เมื่อตอนบ่าย...ขณะนั่งถอดบทเรียนของการทำค่ายและการทำงานในด้านการบำบัดฟื้นฟูผู้ติดสารเสพติดที่วัดป่าหนองไคร้ อ.เมือง จ.ยโสธรนั้น ข้าพเจ้านึกได้ว่ายังไม่ได้ถวายน้ำปานะแก่พระอาจารย์ต้อ จึงชวนน้องหนุ่ยกลับไปที่วัดอีกครั้ง

เมื่อไปถึงวัด มองไปที่ศาลาที่ทางวัดใช้ทำกิจกรรมในการบำบัดเด็กนั้น ว่างเปล่า เจอแต่รูญ ติ่ง และเปา กำลังประกอบเตียงไม้ไผ่กันอยู่... จึงได้ทราบว่าพระอาจารย์ออกไปตามหาทอง ทองหนีออกจากวัดไป เมื่อประมาณช่วงบ่าย

ตามกำหนดทอง...ถึงเวลาที่จะได้กลับบ้าน แต่เนื่องด้วยว่าทองได้ทำผิดกฏคือ แอบสูบบุหรี่ จึงโดนทำโทษให้อยู่ต่อ แต่วัตถุประสงค์จริงๆ แล้วนั้นพระอาจารย์เห็นว่าทองยังมีสภาพที่ยังไม่สามารถที่จะยืนอยู่ได้ด้วยตัวเองได้อย่างเข้มแข็ง จึงให้ทองได้อยู่เพื่อฝึกฝนตนเองต่ออีกสองเดือน...

ครั้งแรกที่ข้าพเจ้ารู้จักทองนั้น...ทองดูสุภาพ ไม่ก้าวร้าว รักเพื่อน... และเป็นที่รักของใครๆ เมื่อวานนี้ (2 กันยายน 2552) ทองได้เขียนเรื่องราวของตนเองให้ข้าพเจ้าไว้ว่า...

"แต่ก่อนผมก็เริ่มสูบบุหรี่ตั้งแต่อายุ 14-15 ปี เริ่มหัดเอาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองชอบ และกลิ่นบุหรี่ก็มีกลิ่นที่หอมแปลกๆ เพราะผู้ใหญ่ชอบใช้ให้ผมไปซื้อมาให้บ่อยๆ เขาก็แบ่งให้บ้างทีละ 1 มวน ครึ่งมวน...เวลาผู้ใหญ่เขาตั้งวงเหล้าเขาก็แบ่งให้ดื่มบ้าง แบ่งบุหรี่ให้สูบบ้าง มันก็เลยติด ทีนี่พอเมาเหล้าเสร็จเพื่อนก็ชวนไปซื้อกาวที่มันเป็นสารระเหย มาดมมาสูดกัน ผมกับเพื่อนก็ทำกันเป็นประจำในเวลาต่อมา เวลาที่มีเงินเยอะก็พากันทำให้หนัก เวลาที่เงินรวมตัวกันน้อยก็แบ่งกันพอสมควรมันก็เป็นการสนุกสนานร่าเริงกันเรื่อยๆ

นานเข้า...ผมก็รู้ว่าผมติดสารเสพติดเหล่านั้นและมันก็เลิกไม่ได้...

พอตำรวจจับตัวผมได้ท่านก็ส่งตัวผมมาบำบัดฟื้นฟูอยู่ที่วัดป่าหนองไคร้แห่งนี้ ได้อยู่กับเพื่อนๆ พี่ๆ และอาจารย์ผู้อำนวยการศูนย์ฟื้นฟู อาจารย์ท่านก็สอนทุกๆ อย่าง ผมอยู่มาสองเดือนกว่าแล้วครับ คิดถึงบ้าน คิดถึงพี่น้อง และก็อยากกลับบ้านด้วยครับ..."

สองเพื่อนเกลอที่ต่างมาจากคนละที่แต่มาเกื้อกูลกัน

นี่เป็นบางส่วนในเรื่องเล่าถึงชีวิตตนเองของทอง...

เมื่อวานที่ข้าพเจ้าได้ทำกิจกรรมกลุ่มนั้น ทราบว่าทองกับเชิงทะเลาะกัน นั่งห่างกันมาก ซึ่งดูผิดวิสัยเดิมทีสองคนนี้จะนั่งข้างกัน เชิงจะคอยดูแลทองแต่วันนี้เพื่อนสองคนนี้ดูหมางเมินต่อกัน พอพูดคุยถึงได้ทราบว่า เชิงนั้นน้อยใจให้ทองที่บอกพระอาจารย์ว่าได้บุหรี่มาจากตน ... แต่ด้วยความที่ทองทั้งเคารพนับถือพระอาจารย์ไม่อยากโกหกท่าน และด้วยความรักเพื่อน แต่ทองก็เลือกที่จะสารภาพผิด

แต่ในกิจกรรมกลุ่มนั้น ข้าพเจ้าได้ให้ทั้งสองคนนี้ได้เปิดใจพูดคุย... ทั้งสองคนก็ยังคงรักกัน ... และเชิงก็ให้อภัยทองได้ จับมือและยิ้มให้กัน พอถึงช่วงเวลาเขียนเล่าประวัติตนเองนั้นเพื่อนรักสองคนก็มานอนเขียนหัวชนกันเหมือนภาพวันเก่าๆ ก่อนทะเลาะกัน

วันนี้...ทองหนีออกไปจากวัด

พระอาจารย์ไม่ทันได้สังเกต ท่านออกตามหาทองด้วยความห่วงใย ไปทุกที่ที่คิดว่าทองจะไป

แต่ก็ไม่พบ...

พรุ่งนี้...เราก็หวังว่า อย่างน้อยหากทองหนีไปแล้วกลับเข้าบ้าน เราห็หายห่วง ขอแต่ว่าอย่าให้ทองได้เดินไปด้วยสภาวะที่มาจากอาการหูแว่วเลย...

ทองเสื้อสีส้ม เชิงเสื้อสีน้ำเงิน

_________________________________________________________________________

ข้าพเจ้ากลับมาจากวัดเมื่อประสักสี่โมงเย็น...

หลังจากที่รอและทราบว่า พระอาจารย์ออกตามหาทองไม่เจอ...

__________________________________________________________________________