วันนี้จะขอเล่าถึงเจ้าปราโมทย์  โพธิพันธ์   นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๒   ไอ้เจ้านี่เมื่อคราวอยู่ ม. ๑  เป็นที่เรื่องลือด้านกิจการก๊าซหุงต้ม >>>> ไม่เอาถ่านไง <<<<< ทั้งการเรียนและกิจกรรม   :::::::::::: ย้อนเวลาหาอดีตก่อนนะ ;;;;;;;;;;;;;;;; เมื่อช่วงม. ๑ มาอยู่ชุมนุมศิปการดำรงชีพ  มีพรรคพวกเพื่อนฝุงติดตามมาด้วย ๔  คน ( ไม่ได้ตั้งใจอยากมาอยู่กับครูพรรณาหรอก  .... แต่ว่าทางกองกลางเกลี่ยเด็กมาให้  .....แถมไปสมัครชุมนุมไหน เขาก็บอกว่าเต็ม  ..ที่จริงเขาไม่รับ... ) เจ้านี่พอเข้าชุมนุมถึงชั่วโมงก็ไม่ทำอะไรเอาแต่เล่นกับคุย ครูพรรณาสอนทำของเล่นหรือสิ่งประดิษฐ์ใด ๆ เจ้าพวกนี้ก็ทำเป็นว่าทำ  แต่แอบเอาวัสดุของครูไปทิ้งถังขยะ   ...ไปทิ้งไกลซะด้วยฟากห้องน้ำผู้ชายโน่นแหละ........แล้วก็ขอผลงานของเพื่อนมาส่ง ....จากนั้นครูพรรณาก็สั่งทำการ์ตูน ๑ เล่มให้เวลา ๑ ปีการศึกษา...( สอนก่อนนะ )   ถึงปลายปีสอบเสร็จแล้ว  เจ้าโมทย์ก็ยังไม่ทำ..................ไปตามงานในแถวตอนเช้า ก็บอกว่าไม่เสร็จ................สุดท้ายยื่ยคำขาด  ครูไม่ให้ผ่านกิจกรรม..............เจ้านี่ก็ไม่สน........จนเปิดเทอมขึ้นม. ๒  ...ฝ่ายวิชาการประกาศผลการสอบซ่อมรอบแรก........เจ้าโมทย์ก็ยังไม่ผ่าน.........ต้องตามตัวแบบตำรวจจับเอามาเค้นงานกัน..........เขาสารภาพเสียงอ่อย ๆว่า ...วาดภาพคนไม่ได้......แล้วเรื่องที่แต่งล่ะ เป็นอย่างไร ไหนลองเล่าเรื่องคราว ๆให้ฟังซิ........เป็นเรื่องของคนทะเลาะกัน........ครูก็ถามแล้ววาดอะไรได้......วาดมะม่วงได้อย่างเดียว......เออก็มะม่วงนั่นแหละให้มันทะเลาะกันเข้าสิ..........หายไปหลายวัน...กลับมาด้วยสภาพมะม่วงทะเลาะกับผลไม้อื่น ๆ และถูกกล้วยสั่งสอน ....................( เห็นสภาพผลงานแล้วได้แต่กุมขมับ.......ทิ้งไว้นานวัน..เกือบปีแล้วนะนี่.......มารื้องานเตรียมนิทรรศการทางวิชาการ .....เออมันทะเลาะกันตั้งแต่หน้าปกเชียว ) ;;;;;;;;;;;;;;;;; พอเปิดเทอมปีนี้......ครูพรรณา เห็นเจ้าโมทย์  อยุ่ในชุมนุมอีกแล้ว........ครูตั้งแง่ไว้ก่อนเลยว่าถ้าเอ็งมาอยู่แล้วยังเหมือนคราวก่อน........ครูไม่แก้ให้แล้วนะ.......โน่นเลยรอแก้ตอนออก ม. ๓ โน่น.......ต่อมาก็อยู่ดีมีสุข ........ชีวิตเจ้าโมทย์ก็ดำเนินมาจนถึงช่วงโครงการการ์ตูนลุยคลองสองพี่น้องบ้านเรา..........ครูพรรณาลองคิด เออออกเงินให้ไอ้เจ้าโมทย์นี่เข้าค่ายการ์ตูนสักครั้งเผื่อมันจะได้เห็นว่าพวกพี่ ๆ เขาทำกิจกรรมดี ๆ กันอย่างไรบ้าง....ก็ไปชวน  .........แล้วสั่งเจ้าเปรี้ยวไว้ว่าคอยดูแลน้องโมทย์ด้วยนะ......................หลังกิจกรรมผ่านไปได้ไม่กี่วัน......................พักกินข้าวโมทย์พาพวกมา๕ คนบอกว่าขอทำกิจกรรมอะไรก็ได้ช่วยหาให้ที..........ประมาณว่าข้ากำลังอินกิจกรรมงั้นแหละ..............และนี่เป็นที่มาของกิจกรรมสอนน้องทำของเล่นในวันเด็กแห่งชาติ   ฐานกิจกรรมของเจ้าโมทย์คือ กระป๋องมีเสียง ........เดี๋ยวนี้ช่วงเช้าจะมาเสนอหน้าผ่านแว้บ ๆ .... แบบขอให้เรียกใช้งานผมเถอะ....เป็นซะงั้น......... แล้วก็ได้งาน ครูพรรณาบอกโมทย์เอาฟิวเจอร์บอร์ดสีดำไปให้ที่ห้อง ๕๑๗ ด้วยนะ........ครับ.....ปรากฏว่าล้างทำความสะอาดมาให้อย่างดีเชียว.................งานวิชาการนี่ก็มาขออยู่ซุ้มของครูพรรณา...............คิดแล้วไม่แพงเลยจ่ายเงินทำกิจกรรมไป ๓ - ๔ หมื่นบาทเที่ยวนี้  ได้นักเรียนกลับมา ๑ คน  .......เชื่อในคำผู้อำนวยการกล่าวว่า.........เสียเงินตั้งแสนยังซื้อคนไม่ได้เลย.........อย่าเสียน้ำใจถ้ามีคนพูดว่า  กิจกรรมที่คุณทำไม่คุ้มค่า............แล้วค่าของมันคืออะไร

 เสื้อเหลืองเขาละ..........เสื้อดำพี่เปรี้ยว........

ลองดูผลงานนะคะ

ดูสภาพปกสิ.....ลอยดินสอยังอยู่เลย

นี่ก็ฐานกิจกรรมเขาละ ....กระป๋องมีเสียง...ใช้ขวดบ้าง กระป๋องบ้าง เจาะรู เปิดปากแล้วปิดปากใหม่ด้วยลูกโป่ง.......เรียกลูกค้าได้ดีเพราะมีเสียงช่วย.......เสื้อขาวนั่นแหละเขาละเจ้าโมทย์

สองวันมานี้อินเทอร์เน็ต  ของ ToT เป็นโรค Wellcome     ยิ่ง G2K  ด้วยแล้วให้เปิดอ่านได้เพียงอย่างเดียว  งานเลยออกมา  เป็นท่อน ๆ