บันทึกนี้ ขอเขียนเพื่อแทนความรักความอาลัยท่าน ผอ.วีระศักดิ์  ศรีปูณะ ผู้อำนวยการกองกิจการนักศึกษา ที่ได้ล่วงลับจากไปด้วยโรคมะเร็งครับ....

     ย่างก้าวที่ผมได้มาทำงานที่บ้านกิจการนักศึกษา ใหม่ๆ ที่นั่นเป็นที่ทำงานแห่งแรกในชีวิตของผม ผมได้มีโอกาสพบท่าน ด้วยบุคลิกลักษณะของท่านทำให้ผมเลื่อมใสในความเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดี มีเมตตา เป็นธรรม และเอาจริงเอาจัง มั่นคงในการทำงาน ท่านสร้างสรรค์กิจกรรมดีๆ ที่เป็นประโยชน์มากมาย นอกเหนือจากภาระบริหารแล้ว ท่านยังเป็นอาจารย์พิเศษสอนกีฬาให้แก่นักศึกษาในมหาวิทยาลัย และทุกครั้งที่ท่านมาวังท่าพระ ซึ่งผมเองเคยทำงานอยู่ ทุกครั้งที่ท่านมา ผมดีใจมาก ได้พูดคุยแซวท่านเล่นในบางครั้ง ซึ่งท่านไม่ได้ถือโกรธแต่อย่างใด ...กลับยังพูดเล่นทำให้ผมรู้สึกสนิทกับท่านมากขึ้น และได้ซาบซึ้งในความเป็นผู้ใหญ่ใจดีของท่าน ผอ.วีัระศักดิ์ ศรีปูณะ ท่านนี้ ที่เก่งในเรื่องการประสานงาน ในเรื่องงาน เรื่องบริหาร เป็นผู้ที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี มีความรักความเมตตาและเข้าใจลูกน้องเป็นอย่างดี ท่านยังแซวเล่นอย่างสนุกสนาน ยังสรวลเสเฮฮา มีความเป็นกันเองกับลูกน้องทุกคน ทำให้สร้างสีสันแม้ในเวลาตรึงเครียดทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ท่านมีเหตุมีผล  และในเรื่องกิจกรรมสันทนาการ ผมเองตอนที่ได้อยู่กับท่าน มีกิจกรรมเยอะแยะที่สนุกสนานและเป็นประโยชน์ ไม่ว่าจะสัมมนา/ฝึกอบรมเพื่อหน่วยงาน ผมเองพร้อมใจจะทำและพี่ๆ เพื่อนและน้องๆ ทุกคนก็พร้อมใจจะช่วยกันอย่างเต็มที่ เรามีความสนุกสนาน มีความสัมพันธ์ที่ดี มีน้ำใจที่ต่างคนต่างช่วยเหลือกันเพื่อให้กิจกรรมหรืองานสำเร็จ สิ่งเหล่านี้ ทำให้หล่อหลอมผมให้มีพัฒนาการต่างๆ ทั้งทางจิตใจ ความสามารถ ความคิดสร้างสรรค์ ถึงแม้จะห่างกันไป แต่เมื่อได้เจอท่าน ท่านมีความรักและความเมตตาต่อผม ซึ่งเคยเป็นลูกน้องเก่าของท่านไม่เสื่อมคลาย ซึ่งผมเอง ได้จดจำความรู้สึกและลักษณะของท่านเป็นแบบอย่างเสมอมา..

    กับครั้งสุดท้ายที่ผมคิดไม่ถึงว่า มันจะเร็วนัก....

    เมื่อ 2-3 เดือนที่ผ่านมา ผมได้เจอกับท่านโดยบังเอิญครั้งหนึ่ง ได้ยกมือไหว้ท่าน ท่านก็ยังถามผมด้วยความเป็นห่วงเสมอ "เก่ง ทำงานที่ไหน?" ครั้นพอผมบอกท่านไปว่า ผมทำที่นี่ ท่านก็หยุดคิดนิดหนึ่ง แล้วก็ตบบ่าให้กำลังใจผมท่านพูดว่า "ดีแล้ว ดีแล้ว เก่งทำงานที่นั่น ดีแล้ว" สายตาท่านแสดงถึงความเชื่อมั่น ใจผมตอนนั้น ปลื้มใจ ประทับใจ กับคำพูดของท่านเป็นอย่างมากในความห่วงใยของท่าน....

   มาวานนี้ ทันทีที่ผมทราบข่าวการสูญเสียท่าน ผอ.วีระศักดิ์ ศรีปูณะ น้ำตาก็ไหลออกจากตาด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ไหลมาเอง ครั้นพอหวนคิดถึงความประัทับใจและความเมตตาที่ท่านได้มีต่อตัวผมในครั้งก่อน...ทำให้รู้สึกเศร้าทุกครั้ง ...

    วันนี้ ผมเลยหวนคิดว่า ชีวิตที่เหลือของผม จะทำให้ดีที่สุด นั่นคือปฏิบัติหน้าที่ให้ดีที่สุด เต็มที่และความสามารถตามกำลังที่ตนเองพอจะทำได้ครับ ขอจำแบบอย่างที่ดีของท่านมาใช้ และขอไว้อาลัยแก่ท่าน ผอ.วีระศักดิ์ ศรีปูณะ ด้วยความรักและศรัทธาอย่างยิ่ง ดั่งบทกลอนของท่านสุนทรภู่ที่ว่าเอาไว้ว่า

อันดีชั่วตัวตายเมื่อภายหลัง   ชื่อก็ยังยืนอยู่ไม่รู้หาย

ขอบคุณครับ