งานนี้ผมได้ของฝากที่มีคุณค่ามาก ๆ จากพี่ชิว

ชิ้นนึงเป็นหนังสือ "กฏพิสดาร ปรากฏการณ์พิศวง"

น่าอ่านมาก ๆ

ต้องบังคับตัวเองและทำใจวางลง เพราะมิฉะนั้นงานที่ค้างเติ่งจะไม่ล่ล่วง

....

อาหารที่ เอไอทีอร่อยมากครับ

บรรยากาศก็ดี

พี่ชิวคุยอะไรต่อมิอะไรให้ฟังสนุกสนานฮาเฮ

ม่วนหลายครับ

พี่เกียรติศักดิ์ กับ อ.หมอ นนท์

พี่ชิวกำลังพับดอกกุหลาบ มอบให้ อ.หมอนนท์ :)

อิ่มหนำ - พูดคุย - สรรสาระ

ฝีมือพี่ชิว พับให้หลาน (น้องเจตมัย)

ขอบคุณครับพี่เกียรติ

โอกาสหน้า ที่ร้านกาแฟอินเตอร์ มหิดล ครับ :)

พี่เอกคะ

ได้เจอน้องเจด้วยใช่ไหมคะ

เรียนท่าน

   มิตรภาพของชาว G2K จะยั่งยืนตลอดไปค่ะ

สวัสดีค่ะน้องเอก

คุณเอกตัวเล็กไปเลยนะครับ เมื่อถ่ายภาพหมู เอ้ย ภาพหมู่ ครับ ;)

มาเยี่ยมโดยไม่รู้ตัวว่าจะถูกพาดพิงด้วย

อ่านและดูภาพ รู้สึกอบอุ่น

คราวหน้ากาแฟที่ใกล้ ๆ ศาลายา ขอเป็นเจ้ามือเพราะเป็นเจ้าถิ่น

หรือน้องเอกจะเลี้ยงส่งพี่....

*ดูเวลาบันทึก แสดงว่าเขียนก่อนพี่โทรหาอีก อืม พี่เริ่มมีเครื่องรับสัญญาณแรงดึงดูดแล้วสิคะเนี่ย ;P

ดีจังครับ! อาหารมื้อพิเศษกับคนพิเศษ..

สวัสดีด้วยความคิดถึงมากๆๆๆๆจ๊ะน้องเอก

พี่แอมป์อ่านบันทึกนี้ด้วยความดีใจและด้วยความคิดถึงมากเป็นพิเศษ  บางทีความคิดถึงเป็นเรื่องอธิบายไม่ถูก แต่เราจะรู้สึกได้..เมื่อเราคิดถึงใครอย่างมากและเป็นพิเศษ แบบที่พี่กับคุณหมอเล็กรู้สึก(เหมือนกันเปี๊ยบ)นี่แหละจ๊ะ เพราะพี่เปิดอ่านบันทึกน้องเอกในวันที่น้องเอกโพสต์   หลังน้องกดโพสต์ประมาณสามนาที ยังขำตัวเองเลยอะ เพราะรู้สึกคล้ายๆกับเวลาใครโทรฯมาแล้วเราก็วิ่งจู๊ดมารับโทรศัพท์ในทันใด  ไม่ให้ถือสายรอนาน
...อารมณ์ประมาณนี้เลยจ๊ะ  ^_^

ขออนุญาตฝากความระลึกถึงกัลยาณมิตรทุกท่านที่น้องเอกมีโอกาสได้พบในวันนั้นด้วยนะจ๊ะ ทั้ง อ.มัท(คุณแม่น้องเจ)  อ.คุณหมอนนทลี อ.ดร.บัญชา อ.คุณหมอสุธี และคุณหนานเกียรติ  พี่อ่านบันทึกและดูภาพแล้วรู้สึกดี(มากๆ)ไปด้วย ที่ทุกท่านได้พบกันในบรรยากาศอบอุ่นอิ่มเอมแบบครบวงจรเช่นนั้น

เวลาช่างผ่านไปเร็วนักนะจ๊ะน้องเอก เผลอแป๊บเดียวน้องเจลูกแม่มัท(ที่พี่ๆและลุงป้าน้าอาเคยลุ้นออนไลน์กันว่าจะตั้งชื่อจริงว่าอะไรดี) ตอนนี้ใกล้จะเข้าโรงเรียนแล้วนะเนี่ย  หนูนิกับหนูมน ลูกสาว อ.ดร.บัญชา ก็คงโตเป็นสาวน้อยกันแล้ว  ลูกภูของคุณหมอเล็ก  ก็คงโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อย(ช่างคิด)เหมือนกัน    ^_^   เวลาผ่านไปเร็วเช่นเดียวกับที่ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปนะจ๊ะน้องเอก รู้สึกตัวอีกทีพวกหลานๆก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว  พี่เฝ้ามองชีวิตแต่ละวันที่ผ่านไปอย่างสนุกสนานและบอกตัวเองเสมอว่าอย่าสุขเพลิน อย่าทุกข์นาน แต่จงเรียนรู้ไปทุกวัน ^_^  ......บางทีถ้าเราไม่คาดหวังอะไรกับชีวิตมากนัก เราก็อาจได้เห็นอะไรๆที่น่ารักแบบที่เราไม่คาดคิดได้บ่อยๆเหมือนกัน 
 
และเช่นเดียวกันกับกัลยาณมิตรอีกหลายๆท่าน  ด้วยภาระและหน้าที่รับผิดชอบทำให้ไม่มีจังหวะเวลาจะเข้ามาสื่อสารอย่างปลอดโปร่งโล่งใจ พี่จึงไม่ได้แวะมาเขียน  แต่ยังคงเวียนมาอ่านเป็นระยะๆ ด้วยความสุขใจ   เพราะ  Gotoknow เป็นพื้นที่สื่อสารอย่างมีวุฒิภาวะ   เป็นพื้นที่ที่ทำให้เราเรียนรู้ พัฒนา และเติบโตไปด้วยกัน (อย่างที่ อ.มัทเคยเขียนไว้ในบันทึก)....

ขอเพียงแต่เราเชื่อในความจริงใจและเชื่อมั่นในจิตใจที่ปรารถนาดีต่อกัน มิตรภาพใน  Gotoknow จะอบอุ่นเสมอ..... 
... และพี่เห็นจริงเช่นนั้นเสมอมาจ๊ะ.....   ^_^

ขอบคุณน้องเอกมากๆนะจ๊ะ สำหรับบันทึกที่อบอุ่นมากบันทึกนี้  ขอฝากความระลึกถึงทุกท่านอีกครั้ง และขอให้น้องเอกเดินทางผ่านทุกช่วงของชีวิตอย่างมีความสุข  และประสบความสำเร็จในทุกปลายทางที่มุ่งหวังนะจ๊ะ

ด้วยรักและระลึกถึงเสมอค่ะ

พี่แอมป์  ^_^   

พี่แอมป์

ผมขอตอบเร็วๆก่อนนะครับ>>

ในระหว่างที่เดินไปกับหมอมัท เธอคุยกับผมถึงพี่แอมป์ ว่าเธออยากเจอพี่แอมป์มาก เคยได้เเต่โทรศัพท์คุยกัน และติดต่อผ่านบล็อกครับ

ตอนนี้เจตมัย ก็โต เเข็งเเรง น่ารักเชียวครับ (แอบดูผ่าน Facebook) เเต่ก็คิดว่าหมอมัทก็คงเหนื่อยพอสมควร ไหนจะงาน เเละ การเลี้ยงดูเจตมัยครับ

หมอมัท กล่าวพาดพิงถึงพี่แอมป์ด้วยความคิดถึง ...ผมเลยขออนุญาตฝากความคิดถึงนี้ไปยังพี่ด้วยนะครับ

เเละก่อนที่จะไปญี่ปุ่น ของหมอเล็ก กะว่าจะพาหมอเล็กไปหาพี่นุช (ดร.ยุวนุช) ถึงที่บ้านอยุธยา

(ตรงนี้บอกไว้ให้พี่อิจฉาเล็กๆครับ)

ด้วยความระลึกถึง

เอก จตุพร

มะปรางเปรี้ยว : ผมไม่ได้เจอเจตมัยครับ พอดีทานข้าวกันช่วงเที่ยงๆ เจตมัยอยู่ที่โรงเรียนครับ

ขอบคุณครับ คุณยาย กับ ครูตาล ผมไปชมทริปแล้วครับ อลังการมากครับ แบบนี้ไม่ไปไม่ได้เเล้วใช่ไหมครับ

ขอบคุณครับ อ. was สบายดีนะครับ มีโอกาสคงได้เจอกันอีก คราวนี้คุยกันให้เพลิดเพลินนะครับ :)

ยืมห้องรับแขกหน่อยค่ะ น้องเอก

พี่แอมป์))))))))

ขอตะโกนเรียกด้วยความคิดถึงนะคะ แอบไปฝากความคิดถึงในรูปภาพ ก็ได้คอมเม้นท์ตอบ ที่ยาวสมเอกลักษณ์

ให้บังเอิญว่าช่วงนี้ ฮอตเมล์ของน้องเป็นหยังไปก็ บ่ ทราบ เจ็บไข้ไม่หาย ใช้งานไม่ได้ เหมือนมันเป็น อัลไซเมอร์ จำเราไม่ได้ ปิดประตูล็อคเราตลอดมา

จึงต้องเข้ามาเขียนเยอะแยะ ทั้งบันทึก ความคิดเห็น และความคิดถึงที่ต้องตะโกน จึงจะสมใจ

พี่แอมป์อ่านแล้ว โปรดทราบ..คิดถึงมาก

คราวนี้คุยกับเจ้าของบ้าน

ว่างเมื่อไรก็บอกมานะคะ วันนี้พี่ไปไหว้สมเด็จโตที่วัดระฆังมาแล้วสามคนพ่อแม่ลูก

ระหว่างทางไป คุณพ่อขายาวเล็คเชอร์ก่อนไป ไล่ประวัติศาสตร์ตั้งแต่สุโขทัย ศรีอยุธยาจน สมัยพิเศษ พระเจ้าตากสิน จนกรุงรัตนโกสินทร์

เล่า เรื่องพระเจ้าอยู่หัวทุกพระองค์ของราชวงศ์จักรี และพระราชกรณียกิจที่สำคัญ ๆ

พี่พลอยได้ความรู้ไปด้วย เคยเรียนแต่ไม่สามารถนำมารวบรวม วิเคราะห์แบบ องค์รวมหรือ Over view (เขียนถูกไหมเนี่ย)

พี่ฟังแบบตั้งใจ แต่ไม่วายงีบคล้าย หลับนก

ยังไงไม่รู้นะคะ เสียงของคุณพ่อขายาวเหมือนมนต์สะกดพี่เรื่อยมา ไม่ว่าร้องเพลงหรือเล่าเล็คเชอร์ ซึมซาบ จำได้นะคะ แต่ หลับ! ฮา

ไปอยุธยากันดีกว่า ได้ฟังอีกหลาย..งีบ..เอ๊ย..เรื่อง

ขอบคุณที่มาเยือนครับ ครูธนิตย์ (ที่เป็นอีกคนที่ผมอยากเจอ)

พี่เล็ก & พี่แอมป์ ครับ

ในนามของความคิดถึงครับ...(เขียนแบบนี้ อาจมีใครไปอ้วกก็ได้นะครับ)

นานเหมือนกันนะครับ หากย้อนไปเมื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันทาง gotoknow เเละช่วงหลังก็ห่างหายกันไปตามภารกิจ เเต่ก็เข้ามาอ่าน มาเขียนอยู่บ้างไม่บ่อยนัก

จะว่าไปก็ต้องขอบคุณ social media แบบ gotoknow นี่นะครับ ที่ทำให้ผมค้นพบเจอคนดีๆ คนที่เราได้พูดคุย สนทนาเเล้วรู้สึกว่า มีกำลังใจเเละมีความสุขในการรู้จักกัน ...บางทีก็ไม่จำเป็นต้องทักทายกันบ่อยๆ เเต่ก็ยัง "คิดถึง" อยู่เสมอครับ

ผมกับพี่หมอเล็กอยู่ไม่ไกลกัน (หมาวิทยาลัยเดียวกันอีกต่างหาก)เเต่ก็ต้องหาโอกาสเจอกันสักที ร้านกาแฟยังร้างรออยู่ หากมีโอกาสก็จะเชิญมาจิบกาแฟโดยพลัน

สำหรับพี่เเอมป์ ก็ระลึกถึงเสมอครับ...ครั้งหนึ่งที่ผมไปเจอพี่ที่หน้าโลตัส อ.เมือง นครศรีธรรมราช > ก็ยังตื่นเต้นไม่หายครับ ของฝากที่ผมมอบให้ผมยังใช้มาจนถึงทุกวันนี้ พี่จำได้ไหมว่า เคยมอบอะไรให้ผมครับ? :))

เข้ามาเยี่ยมยามครับ...ได้ยินเสียงคนข้างบนตะโกนไปที่ เมืองนครฯ เสียเสียงดังเชียวครับ เลยแอบย่องมาดูตอนดึกๆ ...

คิดถึ้ง คิดถึง ครับ :P

สำหรับพี่เเอมป์ ก็ระลึกถึงเสมอครับ...ครั้งหนึ่งที่ผมไปเจอพี่ที่หน้าโลตัส อ.เมือง นครศรีธรรมราช > ก็ยังตื่นเต้นไม่หายครับ ของฝากที่ผมมอบให้ผมยังใช้มาจนถึงทุกวันนี้ พี่จำได้ไหมว่า เคยมอบอะไรให้ผมครับ? :))

ตกลงใครมอบให้ใคร น้องเอก อิอิ

ผมกับพี่หมอเล็กอยู่ไม่ไกลกัน (หมาวิทยาลัยเดียวกันอีกต่างหาก)เเต่ก็ต้องหาโอกาสเจอกันสักที ร้านกาแฟยังร้างรออยู่ หากมีโอกาสก็จะเชิญมาจิบกาแฟโดยพลัน

มีผิดอีกคำ อิ อิ

แซว