ผมไม่สบายใจอยู่พอประมาณขณะที่แวะเวียนมาที่ Blog และตามอ่านอะไรของญาติๆและ Comment บ้างเล็กๆน้อยๆ เหตุเพราะไม่ค่อยมีเวลา .. จะอดนอนมากเกินไป ร่างกายก็ฟ้องว่าไม่ค่อยไหว ก็ต้องตามใจเขาบ้าง

   ที่ว่าไม่ค่อยสบายใจนั้นก็เพราะอึดอัดตัวเองที่ อยากเขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ให้จบเป็นฉากๆไป เช่นเรื่องการไปดูแลแม่จนกระทั่งงานศพเสร็จสิ้น  เรื่องกลับมาเป็นวิทยากรและกำกับดูแลการฝึกอบรมครูต่างชาติรุ่น 5  การเดินทางไปร่วมกิจกรรมที่สวนป่า มหาชีวาลัยอิสาน  การไปส่งตัวนศ.ที่โรงเรียนฝึกสอนและเข้าร่วมประชุมกับผู้บริหารโรงเรียน  การเตรียมการและการไปเป็นวิทยากรอบรมวิทยากรของการรถไฟ ฯลฯ .. แต่การณ์ปรากฏว่า เขียนไปได้มากแต่ไมจบบ้าง  เขียนได้แค่เกริ่นนำไว้บ้าง และหนักเข้าก็กลายเป็นได้แต่คิดว่าจะเขียน แต่ไม่ได้เขียน .. สะสมตัวมาเรื่อยๆ จนชักงงว่าจะมาเขียนต่อเรื่องเก่าๆ ที่ผ่านช่วงเวลาที่ควรเขียนไปเสียแล้วอย่างไรดี  คิดแล้วเซ็ง และรู้สึกว่าหางหมูมันหนักขึ้นทุกวัน ดินที่พอกนั้นมากเสียจนแทบไม่กล้าขยับหาง .. กลัวมันขาดครับ

     นั่นคือเหตุผลส่วนหนึ่งว่าทำไม บันทึกล่าสุดของผมก่อนบันทึกนี้ จึงมีมาตั้งแต่ 25 พค.51 ทั้งๆที่เคยตั้งใจว่าจะเขียนทุกวัน

     แล้วอะไรล่ะคือทางออกที่ว่าพบแล้ว ? 

     ไม่มีอะไรมากครับ คือเมื่อคืนก่อนเข้านอนประมาณตี 3 ครึ่ง เพราะมัวเตรียมโน่นนี่ ในการอบรมชาวรถไฟเป็นวันแรกเมื่อเช้านี้  เกิดปิ๊งแว้บขึ้นมาว่า ไม่ต้องเขียนบันทึกใหม่ก็ได้ (นี่หว่า) .. ไปเขียนเพิ่ม ต่อยอดให้จบในแต่ละงานแต่ละเรื่องที่ได้ทำก็ได้นี่นา  โดยไปต่อที่บันทึกท้ายสุดของเรื่องนั้นๆ เติมทั้งเนื้อหาและภาพประกอบให้ได้ตามใจอยากทำ .. ก็จะแก้ปัญหาของตัวเองได้ คือได้บันทึกเรื่องที่อยากบันทึกไว้เป็นร่องรอย เตือนตนเอง กันลืม ฯลฯ  ในกรณีต้องการเผื่อแผ่ให้ญาติๆชาว Blog ได้อ่าน  ก็เพียงเขียนบันทึก 2-3 บันทัด แจ้งว่าเรื่องเก่าเหล่านั้น มีการปรับปรุงเพิ่มเติมแล้วอย่างไร พร้อมทำ Link เชื่อมโยงให้คลิกตามไปดูได้ทันที .. แค่นี้เองครับ แต่ก็ทำให้หายอึดอัดใจได้ไม่น้อยเลย 

     แล้วทำไมยังไม่เขียนล่ะ .. ก็ยังวุ่นอยู่ครับ  กลับจากศูนย์ฝึกอบรมของการรถไฟก็เย็นมากแล้ว แวะไปที่คณะรับเอกสารมาปึกหนึ่ง จะต้องกรอกข้อมูล ตรวจสอบความถูกต้องไม่ซ้ำซ้อน และเซ็นชื่อ หลายแผ่นอยู่  แต่ป่านนี้ก็ยังไม่ได้ทำ ทั้งๆที่นัดจนท.ว่าพรุ่งนี้เช้าจะนำไปส่งให้ได้ .. ถ้าคิดว่าผมมัวโอ้เอ้อะไรอยู่ ก็ตอบได้เลยว่าเปล่าเลยครับ  อยากนอนแต่ก็ไม่ได้นอนเพราะมีเรื่องเฉพาะหน้าที่ต้องสู้ต้องทำ ต่อเนื่องมาตั้งแต่เย็นจนมาจบสิ้นเอาก็เมื่อสักครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานีแหละ ราวๆ 4 ทุ่มครึ่งครับ .. ถ้าจะเรียกว่าโอ้เอ้ .. ก็ตอนนี้แหละครับ .. มานั่งเขียนบันทึกอยู่ได้ .. แล้วจะได้นอนกี่โมงกี่ยามกันอีกล่ะเนี่ย พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำหน้าที่ที่การรถไฟต่ออีกตั้งแต่เช้า ยัน 4-5 โมงเย็น และต่อไปจนครบ 3 วันในวันศุกร์ที่ 6 มิย. 51 ครับ

    ไปก่อนล่ะครับ .. งานรออยู่ .. โอ้เอ้นานไม่ดี

    ส่วนที่ว่าจะย้อนไปเขียนอะไร ตามที่คิดไว้ ก็คงได้ทำแน่ในอนาคตอันไม่ไกลนักครับ .. แต่อย่าให้บอกเลยว่าวันไหน .. ไม่อยากเสียคนครับ .. อิ อิ อิ.