ผมนั่งเขียนบันทึกนี้ที่หน้าประตูบ้าน ไม่ห่างจากร่างของแม่ที่นอนพักอยู่ในกล่องไม้ที่ประดับประดาด้วยช่อดอกไม้สวยงาม สักเท่าไร ประมาณ 5 เมตรครับ  ในขณะที่บทสวดมนต์ทำวัตรเช้าก็ออกมาจากเครื่องเล่น MP-3 ผ่านลำโพงวิทยุ Tanin ให้คนในบ้านได้ยิน และเสมือนหนึ่งให้แม่ได้ยินเหมือนเมื่อ 4-5 วันก่อน  ส่วนนอกบ้านก็ได้ยินกันชัดเจนทั่วบริเวณเพราะผมเอาไมโครโฟนไปรับเสียงจากลำโพงวิทยุส่งเข้าเครื่องขยายออกลำโพงตู้ตัวใหญ่นอกบ้านด้วย

   เมื่อวานตอนบ่ายได้รับทราบว่าหมู่เพื่อน 3 กลุ่มจะมาร่วมงานตอนค่ำ ได้แก่กลุ่มตัวแทนม.ราชภัฏสุราษฎร์ธานี  กลุ่มเพื่อนศิษย์เก่าพุทธนิคม ไชยารุ่น 10 และกลุ่มเพื่อนปกศ.รุ่น 13 วค.สงขลา แต่ได้ข่าวว่าบางกลุ่มจะเข้ามาบ้านตั้งแต่สี่โมงเย็นก็เกรงว่าจะรอกันนานเกินไปเพราะพระจะสวดก็ตอนทุ่มครึ่ง  จึงขับรถของหลานออกไปสวนโมกข์เพื่อแวะไปทบทวนอะไรบางอย่าง ระลึกถึงวันเก่าๆ และรอพบเพื่อนที่นั่น จะได้ถ่วงเวลาอย่างมีประโยชน์ด้วยกัน

  ที่สวนโมกข์ บริเวณหน้าลานหินโค้ง ได้พบภาพงามๆน่าประทับใจ คือภาพกลุ่มนักศึกษา ไม่แน่ใจว่าจากสถาบันใด ราว 50 คน นั่งเรียงรายอยู่บนลานทราย โดยมีพระภิกษุหนุ่มดูสง่างาม นั่งบรรยายธรรมอยู่บนก้อนหินเบื้องหน้าพวกเขา ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ท่านจ้อย สมาชิกพระนวกะปี 31 ที่บวชเรียนและจำพรรษาร่วมกับผมมาในปีนั้นนั่นเอง ผมไม่อยากเข้าไกล้ไปทักทายให้บรรยากาศดีๆต้องสะดุดหยุดลงจึงเลี่ยงๆไม่ให้ท่านเห็นชัดว่าเป็นผม "อดีตประธานรุ่น" ของท่าน แต่ได้ถ่ายภาพความงามเหล่านั้นไว้หลายภาพ  เดินไปอีกนิด พระหนุ่มอีกรูปกำลังยืนบรรยายธรรมผ่านเครื่องขยาย Megaphone แก่คณะนักเรียนราว 3-40 คน สังเกตพบว่าท่านเปิดระดับเสียงแต่พอได้ยินในกลุ่ม ไม่รบกวนไปถึงกลุ่มของท่านจ้อยที่บรรยายอย่างธรรมชาติ ด้วยเสียงท่านเองและไม่ผ่านอุปกรณ์ช่วยใดๆ

   ผมเดินไปแถวกุฏิท่านอาจารย์ ไปศาลาธรรมโฆษณ์ ไปโรงมหรสพทางวิญญาณ และวกกลับออกมา ไม่ทันได้เดินไปดูกุฏิเก่าบริเวณเสม็ดแดงที่เคยอยู่ หลับนอนคนเดียว ตลอดพรรษา เพราะเวลาไม่อำนวย

   อ.ชัยรัตน์ โทรมาแจ้งว่ายังเพิ่งออกจาก มรภ.สุราษฏร์ธานี ทั้งที่เวลาก็ใกล้สี่โมงครึ่งจึงตอบไปว่าดีแล้ว จะได้เข้าไปถีงบ้านราวๆห้าโมงเย็น ไม่อยากให้เพื่อนๆไปรอแกร่วอยู่นานเกินไป  แล้วผมก็ขับรถมุ่งหน้าไปสวนโมกข์นานาชาติ แวะดูบ่อน้ำร้อนข้างสวนมะพร้าวของน้าทองมาก ที่ผมเคยเดินลุยโคลนไปช่วยน้าปลูกมะพร้าวตั้งแต่ประมาณปี 2508 ตั้งแต่ที่ยังไม่มีการตัดถนนเข้าไปยังบริเวณดังกล่าว  บ่อน้ำร้อนนี้ เป็นสระที่ว่ายน้ำเล่นได้เลย และได้เคยไปอาบน้ำแร่อยู่บ่อยๆ  อบต.มาทำซุ้มที่นั่งอย่างดี มีหลังคาเสาเหล็กกลม และพื้นอย่างดี แต่พบว่าทั้ง 2-3 หลัง พังหมด เสาหลังคาหัก ม้าหินทรุดเอียงแทบนั่งไม่ได้ คิดว่าน้ำแร่ที่มีสารเกลือแร่หลายอย่างผสมอยู่คงกัดกร่อนจนพัง  สอบถามชาวบ้านดูก็รู้ว่าจริงตามนั้น เขาบอกว่าต้องไม้อย่างเดียวเท่านั้น

   ผมขับรถวนไปหวังจะอ้อมรอบภูเขาผ่านสวนโมกข์นานาชาติเพื่อกลับทางเดิมไปออกถนนสายเอเซีย เพื่อกลับบ้าน  แต่กลายเป็นว่า ยิ่งขับยิ่งไกลออกไป ทิ้งภูเขาน้ำร้อนทั้งสองลูกอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายก็ไปออกถนนลาดยางสายเก่า ข้ามทางรถไฟไป มีป้ายบอก ไชยา 8 กม. ท่าฉาง 7 กม. แม้ไม่ได้โลภ หรือ โกรธใคร แต่ผมก็ หลง เรียบร้อยแล้วครับ แต่ก็จำได้ดีว่าเส้นนี้ไปออกแถวท่าโพธิ์ ใกล้รพ.ไชยา จึงตัดสินใจกลับทางนั้น ไม่ได้เข้าสวนโมกข์นานาชาติ ที่เคยไปขุดขนดิน ปรับพื้นที่ร่วมกับเพื่อนพระสวนโมกข์ใน วันกรรมกร แต่อย่างใด

   ราว 5 โมงเย็น อ.ชัยรัตน์โทรแจ้งว่า สมาชิกชุดแรกรวม 5 คน ไปรอที่บ้านเรียบร้อยแล้ว จึงบอกว่าช่วยรับแขกคือเพื่อนๆที่กำลังจะเข้าไปแทนด้วย แล้วผมก็รีบขับรถกลับเข้าบ้าน จากไชยาใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที

   เมื่อคืนแขกเยอะมาก จนล้นเต๊นท์จัดเลี้ยง  ฝนก็ตกพรำๆตลอดเวลา  อากาศเปลี่ยนจากร้อนอบอ้าวมาเป็นเย็นลง แต่ผมอบอุ่นใจมากเพราะเพื่อนๆทั้ง 3 กลุ่มดังกล่าวข้างต้น มากันหลายคน จากมรภ.สุราษฎร์ธรนีก็มี ผศ.ดร.ประโยชน์  รองอธิการบดีเป็นหัวหน้าทีม มาพร้อมกับหรีดของมหาวิทยาลัย และหรีดส่วนตัวของท่านอธิการบดี ผศ.ดร.ณรงค์  พุทธิชีวิน (รุ่นน้อง วค.สงขลาที่ผมภาคภูมิใจมากคนหนึ่ง)  ติดตามด้วยเพื่อนรัก จากตำบลเดียวกัน อ.ชัยราช จุลกัลป์ ผอ.สำนักงานอธิการบดี ผศ.จิรารัตน์  คุปต์กาญจนากุล คณบดีคณะครุศาสตร์ อ.นิคม  ช่วยปลัด และอีกหลายท่าน ที่พิเศษมากๆและทำให้ผมอบอุ่นยิ่งนักกก็ทีมของเพื่อนรัก อ.ชัยรัตน์ กันตะวงษ์ ที่มากันแทบยกครอบครัว  ทั้งน้องนิด ผศ.ดร.นิตยา กันตะวงษ์ .. น้องสุรินทร์ น้องจิตรา น้องสุรชัย น้องดำซึ่งเป็นเขยก็ร่วมทีมมาด้วย เหลือยุทธชัยเห็นบอกว่าจะมาวันนี้ ทั้งหมดเป็นน้องๆ ของอ.ชัยรัตน์ ที่ผมก็รู้สึกตลอดมาว่าเหมือนน้องตัวเอง ศิษย์ปกศ.รุ่น 13 วค.สงขลา และพุทธนิคมรุ่น 10 ก็มี สารี  นิภา  ยินดี โอภาส  เอื้อพันธ์ ประยงค์ .. ฯลฯ ขออภัยที่ไม่อาจเอ่ยนามได้หมด นอกจากผมรู้สึกว่าบ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ที่แสนอบอุ่นแล้ว กับเพื่อนๆแต่ละกลุ่มที่เรายังมีสัมพันธภาพที่เหนียวแน่นกันมายาวนาน  ผมก็รู้สึกว่าเป็นเสมือนครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นเช่นกันครับ

   เมื่อคืนเพื่อนๆได้ร่วมทานอาหารเย็นร่วมกันกับแขกเหรื่อมากมาย  ร่วมฟังสวดพระอภิธรรม  พูดคุยสอบถามสารทุกข์สุกดิบ และทบทวนความหลังกันอย่างออกรส ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับไปในเวลาประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆครับ

   จาก จันทรเกษม กทม.ทราบว่ามีปัญหาเรื่องรถ เรื่องตั๋วไม่มี ในที่สุดก็ลดจำนวนลงมาเหลือ 3 ท่าน ที่จะมาคืนนี้ 1 ได้แก่ว่าที่ ดร.กล้วย (สันทนา  วิจิตรเนาวรัตน์) น้องสาวคนเก่งและน่ารัก จะบินมาก่อน ส่วนอีกสองท่านได้แก่เพื่อนรัก ผศ.ชลลดา ไศละบาท รองคณบดีคณะศึกษาศาสตร์จะมาถึงพรุ่งนี้เช้า 10 พค. โดยทางเครื่องบิน และที่สุดประทับใจคือเพื่อนผู้พี่ที่ผมรู้สึกได้ว่ารักผม และผมรักท่านมาก ได้แก่  อ.ชัยประสิทธิ์  โพธิพันธุ์ ที่แม้จะเกษียณอายุราชการไปหลายปีแล้ว ยอมนั่งรถไฟชั้น 3 และจะมาถึงไชยาเช้ามืดพรุ่งนี้เช่นเดียวกัน  จำได้เสมอว่าบ่อยมากที่พี่ชายคนนี้ เห็นผมนั่งทำงานที่ภาควิชานานๆ ก็ไปหาเครื่องดื่มเช่นนมถั่งเหลือง หรือไม่ก็น้ำผลไม้บรรจุกล่อง เสียบหลอดมาเรียบร้อย ยื่นมืออ้อมมาจากข้างหลัง วางให้ผมตรงหน้าพร้อมบอกว่า "ทานเสียบ้าง" .. ประทับใจยาวนาน ไม่รู้ลืมครับ

    เขียนๆ หยุดๆมาตั้งแต่เช้า เพราะต้องออกไปทำกิจกรรมอื่นด้วย จนกระทั่งได้เวลาไปทานอาหารเช้า จึงขอจบไว้แค่นี้ก่อน  ส่วนรูปภาพจะนำมาลงเสริมในภายหลัง  ยังทำไม่ทัน ... โปรดคอยติดตามครับ .. ในบันทึกนี้นี่แหละ

   สวัสดีครับ