ตอนเด็กเล็กๆ ก็อยากจะโตเร็วๆ จะได้เป็นผู้ใหญ่สั่งโน่น สั่งนี้เด็กได้บ้าง มีอิสระไม่ต้องถูกควบคุม  แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆก็อดนึกอิจฉาชีวิตในวัยเด็กไม่ได้ว่า ช่างสุดสบายจังนะ วันๆไม่ต้องทำอะไร เรียน เล่น กิน นอน ตามที่อยากจะได้  ผู้ใหญ่ก็บอกว่าตามใจเด็กสารพัด แต่เด็กก็มองว่าบ่นจัง ไม่เห็นตามใจเลย

   ยิ่งวัยนี้ของคุณลูกสาวแล้วละก็ มาแปลกหลายเรื่องบางวันก็เป็นเด็กอ้อนให้อุ้มขึ้นจากที่นอน  บางวันก็อ้อนอยากกอดพ่อกอดแม่ บางวันก็จะทำกับข้าวให้แม่กิน..ก็เขาทำข้าวไข่เจียวเป็น ทำน้ำพริกกะปิเป็น ทำยำวุ้นเส้นได้ แม่ก็สบายไปวันนั้น  บางวันก็มาเปรี้ยวแม่บอกให้ทำอะไรนิดหน่อย ให้หยิบของ ให้เก็บของก็หงุดหงิดเล่นแง่กันซะแล้ว "แม่ใช้แต่หนู"  ก็ต้องคุยกันหลายครั้งที่หงุดหงิดกันแล้วพ่อเป็นกรรมการคอยกระตุ้นความสงบในบ้านให้มีเสียงขึ้นมา (เพราะเวลางอนกันจะเงียบไปทั้งบ้าน..)  เพราะแม่ลูกจะปากติดจมูกกัน..

    ความเป็นเพื่อนกับลูก..ก็ทำให้หลายครั้งที่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นลูกจะมาเล่าให้ฟัง แล้วก็เอาความลับของเพื่อนมาบอกด้วยอีกตั้งหาก  ล่าสุดก็เพื่อนที่โรงเรียนนึกสนุกอะไรไม่รู้จับเพื่อนที่ตัวเล็กกว่าในห้องทุ่มลงพื้นปากเจ่อเป็นลูกมะกรูดไป   เพื่อนบางคนก็แอบลูบเสื้อให้แนบตัวกันแอบดูว่านมขึ้นหรือยัง เพราะเด็กๆสมัยนี้โตเร็ว แล้วก็เริ่มตื่นเต้นกับการเปลี่ยนแปลงของอกตัวเองที่ทำไมโตข้างเดียว  ก็ต้องอธิบายกันไป บางทีก็ไปดูหนังที่มีฉาก love seen มากลับมาก็รู้สึกหวงพ่อไม่ให้กอดแม่ เพราะไม่อยากมีน้อง  สารพัดเรื่องที่เด็กๆ คิด โดยที่ผู้ใหญ่ไม่นึกว่าจะคิด 

   มุมมองต่างวัยของผู้ใหญ่กับเด็กก็เลยต้องมีเวลาที่เชื่อมโยงเข้าหากันบ้าง แม้บางครั้งต่างคนต่างเหนื่อยกันมา แต่ก็ต้องหาตัวเชื่อมที่เข้าใจไว้ในบ้านบ้างเนาะ..เพราะพ่อเป็นหัวหน้าครอบครัวตามกฎหมาย  (คุณลูกสาวเขาบอก)