บันทึกนายสายลม..ความทรงจำของสายฝนในวัยเยาว์
มะม่วงหน้าบ้านเริ่มร่ายรำเป็นท่วงทำนองที่สอดคล้องกับสายลมและน้ำฝน เสียงดนตรีแห่งวัยเด็กของข้าพเจ้าเริ่มดังขึ้นในหัวใจอีกครั้งหนึ่ง
บ่ายแก่ ๆ ของวันที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน
ข้าพเจ้านั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบตัวเดิม ซึ่งมันยังรับใช้ข้าพเจ้าอย่างซื่อสัตย์หลังจากที่ข้าพเจ้าได้ตอบแทนมันด้วยการไปหาไขควงมาขันน็อตให้แข็งแรงขึ้นและมันก็ทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดีโดยการยอมให้ข้าพเจ้าพักพิงเอนกายให้หายเหนื่อยกับวันที่วุ่นวาย
ฝนเริ่มโปรยเป็นละอองเล็ก ๆ ข้าพเจ้านั่งดูเม็ดฝนเหล่านั้นด้วยใจกระหยิ่มยิ้มย่อง หัวใจของข้าพเจ้ารื่นเริงไปกับการเต้นระบำของสายฝน “ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ข้าพเจ้าไม่ได้เล่นน้ำฝน ” ข้าพเจ้าถามตัวเองเบา ๆ ..ใช่สินะ ตั้งนานนมจนข้าพเจ้าจำไม่ได้เลยว่าครั้งล่าสุดข้าพเจ้าเล่นน้ำฝนเมื่อใด หากแต่ในระหว่างทางแห่งความทรงจำและการเติบโตเป็นผู้ใหญ่นั้นบ่งบอกถึงเหตุผลที่ว่า “ ทำไมข้าพเจ้าจึงไม่เล่นน้ำฝน ”.....กลัวจะไม่สบายบ้าง....กลัวจะเป็นปอดบวมบ้าง...เสียเวลา เอาเวลาไปทำอย่างอื่นบ้าง...ผู้ใหญ่เข้าไม่เล่นน้ำฝนกันแล้วบ้าง...เล่นน้ำฝนเป็นเด็กไปได้บ้าง.....และอีก ฯลฯ บ้าง.................
จากละอองฝนเม็ดเล็ก ๆ เริ่มขยายตัวเป็นเม็ดฝนที่ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ขนาดของเม็ดฝนที่ใหญ่ขึ้นนั้น ทำให้หัวใจของข้าพเจ้าพองโตขึ้นมาในทันที ต้นมะม่วงหน้าบ้านเริ่มร่ายรำเป็นท่วงทำนองที่สอดคล้องกับสายลมและน้ำฝน เสียงดนตรีแห่งวัยเด็กของข้าพเจ้าเริ่มดังขึ้นในหัวใจอีกครั้งหนึ่ง “เอาล่ะ วันนี้ข้าพเจ้าจะแปลงกายไปเป็นเด็กอีกครั้ง ” น้ำฝน...สายลม...ความรู้สึกที่บริสุทธิ์เมื่อกลับมาเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่งของข้าพเจ้าช่างมีความสุขยิ่งนัก เป็นความสุขที่ห่างหายไปนานแสนนานได้กลับหวนคืนมาใหม่ “ระวังจะเป็นหวัดนะ ” เสียงของแม่ตะโกนออกมาจาระเบียงบ้านในขณะที่ข้าพเจ้ากำลังเต้นรำกับสายฝนอย่างสนุกสนาน น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย “ ครับแม่ ”.........ข้าพเจ้าตอบเบา ๆ ท่ามกลางเสียงดนตรีบรรเลงของสายฝน
.....นายสายลม
ข้าพเจ้านั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบตัวเดิม ซึ่งมันยังรับใช้ข้าพเจ้าอย่างซื่อสัตย์หลังจากที่ข้าพเจ้าได้ตอบแทนมันด้วยการไปหาไขควงมาขันน็อตให้แข็งแรงขึ้นและมันก็ทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดีโดยการยอมให้ข้าพเจ้าพักพิงเอนกายให้หายเหนื่อยกับวันที่วุ่นวาย
ฝนเริ่มโปรยเป็นละอองเล็ก ๆ ข้าพเจ้านั่งดูเม็ดฝนเหล่านั้นด้วยใจกระหยิ่มยิ้มย่อง หัวใจของข้าพเจ้ารื่นเริงไปกับการเต้นระบำของสายฝน “ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ข้าพเจ้าไม่ได้เล่นน้ำฝน ” ข้าพเจ้าถามตัวเองเบา ๆ ..ใช่สินะ ตั้งนานนมจนข้าพเจ้าจำไม่ได้เลยว่าครั้งล่าสุดข้าพเจ้าเล่นน้ำฝนเมื่อใด หากแต่ในระหว่างทางแห่งความทรงจำและการเติบโตเป็นผู้ใหญ่นั้นบ่งบอกถึงเหตุผลที่ว่า “ ทำไมข้าพเจ้าจึงไม่เล่นน้ำฝน ”.....กลัวจะไม่สบายบ้าง....กลัวจะเป็นปอดบวมบ้าง...เสียเวลา เอาเวลาไปทำอย่างอื่นบ้าง...ผู้ใหญ่เข้าไม่เล่นน้ำฝนกันแล้วบ้าง...เล่นน้ำฝนเป็นเด็กไปได้บ้าง.....และอีก ฯลฯ บ้าง.................
จากละอองฝนเม็ดเล็ก ๆ เริ่มขยายตัวเป็นเม็ดฝนที่ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ขนาดของเม็ดฝนที่ใหญ่ขึ้นนั้น ทำให้หัวใจของข้าพเจ้าพองโตขึ้นมาในทันที ต้นมะม่วงหน้าบ้านเริ่มร่ายรำเป็นท่วงทำนองที่สอดคล้องกับสายลมและน้ำฝน เสียงดนตรีแห่งวัยเด็กของข้าพเจ้าเริ่มดังขึ้นในหัวใจอีกครั้งหนึ่ง “เอาล่ะ วันนี้ข้าพเจ้าจะแปลงกายไปเป็นเด็กอีกครั้ง ” น้ำฝน...สายลม...ความรู้สึกที่บริสุทธิ์เมื่อกลับมาเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่งของข้าพเจ้าช่างมีความสุขยิ่งนัก เป็นความสุขที่ห่างหายไปนานแสนนานได้กลับหวนคืนมาใหม่ “ระวังจะเป็นหวัดนะ ” เสียงของแม่ตะโกนออกมาจาระเบียงบ้านในขณะที่ข้าพเจ้ากำลังเต้นรำกับสายฝนอย่างสนุกสนาน น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย “ ครับแม่ ”.........ข้าพเจ้าตอบเบา ๆ ท่ามกลางเสียงดนตรีบรรเลงของสายฝน
.....นายสายลม
คำสำคัญ (Tags): #ฝน
หมายเลขบันทึก: 93936เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2007 21:35 น. ()ความเห็น (4)
- ชอบสายฝน
- สายลมแสงแดด
- แต่ขาดสองเรา
- ฮ่าๆๆๆ
สายลมพัดผ่าน หอบความรักความชื่นบานมาให้
หอบความงดงาม ความดีแห่งจิตใจ
หอบความสดใส สู่ใจของผองชน
หอบความเมตตา มาฝาก หอบความทุกข์ยากให้ห่างหาย
หอบมาแล้วอย่าหอบไป ฝากเอาไว้ให้ทุกคน ครับ
สายลมช่วยหอบความเมตตามาช่วยเหลือกันบ้างนะครับ ที่นี่
ไม่เคยเล่นน้ำฝนเป็นเรื่องเป็นราว แต่เคยรองน้ำฝนจนตัวเปียกค่ะ ... สดชื่นดี ชอบค่ะ
 |
 |
 |
- ถ้ามีเวลาว่าง ๆ แนะนำลองเต้นรำกับสายฝนดูนะครับ ความรู้สึกของเราจะได้กลับไปสดชื่นเหมือนเด็ก ๆ อีกครั้งหนึ่งครับ