เมื่อวานเป็นวันที่รู้สึกได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าครับคิดไม่ผิดครับที่ตัดสินใจทำสองอย่างในวันเดียวกันให้ได้ งานแรกที่ต้องทำคือ เมื่อวานมหาวิทยาลัยมีโอกาสได้รับเกียรติจากท่าน อ.ดร.สายพิณ ศุภพุทธมงคล ที่ปรึกษางานวิจัยของ สกว. มาให้ความรู้เรื่องงานวิจัยแก่คณาจารย์มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา ก็อัลฮัมดุลิลละฮฺ ครับสำหรับความรู้ที่ได้รับและมุมมองใหม่ๆที่ท่านอาจารย์ได้ได้เสนอ โดยเฉพาะคำว่า "โจทย์วิจัย" กับ "สิ่งที่สงสัยและอยากทำ" อันนี้ยอมรับเลยครับว่าเข้าใจผิดมาตลอด โดยส่วนตัวแล้วมองว่า การบรรยายในรอบนี้ถือได้ว่าได้รับสาระครบครันครับจากวิทยากร ๒ ท่านคือ ดร.สายพิณ กับ อาจารย์เกษตรชัย (หัวหน้าสำนักงานวิจัยฯ ของมหาวิทยาัลัยอิสลามยะลา) ผนวกกับการชวนคุยแบบสบายๆสไตล์ อ.จารุวัจน์ (มะอัฟด้วยครับที่ขอเอ่ยนาม...อิอิ) ทำให้งานในวันนี้ดูมีบรรยากาศของความเป็นกันเอง ทำให้มองเห็นงานวิจัยที่มีคุณภาพมากขึ้นครับ

           และบทเรียนอีกอย่างหนึ่งสำหรับการได้เ้ข้าฟังการบบรรยายในครั้งนี้คือ การทำงานวิจัยให้มีชีวิต และเข้าใจสิ่งมีชีวิตอย่างสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "คน" ควรเป็นไปในทิศทางใด อันนี้ประทับใจมากครับสำหรับคำพูดของท่านผู้ดำเนินรายการที่นำเสนอการเข้าถึงงานวิจัยแบบมีชีวิต "แบบคนหลงทาง" อันนี้เข้าใจและเห็นภาพเลยครับ อิอิ

           ผมชวนน้องและเพื่อนอาจารย์ ๒ ท่านเข้าร่วมฟังบรรยาย ตกค่ำได้รับการตอบรับครับว่า "เป็นการฟังบรรยายในลักษณะแบบนี้ี่ที่ได้อะไรมากกว่าทุกครั้งที่เคยฟังมามาก (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) ผมเองฟังแล้วก็รู้สึกหายเหนื่อยแทนผู้จัดเลยครับ คงต้องยกความดีความชอบให้ทางผู้จัดที่เชิญวิทยากรทั้ง ๒ ท่านและผู้ดำเนินรายการชวนคุยแบบสบายๆได้มีอรรถรสและลุ่มลึกในเนื้อหาจริงๆครับ มีชีวิตของงานวิจัย แบบไม่ต้องใช้ทฤษฎีอะไรมากมาย

           เสร็จจากการเข้าฟังบรรยายก็ร่วมเที่ยงกว่า ผมเองมีงานต้อไปเป็นวิทยากรที่ยะหริ่งต่อครับบ่าย ความจริงมีตอน ๑๑ โมงครับแต่ก็ขอทางผู้จัดเลื่อนเป็นบ่ายครับให้คนอื่นก่อน ก็อัลฮัมดุลิลละฮฺ ครับมิอย่างนั้นคงไม่ได้เข้าร่วมงาน "วิจัยแบบมีชีวิต" ครั้งนึงในชีวิตแน่ อิอิ ระหว่างที่เหลือบมองนาฬิกา เกือบเที่ยงก็พลันไปมองหาเพื่อนอาจารย์แล้วถามไถ่ว่ามีทางไหนบ้างที่ผมจะไปให้ทันที่ยะหริ่งตอนบ่ายโมง คุยไปคุยมาก็นึกขึ้นได้ครับว่าเคยไปบรรยายที่ ร.ร. รัศมีสถาปนา แถวมายอ ก็เลยคับคล้ายคับคาว่าจะจำทางได้ว่ามันจะมีทางลัดไม่ต้องผ่านเข้าตัวเมืองปัตตานี อิอิ ก็เลยให้น้องที่ทำงานวิจัยด้วยรีบบึ่ง (มอเตอร์ไซค์) ลัดเลาะเส้นทางไปยังที่หมายครับ (อิอิ...ถ้าเอารถยนต์ไปคงไปไม่ทันแน่ครับทางนี้ แต่ก็ดีว่าพอดีไม่มีเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ) ก็อัลฮัมดุลลิละฮฺ ครับที่ไปถึงที่หมายอย่างทันถ่วงที ไปถึงผู้อำนวยการ ร.ร. ก็เชิญรับประทานอาหารที่จัดไว้ให้ก่อน ผมตอบรับคำเชิญด้วยคำว่า "ขอบคุณครับ" แต่ผมขอทำหน้าที่ก่อนดีกว่า อิอิสปิริตแรงกล้าครับ ไม่ใช่อะไรหรอกครับเกรงใจผู้ฟังครับ ก็อัลฮัมดุลิลละฮฺทุกอย่างผ่านไปด้วยดีครับ

         บทเรียนในวันนี้ คือ การเข้าใจ "สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า...วิจัย" อย่างลึกซึ้งมากขึ้น และเข้าใจรสชาติของคำว่า "ชีวิตที่เรียกว่า...ชีวิต" จริงๆครับ (อัลฮัมดุลิลละฮฺ)