กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว(อันที่จริงก็ไม่นานเท่าไหร่นัก) มีพี่ชายใจดี ฉลาด มากด้วยความรู้ (ต้องยกยอปอปั้นเข้าไว้ เผื่อโชคดีได้ไปเที่ยวอีก อิอิ) มีจิตอาสาเมตตานำเที่ยว มีหรือข้าพเจ้าจะพลาด...ก็รักการท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจนี่นา และก็ต้องขอสารภาพว่า ไม่ได้ทำการบ้านก่อนไป คือไม่ได้หาข้อมูลอะไรเลย เพราะมีคนนำเที่ยวแล้ว เรียกว่าไปแบบไม่รู้อะไรเลย

 "เกาะเกร็ด" ใครต่อใครคงจะจินตนาการถึงเครื่องปั้นดินเผาอันวิจิตร ขนมไทยเลิศรส ต้นตำรับข้าวแช่ วิถีชีวิตชาวมอญ... ก่อนที่ข้าพเจ้าจะไปเที่ยวเกาะเกร็ดนั้น ข้าพเจ้าก็คิดเช่นนั้น หากแต่เกาะเล็กๆ แห่งนี้ มีอะไรมากกว่าที่ข้าพเจ้าคิด

เค้าว่ากันว่า เดิมเกาะเกร็ดเป็นเพียงช่วงที่แม่น้ำเจ้าพระยาคดโค้งมากๆ ต่อมามีการขุดคลองลัดเพื่อทำให้การเดินเรือสะดวก ไปๆ มาๆ เลยกลายเป็นเกาะในที่สุด โดยมีแม่น้ำเจ้าพระยาโอบล้อมไว้...เป็นเกาะในอ้อมกอดของแม่เจ้าพระยา ^v^

การไปเที่ยวเกาะเกร็ด ส่วนมากจะนิยมล่องเรือเที่ยวรอบเกาะ แล้วแวะเที่ยวในสถานที่สำคัญๆ แต่ละจุด หรือไม่ก็เช่าจักรยานปั่นรอบเกาะ ซึ่งราคาก็ไม่แพง แต่ไม่รู้นึกยังไง วันนั้นอยากเที่ยวรอบเกาะด้วยสองเท้า...เลยตัดสินใจเดินรอบเกาะซะเลย โชคดีที่วันนั้นอากาศเป็นใจในการเดิน เพราะฟ้าครึ้ม แม้จะถ่ายรูปได้ไม่ค่อยสวยเพราะแสงไม่เหมาะ แต่ก็ทำให้การเดินทางไม่ร้อนและเหนื่อยเกินไป... หากอากาศร้อนจัด กว่าจะเดินรอบเกาะ...มีหวังเป็นลมแดดก่อนแน่ๆ

เราเริ่มต้นที่วัดไผ่ล้อม ซึ่งประดิษฐานรูปปั้นหลวงพ่อโต ตรงด้านข้างๆ ประตูมีหงส์อ้วนๆ สีทองยืนเด่นเป็นสง่า ซึ่งเป็นศิลปะของชาวมอญ (รึเปล่านะ)

ที่วัดไผ่ล้อมนี้เอง ข้าพเจ้าเตะตากับหน้าบันของศาลาการเปรียญ  สีสันแดงเด่น รูปร่างรึก็แปลกตา คือเป็นรูปสิงห์สองตัวแต่มีศีรษะร่วมกันเป็นศีรษะมนุษย์ เรียกว่า "รูปมนุษย์สีหะ"...ไม่รู้มีความหมายว่าอย่างไร และทำไมต้องประดับมนุษย์สีหะเป็นรูปหน้าบัน เดี๋ยวต้องไปถามอากู๋ google ดู

ข้าพเจ้าชอบเรือนไม้เก่าๆ ดูน่ากลัวดี 555 น่าเสียดายที่ไม่ได้รับการบูรณะ...ลักษณะการสร้างยังไม่มีการใช้ตะปู เป็นเดือยสอดขัดกัน...ข้าพเจ้าว่า น่าสนใจและน่าทึ่งในการสร้าง รูปแบบลักษณะคล้ายเรือนสองหลังต่อกัน ในสมัยก่อนน่าจะเป็นกุฏิเก่า

นอกจากนี้ในบริเวณนั้นยังมีหอระฆังสมัยก่อนที่สร้างจากไม้ ดูโดยรวมแล้วน่าจะเป็นวัดที่สร้างจากไม้...ดูงดงามแม้จะสึกหรอไปตามกาลเวลา

ข้างๆ เรือนไม้ มีต้นดอกพิกุลส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนให้คิดถึงบรรยากาศของบ้านไทยในสมัยก่อนที่นิยมปลูกไม้หอมเอาไว้...แต่ถ้าเป็นตอนกลางคืนคงน่ากลัวเหมือนกัน 555

ดอกพิกุลร่วงหล่นบนพื้นหญ้า ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ด้านข้างมีอ่างบัวออกดอกบานสะพรั่ง(แอบทำตัวเป็นผึ้งดมกลิ่นดอกไม้ในวัด ไม่รู้ว่าจะบาปหรือเปล่า...^^!)

ภายในบริเวณวัดไผ่ล้อม... ข้าพเจ้าพบว่ามีการทำผิดศีลข้อมุสาในวัด ดีนะที่ไม่หลงเชื่อ 555

เดินอ้อมโบสถ์ไปทางด้านหลังวัดไผ่ล้อม จะพบกับเจดีย์ตั้งตระหง่านเปล่งประกายสีทอง น่าเสียดายที่ฟ้าครึ้ม ประกายสีทองเลยไม่เปล่งปลั่งอลังการเท่าที่ควร...ถ้าหากเป็นวันแดดจัด ฟ้าใส คงงดงามมากทีเดียว

รอบๆ บริเวณเจดีย์ประดิษฐานพระพุทธรูปปางต่างๆ รวมทั้งพระบัวเข็ม (เพิ่งทราบจากพี่ใหญ่ นงนาท ว่า เค้าเรียกว่าพระบัวเข็ม) ซึ่งต้องบอกว่าสมชื่อมากๆ เพราะมีตุ่มๆ เป็นรูปดอกบัวตามร่างกาย การแกะสลักไม้ทำได้งดงาม...นานๆ ทีข้าพเจ้าจะได้พบพระที่เป็นไม้แกะสลัก ทำให้ข้าพเจ้ายืนชมความงามของพระบัวเข็มอยู่นานทีเดียว ถึงข้าพเจ้าจะรู้ว่าเรียกว่าพระบัวเข็มแล้ว แต่ก็ยังไม่วายสงสัยอีกว่า ทำไมต้องมีตุ่มดอกบัวตามตัวด้วย แถมมีดอกบัวบนศีรษะอีก ไม่รู้เป็นสัญลักษณ์อะไรหรือเปล่า

ลวดลายหัวเสายังวิจิตรบรรจง อ่อนช้อย งดงาม แม้ว่าสีและปูนบนตัวเสาจะหลุดลอก

ขันเงินวางทิ้งไว้หลังโบสถ์

ถัดจากวัดไผ่ล้อมพวกเราก็เดินทางต่อไปยังส่วนของร้านค้า มีอาหาร ขนมต่างๆ ขายมากมาย วันที่พวกเราไปนั้น ของขายไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ เพราะไม่ใช่วันหยุด นักท่องเที่ยวไม่ค่อยมี แต่ก็ยังมีดอกไม้ทอด และทอดมันหน่อกะลาให้พวกเราได้ลองลิ้มชิมรส...ดอกไม้ทอดที่นี่กรอบ รสชาติสีสันชวนให้ลิ้มชิมรส บางคนติดใจดอกไม้ใบไม้ทอด ขนาดต้องกลับไปลองทำกินที่บ้าน

   ท้อฟฟี่มะพร้าว หอมหวานอร่อย...^.^

ถัดจากวัดไผ่ล้อมก็เดินทางต่อยังวัดปรมัยยิกาวาส ระหว่างทางมีบ้านเรือนชาวมอญที่ตั้งริมน้ำอยู่ค่อนข้างแออัด มีทางเดินแคบๆ พอให้รสจักรยานยนต์สวนกันได้...บ้านเรือนบริเวณนี้ส่วนมากเป็นร้านค้า และเป็นบริเวณที่นักท่องเที่ยวเดินเลือกซื้อหาสินค้านานาชนิดเป็นของฝากจากเกาะเกร็ด

To be continue....