ไม่ได้เป็นกูรูเรื่องความรักหรอกค่ะ ออกจะอ่อนหัดด้วยซ้ำไป แต่เวลาดูทีวีกับอ่านหนังสือเจอประโยค "ความรักเป็ฯเรื่องของคนสองคน" นี้ทีไรเกิดอาการเถียงในใจทุกที  แน่ใจว่าทุกท่านต้องเคยผ่านประสบการณ์ความรักมาแล้วแน่ๆ ใช่ไหมคะ (ใครไม่เคยชีวิตคงรันทดน่าดู 555!) บางท่านอาจเถียงว่ามีแต่ไปรักเค้า หรือไม่เคยสมหวังในรักจะนับได้เหรอว่ามีความรัก อ้าว! ก็บอกแล้วไงคะ ว่าใครว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ความรักเป็นเรื่องแปลกนะคะที่เป็นได้ทั้งคำนามและคำกริยา (ปล.แต่อย่าเชื่อผู้เขียนเรื่องหลักภาษามากนะคะ เพราะตอนเรียนมันตกภาษาไทยตลอด) กรณีที่เป็นคำกริยา กรรมที่จะมารองรับก็มีได้ตั้งแต่ 1 ขึ้นไป ขึ้นอยู่กับว่ารักแบบไหน รักเพื่อน รักพ่อแม่ รักลูกหลาน รักเด็ก รักคนแก่ รักมนุษยชาติ(เหมือนนางสาวไทยเลย) และตามความเป็นจริงแล้วการรักแบบคู่รักก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีแค่หนึ่ง (คนเคร่งเรื่องศีลธรรมอาจจะเริ่มมีค้อนแล้วตอนนี้) มนุษย์ไม่ได้มียีนตัวไหนนี่คะที่กำหนดว่าเกิดไปเสน่หาใครแล้วต้องรักคนนั้นคนเดียวตลอดไป เพราะคนไม่ใช่นกเงือก แต่....ประโยคนี้ต้องมี"แต่"กำกับไว้ค่ะ แต่เมื่อตกลงใจเลือกใครเป็นคู่แล้วจำเป็น/ควรจะมีใครคนนั้นเพียงคนเดียว ทั้งนี้เพื่อสงบสุขของมนุษยชาติค่ะ 555! เพราะถ้าพูดถึงอารมณ์รัก เรามีอิสระที่จะรักชอบพอใครก็ได้ทั้งนั้น และอาจจะมากกว่าหนึ่ง 555! (แม้ว่าอาจผิดไปบ้างโดยมโนกรรม) แต่เรื่องของการแสดงออกต่างหากที่เราจะต้องระงับไว้ เพราะมนุษย์ไม่ใช่เดรัจฉาน  ที่จะได้รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกไปอย่างนั้น ถ้าจะผิดก็ขอให้ผิดเพียงแค่มโนกรรมนะคะ ทำได้ถือว่าช่วยให้โลกร้อนน้อยลง(จากไฟพิศวาส อิอิ) ก็อย่างที่บอกแต่ต้น ว่าความรักไม่ใช่เรื่องของคนสองคน แล้วจะพิสูจน์รู้ได้ยังไงว่า ไม่ใช่เป็นเรื่องของคนสองคน ก็อย่างที่บอกถ้าเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกก็เริ่มได้ตั้งแต่หนึ่งกรรมที่มารองรับเป็นอะไรก็ได้ (อันนี้หมายรวมถึงพวกชอบไปแอบไปรักใครต่อใครด้วยนะคะ 555!) ส่วนรักที่ตกลงใจเป็นคู่รักแล้วก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องของคนสองคนอีกเช่นกัน (อีตอนตกลงรักกันหน่ะอาจรับรู้กันสองคน) แต่พอผ่านกระบวนการนั้นมาแล้วคงไม่ใช่สองแล้วที่นี้ รายนามต่อไปนี้จะตามมาเป็นพรวน เพื่อนเธอ  เพื่อนฉัน ญาติเธอ ญาติฉัน และมัน(มือที่สาม) ซึ่งถ้าไม่ทำความเข้าใจกันก่อนและเตรียมพร้อมรับมือก็อาจทำให้คนสองคนมีปัญหาได้  ถึงตอนนี้อย่าเพิ่งหมั่นไส้คนเขียนนะคะ ว่าทำเป็นรู้ดี รักอะไรก็รักเถอะค่ะถ้ามีความสุข แต่ถ้ารักแล้วทุกข์เพลาๆบ้างก็ได้ เพราะความรักก็เหมือนเหล้าเสพมากไปก็เมาเสียลุค เสพบ่อยๆก็ติด แต่เสพนิดๆนี่เค้าว่าเป็นยา 555!

ก่อนจบบันทึกฉบับนี้ อยากฝากกลอน ซึ่งเคยมีเพื่อนเขียนให้เห็นว่าเพราะดี (แต่จำมาได้กระท่อนกระแท่นเท่านั้น) แต่อยากเอามาฝากผู้ที่มีความรักทุกท่านค่ะ

".........ความรักคือห่วงหา คืออาลัย

ความรักคืออาวร เอื้ออาทรและห่วงใย

ความรักสัมผัสได้ด้วยสายใจและสายตา"