ได้พูดคุยกับคุณครูอ๋อยทางสายโทรศัพท์เมื่อคืนก่อน ทำให้ใจครุ่นคิดถึงเรื่องการสื่อสารในหมู่สมาชิก GotoKnow ว่า เรามาถึงวันที่ GotoKnow สร้างให้เกิดความรู้สึกดีๆกับกลุ่มคนมากมาย หลากหลายกลุ่มได้อย่างไร
ย้อนคิดไปถึงเมื่อครั้งแรกที่เข้ามาใน GotoKnow เมื่อเกือบ 3 ปีที่แล้ว จำได้ว่าอยากจะถ่ายทอดสิ่งที่คั่งค้างในใจเมื่อต้องใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลัก จากวันนั้นถึงวันนี้สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเลย คือเขียนด้วยความจริงใจ คิดอย่างไรเขียนอย่างนั้น แต่สิ่งที่เรียนรู้จากการเขียน และอ่านสิ่งที่ตัวเองเขียนก็คือ ไม่ใช่ทุกอย่างที่เขียนที่คิดจะสามารถถ่ายทอดออกไปให้คนอื่นอ่านได้ทั้งหมด
เมื่อคิดดี มีความสุข มีความชื่นชม สิ่งที่เขียนทั้งหมด แทบจะไม่ต้องแก้ไขอะไรเลย เพียงแต่อาจจะต้องจับสลับที่ไปมา เพื่อให้คนอ่านเข้าใจว่าเรากำลังอยากจะเล่าเรื่องอะไร ยิ่งเขียนมากขึ้น ก็ยิ่งรู้สึกว่า ต้องเรียบเรียงสลับที่น้อยลง แสดงว่าเราคงจะคิดได้เป็นระบบระเบียบขึ้น บันทึกที่เขียนแบบนี้นั้น กลับมาอ่านเองอีกครั้งก็ยังมีความสุข และรู้ตัวว่าให้เขียนตอนอื่นๆอีกครั้งก็คงเขียนได้ไม่เหมือนกับที่เขียนตอนที่คิดอยากจะเขียน
เมื่ออึดอัดขัดข้องใจ อยากระบาย อยากร้องเรียน ไม่ได้อย่างใจ สิ่งที่เขียนก็จะออกมาแบบตำหนิติเตียน ประชดประชัน เปรียบเทียบเปรียบเปรย ตัดสินเรื่องต่างๆและคนอื่นๆด้วยความคิดของเราเอง บันทึกแบบนี้เคยเขียนนะคะ ยิ่งเป็นเรื่องจากการทำงานประจำวันยิ่งมีมาก แต่เท่าที่เผยแพร่ออกมานั้น เป็นบันทึกที่ผ่านการอ่านและ "พิจารณา" อีกหลายๆครั้ง แต่ละครั้งที่อ่าน (แม้จะเป็นการอ่านทันทีหลังจากเขียน) ก็จะรู้สึกว่า เรา"เห็น"ความคิดตัวเอง "เห็น"สิ่งที่เรามองไม่เห็นก่อนที่จะลงมือเขียน และจากการ"เห็น"นี้เองที่ทำให้แก้ไขสิ่งที่เขียนจนทำให้ บันทึก"ทางลบ"ในขั้นต้น เปลี่ยนเป็น"บันทึกเล่าเรื่องธรรมดาๆ" ได้ ข้อนี้เป็นผลดีอย่างยิ่งที่ค้นพบจากการเขียนค่ะ ได้ค้นพบว่า การเขียนทำให้เราเรียนรู้ที่จะมองและตัดสินเรื่องต่างๆด้วยการตำหนิติเตียนคนอื่นๆให้น้อยลง รู้สึกว่า เมื่อไหร่ที่เราตำหนิคนอื่น พออ่านซ้ำก็จะรู้สึกสงสัยตัวเองขึ้นมาว่า ถ้าเราเป็นเขาเราจะทำอย่างนั้นหรือไม่
เมื่ออ่านบันทึกของคนอื่น สิ่งที่ประทับใจทันที มักจะเกิดกับบันทึกที่เล่าความคิด เล่าเรื่องที่เราสื่อสารได้ถึงความจริงใจ ความตั้งใจ ความเอาจริงเอาจัง ส่วนมากเมื่อได้ค้นพบคนที่ประทับใจ ก็มักจะตามอ่านย้อนหลังเรื่องราวที่เราสนใจ ตามไปดูว่าเขาหรือเธอคนนั้นเป็นใคร อยู่ที่ไหน สิ่งที่เราจะสื่อสารได้ถึงความจริงใจ ตรงไปตรงมาและเปิดเผยอีกอย่างก็คือ ส่วนที่เป็นประวัติส่วนตัวนี้เอง สำหรับตัวเองมีความรู้สึกว่า จากสิ่งที่แสดงไว้ ทำให้เราเรียนรู้ตัวตนของคนเขียนและบุคลิกต่างๆได้ค่อนข้างดี รู้ว่าเขาให้ความสำคัญกับอะไรในชีวิต รู้ว่าความสนใจหลักๆคืออะไร
ย้อนคิดถึงกัลยาณมิตรที่รักใคร่นับถือ ชื่นชม ศรัทธาใน GotoKnow ที่ตอนนี้มีมากมายจนนำมาเรียงชื่อกันไม่หมดแน่ๆ มีหลายๆท่านที่ไม่ได้ทักทายหรือติดตามมาก็นานแล้ว แต่ทุกครั้งที่ได้ผ่านพบ ความรู้สึกดีๆที่เคยมีก็ผุดขึ้นมาเรียงรายได้เสมอ ลักษณะที่ทุกท่านที่นึกถึงตอนนี้มีร่วมกันก็คือ 2 ข้อหลักที่สรุปเป็นชื่อบันทึกนี้นั่นเองค่ะ ความสุภาพในที่นี้นั้นหมายรวมถึง ความเคารพตัวเองและเคารพผู้อื่น ที่เราจะสื่อสารได้จากสิ่งที่ทุกๆท่านเขียนนั่นเอง และสิ่งที่ยืนยันได้แน่นอนก็คือ เราไม่จำเป็นต้องคิดเหมือนกัน และไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับสิ่งที่คนอื่นคิด แต่ความจริงใจและความสุภาพ คือสิ่งที่ทำให้สังคม GotoKnow ของเราแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันได้อย่างมีความสุขนั่นเองค่ะ
คิดออกมาได้แล้วแบบนี้ ก็อยากเขียนเพื่อรับฟังแง่คิดในเรื่องนี้จากสมาชิกท่านอื่นๆด้วยค่ะ