หวนกลับไปอ่านบันทึกของตัวเองที่เขียนเรื่อง

วิถีชีวิตชาวนา   

แล้วเกิดนึกถึงเรื่อง เรื่องหนึ่งที่อ่านเมื่อนานมาแล้ว คิดถึงและประทับใจในบทสนทนาของบักสีแหล้ กับแม่ เลยอยากให้ทุกคนได้อ่านครับ

ก่อนอื่นผมขอกล่าวในที่นี้ว่า เรื่องข้างล่างนี้ คือเรื่องที่ผมอ่านแล้วเกิดความประทับใจและอยากถ่ายทอดให้ทุกท่านได้ชื่่นชมในเรื่องนี้ครับ เป็นเรื่องที่คัดลอกมาจาก     

กวีนิพนธ์รางวัลซีไรท์ ปี ๒๕๓๘ ม้าก้านกล้วยของ ไพวรินทร์  ขาวงาม

ลองอ่านกันดูครับ

รอยร่ายรำ  ของข้าวค่ำและผักแว่น

"ขอข้าวกินแลงแน"  แม่จ๋า ค่ำแล้วแว่วเสียงใครยังร้องเรียกอยู่หน้าบ้าน อือลูก นั่นเพื่อนบ้านต่างหมู่บ้านของเรา เจ้าอย่ากลัวมัวระแวงหวั่นไหว ลาวบ้านไกลผ่านมาขายสาดขายเสื่อ เมื่อค่ำเมื่อแลงต้องแวะพักศาลาวัดของหลวงพ่อ

หลวงพ่อบ่มีข้าวค่ำ พวกเขาจึงย่ำย่างผ่านทางหลวงมาขอข้าวพวกเรา ครัวเรามีอันใดเหลือเผื่อบ้างไหมลูกเอ๋ย

โอ้แม่เอ๋ย ลูกกินป่นปลาฝีมือแม่อร่อยไปหน่อยเลยเกลี้ยงถ้วยบ่มีเหลือ เหลือแต่ข้าวก้นหม้อแล้วก็ผักแว่นน้อยหนึ่งกำ พอจะเป็นกับข้าวยามค่ำให้ลาวได้ไหมเล่า ลูกเอ๋ยเท่านั้นก็เท่านั้นบ่เป็นไรดอก

บอกคุณน้าเขาว่าเหลือแต่ข้าวกับผักหนอง ป่นปลาคงต้องไปขอครัวบ้านอื่นแล้วหวา เอ้อ คุณน้านะคุณน้า อย่าว่ากัน บ้านฉันเหลือแต่ข้าวก้นหม้อ แล้วก็ผักแว่นเก็บมาจากริมหนองท้ายบ้าน

ผ่านไปบ้านใหม่ขอให้ได้ป่นปลาเถิดหนอ คงพอกินดีมีแรงนะคุณน้า โอยบักหล้าเอ๋ยบักหล้า อย่าคิดหลายไปเลยเจ้า เคยมีผักบ่มีข้าวคุณน้าของเจ้ายังรอดตายมาหลายมื้อแล้ว แจ่วปลาร้าปลาป่นถ้าพอมีก็พอกิน บ่มีกินก็กินน้ำจิตน้ำใจ ตามมีตามเกิด ตามเกิดตามมีนี่ละหนา

บักหล้าเอ๋ย หลับดีมีแรง เถิดลูกเถิดหลาน ขอให้ฝันหวานมันกรอบอร่อย ปานรสของผักแว่นริมหนอง เติบใหญ่เจ้าจะต้องเป็นใหญ่เป็นโตโก้กว่าแม่พ่อ ผู้ทำนา

แหละอันว่าบ้านเราบ้านใกล้บ้านไกลไปพู้นกินปลา มาพี้กินข้าว ยังพอทำเนาอยู่ละหนอ

"ขอข้าวกินแลงแน  ขอข้าวกินแลงแน" แม่จ๋าเสียงคุณน้าลาวแว่วห่างไปไกลๆนั่นแล้ว แจ่วปลาร้าปลาป่นบ้านหน้าน่าจะยังพอมีเหลือนะแม่

แม่จ๋า ลูกจะได้เป็นใหญ่เป็นโตโก้กว่าแม่พ่อผู้ทำนาหรืออย่างไรหนาแม่  แม่จ๋า  แม่กับพ่อผู้ทำนาเคยอยากเป็นใหญ่เป็นโตโก้กว่าปู่ย่าตายายผู้เป็นชาวนาหรือเปล่าหนาแม่เอย

โฮ่เอ๋ย  บักสีแหล้ลูกแม่  ตัวเท่าลูกแหง่แค่นี้ อย่าดีแต่คิดไปไกลให้รีบหลับรีบนอนเถิดหนอ  พอตื่นนอนตอนแจ้งมีแรงใหม่ แม่จะนำเจ้าไปดูพ่อกับเพื่อนบ้านทอดแหหาปลาที่คุ้งน้ำบ้านเหนือ  เพื่อจะได้ปลาเผื่อกินเผื่อเหลือ เผื่อแบ่ง เผื่อปัน นั่นเจ้าว่าดีบ่  ลูกเอ๋ย

ผมก็เป็นลูกชาวนาคนหนึ่ง

เกิดมาก็เห็นพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ญาติๆทำนาทุกคน

ในวันนี้ผมจะคิดเหมือนบักสีแหล้หรือเปล่า ก็ยังหาคำตอบไม่ได้

แต่ผมผูกพันกับแผ่นดินเกิด...

และภูมิใจที่เกิดเป็นลูกชาวนาครับ...

                                  ต้นกล้าชาวนา