การเที่ยวดูมหรสพเป็นทางเสื่อมแห่งโภคทรัพย์ ... นี้เป็นอบายมุขข้อที่สาม  ซึ่งบางทีเราก็เรียกกันสั้นๆว่า การเที่ยวดูการละเล่น ซึ่งพระบรมศาสดาทรงจำแนกโทษไว้ ๖ ประการ กล่าวคือ

• รำที่ไหนไปที่นั่น
• ขับร้องที่ไหนไปที่นั่น
• ประโคมที่ไหนไปที่นั่น
• เสภาที่ไหนไปที่นั่น
• เพลงที่ไหนไปที่นั่น
• เถิดเทิงที่ไหนไปที่นั่น

รวมความว่า รำ ขับร้อง ประโคม เสภา เพลง และเถิดเทิง เหล่านี้เป็นการจัดประเภทการละเล่นรูปแบบหนึ่งในสมัยโบราณ... คล้ายๆ กับที่เพื่อนผู้เขียนเคยจำแนกการเล่นเครื่องดนตรีว่ามี ๖ วิธี คือ ดีด สี ตี เป่า เขย่า จิ้ม ... ประมาณนั้น

ถ้าว่าตามยุคสมัยนี้ ก็อาจสงเคราะห์กับพวกที่ชอบไปดูหนัง คอนเสริต พวกชอบดูแต่รายการโทรทัศน์ หรือแม้ไปดูกีฬายอดนิยม เป็นต้น... แต่การสงเคราะห์เหล่านี้ก็อาจไม่ตรงกับยุคสมัยโบราณนัก เพียงแต่พอเทียบเคียงกันได้เท่านั้น....

...... 

ในสิงคาลกสูตร พระพุทธเจ้าได้ตรัสบอกไว้เพียงแค่นี้... ส่วนในคัมภีร์อรรถกถาท่านขยายความโทษว่าเหมือนๆ กันทำนองว่า ผู้จะไปดูการรำหรือร้องก็ต้องเตรียมตัวก่อนตั้งแต่ยังไม่ถึงวันแสดง เช่น เครื่องแต่งหน้า เครื่องประทินผิว เสื้อผ้า รองเท้า และเครื่องประดับอื่นๆ... ในใจก็คิดแต่เพียงว่า วันงานฉันจะแต่งกายอย่างโน้นอย่างนี้ จะให้หรูเลิศอย่างนั่นอย่างนู้น... ดังนั้น แม้ก่อนถึงวันงานก็เสียงานเสียการเสียเวลาและเสียเงินไปหลายประการแล้ว

เมื่อถึงวันแสดงก็ชัดเจนว่า ต้องมีค่าใช้จ่ายในการเดินทาง และการไปเที่ยวดูการละเล่นตามใจชอบก็ต้องทิ้งงานการบางอย่างโดยไม่จำเป็นเท่าที่ควร ซึ่งบางครั้งก็ ๒-๓ วัน หรือมากกว่านั้น...ไปดูไปเที่ยวมาก็ต้องเหน็ดเหนื่อย กลับมาก็ต้องพักผ่อนอีก... บางครั้งถึงฤดูกาลหว่านไถ กลับได้น้ำได้ฝนพอดี แต่ก็ต้องปล่อยให้โอกาสนั้นให้ผ่านไป เพราะมัวเที่ยวดูการละเล่น .... ประมาณนี้

อนึ่ง พระอรรถกถาจารย์บอกว่า การกระทำของคนเหล่านี้ ท่านกล่าวไว้แล้วใน พรหมชาลสูตร... ผู้เขียนลองไปตรวจดูก็ไม่เจอ จึงค้นต่อไปยังอรรถกถาพรหมชาลสูตรจึงเจอเรื่องเล่าเกี่ยวกับการตระเตรียม เช่น การเตรียมเครื่องประดับ การเตรียมรถ... และการละเล่นแบบโบราณ เช่น การตีกังสดาล การเคาะไม้ไ่ผ่ มวยปล้ำ การทอยขลุบ และการละเล่นอื่นๆ ซึ่งเป็นประเด็นต่างที่ออกไป ผู้สนใจก็ลองไปหาอ่านดูได้ไม่ยาก....

...... 

ผู้เขียนเคยตั้งข้อสังเกตไว้ที่ เล่าเรื่อง ๗ ว่าอบายมุขทุกข้อจะประกอบด้วยข้อความว่า การประกอบเนืองๆ  ยกเว้นข้อนี้ไม่มี ...

เมื่อมาดูการขยายความตามนัยอรรถกถาก็เห็นได้ว่าชัดเจน กล่าวคือ ไปเที่ยวดูการละเล่นทุกครั้ง มีโทษคือเสียทั้งทรัพย์และเวลา หรือปัญหาอื่นๆ ตามมาทุกครั้ง

ซึ่งต่างกับข้ออื่นๆ เช่น การดื่มสุรา แม้ดื่มเป็นครั้งคราว ตั้งสติกำกับไว้ รู้จักประมาณ ก็อาจไม่จัดว่าเป็นทางเสื่อมแห่งโภคทรัพย์... หรือการเที่ยวกลางคืนด้วยความจำเป็นบางอย่าง มิใช่ไปประจำทุกคืน ก็ไม่จัดว่าเป็นโทษในข้อนี้...

ผู้เขียนคาดเดาว่า น่าจะเป็นไปทำนองนี้ ....