โลกกว้างมาก มีอีกหลายที่หลายมุมที่เรายังไม่มีโอกาสได้พบ สัมผัส แต่ 2 วันที่ผ่านมาได้มีโอกาส ไปร่วมจัดสัมมนาการจัดทำหลักสูตรท้องถิ่นของสถานศึกษาโดยการมีส่วนร่วมจากชุมชนในเขต อ.แม่ระมาด จ.ตาก เป็นชุมชนชาวเผ่าปะกาญอ (กะเหรี่ยง)เส้นทางก่อนถึงร.ร ประมาณ 18 ก.ม.ไม่ได้ลาดยาง ขับรถไปเองด้วย บางช่วงพื้นดินเละมาก เพราะฝนยังตกเกือบทุกวัน ต้องระมัดระวังอย่างมาก แต่มีความสวยงามจากธรรมชาติ ต้นไม้ ภูเขาให้เห็นตลอดเส้นทาง 2วันนี้นอกจากได้งานแล้ว ยังได้ชมการแสดงระบำ เกลียวเชือก ใช้นักแสดงเป็นเด็กนักเรียน ประมาณ 40 คน ทั้งร้อง และแสดง นักแสดงจับเส้นเชือกที่มีสีธงชาติซึ่งเชือกถูกแขวนบนราวไม้สูงและห้อยชายเชือกลงมา นักแสดงที่จับปลายเชือกคนละเส้นต้องเคลื่อนไหวร่างกายตามจังหวะเพลงพร้อมถักทอเส้นเชือกเป็นเกลียวสวยงามสีธงชาติไทย … โดยมีบทร้องบางตอน…..คนไม่ฟังคำปู่ย่าตาทวดเดินผิวปากจะเจอทางตัน พี่น้องประสานนิ้วมือฟ้าถล่มช่วยกันค้ำไว้ ..ไม้ไผ่ลำเดียวทอดข้ามน้ำไม่ได้ ข้าวเปลือกเมล็ดเดียวต้มเหล้าไม่ได้ พี่น้องมีกี่คนยามตกทุกข์ ต้องช่วยเหลือกัน …ฉันรักต้นไม้ แม่น้ำ ธรรมชาติ แต่ฉันอยากที่จะเรียนรู้มากกว่านี้ เพราะฉันรู้ว่าวันข้างหน้าฉันจะต้องสู้เพื่อชีวิตพื่อหมู่บ้านของฉัน …เป็นการแสดงที่ประทับใจมากจากเด็กนักเรียนเผ่าปะกาญอระดับประถมศึกษา เลยเกิดคำถามนอกใจว่า “ ต้องลงทุนและใช้เวลาขนาดไหนจึงสร้างความรัก สามัคคีได้"
ตามมาอ่านแล้วนะคะ เป็นบันทึกที่แม้ยังไม่มีภาพถ่าย ก็ยังรู้สึกถึง "ชีวิต ชีวา และรอยยิ้มของเด็กๆ" ได้อย่างเต็มเปี่ยมเลยค่ะพี่สาว ^_^
โอ้โฮ ท่านอาจารย์บวร พบกันครั้งนี้ลูกเล่นสีสันสดใสน่าอิจฉาเลยทีเดียวนะคะ แสดงว่ากำลังซุ่มทำบล็อกสวยๆ แน่เลยค่ะ
ไม่ยอมแพ้ค่ะ ภาพข้างบนมอบให้พี่สาวนะคะ
เพราะความเป็นเด็กในตัวดิฉันบอกว่า หนูน้อยปะกาญอ มีความสุขไม่แพ้เด็กๆที่ใดในโลกนี้ (ซึ่งเรารู้กันสองคนก่อนนะคะว่าตัวจริงเสียงจริงของเด็กๆ จะปรากฏโฉมใน Gotoknow ในวันรุ่งขึ้น)
สำหรับวันนี้ ได้อ่านอีกบันทึกที่งดงามจากพี่สาว
จึงได้เป็น(มโน)ภาพของเด็กน้อยแห่งแดนงาม ดังนี้ค่ะ
เรียน อาจารย์qainovt ที่เคารพ
เรียน อาจารย์
ผมได้ทำงานกับคนภูเขาส่วนหนึ่ง และพื้นที่ทำงานผมอยู่ที่แม่ฮ่องสอน (บ้านเกิดผม)
ได้เรียนรู้และซึมซับธรรมชาติ กับวิถีที่คนอยู่กับป่า อย่างที่อาจารย์ได้สัมผัส
ปรัชญา ชีวิตที่กลั่นกรองจาก วิถีเหล่านี้ มันตรงใจและโดนใจ ผมใช้ คำพูดสวยเหล่านี้ คุยให้คนอื่นๆที่ร่วมงานพัฒนา ชุมชน ฟังเสมอ เช่น
"ไม้ใผ่ลำเดียวทอดข้ามน้ำไม่ได้
ข้าวเปลือกเมล็ดเดียวต้มเหล้าไม่ได้ "
ขอบคุณบันทึกดีๆครับ
(ต่อยอดเรื่องราวคุณค่าวัฒนธรรมชาวปากะญอ)
แถวๆมหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร มีรีสอร์ทที่ใช้ชื่อชนเผ่า "ปกากะญอ" ด้วยนะคะ (ติดริมน้ำปิงด้วย...โรแมนติกทีเดียว)
มีลักษณะเป็นกระท่อมน้อย สร้างด้วยการมุงไม้ + ใบลานสานเป็นผืนใหญ่ และมีการตั้งชื่อบ้านแต่ละหลังอย่างน่ารักด้วยนะคะ ยังไม่เคยเข้าไปใช้บริการจึงจำไม่ได้ค่ะ แต่ถ้าไปแอบชมใกล้ๆ จะมาเล่าให้ฟังต่อค่ะ
รีสอร์ทที่ว่ายังมีการตกแต่งสวนหย่อมบริเวณด้านหน้าเป็นธรรมชาติ
สืบค้นเล็กน้อย ทราบว่าท่านเจ้าของเคยเป็นคุณครูสอนเด็กๆ ชาวปกากะญอรวมทั้งชนเผ่าอื่นๆด้วย ที่โรงเรียนคลองลานวิทยาคม อ.คลองลาน อาจารย์ท่านจึงประสานความรักในศิลปะและธรรมชาติมาสร้างเป็นรีสอร์ทและใช้ชื่อชนเผ่าที่ท่านเคยใช้ชีวิตช่วงหนึ่งร่วมกัน
ของฝากเพื่อต่อยอดวัฒนธรรมการดำรงชีพอย่างปกากะญอ (คลิก)วิถีชนที่งดงาม เป็นที่กล่าวขวัญถึงภูมิปัญญาในการดำเนินชีวิตอย่าง "เคารพธรรมชาติ" ที่ชาวไทยอย่างเราควรศึกษาและนำมาปรับใช้ให้มาก.
ไม้ใผ่ลำเดียวทอดข้ามน้ำไม่ได้
คนเดียวตอบบันทึกไม่ครบถ้วนเท่า 2 คน (55 55)
^_^ ^_^
อาจารย์ จตุพร ขอบคุณค่ะที่อาจารย์ ลปรร ในวันที่ทำงานได้เข้าหมู่บ้านได้พูดคุย กับชาวบ้าน เห็นวิถีชีวิต อาชีพความเป็นอยู่ พิธีความเชื่อบางอย่างมีคุณค่ามาก เขาสุขกับสิ่งที่มี ที่เป็น และจริงใจ จังหวัดแม่ฮ่องสอนเคยไปนานมาแล้วแต่ยังไม่ลืมความสวยงามของธรรมชาติ มีโอกาสต้องไปเยี่ยมขุนเขา ดอกไม้ ลำธาร อีกค่ะขอบคุณค่ะ
อาจารย์ gainovt พี่อ๋อย ขอบคุณมากที่เป็นกำลังใจ และให้คำแนะนำ จนประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง ขอบคุณน้อง โอ๋ มากค่ะ
คุณฟ้าใส & dandelion ขอบคุณค่ะ ที่ได้ต่อยอดเรื่องราวคุณค่าวัฒนธรรมชาวปากะญอมาให้ รีสอร์ทที่กล่าวถึงขับรถผ่านอยู่บ่อยๆ ไม่ได้มีโอกาสแวะไปชมบรรยากาศ สถานที่ แต่จากที่ได้รายละเอียดทำให้เกิดความสนใจต้องเข้าไปเยี่ยมรีสอร์ทนี้แล้วค่ะขอบคุณค่ะที่ให้ข้อมูลเพิ่มเติมมา
ท่านพี่เงียบๆไปนะคะ ทราบมาแว่วๆว่างานยุ่งมาก อย่าลืมรักษาสุขภาพนะคะ