คุ้มค่าหรือไม่ ขาดทุนหรือกำไร .. อยู่ที่ใจจะมอง
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านเกิดที่ไชยาใหม่ๆ ต้นเมษาฯที่ผ่านมา มะพร้าว 4-5 ต้นที่บ้านสร้างปัญหาพอประมาณ นั่นคือเขาลูกดกมาก สุก แห้งและหล่นมาทุกวัน เก็บใส่ยุ้งข้าวเหนียวเก่าๆจนเต็มและล้นออกมาข้างนอก จึงต้องออกแรง เสียเหงื่อ เสียเวลาไปเยอะทีเดียว
ที่ว่าออกแรงและเสียเหงื่อนั้นก็ตรงที่ใช้ขวานผ่าทีละลูกให้แยกเป็นสองซีก ทำไปจนได้ราว 20 ลูก ก็ได้เหงื่อท่วมตัว จากนั้นก็ต้องนำไปหงายตากแดดบนลานปูน ของโรงเก็บข้าวเก่าที่รื้อกันไปแล้ว เหลือแต่พื้นปูนให้เราใช้ทำคอกเป็ดชั่วคราว และที่เหลือไว้ตากมะพร้าวดังกล่าวมาแล้ว
ที่ว่าเสียเวลาก็คือ ต้องทำอย่างนั้นหลายๆรอบ กว่าได้มะพร้าวแห้งเป็น 2-3 กระสอบปุ๋ย และต้องหมั่นตากแดด และเก็บทุกวัน ระยะหลังที่เริ่มมีฝนตกลงมาก็ต้องแก้ปัญหา เพราะหากลืมไว้ก็จะโดนน้ำฝนและขึ้นรา ทำท่าจะเน่าเสีย จะออกจากบ้านแต่ละทีถ้าเห็นท่าไม่ค่อยดี ฝนฟ้าอาจตก ก็ต้องไปหาผ้าพลาสติกมาคลุมและหาของหนักมาปิดทับกันลมพัดปลิว ฯลฯ
ผมวนเวียนอยู่กับกิจกรรมเหล่านี้และเสียเหงื่อ เสียเวลาไปไม่น้อยเลย บางครั้งก็เริ่มนึกท้อใจ ว่ามีอะไรอีกตั้งเยอะที่รอให้เราทำ และเลือกได้ดีกว่านี้ แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกกิจกรรมดังกล่าว
อยู่มาวันหนึ่ง เห็นว่าปริมาณมะพร้าวแห้งที่ทำสะสมมามากพอประมาณแล้ว จึงจัดการเทบรรจุลงลังพลาสติก 3 ใบเต็มๆ ยกใส่ท้ายรถขับรถจากบ้านไปราว 12 กม. เพื่อนำไปขายที่ตลาดไชยา
ผลปรากฏว่าชั่งได้ 30 กิโล หักค่าน้ำหนักกล่องแล้ว ได้เงินสดมา 320 บาทครับ .. โอ้โฮ ! อะไรจะปานนั้น .. ผมคิดถึงหยาดเหงื่อ แรงงาน และเวลาที่เสียไปกับเงินที่ได้มา ก็เกิดความรู้สึกว่า รอบเดียวก็น่าจะเกินพอ มันช่างไม่คุ้มค่ากันเลยกับสิ่งที่สูญเสียไป
แต่แล้วในอึดใจเดียวความคิดใหม่ก็เข้ามาแทน เพียงแค่คิดต่างมุมไปอีกเล็กน้อยก็ได้คำตอบใหม่ที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง คือผมลองเทียบกับตอนที่ไปนั่งบรรยาย เป็นวิทยากรในห้องแอร์ บางทีว่าไปตั้งสองสามวันและเขาจ่ายค่าเหนื่อยชั่วโมงละเกินหนึ่งพัน ก็เคยรับมาแล้วแบบสบายๆ มันง่ายกว่า 320 บาทที่ว่ามากมายนัก แต่ฝ่ายค้านในใจก็แย้งว่า "แล้วเคยได้เหงื่อบ้างมั้ย" อีกฝ่ายหนึ่งในใจก็รีบตอบ "เออ ! จริงว่ะ นั่งๆ ยืนๆ บรรยายหรือสอนอยู่แต่ในห้องแอร์ น่าจะตายเร็วกว่า เพราะร่างกายไม่ได้ออกกำลังและได้เหงื่อเช่นที่เราได้รับจากกระบวนการผลิตมะพร้าวแห้ง 30 กิโล "
คำตอบใหม่ที่ว่าก็คือ กำไรมาก และคุ้มเกินคุ้ม .. สุขภาพดีที่ได้มาคงตีราคาไม่ได้ แถมได้ยังฝึกการมีสติ มีสมาธิ และการอดกลั้น อดทน ตลอดกระบวนการของการทำงานอีกด้วย
ยัง .. ยัง แค่นั้นยังไม่พอครับวันที่ไปขายเกือบเรียกได้ว่า "เจอคนบ้า" ที่ร้านรับซื้อมะพร้าวแห้งด้วย เธอเป็สาวใหญ่วัยน่าจะใกล้ 50 และคงเป็นลูกจ้างคอยจัดการอยู่หน้าร้าน เธอปฏิบัติ และกล่าววาจาหยาบกับผมหลายครั้ง ดุมากทุกขั้นตอน เช่นพอเริ่มถามว่า ที่นี่รับซื้อมะพร้าวแห้งใช่มั้ย คำตอบคือ "แล้วเติ้นจะขายหรือเปล่าล่ะ?" ผมจอดรถห่างไปหลายสิบเมตร จึงบอกว่าเดี๋ยวจะไปเลื่อนรถมา เธอก็สำทับว่า "ก็ไปเอามาสิ" ทีนี้พอถามว่าจะให้ทำไงต่อ มีกระสอบใส่มั้ยเธอบอกห้วนๆว่า "ไม่มี" ผมทำท่าจะไปซื้อหากระสอบปุ๋ยมาใส่มะพร้าวแบบที่เห็นวางเรียงๆกันอยู่หน้าร้าน เธอก็ดุว่า "ทำไมไม่เอาลงมาล่ะ เขาทำถูกน่ะ ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครเอาลังของเติ้นหรอก" ว่าเข้านั่น ชั่งน้ำหนักเสร็จ เธอบอกว่าหักน้ำหนักลัง 4 โล ผมชักงง เพราะลังพลาสติกนั้นเบามาก จึงถามว่าถึง 4 โลหรือ เธอกล่าวตอบเสียงแข็งว่า "จะให้บอกกี่ครั้งกัน พูดไม่รู้เรื่อง" แล้วซัดต่อว่า "มัวยืนทำไมอยู่ล่ะ ทำไมไม่ไปรับเงิน" ผมก็มองเข้าไปในร้านจึงเห็นเถ้าแก่เนี้ยนั่งอยู่ในตู้กระจก ถือโพยที่คนรับซื้อเขียนให้ เดินไปรับเงิน 320 บาททางช่องกระจก จากโพยก็รู้ว่า น้ำหนักรวมของลังคือ 4 ขีด แต่เธอบอกผมว่า 4 โลครับ
งานนี้นอกจากได้ออกกำลังกาย ได้เหงื่อ ได้ฝึกสติ สมาธิ และความอดทนจากการทำงาน "ผลิตมะพร้าวแห้ง" 30 กิโลแล้ว .. ผมยังโชคดี ได้ฝึกการมีสติ และความอดกลั้นอดทนตอนนำมะพร้าวไปขายอีกด้วย เป็นกำไรอีกต่อหนึ่งที่ได้มาแบบไม่คาดฝัน .. ถ้าผมเกิดน้อตหลุด ไปด่าโต้ตอบกับเธอเข้า .. งานนี้ผมคงขาดทุนยับเยิน จริงมั้ยครับ ท่านผู้ชม
คิดดูแล้ว จะคุ้มค่าหรือไม่ ขาดทุนหรือกำไร .. อยู่ที่"ใจ"จะมอง งานนี้ ตาเนื้อ หรือตานอกช่วยอะไรไม่ได้จริงๆครับ
ความเห็น (14)
น่าสนุก ท่านพี่
ขอบคุณท่าน JJ ครับ
- คิดดี คิดถูก ก็สนุกได้ง่ายดาย
- คิดไม่เป็น คิดไม่ได้ เหนื่อยกายแล้ว ทำให้ต้องเหนื่อยใจซ้ำอีกด้วย
แวะมาเยี่ยมคะอาจารย์
บางครั้งความคุ้มค่าอาจจะไม่ใช่มูลค่าเงินตราก็ได้
แต่อยู่ที่เราได้อะไรบ้างกับสิ่งที่เราทำ
นารีรัตน์ จิตราภิรมย์
สวัสดีคะอาจารย์
ดิฉันอ่านแล้วก็มีความคิดว่า เป็นการลงทุนแรงกายทีได้กำไรล้นเหลือคะ
เพราะถือเป็นการออกกำลังกายในลักษณะที่มีค่าตอบแทนที่ได้ทั้งด้านสุขภาพและแถมมีค่าแรงอีกนิดหน่อยนะคะ
ถ้าการแสดงความเห็นของดิฉันมีอะไรผิดพลาดไปก็ขออภัยด้วยนะคะ
สนิท ไกรสินธุ์
สวัสดีครับ คุณพินิจ
ตั้งแต่คุณกลับมาอยู่ตำบลที่คุณเกิด ผมได้ติดตามอ่านข่าวคราวมาตลอดเพราะมันคล้ายๆกับผมเองได้ไปเที่ยวแถวนั้น
นับว่าดีมากครับที่ไปอยู่ได้กลมกลืนและมีความสุขหลังจากไปอยู่เมืองอื่นๆเสียหลายสิบปี ผมเองก็เคยคิดแต่ทำไม่ได้
ขอถามว่าพี่เยิ้ม ลูกป้าทรัพย์ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่? และขอฝากความคิดถึงไปยังครูมงคล นิลรัตน์ ด้วยครับ
สวัสดีครับท่าน สนิท ไกรสินธุ์
ดีใจครับที่เข้ามาทักทาย เป็นจังหวะที่ผมมาเปิดเครื่องที่ศาลาไม้ไผ่ข้างบ้าน ติดๆกับบ้านพี่หลวงเยิ้มพอดีครับ บ้านเราหลังคาแทบชนกัน สนิทสนมกันมายาวนาน หลวงเยิ้มมีศักดิ์เป็นพี่เขยผมครับ เป็นเพื่อนคู่ใจพ่อมาโดยตลอด ไปไหนไปกัน ทำอะไรทำกัน อ่านจบผมก็เดินไปหา เล่าเรื่องให้ฟังว่ามีญาติทักทาย ถามข่าวมาจากอเมริกา ตื่นเต้นกันทั้งพี่เนียบและพี่หลวงเยิ้มครับ นี่ไงครับรูปที่เพิ่งไปถ่ายมา
สนิท ไกรสินธุ์
ขอบคุณครับ อาจารย์พินิจ รูปพี่หลวงเยิ้ม และรูปบ้านผมจะเก็บเอาไว้ครับ บ้านเก่าๆแบบนี้มีน้อยแล้ว บ้านผมที่เสวียดก็แบบนี้ แต่ไม่มีคนอยู่ มีแต่ค้างคาวหนูกับปลวก มีหลานๆดูแลแต่อาจจะพังลงเมื่อไรก็ได้...พ่อหลวงเยิ้ม ชื่อยง เวชวิโรจน์ ผมไปพักกินข้าวหลายมื้อที่บ้านนั้น แต่ลุงยงตายไปเสียแล้ว ไม่ทราบว่าคุณได้มีโอกาสเห็นหน้าแกหรือไม่ ผมได้พบหลวงเยิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อประมาณ ๑๐ ปีก่อนที่วัดประตูใหญ่ แกเอากระดูกของป้าทรัพย์ส่วนหนึ่งไปใส่ไว้ในเจดีย์รวมกันกับกระดูกพ่อและแม่ของผม...ขอถามต่ออีกนิดนะครับ ว่า พี่หลวงเยิ้ม และพี่ยอด มีลูกคนละกี่คน และชื่ออะไรบ้างครับ
สวัสดีครับพี่สนิท
ตกลงเราก็เครือญาติกันแหละครับ แม้ว่าจะไม่เคยเจอหน้ากันก็ตาม สุทิน ไกรสินธุ์ ก็เพื่อนรักของผม เสียดายที่เขาต้องจากไปก่อนเวลาอันสมควร
กำลังคิดว่าจะตอบทาง e-mail เป็นการส่วนตัวดีหรือไม่ คิดแล้วตอบตรงนี้ดีกว่า เพราะเป็นเรื่องดีๆที่ไม่ใช่ความลับอะไร ลูกหลานหรือญาติมิตรสืบค้นเจอ หรือมาเจอโดยบังเอิญก็จะได้รับประโยชน์ด้วย ผมรู้ว่าพวกเราในละแวกนั้นเป็นเครือญาติกันทั้งนั้น แต่ยังไม่ได้สืบสาวมาบันทึกเป็นเรื่องเป็นราว มีเวลาจะพยายามทำครับ
รายละเอียดเท่าที่ผมทราบ ...
ตายงผมเกิดไม่ทันเห็นครับ จำความได้ก็มีแค่ยายทรัพย์ แม่ของหลวงเยิ้ม ซึ่งตอนเป็นเด็กผมเคยทดลองทำเครื่องส่งวิทยุ AM. ส่งจากบ้านไปแกล้งแกครั้งหนึ่ง คือพอแกขึ้นบันไดก้าวเข้าบ้านผมก็พูดไปจากบ้านผมว่า "ยายทรัพย์ ยายทรัพย์ บายดีหม้าย" แกก็เที่ยวบอกใครต่อคใครว่า "วิทยุนั้นรู้จักกูกัน"
หลวงเยิ้มกับพี่เนียบมีลูกสาว 5 คนครับ ชื่อจริงผมก็จำไม่ได้ทุกคนจึงขอเดินไปถามก่อนนะครับ ... (ราว 5 นาที ผมไปถามหลวงเยิ้มจึงได้คำตอบมา)
- เยาวนีย์ ทิพย์สิริ ชื่อเล่น สังวาลย์ มีบุตร 2 คน มีหลาน 2 คน
- กัลยา สงเคราะห์ ชื่อเล่น หยอย หรือ ตาดำ มีครอบครัวอยู่ระนอง
- บุญสนอง ตรีรัตนคุปต์ ชื่อเล่น สาวหีด
- อนงค์ ภูมิไชยา ชื่อเล่น นง อยู่บ้านเดิม มีบุตรสาว 2 คน
- ทรงศรี วงศ์สุวรรณ ชื่อเล่น ศรี อยู่บ้านเดิม มีบุตร 2 คน ชาย-หญิง
ตายง นามสกุลเวชเตง ครับ ส่วนเวชวิโรจน์ นั้นเป็นนามสกุลใหม่ที่หลวงยอด หรือครูยอด พี่ของหลวงเยิ้มไปเปลี่ยนแปลงใหม่ ทั้งหลวงยอด และพี่มณี (ภรรยา) ซึ่งอยู่ที่บ้านท่าหัก เสียชีวิตแล้วทั้งคู่ครับ
หลวงยอดมีลูกสามคนครับ
- นิวัฒน์ เวชวิโรจน์ ... เมื่อเช้าก็ให้ลูกสาวโทรมาปรึกษาผมเรื่องการติวภาษาอังกฤษเพื่อสอบต่อ ป.เอกที่จุฬา และการเข้าสอนที่มรภ.สุราษฎร์ เธอจบป.โทวารสารศาสตร์มาจากธรรมศาสตร์ นิวัฒน์มีบุตรชาย หญิงอย่างละ 1 คนครับ
- ทัศนา จบครูจากจันทรเกษม ผมได้มีโอกาสช่วยเหลือ ดูแลตอนอยู่กทม.ด้วย
- แอว .. จำชื่อจริงไม่ได้ ตอนนี้อยู่บ้านท่าหัก เป็นเถ้าแก่เนี้ย รับซื้อยาง ขายยางที่บ้านซึ่งขยายใหม่ใหญ่โตเพื่อรองรับธุรกิจดังกล่าว
แถวเสวียด โมถ่าย ปากหมาก พรุยายชี .. เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปมากครับ ที่เป็นทุ่งนาก็มาเป็นสวนยาง สวนปาล์มน้ำมัน ที่เคยเป็นสวนผลไม้ก็มาเป็นสวนยาง สวนปาล์มไปแทบหมดแล้ว ถนนหนทางสะดวก เศรษฐกิจดีมาก แต่คนก็สูญเสียอะไรๆในทางสังคมไปไม่น้อย คนงานมอญ พม่าเกือบกลายเป็นประชากรส่วนใหญ่ไปแล้ว เดินตลาดนัดบางทีก็เจอเยอะกว่าคนไทยครับ
สนิท ไกรสินธุ์
สวัสดีครับ น้องจารย์พินิจ
ขอบคุณมากครับที่ได้ช่วยเหลือหารายละเอียดให้ และให้ความรู้ใหม่เกี่ยวกับนามสกุลของลุงยง ซึ่งผมไม่รู้มาก่อน "เวชเตง" ก็เพื่อนของผมอีก สุวิทย์(อี้) เวชเตง(ถ้าจำไม่ผิด) ก็อยู่ด้วยกัน ๖ ปีที่วัดเวียง ไม่ได้พบกันนานแล้ว หากคุณทราบว่าอยู่ที่ไหน โปรดบอกด้วยครับ
ผมได้รวบรวม "เครือญาติตระกูลไกรสินธุ์" ทำมาร่วม ๑๐ ปีแล้วครับ พวกนามสกุลไกรสิทธิ์ที่ส่วนมากอยู่ตำบลคุณก็ไกรสินธุ์แท้ๆแต่ทางอำเภอเขียนผิดไป ผมได้ลงไว้ใน Blog ก็เป็นเหตุให้พวกไกรสินธุ์ ที่เป็นญาติกับผมและไม่เป็นญาติกับผมติดต่อเข้ามามากมาย ผมเลยย้ายคนเหล่านี้ไปอยู่ใน Facebook ให้พวกเขาได้ติดต่อแลกเปลี่ยนความคิดความเห็นกัน ผมเองก็ได้ความรู้ใหม่ว่ายังมีไกรสินธุ์ที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องผมในจังหวัด อยุธยา กาฬสินธุ์ นครพนม และชลบุรี อีกทั้งพวก ไกรวงศ์ ไกรมาศ ไกรเชนทร์ ก็เป็นพวกเดียวกันกับไกรสินธุ์ ที่ผมใช้อยู่
ผมจะเอาความรู้ใหม่ของลุงยง และบรรดาลูกๆของพี่หลวงเยิ้มและพี่ยอดที่คุณได้ช่วยเหลือหาให้ไปลงไว้ใน Blog หากคนเหล่านั้นต้องการเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมข้อความ เขาจะติดต่อไปยังผมเอง
ขอให้คุณและครอบครัวจงมีความสุขกายสบายใจในช่วงชีวิตข้าราชการเกษียณอายุตลอดไปครับ
สนิท
สนิท ไกรสินธุ์
น้องจารย์พินิจ
ความจำเลอะเลือนตามอายุ ขอแก้ข้อความที่ผมได้เขียนข้างบน สุวิทย์ (อี้) ด้วงโยธา อีกคนคือ ไพโรจน์ เวชเตง ครับ(ถ้าจำไม่ผิดอีก)
สวัสดีครับ
- พี่สุวิทย์ ลูกครูสว่าง กับอาเนียบ กลับมาปลูกบ้านอยู่ข้างวัดสุทธาวาส เจอกันเกือบทุกวันครับ
- พี่โรจน์ เวชเตง ไม่เจอกันนานแล้วครับ จะหาข้อมูลเพิ่ม .. เป็นลูกพี่หลวงช่วง ที่รุ่นใกล้ๆผมก็มีพี่เจริญ เวชเตง ตอนนี้อยู่ตรังครับ เป็นคนดี มีแนวคิดดีๆที่เจอแล้วคุยกันได้ยาวๆเสมอ
สวัสดีค่ะอาจารย์ ดิฉันเป็นคนอำเภอไชยาเหมือนกันค่ะ บ้านของตาและยายอยู่ที่หมู่3ตำบลโมถ่ายค่ะ สำหรับเรื่องการทำมะพร้าวแห้งดิฉันคุ้นเคยมากเลยค่ะ เพราะที่บ้านมีสวนมะพร้าว หากช่วงไหนราคามะพร้าวแบบขายทั้งลูกถูกลง แม่ของดิฉันก็จะทำมะพร้าวแห้งขายค่ะ ดิฉันคิดในใจเสมอว่า "ได้เวลาเหนื่อยอีกแล้ว" แต่ก็คุ้มนะค่ะสิ่งที่ได้ไม่ใช่เพียงเงินแต่มันได้ฝึกความอดทน สมาธิ และยังสนุกอีกด้วยค่ะ
สนิท ไกรสินธุ์
สวัสดีครับน้องจารย์พินิจ
ขอบคุณข่าวคราวเกี่ยวกับสุวิทย์เพื่อนเก่าครับ นี่ก็คนเก่งอีกคนที่กลับมาอยู่บ้านเกิดได้ ถ้าผมมาเยี่ยมพี่หลวงเยิ้มก็จะได้มีโอกาสพบคุณและสุวิทย์ด้วย ปีนี้ได้มาเยี่ยมญาติแล้วตั้งแต่ต้นปี ปีหน้าค่อยว่ากันใหม่ครับ...คนวัยนี้ขี้เกียจนั่งเรือบินครับ
จารุวรรณ์ เฑียรฆโรจน์
แต่ก่อนก็นามสกุล เวชเตง ลูกครูพัลลภ เวชเตง ตอนนี้ทำงานอยู่หาดใหญ่ ทำหอพักอยู่หน้า มอ.
คนไชยาเหมือนกัน