เมื่อเช้าฟังรายการวิทยุ มีประโยคหนึ่งที่ฟังแล้วชอบ คือ "ถึงท้อแต่ต้องสู้" เพราะเป็นประโยคที่ให้ความหมายในตัวเองอย่างชัดเจนว่า จะท้ออย่างไรแต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป ไม่สู้ก็ต้องสู้

       ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจนว่า "ถึงท้อแต่ต้องสู้" น่าจะใช้ได้กับกรณีของ ด.ช.เคอิโงะ  ซาโต อายุ 9 ขวบ ที่ออกมารอพ่อคนญี่ปุ่นคือ นายคัทซูมิ ซาโต ที่หน้าโบสต์วัดท่าหลวง อ.เมือง จังหวัดพิจิตร ทุกครั้งที่ว่าง โดยออกมารออย่างยาวนานตามคำเล่าของแม่ว่า "สักวันพ่อจะมาหา" และก่อนแม่เสียชีวิตก็ออกมารอพ่อพร้อมกับแม่ อ่านข่าวแล้วสะเทือนใจมาก

       ผู้เขียนเห็นข่าวแล้วนึกถึงกระทรวงการต่างประเทศซึ่งจะมีทูตหรือบุคคลในคณะผู้แทนทางการทูตซึ่งประจำอยู่ในประเทศญี่ปุ่น หากกระทรวงการต่างประเทศยื่นมือมาช่วยเหลือก็สามารถทำได้ไม่ยากเพราะมีผู้แทนอยู่ในประเทศนั้นอยู่แล้ว จึงสามารถสืบหาพ่อของน้องได้ดีกว่าคนทั่วไปแน่

       เหล่านี้คือตัวอย่างของการเข้าไม่ถึงแหล่งข้อมูลหรือบุคคลที่มีศักยภาพมากกว่า ถือว่าเป็นความเหลื่อมล้ำอย่างหนึ่งเพราะอย่างน้องเคอิโงะหรือคุณป้าของน้องคงไม่มีช่องทางหรือศักยภาพในการไปสั่งให้บุคคลในหน่วยงานราชการในต่างประเทศให้ช่วยติดตามหานายคัทซูมิ ซาโตให้ได้

       โชคดีที่มีนักข่าวท้องถิ่นไปเห็นแล้วนำมาเผยแพร่ ทำให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องต้องตื่นตัวเพราะมีหลายคนเมตตา และยื่นมือมาให้ความช่วยเหลือโดยเฉพาะกระทรวงการต่างประเทศ เห็นแล้วก็ซาบซึ้งใจแทนน้องที่เริ่มมีหนทางที่จะได้ทราบข่าวของพ่อ

        จึงไม่เสียแรงเลยที่น้องออกมารอพ่อตามคำบอกเล่าของแม่เพราะน้องได้รับความช่วยเหลือจากภาครัฐบ้างแล้ว ชีวิตของน้องจึงเข้ากับประโยคนี้มากคือ ถึงจะลำบากและท้อแท้เพียงใด ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปอยู่ดี ไม่สู้ก็ต้องสู้ "เพราะนี่ล่ะคือชีวิต"