ความจริงได้เคยเขียนความลับตัวเอง ทำลง Notepad และนำมาวางใน Blog พลาดก็ Copy จาก Notepad มาวางใหม่ ทำอยู่หลายครั้ง เขียนไว้ค่อนข้างยาว และแล้ว ใกล้ตี 4 ของวันนั้น คอมฯเจ้ากรรมก็ Restart เข้า Windows ใหม่โดยอัตโนมัติ โดยที่ผมไม่ได้สั่ง Save เจ้า Notepad ไว้เลย .. สรุปก็คือ ทุกอย่างหายเกลี้ยง จึงเข้านอนด้วยความแค้น .. และยังไม่ได้เขียน 5 ความลับของตัวเองเลยจนบัดนี้ครับ ก็ขอเริ่มใหม่อีกครั้ง ช้าหน่อยคงไม่เป็นไร ก็เห็นเคยพูดกันว่า อยากกิง ของ ลีๆ ต้องลอหน่อย .. ไม่ต้องลอ อีกเลี้ยว .. หยุกอยู่ทามมาย .. อ่าง ซิ อ่างซิ .
ความลับที่ไม่ค่อยลับสักเท่าไร 5 ข้อของผมมีดังนี้
1. ภาษาอังกฤษของผมเริ่มด้วย DDT แล้วอีกนานนับปีจึงรู้จักตัว A
ก็เรามันชอบอะไรที่เป็นเครื่องยนต์กลไกแทบทุกอย่าง เห็นเจ้าหน้าที่อนามัยมาพ่นยาปราบยุง ก็เดินตามดู ครั้นเห็นเขาเขียนตัวอักษรประหลาดตามเสาบ้านว่า DDT-2502 เลยถามดูก็รู้ว่าเป็นภาษาอังกฤษ และอ่านว่า ดี ดี ที จึงขอเอานิ้วจุ่มสีเขียนดูบ้าง เลยได้ทั้ง Reading และ Writing ในวันนั้นเอง ตอนนั้นก็ประมาณ ป.3 ป.4 กว่าจะรู้จัก A B ก็เมื่อได้เข้าเรียนป.5 ที่โรงเรียนใหม่ พุทธนิคม ครับ
2. ตอนเป็นเด็กผมเห็นงานอาชีพที่ยิ่งใหญ่ และโตขึ้นจะต้องเป็นให้ได้คือ คนขับรถไฟ ครับผม
เดินเท้าเปล่าตามแม่ไปตลาดไชยาเป็นครั้งแรก ข้ามสะพานไม้ยาวมากที่ทอดข้ามพรุใกล้เชิงเขา ผ่านลำห้วยที่มีน้ำตลอดปี 3 แห่ง ผ่านเนินเขาสองลูก และ ข้ามคลองอีก 4 ครั้ง ระยะทางราว 9 กม. เพื่อไปดูรถไฟจริงๆเป็นครั้งแรกในชีวิต เห็นแต่ในรูปมานานแล้ว
ที่สถานีไชยาผมยืนดูหัวรถจักรไอน้ำ เห็นก้านสูบ ข้อเหวี่ยง ขยับตัวเข้า-ออก ระคนกับเสียงไอน้ำที่เขาปล่อยระบายพ่นออกมาเป็นควันขาว บวกเสียงกระชึ่กกระชั่กอันเร้าใจของเครื่องยนต์ไอน้ำ ตื่นเต้นเป็นที่สุด พลันคิดไปว่าคนขับและควบคุมหัวรถไฟได้ต้องไม่ธรรมดา โตขึ้นมาคอยดู จะพยายามเป็น คนขับรถไฟ ให้ได้ ผมฝันและหวังเอาไว้มาก แล้วฝันก็ไม่ได้เป็นจริง แต่ก็ไม่รู้สึกผิดหวังหรอกนะครับ
3. ตอนเป็นเด็กวัดเคยนอนหลับกลางวัน แล้วละเมอ+ฝัน วิ่งไปโรงฉัน นึกว่านอนตื่นสายในตอนเช้า
อายนะครับแต่ก็ยินดีเล่า ไม่น่าเชื่อว่าหลับตอนบ่าย แต่หลับลึกและตื่นมารู้สึกตกใจมาก คิดว่าสายและสว่างขนาดนี้จะไปเดินปิ่นโตทันได้อย่างไร ลุกขึ้นได้รีบวิ่งไปยังโรงฉัน เห็นกาละมังใส่ข้าว และเถาปิ่นโตใส่กับข้าว วางเรียงรายก็เลยรู้ว่า ตูข้าฝันไป วิ่งมาได้ยังไงตั้งไกลโดยไม่รู้ว่านี่มันบ่ายแล้ว
4. เคยเขียนชื่อตัวเองเป็นภาษาอังกฤษว่า "PINIJ"
ใช้อยู่หลายปีก่อนเปลี่ยนเป็น "PINIT" ตอนนั้นภูมิใจมากที่ผสมคำได้ตรงภาษาไทยเป๊ะ จ.จาน มันก็ต้อง J สิ แม้แต่วิทยุหรือเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ที่สร้างขึ้นก็ยังเขียนข้อความติดด้วยความภูมิใจว่า
"PINIJ ELECTRONICS"เลย ..มาสังเกตเอาภายหลังว่า "แม่กด" ที่สะกดด้วยตัว J ไม่เคยเห็นมีในภาษาอังกฤษ พร้อมกับรู้สึกเขินย้อนหลังเอามากๆทีเดียว
5. ตอน ปกศ.สูง ราวกับเป็นเทวดาอยู่สวรรค์ในเอกอังกฤษ แต่วิชาโทคือ คณิต มันคือ นรก ชัดๆ
เรื่องมีอยู่ว่าผมเลือกเอกภาษาอังกฤษ เพราะชอบ และตอน ปกศ.ต้น ก็ได้ A หมดทุกตัว เรียนสนุกและ สบาย เรียกว่าเพื่อนกลัว อาจารย์เกรงใจก็แล้วกัน เกรดวิชาเอกเกือบ 4.00 คัดเลือกเรียนปริญญาตรีได้อันดับหนึ่ง โดยไม่ต้องสอบให้เมื่อย ชอบวิทย์-คณิตมากด้วยจึงเลือกเป็นโททั้งสองวิชา แต่ขอโทษครับ คณิตศาสตร์วิชาโท ได้ A 1 ตัว B 1 ตัว ที่เหลืออีก 5 วิชาผมได้ D หมดทุกตัวไม่มีเกรดใดมาแทรกอีกเลย ซ้ำร้ายตัวสุดท้าย เทอมสุดท้าย ได้ D ลบ ครับท่าน
ผมไม่โกรธอาจารย์ท่านนั้นหรอก แต่รู้ชัดแจ้งในหัวใจว่าท่านเป็นผู้ทำให้ผมเปลี่ยนจาก รัก มาเป็น เกลียดชัง คณิตศาสตร์ ท่านทำให้ผมรู้จักกับ D ตัวแรกในชีวิต ยิ่งถาม ยิ่งตอบ ยิ่งงง เลยพาลไม่ทำการบ้านอีกเลย วิชาสุดท้ายที่ได้ D- ตัวแรกและตัวเดียวในชีวิตก็อาจารย์ท่านเดียวกันนั่นแหละมาสอนผมอีก
ขออภัยที่บังเอิญครบ 5 ข้อเสียก่อน ความลับแบบสีชมพู จึงไม่มีที่ให้นำเสนอ ขอแนะนำให้ไปอ่านข้อ 5 ของ ท่านนายขำ แทนก็แล้วกันครับ
อยาก Tag ใครตั้งหลายคนแต่ ดูไปมาก็ล้วน "โดนกันไปหมดแล้ว"
ด้วยความเกรงใจครับ ขอโยนลูกต่อไปยัง 5 ท่านต่อไปนี้
1. ดร.ไพทูรย์ ศรีฟ้า .. น้องชาย .. คนเก่ง คนดี ในโลกเทคโนโลยีเพื่อการศึกษา
2. ท่าน สุชา เหมือนแก้ว ... วิศวกร มากประสบการณ์ ผู้มีธรรมะ ในหัวใจ
3. ท่าน เคราดิจิตอล .. เขียนบันทึกดีๆที่อ่านแล้ว ชื่นชอบ
4. อ.สิทธิเดช กนกแก้ว ... คนเขียนบทกวีได้แจ๋ว ชวนติดตามยิ่งนัก
5. คุณ รัตนญาณ หรือ อ.นิมิตร เพ็งสมยา .. "ศิษย์งอก" ที่มีข้อเขียนดีๆ ที่ภูมิใจแนะนำ
เล่นกันอย่างไรลองตามไปดูได้ ที่นี่ ครับ
เรียน คุณลุง Handy ค่ะ
เห็นหัวข้อของความลับข้อที่ 1 คิดว่า เป็นเกรดภาษาอังกฤษ ที่คุณลุง Handy ได้รับ ซะอีก ผิดคาดค่ะ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นเรียนรู้ภาษาอังกฤษที่ดีอีกรูปแบบหนึ่ง อย่างงี้นี่เอง คุณลุงhandy ถึงทำคะแนนได้ดีในวิชานี้มาตลอด
ส่วนความลับข้อที่ 2 ถ้าความฝันเป็นจริง ป่านนี้ ดิฉันคงได้มีโอกาสนั่งรถไฟที่มีคุณลุง handy เป็นคนขับ เป็นแน่แท้ อิอิ
ข้อ 3 นี่สิเด็ดสุด เพราะคล้าย ๆ ดิฉันเลยค่ะ เพราะตอนอยู่ ป.3 โรงเรียนปล่อยพักช่วงคาบว่าง ปรากฎว่า ดิฉันคิดว่า ถึงเวลาพักกลางวันแล้ว เลยวิ่งปรู๊ดกลับบ้าน ไปทานข้าว เนื่องจากบ้านอยู่ใกล้โรงเรียนิดเดียว พอกลับมาถึง ปรากฎว่า เพื่อน ๆ ยังนั่งเรียนกันอยู่เลย อายมากค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ
ตามมาดูว่าญาติคนไหนจะเข้ามาก่อนกัน พบว่าเวลานั้นต่างกันแค่ 3 นาที เมื่อพิจารณาโดยรอบคอบแล้ว คนหนึ่งรีบจนไม่ Log in แม้มาก่อนเล็กน้อยจึงถือว่ามาพร้อมกัน .. ตัดสินให้ได้เป็นคนแรกทั้งคู่ครับ
ยัง .. ยังไม่จบ เมื่อพิจารณาโดยถ่องแท้ พบว่าน้องสาว ที่เป็นพี่ด้วยนั้น เธอเป็นคนแรกที่ไปแจ้งผมเรื่อง Tag เรื่อง Blog ความดีข้อนี้ทำให้การตัดสินขั้นสุดท้าย เป็นว่าให้น้องชายที่เข้ามาก่อนตกไปเป็นลำดับที่สองครับ
แต่พอนึกถึง ฮา...ก๊าก นี่ เกือบกลับคำตัดสิน แต่เอาเถอะ ไม่เป็นไร .. ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน
อ้าว ! หลาน รัตติยา ก็เข้ามาแล้วเหรอ .. นับให้เป็นคนที่สองด้วยก็แล้วกัน .. ดีใจนะที่เรามีส่วนคล้ายๆกัน แม้จะเป็นเรื่องเพี้ยนๆก็ตาม .. ดีใจที่ได้เพื่อนน่ะ
ขอบคุณทั้ง พี่เม่ย คุณ น้องชาย นาย สิงห์ป่าสัก และคนที่ทำให้ผมต้องแก่โดยไม่จำเป็น คือหลาน รัตติยา เขียวแป้น ครับ.
คุณ Handy ครับที่ถามความลับมาผม บอกความลับผมมาก่อนครับว่าเขาเข้าไปตอบกันอีตรงไหน
สวัสดีค่ะคุณ Handy
ครับอาจารย์...เข้าใจว่านี่เป็นแค่ความลับ 5 ใน 100 ของอาจารย์อ่ะครับ...แต่แค่นี้ก็พอบอกได้ถึงความเป็นอัจฉริยะแห่งยอดบุคคลแปห่งการเรียนรู้แล้วอ่ะครับ...
สีชมพูของผม...มีเวลาจะเขียนเก็บไว้ในบันทึกต่ออ่ะครับ...อิอิ
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน..ระลึกถึงพระอาจารย์ชัยวุธของผม...เห็นหายไปนานพอกับผม...ไม่ทราบว่าเป็นจะไดไปแล้วนะ...
เรียน คุณลุง Handy
รออ่านความลับแบบสีชมพู ของคุณลุงนะคะ
สวัสดีครับ
เข้ามารับแขกอีกรอบ ด้วยความอบอุ่นใจครับ
ได้อารมณ์ดี และได้สาระ แต่เช้า ตามอ่านยิ่งสนุก
สมัครอ่านต่อระยะยาวเลย ค่ะ
ขอบคุณการ Tag ครั้งนี้ ทำให้ผมต้องปรับการบริหารความรู้จาก blog ให้มากขึ้นครับ และขอบคุณครับที่ได้รับเกียรติเป็นหนึ่งในบรรดา "ศิษย์เอก" ของอาจารย์
ความลับของอาจารย์น่ารักน่าชังดีครับ