กลับเข้ามาบ้านก็ห้าโมงครึ่งแล้ว ฝนตกปรอยๆ เลยไม่ได้มีโอกาสพาแม่ไปเดิน ...

เข้าบ้านมาข้าพเจ้าก็ทำแหนมเห็ดที่แม่ได้เตรียมเครื่องปรุงไว้ให้แล้ว...หลังจากที่ได้รับโอกาสไปรับการร่ำเรียนมาจากที่วัดก็ปรารถนาที่อยากจะทำให้แม่ได้ทานบ้าง ขณะทำทำอย่างตั้งใจ แม้รสชาติจะออกมาเช่นไรก็พร้อมรับ เมื่อทำเสร็จเรียบร้อยสักพักก็ขึ้นห้อง นั่งทำงาน ...ได้ยินเสียงเรียกมาจากชั้นล่างเหมือนมีคนมาหา...

ก็เลยเดินลงไป...

วิ่งไปหน้าบ้าน...เห็นทองนั่งอยู่กับพื้นข้างๆ รถของน้องหนุ่ย...

ประโยคแรกที่ข้าพเจ้าถามทอง... "หิวข้าวไหม"... ทองบอกว่าหิว หิวมาก

ข้าพเจ้าก็เลยเชื้อเชิญเข้าบ้านอย่างไม่ได้สนใจเรื่องอื่นมากไปกว่าการอิ่มท้องของทองก่อน สภาพอิดโรย เนื้อตัว เสื้อผ้ามอมแมม... ข้าพเจ้าขอข้าวจากแม่ว่ามีกับข้าวเหลือไหม แม่กระวีกระวาดเข้าไปในครัวหาข้าวให้ทอง... ทองขอน้ำเย็นๆ ดื่ม ทุกคนในบ้านไม่ว่าจะเป็นแม่ เจ้าอะตอม ต่างกุลีกุจอต้อนรับทอง ... แม้ว่าจะมีความสงสัยว่าทองคือใคร แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากถาม ...

ตั้งแต่เลิกงานน้องหนุ่ย...ยังไม่เข้าบ้าน ขณะกำลังขับรถกลับบ้านนั้น ไปเจอทองโดยบังเอิญเดินอยู่ข้างทาง ช่างเป็นความมหัศจรรย์อย่างยิ่ง ... โทรติดต่อข้าพเจ้าไม่ได้ นึกอะไรไม่ออก ก็เลยพาทองมาที่บ้านข้าพเจ้า...

ระหว่างที่ทองทานข้าวนั้น... เราได้ติดต่อกลับไปที่วัด พระอาจารย์และเพื่อนๆ ของทองต่างกุลีกุจอมารับทอง...

ระหว่างที่รอนั้น ข้าพเจ้าให้ทองได้ล้างหน้าล้างตา...

ทานข้าวให้อิ่ม และพูดคุยกัน...

ทองสารภาพว่าไปทำผิดมามาก...ไปซื้อกาวมาดม "ใจนี้อ่อนแอมาก"...

ทองนั่งลงกราบแม่ของข้าพเจ้าด้วยความซาบซึ้งใจ ที่ให้ข้าวทองทาน...แม่ทองเสียมาหลายปีแล้ว ทุกๆ คำพูดทองจะใช้คำแทนตัวว่า "ข้าน้อย"...(พูดเป็นภาษาอีสาน)...บางครั้งทองก็พูดสับสน แต่ทองไม่เคยมีประวัติก้าวร้าว... ทองกำลังสับสนระหว่างเส้นทางแห่งความดีและความชั่ว...เป็นเสมือนการต่อสู่อยู่ภายในตนเอง

การที่ได้นั่งทานข้าวที่บ้านด้วยความเมตตาของผู้เป็นแม่นี่สำหรับข้าพเจ้าเชื่อว่าคือ พลังแห่งการเยียวยาได้มากเลยทีเดียว

ขณะที่นั่งอยู่รับรู้ได้ว่าทองนั้นทุกข์ใจ แต่อย่างน้อยพลังแห่งความห่วงใย พลังแห่งความเมตตา และปรารถนาดีนี้จะดึงทองให้กลับมาได้ ...

พระอาจารย์ท่านออกมาจากวัด มารับทองกลับด้วยตัวท่านเอง

น้ำเสียงแห่งความเมตตาของท่าน ทำให้ทองก้มลงกราบแทบเท้าท่าน ด้วยความสำนึก

เชิง-เพื่อนรักมารับทองด้วยตัวเอง และมีต้นเป็นผู้ขับรถของทางวัดมาให้

ทองตามพระอาจารย์กลับวัด...

เชิงเป็นผู้ไปรับกระเป๋าของทองที่รถน้องหนุ่ย ...แม่ยกรองเท้าของเจ้าอะตอมให้ทองไปคู่หนึ่ง...

ทองบอกว่า...วันนี้ทองไม่ได้ทำวัตรเย็นเลย...

พระอาจารย์ท่านเมตตามากบอกแก่ทองไปว่า "อย่าได้กังวลเลย...กลับไปอยู่วัดกับท่านก่อนแล้วกัน"

และแล้วทองก็เดินตามทุกคนขึ้นรถไป...

ยังเป็นความโชคดีที่ได้เจอทอง เพราะหากไม่ได้เจอ ชะตากรรมของทองต้องไปตกเป็นทาสยาเสพติดอีกแน่นอน ... อย่างน้อยการอยู่ที่วัดนี้ ทองยังมีคุณค่าและมีประโยชน์ จากการที่ได้ลงมือทำงาน ทำประโยชน์ให้แก่วัด

ทองนั่งทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความหิว

_______________________________________________________________________________

เราตั้งสมมติฐานไว้ก่อนว่า...

สาเหตุหนึ่งนั้นมาจาก...ทองขาดยา และมีอาการหูแว่ว

คิดถึงเพื่อนเก่าหลายคนที่วันนี้ได้กลับบ้าน...

ที่สุดแล้ว...คือ ไม่มีความสุข ... เกิดสภาวะทุกข์บีบคั้น

________________________________________________________________________________