243 เฮฮาศาสตร์ 3 บันทึกนาทีสุดท้าย

สวัสดีด้วยความระลึกถึงอย่างสูงเลยค่ะพี่บางทราย

             แอมแปร์มาช้าไปหน่อย แต่คงไม่สายเกินไปที่จะมาร่วมประทับใจใน บันทึกนาทีสุดท้าย นี้นะคะ
             แอมแปร์รู้สึกประทับใจความเห็น (ที่ 44) ของพี่บางทรายใน ที่สุดเลย (และเข้ามาอ่านด้วยความชื่นใจอยู่หลายรอบแล้ว)
             ทุกท่านที่บุกบั่นมาที่ดงหลวง ต่างก็มาด้วยใจมุ่งมั่น ....และอยู่ร่วมกันด้วยความรัก (แม้จะเป็นเวลาที่แสนสั้น)
             และแม้จะจากกันไป แต่สิ่งที่มิได้จางหายไปด้วย   คือความรักและศรัทธาในกันและกัน

             การได้เห็น “ความรักใคร่ผูกพัน ความศรัทธา   ....และ การตระหนักอย่างลึกซึ้งในคุณค่าของความเป็นมนุษย์.....” เช่นนี้    ช่างงดงาม  ลึกซึ้ง .....และมีคุณค่าต่อจิตใจเหลือเกิน....

             และ ควรค่าแก่การทะนุถนอมอย่างที่สุดเลยค่ะพี่บางทราย..... : )

             ปรากฏการณ์(อันเป็นผลจาก)การสื่อสารในโกทูโนว์   ทำให้แอมแปร์ยิ่งเห็นซึ้งถึงคำกล่าวที่ว่า "สรรพสิ่งล้วนเกี่ยวเนื่องเชื่อมโยงสัมพันธ์กัน   และต่างก็เป็นเหตุปัจจัยแก่กันและกัน"
             พี่บางทรายและทีมงาน   รวมถึงทุกท่าน ได้ร่วมกันสร้างเหตุปัจจัยที่ดี จึงทำให้เกิดผลดีๆที่น่าประทับใจเช่นนี้
            ขอบพระคุณด้วยความประทับใจมากอีกครั้งนะคะ    : )

มันมีสังคมแบบนี้จริง ไม่คิดแล้วว่ามันเป็นสังคมแบบประเดี๋ยวประด๋าว หรือจะมั่นคงสืบไป แต่เป็นสังคมที่สร้างทุนทางสังคมที่เป็นด้านจิตใจที่ดีมากๆ
อาจเป็นเพราะว่าในสังคมจริงๆเราขาดสิ่งนี้ไป เมื่อเรามาพบ มาเสพเข้าก็เลยซาบซึ่งมันยิ่งนัก
และคิดต่อไปว่า ทำไมเราไม่เอาสภาพสังคมแบบนี้เป็นรากเหง้าที่ขยายต่อไป ต่อไปครับ
แน่นอน คนที่มาเหมือนกับสลัดคุณลักษณะอื่นๆกองไว้ที่อื่น คงเหลือแต่ความรักที่มีให้แก่กัน การเอาใจเข้าหากัน การเอาความศรัทธาเข้าหากัน มันก็อิ่มเอิบ เพราะมธุรสวาจามันเพิ่มพลังให้แก่กัน
มันเป็นสังคมสมมติ ชั่วคราว แล้วมันก็จะสลายไป เมื่อเวลานานไปอย่างนั้นหรือ ? ไม่มีคำตอบ แต่เราน่าที่จะถนอมมันไว้เท่าที่เราจะทำได้
มันเป็นสังคมอันพึงประสงค์หรือเปล่า เฝ้าถามอยู่ นักสังคมวิทยา มานุษยวิทยาสาขา Social behavior น่าจะวิเคราะห์หน่อยนะ หรือนักจิตวิทยาสังคม ก็น่าจะมาวิเคราะห์ดู
ในฐานะที่เราเป็นเจ้าของพื้นที่ ในฐานะที่เรากับน้องๆร่วมกันจัดงานนี้ขึ้น พี่เห็นแต่ละคนต่างช่วยกัน เกือบจะพูดได้ว่า ไม่ต้องบอกว่ามีงานอะไรที่ต้องทำ เพราะทุกคนวิ่งหางานทำ และสอบถามเพื่อให้แน่ใจเท่านั้นว่าทำอย่างนี้ใช่ไหม ทำอย่างนั้นใช่ไหม
แม้ว่าในรายละเอียดมีจุดอ่อนหลายอย่าง เพราะเราก็จัดงานมาหลายงานแล้ว เรารู้ว่าอะไรควรไม่ควร อะไรจะต้องทำ อะไรปล่อยๆไป งานเฮฮาศาสตร์เป็นงานใหม่และเราทราบดีว่า ไม่ต้องการกะเกณฑ์ต้องอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เอาแบบสบายๆ สาระบ้าง เฮฮาบ้าง ไม่ใช่หน้าดำคร่ำเครียดเพื่อต้องการความคิดเห็นออกมาให้ได้ เราจึง อึก อัก อึก อัก เหมือนกันว่าจะเอาอย่างไรดี
และกิจกรรมการประกวดภาพถ่ายใช้เวลามากกว่าที่เราคิด แต่เป็นกิจกรรมที่ดีเกินคาดครับ จึงกระทบเวลาที่จะคุยในประเด็นที่คั่งค้าง เราจึงไม่มีเวลาคุย และจบลงตรงนั้น ขืนคุนความคิดเห็นก็ไม่ออก เพราะจิตใจต่างก็อยากเดินทางกลับเพราะกลัวมืด กลัวไปต่อรถไม่ทัน กลัวไปขึ้นเครื่องไม่ทัน เราจึงยุติทันที
การล่ำลากัน การกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน การหลั่งน้ำตาให้กันก็เกิดขึ้น พี่เองแรกๆก็ทนได้ ต่อมาชักไม่ไหวเลยไม่ได้ทำหน้าที่เจ้าภาพ ในการเดินไปส่ง เพราะกลัวใจควบคุมไม่ได้แล้ว เลยผิดวิสัยเจ้าภาพไป แต่เมื่อทุกคนไปแล้วนั่นแหละมันบีบความรู้สึกสุดๆ เรื่องราวจึงเกิดขึ้นในบันทึกที่ 44 ครับ น้องแอมแปร์ครับ
ขอบคุณมาก และพี่ไม่ได้ไปเยี่ยมน้องเลย เพราะรีบเขียนรายงาน ปิดงาน ต่อไปพอมีเวลาบ้างแล้วครับ
ขอบคุณครับน้องแอมแปร์

บางทราย