เด็กๆ สมาชิกศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติด... หากว่าขึ้นชื่อว่าผู้ติดยา ก็คงไม่อยากมีใครมายุ่งเกี่ยวด้วย แต่เด็กๆ ที่นี่จะแตกต่างจากที่อื่น ตรงที่ว่า "มีโอกาส" อันเป็นโอกาสที่ถูกนำและฟื้นฟูชีวิตด้วยวิถีแห่งพุทธธรรมที่ "พระอาจารย์ต้อ - พระพิทยา ทินนาโภ" ท่านนำพาด้วยตัวท่านเอง ...
เป็นเส้นทางการก้าวเดินที่ท่านใช้ถางทาง...ให้กับเด็กๆ
เพื่อที่จะเด็กๆ ได้มีที่ยืนอยู่ในสังคม...
เป็นการทำงานที่ผ่านมาที่ถือว่า "มุ่งมั่น" ท่ามกลางความโดดเดี่ยวแต่ท่านก็มีความคิดและความเชื่อแม้กระแสแห่งการต่อต้านจะรุนแรงมากน้อยเพียงใดก็ตาม แต่ท่านก็นำพาเด็กๆ ให้ผ่านพ้นออกไปได้และดำรงอยู่ได้ในสังคมแบบไม่ต้องติดเสพซ้ำเข้ามาอีก
ความต่อต้านและการมอง...ไม่ใช่แค่ต้องสู้กับสังคมเท่านั้น หากแต่ยังต้องสู้กับ "คนในครอบครัว" ที่ไม่มีความคิดความเชื่อว่า "พวกเขาเหล่านั้น คือ คนดีได้" ความบอบช้ำต่างๆ ที่มีมาอย่างหนัก พระอาจารย์ต้องมาใช้กระบวนการแห่ง "วิถีพุทธ" อันเป็นวิถีที่เนียนเนื้อเข้าไปในวิถีชีวิตประจำวันนำพาเด็กๆ ให้เข้าสู่สภาวะกู้ใจ...
การที่ข้าพเจ้าได้เข้ามาสังเกต สัมภาษณ์ และร่วมในกระบวนการเยียวยาอันเป็นเศษเสี้ยวหนึ่งของท่านนั้น ทำให้ข้าพเจ้าได้มองเห็น "ชีวิต" ความเบิกบาน และคุณค่าที่ปรากฏขึ้นในความเป็นมนุษย์...ของเด็กๆ สมาชิกศูนย์เหล่านี้
จากเดิมที่ไม่มีใครเข้ามา...เหลียวแล
ทุกวันนี้...มีพี่ๆ อย่างพี่นก พี่หมอเอก พี่หมอดาว...พี่ตาล และพี่ๆ อีกหลายคนต่างๆ เข้ามาร่วมกันลงแรงใจแบ่งปันพลังแห่งความงดงามทางจิตใจให้กับน้องๆ...
เมื่อประมาณสองสัปดาห์ก่อน...
อาอากาศเริ่มเย็น ข้าพเจ้าได้รับการอนุเคราะห์จากพี่นก และอาอี๊นีน่า...ส่งเสื้อกันหนาวมาให้เด็ก... และมีบางวันที่พี่นกพร้อมกับกัลยาณมิตรท่านอื่นๆ มานั่งล้อมวงคุยกัน "สุนทรียโสเหร่" กับเด็กๆ ด้วยความเบิกบานใจ...
บางวันพี่หมอเอกกับน้องตาล...คนคู่ใจ ก็นำพาอาหารมาทำทานกันอย่างสนุกๆ...
เมื่อเด็กๆ ทราบข่าวการจากไปของพี่นก...
ทุกคนตกใจ...พี่ตี๋และน้องตั้ม เสนออยากทำอะไรเพื่อพี่นกบ้าง...ทุกคนคาดไม่ถึง
พระอาจารย์พยายามหาหนทางออกที่ดีที่สุดที่จะนำพาเด็กๆ ทำอะไรเพื่อแสดงความรำลึกถึงพี่นก...
ให้เด็กๆ ได้ทำบุญถวายสังฆทาน
ให้เด็กๆ ได้เป็นผู้นำพาในการถวายสังฆทาน
นั่นน่ะแสดงว่าในหนึ่งสัปดาห์นี้ เด็กจะต้องฝึกฝนตนเองอย่างหนักในการท่องสวดเพื่อเตรียมการงานนี้ ที่ท่านตั้งใจจะให้มีขึ้นในวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ.2552
ใครเล่าจะเชื่อว่า "เด็กเหล่านี้ที่ดูเหมือนไร้ประโยชน์ในสังคม จะทำหน้าที่แห่งความเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดีนี้ได้"...
ข้าพเจ้าเชื่อว่า...
การจากไปของพี่นกครั้งนี้ คือ โอกาสอีกครั้งที่เด็กๆ จะได้รับการฝึกฝนตนในหนทางแห่งความงดงาม ที่พระอาจารย์ท่านจะเน้นเสมอว่า "คือ โอกาส".... โอกาสที่เขาน่าจะได้รับแม้เขาจะทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า... แต่โอกาสจะทำให้เขาได้กลับมาสู่ความเป็นมนุษย์ได้มากที่สุด...
การคืนชีวิตให้กับผู้คนดั่งเช่น หนทาง...ที่พระอาจารย์ท่านนำพาเข้าไปสู่วิถีพุทธ โดยปราศจากการกักขังและการตีตราแล้ว...เป็นหนทางที่ทำให้เด็กๆ เหล่านี้ได้เรียนรู้ถึง "อิสระภาพ"...อันเป็นอิสระที่เขาถูกกักขังมานานแสนนาน...
อนุโมทนาสาธุค่ะ
ธรรมะสวัสดีท่านอาจารย์..อนุโมทนากับเด็กๆด้วย..หัวใจที่เกิดการให้ได้เริ่มกำเนิดขึ้นแล้วเป็นลำดับ..น่าชื่นชมยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ..
พี่แอ๊ด...
เรื่องพวงหรีด...ได้ดำเนินการแล้วเรียบร้อยค่ะ ขอบพระคุณพี่แอ๊ดและเหล่ากัลยาณมิตร GotoKnow เป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ...
สำหรับเงินร่วมทำบุญนั้น...ได้หารือกับมะปรางในเบื้องต้นแล้วค่ะว่า "น่าจะใช้ช่องทางบัญชีกองทุน G2K" จากนั้นค่อยโอนให้กะปุ๋ม แล้วกะปุ๋มรับอาสาเป็นผู้ดำเนินการมอบให้กับทางครอบครัวพี่นกได้ค่ะ...
ในส่วนเด็กสมาชิกศูนย์ฯ
มีกำหนดหนดรับหน้าที่เป็นผู้ทำหน้าที่ถวายสังฆทานให้เพื่ออุทิศบุญให้กับพี่นก
มีกะปุ๋มและ...พี่ๆ น้องๆ โรงพยาบาลคำเขื่อนแก้วร่วมเป็นเจ้าภาพสนับสนุนการทำบุญอุทิศให้กับพี่นกค่ะ ...
เคลียร์เวรเรียบร้อยแล้ว...แล้วเจอกันนะคะ
"การจากไปของพี่นกครั้งนี้ คือ โอกาสอีกครั้งที่เด็กๆ จะได้รับการฝึกฝนตนในหนทางแห่งความงดงาม"
ขอแสดงความนับถือเด็ก ๆ ด้วยหัวใจในการทำเพื่อพี่นกในครั้งนี้...
และขอส่งกำลังใจให้น้อง ๆ ทุกคนด้วยค่ะ ..^__^..
--ขอบคุณน้านกมากนะค่ะสำหรับทุกๆอย่างที่มอบให้หนูผ่านความรู้สึกดีๆหนูได้มีโอกาสรู้เรื่องราวดีๆจากgotoknow.ได้เพราะคำแนะนำที่ดีๆจากน้านก
....วันที่หนูล้ม...ผิดหวัง...เสียใจ...ขอบคุณน้านกมากนะคะที่ทำให้หนูมีวันที่ดีๆแบบนี้.....น้านกจะอยยู่ในใจของพวกเราตลอดไป...
สวัสดีค่ะมาให้กำลังใจคนทำงานยาเสพติด ขอให้มีความสุขกับงานที่ทำนะคะ