เจริญพรโยมอาจารย์วิรัตน์

          ถึงจะไม่ได้เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนแดงโรงเรียนหนองคอก แต่เห็นภาพอาคารเรียนหลังแรกแล้วก็ทำให้หวนนึกไปถึงบริเวณสภาพแวดล้อมที่อยู่ใกล้ ๆ โรงเรียนเมื่อสัก ๓๐-๔๐ ปีที่แล้วได้เป็นอย่างดี เมื่อก่อนถนนไปจ.ชัยภูมิยังไม่สร้าง ถนนสายอินทร์บุรี-วังทองก็ไม่มีมีแต่สภาพป่าเป็นที่เลี้ยงวัวควาย เมื่อมีถนนตัดผ่านเป็นสี่แยกชาวหนองบัวจะเรียกว่าสี่แยกต้นอีซึก(คือสี่แยกหนองบัวในปัจจุบัน)แถวนั้นมีแขวงการทางหนองบัว โรงพยาบาลหนองบัว(เมื่อก่อนมีหมอฝรั่งประจำอยู่เวลาไปโรงพยาบาลจะมีคนแจกเอกสารเกี่ยวกับคำสอนของศาสนาคริสต์มีภาพประกอบสวยงามให้ญาติผู้ป่วยได้อ่านกัน ชาวบ้านจะเรียกหมอใหญ่(ไม่ทราบเป็นตำแหน่งผู้อำนวยการหรือเปล่า)ที่เป็นชาวต่างประเทศท่านหนึ่งในชื่อภาษาไทยว่า หมออรุณ ชาวบ้านให้ความเคารพนับถือ เวลาเจ็บป่วยไม่สบายก็มีที่ให้ไปรักษาสองแห่งด้วยกันในหนองบัวคือโรงพยาบาลคริสเตียน(ปัจจุบันโรงพยาบาบหนองบัว)ในตลาดหนองบัวติดกับป่าช้าวัดใหญ่(วัดหนองกลับ)กับสุขศาลา อยู่ข้างว่าที่การอำเภอหนองบัว มีหมอหนิม ประจำอยู่ที่นี่ มาโรงพยาบาลก็ใช้บริการสามล้อถีบ ถ้ามาหาหมอหนิมที่สุขศาลาก็เดินมาเอง

       ได้อ่านประวัติจากเว็บไซต์โรงเรียนหนองบัวจึงได้ทราบว่าก่อตั้งปี ๒๕๐๓ นึกย้อนอายุโรงเรียนแดงดูเหมือนจะนาน แต่พอเทียบอายุของตนเองกับโรงเรียนแดงถ้าเป็นคนก็มีอายุเท่ากันพอดีเป๊ะ แต่ทำไมดูเหมือนไม่นานเลยไหงเป็นงั้นไปได้ก็ไม่รู้ สมัยโยมอาจารย์วิรัตน์ต้องเดินไปโรงเรียนเพราะไม่มีรถโดยสาร แต่สมัยนี้มีโดยสารรับส่งสะดวกสบายส่งถึงบ้าน แต่ก็แปลกมีเด็กนักเรียนจำนวนไม่นวนน้อยที่ยังเดินไปโรงเรียนแดงอยู่เหมือนยุคโยมอาจารย์วิรัตน์เคยถามว่าทำไมต้องเดินรถจักรยานก็มี คำตอบที่ได้คือขี่จักรยานไปโรงเรียนอายเพื่อน ๆ เลยขอเดินดีกว่าเท่ดี หลังจากโรงเรียนเลิกแล้วจะมีนักเรียนเดินกันเป็นกลุ่มเป็นแถวจากโรงเรียนแดงถึงสี่แยกหนองบัวทำให้นึกถึงตอนขี่ควาย ไปนาถ้านึกอายชาวนาหรือนึกเมตตาควายบ้างควายคงจะนึกขอบคุณเราในใจซะก็ไม่รู้เพราะจะได้เดินโดยไม่ต้องแบกน้ำหนักให้หลังแอ่น.

                                         ขอเจริญพร

                            พระมหาแล ขำสุข(อาสโย)

ขออภัยในความผิลพลาด คำว่าโรงพยาบาบ แก้เป็นโรงพยาบาล

กราบนมัสการพระคุณเจ้า พระอาจารย์มหาแล ขำสุข(อาสโย)

• ผมมีเพื่อนหลายคนที่จบประถมต้นแล้ว ก็ไม่สามารถไปเรียนต่อระดับมัธยมที่โรงเรียนหนองคอกได้ ทั้งที่มีความสามารถมาก ทั้งด้วยเหตุผลของระยะทาง ความยากจน และการขาดคนทำนา-ทำไร่ ในครอบครัว 
• ก่อนที่จะมีโรงพยาบาลหนองบัวอย่างในปัจจุบันนั้น ที่สี่แยกหนองกลับในตลาดมีโรงพยาบาลคริสเตียน แล้วต่อมาก็ย้ายมาอยู่ตรงโรงพยาบาลหนองบัว แต่ก็เป็นโรงพยาบาลคริสเตียนอยู่ อย่างที่พระคุณเจ้าเติมต่อรายละเอียดให้อีกนั่นแหละครับ นอกจากนี้ก็มีหมอหนิมและหมอหลุย ผมเขียนถึงไว้บ้างที่นี่แล้วครับ พระคุณเจ้าหรือใครรู้รายละเอียดก็นำมารวบรวมและเขียนใหม่ได้ครับ
• ผมต้องทั้งเดินและถีบจักรยานจากบ้านมาเรียนหนองบัวกว่าหกปี ระยะทางตอนเรียนโรงเรียนหนองบัว(เทพวิทยาคม) ก็หกกิโลกว่า หนองคอกก็กว่าแปดกิโลเมตร เหตุผลที่ต้องเดินไม่ใช่อายครับ แต่ต้องเดินในหน้าฝน เพราะถนนหนองบัว-ชุมแสงเป็นดินโคลน ดินเหนียวเกาะล้อรถจักรยาน ทำให้ถีบรถไม่ได้ ต้องเดิน
• ในหน้าน้ำหลาก ยิ่งหนักกว่านั้นอีกครับ ที่หมู่บ้านผมห่างออกไปจากถนนเกือบสองกิโลเมตร น้ำจะท่วมเกือบมิดหัวเด็กๆ พวกผมเวลาเดินออกจากหมู่บ้าน ก็ต้องแก้ผ้าและหอบหนังสือเทินไว้บนหัว เดินออกจากบ้านมายังถนน ๒ กิโลเมตร พอถึงถนนก็นุ่งกางเกงแต่งตัว แล้วก็เดินไปหนองบัวอีก ๗-๘ กิโลเมตร 
• ตอนหลังบางเทอมก็โชคดีครับ ได้อาศัยอยู่บ้านพักครู หรือไม่ก็ไปขอเช่าบ้านอยู่เรียนหนังสือจันทร์-ศุกร์ พอเสาร์อาทิตย์ก็กลับบ้าน แต่ละอาทิตย์จะแบกข้าวสารไปห้าทะนาน พริกเผาที่แม่ตำให้และพริกเกลือหรือปลาร้าสับอย่างละกระปุก ไก่หนึ่งตัวต้มกินน้ำซุปทั้งอาทิตย์แล้วเอาเนื้อออกมากินในวันท้ายๆ และสตางค์คนละ ๒๐ บาทใช้ทั้งอาทิตย์ครับ

นึกถึงแล้วก็เป็นความทรงจำที่ประทับใจมากจริงๆ

กราบนมัสการด้วยความเคารพครับ

เมื่อทราบถึงภูมิหลังทางศิลปะ การดนตรี และ การวาดรูปนี่ จะพูดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย นอกจากคำว่า...นับถือและนับถือครับ

ผมลองโทรไปสอบถามทางบ้านดู มีคนห้วยถั่วเหนือ 2 คน เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน / นามสกุลเดียวกัน มาเป็นเขยห้วยปลาเน่า คนหนึ่งเป็นลาว...อีกคนหนึ่งเป็นยวน(พูดยวนตามแม่) เรียนหนังสือจบป.4 จากโรงเรียนวันครู ทั้งสองคนเคยเป่าแตรด้วยครับ แต่เห็นบอกว่าสมัยนั้นแตรวงมีเยอะมาก ที่ห้วยร่วมก็มี หนองบัวก็หลายวง เมื่อถามถึงวง ช.ลูกทุ่ง บอกว่า เอ....ชักลืม ๆ เพราะหลายปีแล้ว แต่รู้ว่ามีแตรวงอยู่ที่บ้านตาลิน

เรื่องน้ำท่วม ถนนขาด รถเมล์วิ่งไม่ได้นี่ เป็นเหตุการณ์ที่นักเรียนเขตรอบนอก ทางใต้ ๆ หนองบัวลงมา ต้องประสบทุกคน ไม่มีเว้นละครับ ผมเองก็ต้องไปเช่าห้องอยู่หน้าโรงพยาบาลคริสเตียน......เป็นบรรยากาศที่น่าทรงจำอีกเหตุการณ์หนึ่งที่เดียวครับ

ผมก็นับถือและทึ่งคุณสมบัตินะครับ ไม่ใช่แค่เป็นคนบ้านนอกที่เก่งอย่างเดียว ทึ่งและประทับใจในความริเริ่มและลงมือทำในเรื่องที่ทำได้ไปด้วยให้เป็นประโยชน์ต่อสังคม โดยเฉพาะการสานการเรียนรู้สังคมไทย-ลาวผ่านถ้อยเสียงสำเนียงลาว นั้น ดูเหมือนเป็นบันทึกเกร็ดความรู้จากประสบการณ์พิเศษของคนที่ใช้โอกาสในชีวิตได้ดีคนหนึ่ง แต่ผมว่ามีนัยยะต่อการพัฒนาวิธีเรียนรู้ตนเองเสียใหม่ของสังคมในภูมิภาคนะครับ เป็นการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่นเพื่อให้เห็นความชัดเจนรอบด้านในหน่วยการศึกษาเล็กๆแต่ได้จิตใจและตัวปัญญาที่ใหญ่ สะท้อนโลกกว้างที่ลุ่มลึกดีครับ เป็นวิธีศึกษาเรียนรู้ที่ได้ความลงตัวของโลกาภิวัตน์กับความเป็นท้องถิ่น ให้ได้แง่มุมที่มีแต่จะส่งเสริมเกื้อหนุนกัน มีความเป็นซึ่งกันและกันอยู่ในทุกเรื่อง และการที่หลายท่านรวมทั้งผมกำลังสานความรู้เกี่ยวกับหนองบัวชุมชนเล็กๆแต่สะท้อนสังคมกว้างใหญ่ เท่าที่ทำกันได้ ก็มีลักษณะคล้ายกันครับ เลยรู้สึกดีจริงๆครับ 

ขอขอบพระคุณท่านอาจารย์เป็นอย่างสูง...และอีกครั้งครับ

ความจริงแล้ว ภารกิจหลักตามหน้าที่/ การงาน มีความเกี่ยวข้องกับประเทศลาวอยู่บ้าง ... แต่ก็ไม่มากนักครับ

ที่ผูกพัน - ใกล้ชิด - สนิทสนมนั้น เป็นเรื่องความชอบในอุปนิสัยส่วนตัวกันมากกว่า แล้วจึงส่งผลและขยายวงกว้างอกไปสู่สาธารณะจนเป็นที่รับรู้กันในสังคมที่กว้างขึ้น ไม่ว่าจะป็น....การจัดรายการวิทยุ/เขียนหนังสือ/บรรยายตามสถาบันการศึกษาหรือสถานที่ต่าง ๆ ทั้งในพื้นที่และในลาว...หรือแม้แต่ ได้รับการพิจารณาจากผู้ว่าราชการจังหวัดหนองคาย (หลายสมัย) ให้เข้าร่วมเป็นคณะอนุกรรมการชายแดนฯ ซึ่งตามปกติก็ไม่ค่อยมีใครในวิชาชีพนี้ เขาทำกัน

แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับคำพูดของผู้ใหญ่หลาย ๆ ท่าน ทั้งไทยและลาว ด้วยถ้อยคำที่ว่า.....คุณมีความเป็นคนบ้านนอกดี.....ไม่ว่าจะเป็นคำพูด - หน้าตา - ผิวพรรณ - หรือแม้แต่นิสัยใจคอ.

ดีจังเลยครับ นี่เป็นการถอดบทเรียนและถ่ายทอดบทเรียนชีวิตไว้แบ่งปันกันเลยนะครับ เป็นวิชา ภาวะผู้นำฉบับประสบการณ์สนาม : Collective leadership from Field and Works lesson เลยทีเดียว เรื่องพวกนี้ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่สำคัญสำหรับเด็กๆ ลูกหลาน คนบ้านนอก และคนรุ่นหลัง มากๆครับ การออกไปทำงานและใช้ชีวิตที่ต้องมีความสัมพันธ์กับผู้อื่นนั้น คนชนบทและคนบ้านนอกไม่ค่อยมีแหล่งประสบการณ์และผู้ที่จะให้การชี้แนะว่าเรื่องพวกนี้ต้องบ่มเพาะขึ้นมาจากทางผ่านนั่นเอง

ผมเคยได้ยินชาวบ้านและคนทำงานจำนวนมากพูดคล้ายอย่างที่มีคนสะท้อนทรรศนะต่อคุณสมบัติอย่างนี้เหมือนกันต่อคุณหมอกระแส : ศาสตราจารย์นายแพทย์ ดร.กระแส ชนะวงศ์ หมอแมกไซไซและหมออนามัยบ้านนอกจากเมืองพล จังหวัดขอนแก่น ก่อนที่จะมาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยและรัฐมนตรีของหลายกระทรวง ขอยกตัวอย่างท่านเพราะพื้นฐานท่านเป็นเด็กบ้านนอก ชอบเว้าลาวจนแม้ในปัจจุบัน แล้วก็เป็นท่านหนึ่งที่บุกเบิกริเริ่มสร้างความสัมพันธ์ไทย-ลาวมากมายอีกท่านหนึ่งด้วย

คนชอบบอกว่าหมอกระแสเป็นคนที่เข้าถึงง่ายเหมือนเดินหาซื้อโอเลี้ยง ผมได้ร่วมงานในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านก็เห็นอย่างนั้นด้วยเช่นกัน เลยก็พอจะสัมผัสได้ว่า 'คุณมีความเป็นคนบ้านนอกดี' อย่างที่คุณสมบัติได้รับจากผู้คนและหน่วยงานต่างๆนั้น สื่อสะท้อนถึงภาวะผู้นำและความเป็นผู้นำโดยธรรมชาติที่สำคัญ

อาจจะมองเพิ่มอย่างนี้หรือเปล่าครับว่า ครอบคลุมไปถึงความสามารถในการสื่อความเป็นผู้มีอัธยาศัยและความจริงใจ ความเป็นตัวของตัวเอง ที่ทำให้ผู้อื่นสัมผัสได้ว่าเป็นคนไม่มีหนาม ความเป็นคนบ้านนอกบอกถึงการมีความเรียบง่าย จริงใจ ไม่ซับซ้อนต่อผู้อื่น ปรับตัวและอดทน เหมือนกับภาษิตที่ว่า พากเพียรและเข้มงวดตนเอง ผ่อนปรนยืดหยุ่นต่อผู้อื่น เวลาผมเจอคนลักษณะบ้านอกๆอย่างนี้ก็ชอบเช่นกันครับ

แต่ที่สำคัญผมว่า อยู่ที่คุณสมบัติมีความรู้และความสามารถรอบด้านดีครับ เป็นความรอบด้านที่เชื่อมโยงหลากหลาย โดยเฉพาะความเป็นผู้สร้างโอกาสเรียนรู้ได้จากชีวิตจริงอยู่เสมอ คนที่ทำทุกอย่างให้กลายเป็นการเรียนรู้ได้ไปหมดนั้น มักเป็นคนไม่ค่อยมองเห็นแต่ปัญหาเต็มไปหมดเหมือนอย่างคนทั่วไปครับ

ลักษณะอย่างนี้คงทำให้น่าทำงานด้วยสำหรับคนอื่น มันทั้งทำให้ชีวิตมีความเคลื่อนไหวและมีการเรียนรู้เป็นทุนตั้งต้น เรียกว่าไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็เห็นว่าจะต้องได้สิ่งดีๆขึ้นมาอยู่เสมอเมื่อได้ลงมือทำด้วยกัน

สวัสดีค่ะอาจารย์

• อ่านบันทึกนี้...ทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องในหนังสือวิถีประชามากขึ้นค่ะ
• มีความรู้สึกภาคภูมิใจไปกับอาจารย์และบุคคลที่กล่าวถึงในนี้ รวมทั้งลูกศิษย์ลูกหาของโรงเรียนหนองบัว(เทพวิทยาคม)
• ดิฉันเคยพบกับคุณหมอกระแส ฯ และครอบครัว  เมื่อทำงานที่อยู่ที่ขอนแก่น  ท่านเป็นบุคคลที่พูดถ้อยคำสำเนียงภาษาอิสานได้ไพเราะมาก ๆ
• เช่นเดียวกับอาจารย์แผ่นดิน กับลูกน้อย ๆ ๒ คน  พูดกันด้วยภาษาอิสานน่าฟังมาก ๆ ได้ฟังแล้วรู้สึกดีและประทับใจค่ะ
• ขอขอบพระคุณอาจารย์ค่ะ

สวัสดีครับครูคิม ขอบคุณครูคิมด้วยเช่นกันครับ

ขอแก้ไขข้อมูลของคุณแคทลียา อิงลิช

แม่ผมอ่านเจอที่ผมบอกว่าคุณครูอุดม โต๊ะปรีชา มีศักดิ์เป็นคุณตาของคุณแคทลียา อิงลิช นั้น ไม่ถูกต้องครับ ที่ถูกคือ คุณครูนุช เจริญสุข เลยต้องขอแก้ไขไว้ตรงนี้นะครับ

อันที่จริงผมก็ได้ทราบข้อมูลมาจากเพื่อนและหลายคนที่เป็นคนรหนองบัวอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ทำไมตอนเขียนก็กลายเป็นสับสนไปได้ ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ

คุณครูนุช เจริญสุข นี้เป็นครูและคนเก่าแก่ของหนองบัว เป็นคุณพ่อของพี่โกศล เจริญสุข รุ่นพี่ผมปีหนึ่งและเป็นรุ่นเดียวกับพันเอกพิเศษโกศล ประทุมชาติ ในรุ่นนี้มีอีกหลายท่านที่ผมจำได้ เช่น พี่ศจี บ้านอยู่ข้างอำเภอ พี่สำเริง หมื่นสีเขียว เป็นกลุ่มศิษย์เอกของคุณครูลำดวนเมื่อตอนอยู่โรงเรียนหนองบัว(เทพวิทยาคม)

สวัสดีครับท่านอาจารย์วิรัตน์ และครูคิมครับ

แถบอำเภอนครไทย ชาติตระการ วังทองนี่ ผมว่าภูมิประเทศสวยงามดีนะครับ ขับรถสนุกด้วย ...วันนี้เข้าใจว่าอากาศกำลังพอดี

เคยขับรถกลับบ้าน (อำเภอหนองบัว) ผ่านเส้นทางนครไทย /วังทองอยู่บ่อย ๆ ... ส่วนทางชาติตระการ/ทองแสนขันนั้น เคยไปครั้งหนึ่งครับ ไปเป็นวิทยากร บรรยายเกี่ยวกับชีวิต/ความเป็นอยู่ของพี่น้องชาวไทพวนใน สปป.ลาว ให้สมาคมไทพวนในประเทศไทยฟัง ที่อำเภอศรีสัชนาลัยน่ะครับ *มีพลเอกสายหยุด เกิดผล เป็นประธานสมาคมฯ

การเดินทางไปครั้งนั้น ไม่ได้ค่าบรรยาย /ไม่ได้ค่าน้ำมันรถหรอกครับ ตั้งใจไปตามหนังสือเชิญ ไปให้ข้อมูล/ความรู้เขา (นิดเดียว) ครับ.....สิ่งที่ได้รับกลับมานั้น มากกว่าที่เราให้เขาหลายเท่าครับ.

การปฏิบัติเพื่อให้ทานทางปัญญากันนี่ เป็นยอดของการให้กันเลย ทำงานถ่ายทอดความรู้แบบอุทิศให้กับส่วนรวมแบบนี้ก็น่าชื่นชมดีจังครับ สังคมไทยจะแข็งแรงทางความรู้ต้องมีคนทำงานแนวนี้เยอะๆครับ

สวัสดีครับ อาจารย์

อ่าน ๆ ไป เจอคำแรกไม่เท่าไร เจอคำที่สอง "ดุริยางค์" และ "เจริญสุข"

เอามาเชื่อมโยงกันก็สะดุดทำให้นึกถึงอาจารย์ท่านนึงเลยครับ

นึกถึง อ.สุกรี เจริญสุข ครับ

ผมก็เห็นหนานเกียรติปรากฏขึ้นทีไรก็นึกถึงเพื่อนคนหนึ่งเมื่อกว่า ๒๐ ปีก่อน เขาเขียนรูปให้ผมไว้รูปหนึ่งในแนวของเซ็นและในอารมณ์ภาพแบบงานของจ่าง แซ่ตั้งที่เขาศรัทธา เขาเรียนรัฐศาสตร์รามฯ เป็นนักอ่าน จริงจังกับชีวิต ชอบเขียนบทกวีและงานความคิดถ่ายทอดความเป็นชีวิตในห้วงเวลาต่างๆของตน ร้องเพลง ทำงานศิลปะ ขายของพอเลี้ยงตัว

อาจจะเป็นเพราะภาพของเขามันเหมือนกับเป็นชาวเขาก็เป็นได้ ยิ่งไปกว่านั้น ข่าวว่าเขาไปบวชแสวงหาหนทางอย่างที่เขาเชื่อ  แต่ก็ล้มป่วยและถึงแก่มรณภาพแล้วเมื่อปีสองปีมานี่เอง ที่แม่ฮ่องสอนว่างั้น เลยเห็นหนานเกียรติทีไรก็นึกถึงเพื่อนคนนี้ไปด้วยทุกทีเหมือนกัน

ท่านอาจารย์วิตน์ครับท่านได้ทำให้คนเขารู้จักโรงเรียนหนองบัวมากขึ้นนะครับ ผิดกับสมัยก่อนที่อำเภอหนองบัวเป็นไกลปืนเที่ยงตามที่ท่านว่า ท่านเสนอและแนะนำโรงเรียนหนองบัวดีแล้วครับ ผมคนหนึ่งที่รุ่น 14 ได้มีโอกาสไปเที่ยว สปป.ลาว ผมนึกถึงอ.หนองบัวสมัยที่เรายังเป็นนักเรียนบรรยากาศดีมาก

สวัสดีครับคุณไพฑูรย์ ศรสุรินทร์ครับ เอ รุ่น ๑๔ นี่ก็รุ่นเดียวกับผมละซีครับ เดี๋ยวก่อนขอนั่งนึกก่อนครับว่านอกจากนายดาบไพฑูรย์มิตรรักของข้าน้อยที่ตอนนี้ไปอยู่ธารทหารแล้วยังมีอีกกี่ไพฑูรย์  อีกไพฑูรย์หนึ่งคือเบิ้มที่อยู่ปากดงหรือเหมืองแร่ใช่ไหมเนี่ย แล้วก็อีกไพฑูรย์หนึ่งอยู่ในตลาดธารบัวสวรรค์ น่าจะเป็นเบิ้มใช่ไหม ดีใจตายเลย

เป็นการช่วยกันทำให้โรงเรียนและหนองบัวบ้านเรา สามารถมองเห็นและเข้าถึงได้จากโลกภายนอกน่ะครับ แรกๆก็ทำเป็นข้อมูลทั่วๆไป แต่ตอนหลังก็มีท่านพระมหาแลและเพื่อนพ้องน้องพี่ชาวหนองบัวมาช่วยกันทำ ไปๆมาๆก็ทำท่าว่าจะกลายเป็นคลังข้อมูลและแหล่งความรู้จากข้อมูลชั้นต้นของคนหนองบัวที่น่าสนใจมากทีเดียวครับ ผมรู้สึกว่าเรื่องของชุมชนหนองบัวแทบทุกหัวข้อนั้น มีคนเข้ามาดูเยอะพอสมควรนะครับ ในหัวข้อของพระมหาแลก็เกือบจะ ๕,๐๐๐ ครั้ง หัวข้อเวทีคนหนองบัวก็เกือบ ๔,๐๐๐ ครั้ง เคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน จัดประชุมวิชาการแล้วค้นหาภาพคนทำนาจากกูเกิ้ล ก็ได้ภาพการใช้เกวียนขนข้าวที่ผมกับพระมหาแลกับคุณเสวกคุยสานต่อความรู้จากประสบการณ์กัน ไปใช้เป็นภาพประกอบเอกสารวิชาการ พอดูรายละเอียดของภาพแล้วก็รู้ว่าเป็นภาพที่ผมวาด ก็เลยโทรศัพท์มาขออนุญาตนำไปใช้ ก็ถือได้ว่า คงจะมีส่วนทำให้บ้านหนองบัวของเรา เป็นที่รู้จักของโลกภายนอกมากขึ้นจริงๆครับ

ยกให้เป็นความดี และเป็นกำลังใจแก่ทุกท่านที่ช่วยกันเขียนนะครับ ท่านที่จะเข้ามาเขียนถ่ายทอดไว้ก็เชิญเลยนะครับ ถือว่าเป็นสร้างความรู้และทำงานทางปัญญาเป็นทาน ได้ทั้งความดีงามและเป็นการร่วมสร้างสิ่งดีๆเพื่อสุขภาวะของสังคม อย่างที่เราทำได้น่ะครับ

เจริญพรคุณไพฑูรย์ ศรสุรินทร์

ฟังคุณไพฑูรย์พูดถึงไปเมืองลาวมาแล้วนึกถึงบรรยากาศบ้านเราเมื่อหลายสิบปีก่อน

เห็นความมีชีวิตชีวาจากพี่น้องที่โน่นเลยหวนรำลึกถึงหนองคอกบ้านป่า

ในฐานะเป็นคนร่วมสมัยยุคนี้ด้วยก็เลยเข้าใจได้ทันทีที่คุณไพฑูรย์เล่ามาคือนึกออกว่าบ้านเราเป็นบ้านนอก

และยิ่งโรงเรียนหนองคอกด้วยแล้วอยู่ติดกับป่าสมัยนั้นมันก็คือนอกเมืองสุดสุดเลยแหละ

แต่บ้านป่านาดอนนี้ก็มีส่วนสร้างความฝันความหวังให้กับคนได้ไม่น้อยทีเดียว

ในฐานะเป็นคนบ้านเราไม่ใกล้ไม่ไกลหนองคอกมากนักก็อยากเห็นคนหนองคอก(นักเรียน)ในอดีตร่วมสัยกันนี้

ช่วยสร้างช่วยเสริมหรือชวนรำลึกถึงบรรยากาศเมื่ออดีตสมัยกันคนละเล็กคนละน้อยเป็นการเรียนรู้จากชีวิตจริงผ่านโลกไซเบอร์ คงจะเป็นกำลังใจให้กับศิษย์หนองคอกปัจจุบันและเป็นบันทึกชุมชนคนบ้านเราอีกด้วย.

นายดาบตำรวจไพฑูรย์นี่ ผมก็คุ้น ๆ เหมือนกันนะครับ

เมื่อ 2 - 3 เดือนมานี้ มีตำรวจ สภ.หนองบัว 4 - 5 คน นำสาว ๆ ชาวลาวมาส่งที่ด่าน ต.ม. หนองคาย และสืบรู้มาว่ามีคนห้วยปลาเน่าเป็นศุลกากรอยู่ที่ด่านหนองคาย แวะมาหา

ผมขับรถพาข้ามโขงไปกินเฝอ /พาวนรอบ ๆ เวียงจันทน์แล้วพากลับ เห็นพี่ ๆ เขาตื่นเต้นกันน่าดู ไม่ทราบว่าเป็นไพฑูรย์เดียวกันหรือเปล่าครับ

กราบนมัสการพระคุณเจ้า พระอาจาย์มหาแล และคุณสมบัติครับ

• นายดาบตำรวจไพฑูรย์ ดูเหมือนจะนามสกุล ทองม่วง ตัวสูง ผอม โย่ง ผิวคล้ำ ตาคม พูดเหน่ออย่างที่สุด ฟังปร๊าดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนหนองบัวพันธุ์แท้ครับ

อยากรู้ที่อยู่ของโรงเรียนอนุบาลหนองบัว(เทพวิทยา)

ที่อยู่ของโรงเรียนอนุบาลหนองบัวยังคงตั้งอยู่ที่เดิมแหละครับ ที่เดิมของโรงเรียนนี่เป็นที่ข้างสระและลานวัดหลวงพ่ออ๋อยหรือลูกศิษย์หลวงพ่อเดิม ท่านเจ้าคุณพระเทพสิทธินายก อดีตเจ้าคณะจังหวัดนครสวรรค์ นายอำเภออรุณ วิไลรัตน์ หลวงพ่ออ๋อย และคนรุ่นเก่าของหนองบัว ได้ระดมคนมาสร้างเป็นโรงเรียนขึ้น แล้วก็ให้ชื่อว่า โรงเรียนหนองบัว(เทพวิทยาคม) ต่อมาก็เปลี่ยนชื่อเป็น โรงเรียนอนุบาลหนองบัว(เทพวิทยาคม)

                            ภาพวาดสระวัดหนองกลับ วัดหลวงพ่ออ๋อย หรือบ้างก็เรียกกันว่าวัดหลวงพ่อเดิม อาคาร ๒ หลังด้านบนซ้าย เป็นอาคารเรียนของโรงเรียนอนุบาลหนองบัว(เทพวิทยาคม) 
                            วัดหนองกลับ เป็นวัดที่เป็นศูนยกลางทางจิตใจของคนหนองบัว คนทั่วไปจึงมักเรียกว่าวัดหนองบัวหรือวัดหลวงพ่อเดิม แต่คนท้องถิ่นมักจะเรียกกันว่าวัดหนองกลับหรือวัดหลวงพ่ออ๋อย ส่วนชุมชนหนองบัวแต่ดั้งเดิมนั้นจะหมายถึงชุมชนฝั่งตรงข้ามของวัดหนองกลับ 
                            วัดของชุมชนหนองบัวเดิมดังกล่าวนั้นชื่อวัดเทพสุทธาวาส ซึ่งต่อมาก็ไม่ได้เป็นศูนย์กลางของชุมชนอำเภอหนองบัวแล้ว เพราะการขยายตัวของตัวเมือง มาขยายตัวหนาแน่นที่ชุมชนหนองกลับแทนชุมชนหนองบัวเดิม โดยเฉพาะเมื่อได้ตั้งวัดหนองกลับและโรงเรียนอนุบาลหนองบัว(เทพวิทยาคม) ขึ้นที่วัดหนองกลับ ศูนย์กลางความเป็นชุมชนของหนองบัวก็กลายมาเป็นวัดหนองกลับดังปัจจุบัน

สวัสดีครับ

คุณวิรัตน์

ผมชื่อ มะตูมนะครับ

ตอนนี้ก็เป้นศิษย์เก่า

ร.ร.หนองบัวเรียบร้อยแล้ว

เพิ่งจบ ๖ ปีนี้อ่ะครับ

สวัสดีครับ คุณนบ๑๐๙๘๘ ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ นี่ศิษย์หนองบัวเป็นหลักหมื่นแล้วหรือนี่ ผม นบ๖๖๘ และรุ่นที่ ๑๔ แน่ะ ปีนี้โรงเรียนเราครบรอบครึ่งศตวรรษแล้วนะครับ

ผมเอา ลิงก์เวทีคนหนองบัว มาฝากมะตูมด้วยนะครับ คลิกเข้าไปได้เลย ในเวทีคนหนองบัวนี้มีชาวหนองบัวและเครือข่ายคนหลากหลายสาขาเข้ามาคุยเรื่องราวดีๆกันเยอะเลย เชิญคุณมะตูมเข้าไปเป็นนักเขียนและเป็นสื่อทางเวทีนี้ของคนหนองบัวไปด้วยเลยนะครับ และถ้าหากจะสนทนาหาข้อมูล-เรียนรู้ ทั้งเพื่อตนเองหรือเป็นผู้นำสนทนาแทนคนอื่นๆของพวกเราคนหนองบัว ในเวทีนี้ก็จะมีคนเก่งๆสุดยอดของประเทศเลยทีเดียว หลายคนก็เป็นคนรุ่นอนาคตแบบคุณมะตูมนะครับ ขอแสดงความชื่นชมที่เข้ามาในนี้และใช้ประโยชน์เพื่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้พัฒนาตนเองให้กว้างขวางนะครับ

เรียนท่านอ.วิรัตน์ คำศรีจันทร์

อ่านเพลินเลยค่ะ

ตื่นเต้นไปกับเรื่องราวของคนหนองบัว

ถ้านำลักษณะการเรียนรู้แบบบันทึกนี้ไปเรียนวิชาประวัติศาสตร์

แบบนี้ แบบบันทึกนี้ คิดว่าคนจะซาบซึ้งซึมซับในต้นกำเหนิด วัฒนธรรมความเป็นอยู่

จะมีความรักสามัคคี มีความเป็นหนึ่งเดียวกัน มีความรัก และชื่นชม ภูมิใจในบ้านเกิด

ไม่ต้องมาแก่งแย่ง กอบโกยประโยชน์ใส่ตน แต่จะนำความเจริญรุ่งเรืองให้ปรากฏเป็น

แบบอย่างสังคมไทย  ชื่นชมแนวคิดของอ.และคนหนองบัวมากค่ะ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับคุณครู krutoiting ครับ ต้องยกให้เป็นความริเริ่มของสมาชิกเวทีคนหนองบัวละครับ โดยเฉพาะท่านพระอาจารย์มหาแล ผมไม่เพียงได้เรียนรู้ไปด้วยละครับ แต่ได้ทำหน้าที่ต่อชุมชนบ้านเกิด รวมทั้งเป็นอีกช่องทางหนึ่งของการพัฒนาเวทีสำหรับทำงานบริการทางวิชาการแก่สาธารณะและเป็นวิธีเก็บรวบรวมข้อมูลของตนเองไปด้วยที่ดีมากที่เดียวครับ บางทีก็ใช้เวลาเยอะครับ แต่ต้องรีบทำเมื่อกำลังทำได้ครับ

สวัดดีค่ะ อาจารย์ วิรัตน์

อยากจะฝากบอกลูกศิษย์ ของ ครู อุดม โต๊ะปรีชา ว่าท่่านได้ จากพวกเราไปแล้ว

เมื่อวันที่ 3 ตุลาคม 2010

ตอนนี้ ศพท่านไว้ที่วัด หนองบัว

ขอบคุณค่ะ

• ขอบคุณคุณอมรรักษ์ โต๊ะปรีชามากครับที่นำมาบอกกล่าวให้ทุกท่านได้ทราบ
• ผมได้ทำบันทึกสำหรับเรื่องของคุณครูด้วยนะครับ คลิ๊กเข้าไปอ่านรายละเอียดได้ดังนี้ :  มูลนิธิหนองบัว : มรดกชีวิตจิตวิญญาณของคุณครูอุดม โต๊ะปรีชา เพื่อพัฒนาการศึกษาและสังคม

๐ จำเรียงรักษ์อักษรผ่านกลอนกาพย์

เพราะซึ้งซาบรสกวีศรีสยาม

เนาวรัตน์ครูกลอนกระฉ่อนนาม

ทั่วเขตคามใครอ่านซ่านอารมณ์

๐ ทั้งแว่วหวานตาลหยดจนมดไต่

โอดอาลัยโศกเศร้าเคล้าทุกข์ถม

ไหลลดเลี้ยวทะเล้นล้อโลมลม

พอกเพาะบ่มสั่งสอนแทรกซ้อนธรรม

๐ เสริมคติชี้นำย้ำให้คิด

เมื่อชีวิตตกยุคทุกข์กระหน่ำ

บอกสาเหตุเจตนาพาระกำ

คนอ่านนำประยุกต์ใช้ได้ทุกครา

๐ ยอดนิราศปราชญ์นิทานคนขานกล่าว

จินตกวีเรื่องราวจนกังขา

ไม่เคยพบไม่เคยเห็นเป็นบุญตา

กลับเกิดมาชี้ชัดปัจจุบัน

๐ ซึ้งพระคุณครูกลอนที่สอนศิษย์

จึงอุทิศใจกายหมายมุ่งมั่น

สืบอักษรกลอนครูอยู่นิรันดร์

แพร่วงวรรณศาสตร์ศิลป์ทั่วถิ่นไทย !

เรียนอาจารย์วิรัตน์ครับ

เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านครับ รู้สึกดีมากครับได้ทบทวนเรื่องราวเก่าๆที่รุ่นพี่ๆหรืออาจารย์รุ่นก่อนท่านเคยเล่าให้ฟัง ผมก็ศิษย์หนองบัวเช่นกันครับ ผมเข้าไปเรียนที่นั่นก็ปี2527ครับ ตอนนั้นยังไม่มีม.ปลายแต่ผมจบมา1ปีก็มีม.ปลาย ยังจำวันเก่าๆในนั้นได้ครับ ตามที่อ.วิรัตน์ได้เอ่ยชื่อถึงช่วงที่ผมเข้าไปเรียนก็ได้พบนะครับ เช่นอ.สืบศักดิ์(ผู้ที่เล่าประวัติเก่าๆของโรงเรียนให้ฟัง)ซึ่งตอนนั้นสอนวิชาพละอยู่ อ.อุดมผมไม่แน่ใจว่าใช่ท่านเดียวกับที่อ.วิรัตน์กล่าวถึงหรือเปล่า(เพราะผมจำนามสกุลท่านไม่ได้)แต่จำได้ว่าอ.อุดมท่านมาสอนวิชาศิลปะ(วาดรูป) ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่ามีประโยชน์อะไน แต่เพิ่งเริ่มาเข้าใจว่ามีประโยชน์ก็ตอนที่ไปเรียนต่อที่อื่นครับ

วันนี่แค่แสดงตัวก่อนครับ โอกาสหน้าจะเล่าบรรยากาศในรุ่นผมว่าเป็นอย่างไร

สวัสดีคับ ท่านอาจารย์วิรัต ผมชอบบทความของท่านมากคับ ผมเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เคยรู้ประวัติของอำเภอหนองบัวเลย พอมาอ่านบทความของอาจารย์ ทำให้ผมรู้ถึงประวัติ ประเพณี วิถีชีวิต ของชาวอำเภอหนองบัว ตอนนี้ผมก็ได้นำบทความบางส่วนของอาจารย์ มานำเสนอให้คนรุ่นใหม่ได้รับรู้ ผ่านเพจที่ชื่อ ชมรมช่างภาพจิตอาสาอำเภอหนองบัว ผมขอขอบคุณนะคับสำหรับบทความดีๆของอาจารย์