ช่วงเดือนหลังๆนี้เรียกว่าชีวิตยุ่งเหยิงมากๆ จัดการสิ่งต่างๆให้ลงตัวยากเหลือเกิน ไม่สามารถจะจัดเวลาเข้ามาอ่านเขียนใน GotoKnow เลย ใช้วิธีแว้บไปแว้บมาจริงๆ

ย้อนคิดไปว่า จริงๆแล้วตัวเองก็มีชีวิตแบบนี้มาค่อนข้างสม่ำเสมอ คือวุ่นวายกับเรื่องใกล้ๆตัวหลายอย่างจนบางทีก็ไม่ได้ใช้ศักยภาพที่ตัวเองมีเพื่องานที่สร้างสรรค์กว่าที่เป็นอยู่ ต้องนับว่าเป็นโชคดีที่ได้รู้จัก GotoKnow เสียแต่เนิ่นๆเมื่อกลับมาเมืองไทยหลังจากเรียนจบ ทำให้ได้เปิดโลกทรรศน์ที่กว้างไกล โดยที่สามารถจะจมอยู่กับที่ของตัวเองได้ แต่ก็ได้มีโอกาสทำอะไรที่เป็นประโยชน์ได้กว้างขวางกว่าขอบเขตที่ตัวเองมีอยู่ ได้มีโอกาสช่วยคนอื่นหลายๆคนหลายๆเรื่องได้แม้ว่าจะไม่มีโอกาสเจอกันจริงๆ

เคยคิดเหมือนกันนะคะว่า ความเป็นไปเหล่านี้ต้องมีที่มา ทำไมเราจึงได้รู้จักกัลยาณมิตรมากมาย ผู้ที่อยู่คนละมุมประเทศ คนละมุมชีวิต คนละวงจรการงานอาชีพ คนละสังคม ทำไมเราจึงได้รับกำลังใจมากมายจากเรื่องราวต่างๆที่กัลยาณมิตรเหล่านี้ถ่ายทอดออกมา ทำให้เรามีความหวัง มีกำลังใจ มีความซาบซึ้งในคุณงามความดีที่ได้รับรู้ มีความรัก มีความปรารถนาดีไปถึงคนหลายๆคนที่เราไม่เคยได้พบหน้าค่าตากันมาก่อน นอกจากได้รับสิ่งดีๆเหล่านี้แล้ว เราก็มีโอกาสได้ให้ความรู้ ให้กำลังใจ สร้างสายสัมพันธ์ เชื่อมโยงผู้คน เรียกว่าเติมเต็มชีวิตที่มีวงจรแคบๆของเราได้เป็นอย่างดี

มาวันนี้ได้อ่าน อนุทิน คุณพี่ Sasinand ที่ให้คำตอบถึงสิ่งที่เราคิดได้อย่างตรงใจมากๆ จนต้องขอเอามาเขียนเป็นชื่อบันทึกนี้ฝากไว้เพื่อพักใจในวันนี้ (ที่ยังมีงานรอที่ต้องทำให้เสร็จอยู่เลยค่ะ) ได้ไปตามหาคำแปลของ "บุพกรรม" ที่หมายความว่า "กรรมในกาลก่อนที่เราคุ้นเคย" ทำให้ได้ขอบคุณตัวเองและผู้อ่านทุกๆท่านที่เป็นกัลยาณมิตรที่เราได้สร้างบุพกรรมมาร่วมกัน ทำให้มีวันนี้ที่ "สุขใจ"