ความรักเหมือนใบไม้
เมื่อใบไม้ร่วง...
เราทำอย่างไรกับใบไม้ที่ร่วงไปแล้ว

เราลองกลับปรับเปลี่ยนคำถามใหม่...
ว่าเมื่อความรักหล่นร่วงลงไป
เรา "กวาด" มันด้วยอะไร


หลายคนเดินกวาดอย่างไร้สติ
มันจึงมิได้เป็นการกวาดเพื่อให้จิตใจสะอาด
หากแต่เป็นเพียงการยื้อเวลาเจ็บปวด
ด้วยการกวาดใบไม้ไปกองสุมรุมอยู่อีกฝั่งฟาก

และเมื่อลมพัดหวนกลับมา
ใบไม้ย่อมปลิวเคว้งคว้างพร้อมฝุ่นผงอีกครั้ง...

การกวาด...จึงมิใช่ "การกวาดเพื่อกอง"
แต่ต้อง "กวาดกรอง" ที่ใจให้ใสสะอาด


หลายคนมัวแต่เสียดายใบไม้ใบเดียวที่หลุดลอยไปจากชีวิต
แต่กลับไม่คิดมองใบไม้มากมายในป่าใหญ่กว้าง
เราทำให้ชีวิตเคว้งคว้าง ด้วยความอ้างว่างที่เราสร้างขึ้น

เรามัวแต่กักขังชีวิต ไว้กับความคิดความหลัง
เรามัวแต่เศร้าสร้อยกับความชิงชัง
เลยไม่อาจละวางทุกความเศร้าในหัวใจ...


จะหลุดมือกี่ใบ...ไม่ใช่ปัญหา
ความรักไม่ใช่การออกตามหา..หรือเสาะแสวง
ความรักไม่ใช่การทิ่งแทง
แต่คือการแอบแฝงของสองหัวใจ

และสุดท้าย..สิ่งที่เหนือกว่าความรัก
ความรักที่เริ่มต้นจากตัวเอง
ลองเปลี่ยนมาเป็นความรัก
ความรักที่มอบให้คนอื่นนอกจากตัวเรา


เราจะได้เข้าใจและรู้ว่า
ความรักที่เกิดจากการให้นั้นยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดใดทั้งสิ้น
มันเป็นความรักที่อยู่เหนือการได้มาและการเสียไป
มันมีแต่ความห่วงใยและปรารถนาดี

สุดท้ายแล้ว
ความรักคืออะไร
อาจคือใบไม้ไหวเปลี่ยนสี
อาจคือความวูบหนึ่งของสายลมพัดวี
ที่ผ่านเข้ามาให้ความชุ่มชื่นแก่ชีวิต


แต่สุดท้ายแล้ว..
วันหนึ่งมันก็ต้องปลิดปลดตัวเองลงจากขั้ว
รักมากแค่ไหนย่อมหวั่นกลัว
วันที่หมอกหมองมัวต้องห่มคลุมชีวิต

ความรักพ่วงพามากับความพลัดพราก
เป็นความลำบากที่ยากแก่การยอมรับ
แต่แล้วใจต้องยอมปรับ
และรับให้ได้กับความเป็นจริง


ใบไม้ใบเดียวในมือ
ทำให้เกิดหนึ่งคำถาม..
ว่าเรารักกันมากแค่ไหน
มองและเห็นความเป็นไป
รักจะอยู่เหนือความตายชั่วนิรันดร์