คุณ Mr. Direct พูดด้วยเสียงดังฟังชัด ใช่แล้ว ใช่แล้ว ไม่ผิดเลย เฒ่าดล พึมพำในใจ แต่ก็ยังลังเล หันไปดูผู้ทรงคุณวุฒิต่อไปว่าจะมีความเห็นอย่างไรอีกบ้าง
ขอคิดด้วยคน
ทุกวันนี้คิด วนไปวนมา เลยคิดถึงกระบวนการ ทิศทางของประเทศ ไปกันอย่างไร ถ้าเราเปรียบประเทศชาติเสมือนรถไฟ
สวัสดีค่ะพี่สิทธิรักษ์
ตามมาคิดค่ะ..
รางรถไฟ...การศึกษา สำคัญนะคะเพราะถ้าไม่มีรถไฟไปไม่ได้ค่ะ และยังต้องนำทางให้รถไฟแล่นตามอีกด้วย ^ ^
หัวรถจักร...นักบริหาร เพราะน่าจะถนัดที่สุด ^ ^
น้ำมัน...คลัง เพราะเกี่ยวกับเงินที่ต้องสนับสนุนทุกฝ่าย..ถ้าไม่มีคลังรถไฟไปไม่ได้ค่ะ
ล้อ...นักวิชาการ เพราะต้องคู่กับราง อิ อิ
เครื่องยนต์...รากแก้วของแผ่นดินทั้งหมด..เพราะเป็นชนกลุ่มใหญ่มีพลังในการขับเคลื่อนได้มาก ( เครื่องใหญ่ ) จะทำให้รถไฟไปได้เร็วค่ะ
โบกี้...สาธารณสุขค่ะเพราะเป็นผู้ดูแลให้ผู้โดยสารได้รับการคุ้มครองจากฝน ลม แดด
เบรค...ก.วัฒนธรรมค่ะ อิ อิ
นายตรวจตั๋ว...ตำรวจ ทหาร
ตู้เสบียง..เกษตรกร
แวะมาทักทายพร้อมมาดื่มชาค่ะ เอ้า! น้อรก...ก อิ อิ
สวัสดีค่ะท่านสิทธิรักษ์...
พ่อบ้านทำงานรถไฟค่ะ...อิอิ
สวัสดีค่ะคุณสิทธิรักษ์
ดิฉันเพิ่งได้ฟังเพลงหมีแพนด้า (ที่คุณธรรมาวุธ ชอบร้อง)เต็มๆวันนี้เอง เพลงน่ารักมากๆเลยค่ะ ฟังปุ๊บนึกถึงคุณสิทธิรักษ์ ทันทีเลย
และตะกี้เห็นชื่อบันทึกน่ารัก นึกว่าเป็นนิทานน่ารักสำหรับเด็ก ดิฉันเลยรีบคลิกเข้ามา เห็นรูปรถไฟก็ดีใจชะมัด แต่พอใสแว่นอ่าน ปรากฏว่าเจอโจทย์ข้อใหญ่อีกแล้ว ......เพิ่งรับประทานยาลมดมยาหม่องในบันทึก คนไทย...ขาดอะไร ของคุณเบิร์ดมาหยกๆ แต่เข้ามาแล้วต้องตอบ ไม่ตอบเดี๋ยวนอนไม่หลับ สงสัยต้องขอพิมเสนน้ำสักขวดอะค่ะ
เอ่อ... ดิฉันคิดว่าการศึกษา(= วิชขา อันเป็นนามธรรม) ต้องอยู่ทุกองคาพยพของรถไฟ เพราะการจะนำพาขบวนรถไฟไทยไปข้างหน้า ทุกฝ่ายต้องเรียนรู้และศึกษาให้รู้เท่าทันความเป็นไปของสังคมไทยและสังคมโลกตลอดเวลา.......
ขบวนรถจะทอดรางไปทางไหน
ขบวนไทยจะถูกทิศหรือผิดนั่น
การศึกษาเป็นคำตอบสำคัญ
รู้เท่าทันเป็นทักษะกำหนดใจ
เพียงความรู้ไม่พอจะนำชาติ
ต้องฉลาดรู้เท่าทันเป็นเรื่องใหญ่
รู้ว่า "เขา"จะนำเราไปทิศใด
ขบวนไทยจักได้ไม่หลงทิศ
เอ่อ.... ขอตัวไปดมพิมเสนน้ำต่อนะคะ อิอิ : )
ขอโทษนะคะ ขออนุญาตแก้คำผิด ในวงเล็บ
จาก วิชขา เป็น วิชชา ค่ะ ....ขอบคุณค่ะ... : )
ผมว่าการศึกษาเป็นต้วเชื่อมโยงทุกหน่วยงาน เป็นปัจจัยหลักในการพัฒนาในทุก ๆ หน่วยงานครับ...
ถ้าเปรียบกับตัวรถไฟผมให้เป็นส่วนของทางเดินที่เชื่อมแต่ละโบกี้ครับ...
ขอบคุณครับ...
สวัสดีทุกๆท่าน
ก่อนอื่นขอแก้ตัวที่เข้ามาร่วมสนทนาช้าไปนิด เพราะเหตุผลบางประการ เรื่องเทคนิค และภาระกิจส่วนตัว ต้องขอโทษมาอย่างสูง
วันนี้จะนำเสนอ ในนิทานเรื่องหนึ่ง..............
คุณ ดอกไม้ทะเล นั่งอยู่ถัดไป ก็ขยับต่อ เอ่อ... ดิฉันคิดว่าการศึกษา(= วิชขา อันเป็นนามธรรม) ต้องอยู่ทุกองคาพยพของรถไฟ เพราะการจะนำพาขบวนรถไฟไทยไปข้างหน้า ทุกฝ่ายต้องเรียนรู้และศึกษาให้รู้เท่าทันความเป็นไปของสังคมไทยและสังคมโลกตลอดเวลา....... โอ้......คุณดอกไม้ทะเล ให้ความเห็น"ต้องอยู่ทุกองคาพยพ" สำคัญ !สำคัญ ! ความคิดเฒ่าดลกำลังบรรเจิด ก็มีบทกลอนลอยตามมา
ขบวนรถจะทอดรางไปทางไหน
ขบวนไทยจะถูกทิศหรือผิดนั่น
การศึกษาเป็นคำตอบสำคัญ
รู้เท่าทันเป็นทักษะกำหนดใจ
เพียงความรู้ไม่พอจะนำชาติ
ต้องฉลาดรู้เท่าทันเป็นเรื่องใหญ่
รู้ว่า "เขา"จะนำเราไปทิศใด
ขบวนไทยจักได้ไม่หลงทิศ
ผมว่าการศึกษาเป็นต้วเชื่อมโยงทุกหน่วยงาน เป็นปัจจัยหลักในการพัฒนาในทุก ๆ หน่วยงานครับ...
ถ้าเปรียบกับตัวรถไฟผมให้เป็นส่วนของทางเดินที่เชื่อมแต่ละโบกี้ครับ...
ขอบคุณครับ...
คุณ Mr. Direct พูดด้วยเสียงดังฟังชัด ใช่แล้ว ใช่แล้ว ไม่ผิดเลย เฒ่าดล พึมพำในใจ แต่ก็ยังลังเล หันไปดูผู้ทรงคุณวุฒิต่อไปว่าจะมีความเห็นอย่างไรอีกบ้าง
เฒ่าดล ถึงกับตลึงเหลือบไปเห็นร่างหนุ่มไฟแรง เม้ง นั่งอยู่ถัดต่อไปไม่ทราบว่าบินมาจากเยอรมันตั้งแต่เมื่อไร มาร่วมรถไฟขบวนเดียวกัน
แฮ่ๆ น้อง เม้ง เล่นโต๊ะถาวรเลยนะ โต๊ะผมต้องกางทีละสถานี มันต้องมีพักมั่ง
พักดื่มน้ำชา น้อรก .............
ถึงเฒ่าดล
ขอโทษมากๆครับคุณ
เข้าใจเปรียบเทียบนะคะ
อืม อยู่ตรงไหน ยังไง อยากให้ช่วยเสริมกันให้รถไฟคันนี้แล่นได้ มั่นคง ปลอดภัยจังค่ะ
ตอนนี้อะไร ดูไม่ไปทางเดียวกัน สักเท่าไหร่
เกรงรถไฟขบวนนี้ตกรางจังค่ะ