วันนี้เป็นวันรายอ (อีดิ้ลอัฎฮา) เราเองต่างสนุกสนานรืนเริงภายใต้ขอบเขต...แต่ ขณะเดียวกันมันทำให้ผมอดหวนคิดไม่ได้ถึงบางเรื่องราวที่ยังคงชัดแจ้งอยู่ในความทรงจำของผมบันทึกเรื่องราวของเด็กคนนึงซึ่งสูญเสียแม่ไป และเรื่องราวเหล่านี้ที่นำมาให้อ่านกันอีกครั้งก็มีอยู๋จริงในสังคม ณ ปัจจุบัน  คำว่า "ลูกที่ดี" ในสังคมทุกวันนี้ คืออะไร ใคร ใคร ใครช่วยตอบผมที

รายอนี้...ไม่มีแม่                                                     

           อัลลอฮฺฮุอักบัร อัลลอฮฺฮุอักบัร...(เสียงอาซานดังขึ้น)

...ผมเดินออกจากบ้าน  ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่ต้องการเอาไปให้ขุไลล่าเธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดี  ใครๆก็หลงชอบเธอ  เพราะเธอเป็นดาวคณะของมหาวิทยาลัยก่อนผมจะออกไปพบเธอเธอโทรมาหาผม...ผมจึงวางผ้าเช็ดหน้าที่ผมวางไว้บนโต๊ะหลังจากที่เราทั้งสองพร่ำบอกรักกันด้วยถ้อยคำหวานหู ตามภาษาหนุ่มสาวเป็นเวลานานหลังจากนั้น...ผมรีบวางหูโทรศัพท์  แล้วคิดที่จะออกจากบ้านไปหาเธอ โดยหวังที่จะเอาผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไปให้เธอผมเห็นแม่ของผมถือมันออกมา  ในผ้าผืนนั้นมีรอยเลือด

     “แม่ทำอะไรหนะ”  ผมโพล่งถามด้วยความโมโหแม่หน้าซีดทันที“ไอ้เหมียวหนะลูก  ไอ้เหมียวมันโดนกัด  แม่เลยเอาผ้าไปเช็ดเลือดให้มัน”“แม่รู้ไหม  ผมกำลังจะเอาผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไปให้ขุไลล่า(คนรู้ใจของผม)”แม่เงียบ  

      ผมเกลียดแม่จริงๆ  แม่ทำอย่างนี้ได้อย่างไร   แม่รู้ไหม  ว่าแม่กำลังทำลายอนาคตของลูก“ผมเกลียดแม่.............ผมเกลียด......................................................แม่..................แมมมมมมมมมม่”ความโมโหของผมตอนนั้นสั่งผม  ให้ทำได้แม้กระทั่งจะผลักแม่ด้วยความโมโห

     “แม่ขอโทษ  มา นี่............”  แม่ยื่นมือมารับผ้าเช็ดหน้า“แม่จะเอาไปซักให้เอง”ผมโกรธแม่  เลยพาลไม่ยอมพูดคุยพูดจากับใคร  ไม่ยอมกินอะไร เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องทั้งวันมีเพียงน้องสาวเท่านั้นที่คอยส่งข้าว  ส่งน้ำให้ผม

     ยามเมื่อผมมองตาน้องสาวครั้งใด  ดวงตาน้องสาวจะแดงปรี่ด้วยน้ำตาผมเริ่มรู้สึกว่า  บางครั้งผมทำอะไรเกินไปหรือเปล่าพรุ่งนี้เป็นวันรายอ (อีฎิลอัฎฮา)...ตั้งแต่ครั้งที่ผมเห็นน้องสาวของผมเอาแต่ร้องไห้ผมก็เริ่มรู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า(ผมอยู่กับแม่และน้องสาวเท่านั้น...พ่อของผมเสียตั้งแต่ผมยังเล็กแล้ว  เรามีกันแค่สามคนเท่านั้น)ผมออกมาจากห้องในตอนเย็น ผมไม่เห็นแม่เดินออกมาที่ลานซักผ้าหลังบ้าน  กะละมังยังมีผ้าที่ไม่ซักเป็นกองภูเขา  ข้างๆมีกองเลือดอยู่และที่ราวตากผ้า  มีผ้าเช็ดหน้าของผมตากอยู่ถึงจะล้างรอยเลือดไม่หมด  ก็ยังดีที่แม่ยังแคร์ผม  ยังห่วงใยผมอยู่แม่ครับผมอยากขอโทษครับแม่หันหน้าจะกลับเข้าในบ้าน  ก็พบกับน้องสาวน้องสาวผมร้องไห้มาแต่ไกลวิ่ง........มากอดผม“แม่เสียแล้ว”ผมอึ้งน้องสาวลำดับเหตุการณ์ให้ผมฟังว่า...แม่เป็นวัณโรครอยเลือดที่เห็นเป็นรอยเลือดที่แม่จามออกมา“แม่กำชับน้องอย่าให้บอกพี่  ตอนที่พี่โมโห  ว่าแม่ป่วย”“ทำไมละ”“แม่กลัวพี่จะเสียใจ  จะพลาดโอกาสออกไปเจอพี่ขุไลล่า”ผมอึ้งเป็นครั้งที่สอง“แม่บอกน้องด้วยว่า  ถ้าแม่เป็นอะไรไปวันนี้  อย่าเพิ่งบอกพี่  ให้พี่ได้ออกไปพบกับพี่ขุไลล่าก่อน  แม่ไม่อยากให้พี่พลาดโอกาสสำคัญ  แม่บอกว่า  แม่ซักผ้าเช็ดหน้าให้แล้ว  บางครั้งมันอาจไม่สะอาด  แต่แม่บอกว่า  แม่ทำดีที่สุดแล้ว”ผมกอดน้องร้องไห้วันนี้จะเป็นวันรายอ...ที่จะอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป“แม่ครับผมขอโทษ 

     ผมรักแม่.........ครับ..........ครับบบบบบบบบบบบบบ......ผมรักแม่”อัลลอฮฺฮุอักบัร อัลลอฮฺฮุอักบัร ลาอิลาฮาอิลลัลลอฮฺ...(เสียงอาซานสิ้นสุดลง  พร้อมการจากไปของแม่)

   อีกบางเรื่องราวที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น... รายอนี้ของใครอีกหลายคนโดยเฉพาะเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ จะยังคงมีรอยยิ้มให้อิ่มใจอยู่อีกหรือป่าว

   วัลลอฮฺอะลัม