จะกู่ก้อง ร้องบรรเลง เพลงของมิตร
แลด้วยจิต วิญญูชน คนทั้งหลาย
พิษหมอกควัน อันปกคลุม รุมทำลาย
อากาศร้าย กายเป็นพิษ จิตสั่นคลอน
แต่ก่อนเก่า ควันเจ้าเอย มิเคยเห็น
อากาศเย็น มีหมอกตก ปกคลุมร้อน
แต่หมอกพิษ ฤทธิ์แรงร้าย ร่ายรานรอน
ตกตะกอน นอนก้น ปนพิษภัย
ควันไฟป่า พาโบกโบย โชยกระหน่ำ
สุดกลืนกล้ำ ช้ำเหลือทน ชนทั้งหลาย
ทำผืนป่า พฤกษาไพร ให้วอดวาย
รู้เมื่อสาย หมายกันแก้ แลเหลียวมัน
วอนทุกท่าน นั้นช่วยยล สนสักนิด
ทุกชีวิต รักษ์ผืนป่า มีค่านั้น
ร่วมปลูกกล้า มาทดแทน หวงแหนพลัน
เกิดกระชั้น ยังมีป่า รักษาดิน
จะกู่ก้อง ร้องบรรเลง เพลงของเพื่อน
ที่ย้ำเตือน ทั้งเพื่อนผอง ปองไพรถิ่น
ป่ารักน้ำ น้ำรักฝน ฝนรักดิน
ชุบชีวิน ความชุ่มชื่น คืนป่าไพร
............................
"มิตรภาพและกำลัังใจ"
เพื่อน ไม่จำกัดว่าจะเป็นคน แต่อาจเป็นสรรพชีิวิตที่อยู่ภายใต้ผืนดินเดียวกัน มิตรภาพจะเกิดขึ้นหากเราทุกคนช่วยกันครับ
ณ วันที่ 1 มีนาคม 2553
สวัสดีค่ะ
ในอ้อมกอดวนาผกากรุ่น
หอมละมุนกลิ่นป่าได้อาศัย
เขียวขจีภูสูงยางยูงไพร
ชลาลัยไหลรี่ทั้งปีเดือน
มาบัดนี้ผืนป่าถึงคราโศก
โลกทั้งโลกวิบัติเขาผลัดเฉือน
สงวนป่าที่รักคอยตักเตือน
เพื่อนและเพื่อนช่วยกันก่อนบรรลัย
ขอบพระคุณครับ พี่ ครูคิม
ขอบใจมากครับ น้องซิลเวีย
สวัสดีค่ะ
พี่ไปปฏิบัติธรรมถือศีล 8 และกลับมาแล้ว
วันนี้ไปรดน้ำต้นไม้ที่โรงเรียนเกือบครึ่งวัน
พร้อมส่งบุญกุศลที่ได้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบเคร่งครัดในองค์ศีล 8
มาให้ได้ร่วมอนุโมทนาบุญด้วยกันนะคะ
ค่ำคืนนี้ยังได้มาเติมเต็มธรรมะจากอนุทินของน้องอีกอีก
นับเป็นบุญแล้วค่ะ
ไปฮอดครั้งนี้เห็นชาวเขาอีกลูกไกลถัดไปหลายเขา
เขาเผาป่าเช่นกัน เพราะต้องการให้เกิดเห็ดชนิดหนึ่งที่จะเกิดขึ้นหลังการเผา
ลืมถามว่าเห็ดอะไร แต่ที่ได้คิดคือการศึกษา
ต้องรีบกระจายลงพื้นที่ถิ่นห่างไกลให้เร็วที่สุด
ไม่งั้นป่าที่เหลือน้อยลงไปจะร่อยหรอเร็วกว่าที่คิดไว้แน่ค่ะ
จึงตั้งใจว่าหากหลุดพ้นจากงานประจำเมื่อไหร่ จะขึ้นไปที่อมก๋อยอีกครั้ง
เพื่อหาโอกาสทำความสิ่งที่ตั้งใจไว้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ขอบพระคุณครับ ครู krutoiting
ขอบพระคุณครับ อาจารย์ มาตายี
ดีมาก ๆ ครับ
ขอบพระคุณครับ ท่านอาจารย์ กิ่งไผ่ใบหลิว
ขอบพระคุณครับ ท่านอาจารย์ ดอกรัก ดอนตรอ
ธรรมชาติทำให้เราอยู่รอด ฉะนั้นเราจึงควรช่วยกันรักษา อย่าทำลายกันนักเลย...แล้วจะเสียใจ เอารูปนี้มาฝากค่ะ
ขอบพระคุณครับ พี่ครู หมูจ๋า
ขอบพระคุณครับ อาจารย์ มาตายี
" ธรรมชาตินี้ใครครอง"
เรามิใช่เจ้าของผู้ครองฟ้า ทั้งต้นไม้ใบหญ้าและป่าเขา
ห้วยละหานธารน้ำใช่ของเรา อย่าหลงผิดคิดเอาเข้าจับจอง
เมื่อเมฆฝนหล่นโรยโปรยจากฟ้า ไม่เคยเลือกทุ่งท่าหรือห้วยหนอง
ยามนกน้อยร้องเพลงเปล่งทำนอง นกไม่เคยเลือกร้องให้กับใคร
แม่น้ำใหญ่ไหลมาจากป่าโพ้น เย็นสายน้ำอ่อนโยนยามเอื่อยไหล
ผ่านทุ่งนาป่าเมืองใกล้และไกล เราทุกคนต่างได้ใช้ดื่มกิน
ไม่มีใครเป็นเจ้าของครองดินฟ้า มีแต่เร่งรักษาอย่าให้สิ้น
นกขาดป่า ปลาขาดน้ำ หญ้าขาดดิน คนก็คงขาดสิ้นลมหายใจ
อ่านเจอ ขอร่วมฝากบทกลอนนี้ด้วยคนคะ .....