หลายปีก่อนโน้น ครอบครัวผมจะเดินทางลงไปจังหวัดตรังกันทุกปีเพื่อเข้าร่วมพิธีเช็งเม้งตามเทศกาลคนจีนของครอบครัวคนข้างกายผม ใหม่ๆก็สนุกดีเพราะการเดินทางถือเป็นการท่องเที่ยวไปด้วย แวะที่นั่น กินที่นี่ ไปเล่นน้ำทะเลที่โน่น ไปดูสถานที่สวยๆงามๆที่โน้น
แต่ต่อมาหลายปีเข้า การขับรถระยะทางยาวๆเช่นนั้น มันเอาเรื่อง เลยนั่งรถไฟไปกัน ก็สนุกไปอีกแบบ นั่งหัวโยกหัวคลอนข้ามวันข้ามคืน และมีเรื่องสนุกๆตลอดทาง
จังหวัดตรังเป็นเมืองภาคใต้ที่มีประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจ ผมเองเป็นคนภาคกลางก็ได้เรียนรู้เรื่องราวของภาคใต้ก็เพราะมีคนข้างกายเป็นคนใต้นี่แหละ เรียนรู้วัฒนธรรมคนจีน ภาษา อาหาร และเรื่องราวท้องถิ่นต่างๆมากมาย ในทัศนะผู้บันทึกถือว่าเป็นการเรียนข้ามวัฒนธรรมภูมิภาคที่ดี และผมต้องปรับตัวไม่น้อยทีเดียว
ต่อมาเมื่อครอบครัวเรามีลูกน้อย คุณแม่ก็ขึ้นมาจากตรัง อาสาจะมาเลี้ยงหลานเอง บอกว่าจะเลี้ยงเป็นคนสุดท้ายเพราะท่านมีอายุ 70 กว่าเข้าไปแล้วในตอนนั้น และเลี้ยงหลานมา 14 คน?? ครอบครัวคนข้างกายผมเป็นครอบครัวใหญ่ ญาติพี่น้องมากมาย ทั้งชั้นลูก ชั้นหลานและแหลนต่างเข้ามาอิงอาศัยพี่ใหญ่คือครอบครัวคนข้างกายผม เป็นธรรมเนียมคนจีน ที่พี่ใหญ่ต้องดูแลน้องๆทุกคน
เป็นเรื่องปกติที่คุณแม่ไปเลี้ยงหลานคนไหนก็จะหอบเอาต้นไม้ประจำจังหวัดไปด้วย นัยจะประกาศว่าบ้านนี้เป็นคนจังหวัดตรัง อะไรทำนองนั้น ต้นไม้นี้คือต้น “ศรีตรัง” เมื่อผมได้ลูกน้อย ผมย้ายจากบ้านเช่าไปอยู่บ้านใหม่เป็นบ้านจัดสรร เลยเอาศรีตรังไปปลูกสองต้น ซ้ายขวา หน้าบ้าน
ทุกปีเมื่อเข้าสู่เดือนเมษายน เราก็จะได้ชื่นชมดอก “ศรีตรัง” หน้าบ้านกัน เช่นปีนี้ ท่ามกลางเมฆฝนครึ้มและสายฝนที่ตกลงมา ผมเห็นศรีตรังบานสวย จึงเอาภาพมาฝาก เชื่อว่าหลายท่านไม่เคยเห็นดอกไม้ประจำจังหวัดตรัง
เขามีสีน้ำเงินม่วง อ่อนอ่อน ฟอร์มคล้ายๆดอกผักบุ้ง เวลาออกดอกต้นศรีตรังเกือบจะทิ้งใบหมด โดยเฉพาะกิ่งที่มีดอกก็จะไม่มีใบ ส่วนกิ่งไหนมีใบก็จะไม่มีดอก ไม่มีกลิ่น และบอบบาง เมื่อลมพัดแรงๆก็ล่วงโรยลงมาเต็มโคนต้น สวยงามครับ
ดอกจะเป็นพวงค่อยๆบานแล้วโรยลงพื้นเพียงไม่นาน ผมชอบสีม่วงน้ำเงินอ่อนๆของศรีตรัง ดูสะอาด หมดจดและดูทรงค่าในตัวของเขาเอง
มีดอกหนึ่งล่วงหล่นลงมาบนกอไม้ใบที่ผมปลูกไว้ริมรั้วทรงพุ่มด้านล่าง ผมเลยเข้าไปถ่ายในระยะใกล้มากๆ เห็นก็ยิ่งสวยครับ เกสรชูออกมากลางดอก แหงนขึ้นไปบนต้น ก็เห็นแมลงภู่และแมลงอื่นๆ สองสามตัว บินมาดอมดมที่เกสร
ผมสัมผัสได้ว่า การที่คุณแม่เอาศรีตรังมาปลูกที่บ้านลูกหลานนั้น เหมือนเป็นสัญลักษณ์ที่คอยเตือนลูกๆว่ากำพืดมาจากไหน มาจากสภาพอย่างไร และเจ้าจะก้าวไปไหน ก็ขอให้ยึดมั่นในความถูกต้องและประโยชน์ของส่วนรวม ให้รักพี่น้อง และไม่ว่าเจ้าจะไปอยู่ที่ไหน เจ้าอย่าลืมที่มาของเจ้า