างลงตัว...

+ พี่กะปุ๋ม..และพี่โอ๋-อโณ...ชอบบันทึกของเธอค่ะ...อ่านทุกบันทึกค่ะ...

+ ครูพี่พรรณา..แค่อ๋อยกล่าวว่าทำหนังสือเล่มเล็กไม่เป็น...คุณพี่ก็ส่งซีดี..แนะนำมา....

+ และท่านอื่นๆ อีกมากมายที่ทำให้เราต้องขอบคุณ...ขอบคุณ...อย่างไม่รู้จบค่ะ

+ G2Kหนึ่งสิ่งแห่งมหัศจรรย์ของชีวิตค่ะ...

+ ขอบคุณพี่โอ๋มากค่ะ...ที่ทำให้ได้พูดสิ่งที่รู้สึกค่ะ...

ดีใจที่บันทึกนี้ทำให้ได้รู้จักน้องๆเพิ่มขึ้นอีกหลายคนเลย น้องน้ำหวาน สุธิดา คงจะเป็นโรคติดบล็อกในไม่ช้า ตามอย่างพวกพี่ๆแน่ค่ะ น้อง เก๋น้อย อยู่แถวๆนี้เอง คงได้พบกันในไม่ช้านี้นะคะ เวลาเขียนอะไรที่ใจกำลัง "อิน" มักจะมีคนเข้าใจเราได้มากค่ะ อย่างที่คุณพี่ชาย ชยพร บอกนั่นแหละค่ะ อยู่ในนี้บางทีก็ไม่ต้องเขียนเอง เพราะมีคนถอดสิ่งที่เราคิดออกมาให้แทนอยู่บ่อยๆไป ผลัดกันถอดแทนกันก็เลยยิ่งทำให้เราสัมผัสใจกันได้ง่ายขึ้นนะคะ คุณ หนุ่ม กรก็ คงจะได้พลังไปขับเคลื่อน วิทยุชุมชน ต่อๆไปนะคะ ยิ่งให้ยิ่งได้จริงๆค่ะ  

สำหรับ กัลยาณมิตร ที่เป็นแรงบันดาลใจให้เขียนบันทึกนี้อย่างพี่หมอหน่อย และคุณพี่ Handy นั้น แทบจะไม่ต้องพูดอะไรมาก เราก็เติมพลังให้กันได้แล้วนะคะ ขอบคุณที่ได้รู้จักกันจริงๆค่ะ

เพื่อนผู้คุ้นเคยอย่างคุณเพชร (แม้ไม่ค่อยได้ทักทาย แต่ก็คุ้นเคยเพราะใจที่รับรู้เรื่องราวของกันและกันผ่านตัวหนังสือ) ก็รู้สึกว่า บางทีแม้ไม่ต้องทักทายกัน เราก็ส่งกระแสจิต รับ-ส่ง ความรู้สึกดีๆผ่านสิ่งที่เราอ่าน สิ่งที่เราเขียนโดยทั่วไปอยู่เสมอ

ขอบคุณการเติมเต็มจากน้องอ๋อยนะคะ นี่พี่โอ๋ยิ่งเขียนตอบความเห็นก็ยิ่งรู้แล้วว่า ข้อดีที่แตกต่างของการตอบนี่คืออะไร ปกติเป็นคนชอบคิดในใจ ก็เลยเหมือนจะเขียนในใจไปด้วยเวลาเข้ามาอ่านความเห็นของทุกท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกเรา ได้ฝึกปรับบุคลิกบ้างนี่ บริหารความคิดดีจริงๆค่ะ (เมื่อเวลาอำนวยด้วย...)

You'll never walk alone. ก้าวต่อไป : )

วนเวียนกลับมาอ่านบันทึกนี้อีกแล้วก็ยิ่งรู้สึกขอบคุณกัลยาณมิตรทั้งหลายที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นและอิ่มอกอิ่มใจค่ะ

เป็นจริงอย่างที่น้อง Little Jazz ว่าไว้ค่ะ

From now on, once you know GotoKnow, we'll never walk alone.