องค์การอนามัยโลกได้ประกาศในปี พ.ศ.2540 ว่าภาวะ อ้วน เป็นโรคระบาด และในปี 2547 ประมาณว่า ประชากร 300 ล้านคน

กำลังเผชิญปัญหาโรคอ้วน และในประเทศไทยนั้น กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข ได้จัดทำกิจกรรมรณรงค์เพื่อคนไทยไร้พุง 

และได้รับความสนใจ กระตุ้นให้หน่วยงานต่างๆ สนใจ และเห็นความสำคัญกับเรื่องอ้วนมากขึ้น ตัวเราเองมีส่วนร่วมในโครงการนี้

มาโดยตลอด เราเองเริ่มเรียนรู้เรื่องการควบคุมนำหนักไม่ให้อ้วนตั้งแต่เข้าสู่วัยรุ่นที่เริ่มรักสวย รักงาม รักษาสมดุลทั้งด้านอาหาร

การออกกำลังกาย และสมดุลทางด้านจิตใจ มันยากมากนะ เพราะต้องเผชิญกับสิ่งเย้ายวนต่าง ๆ ในสังคมบริโภคนิยม 

แต่ความกลัวไม่สวยเป็นแรงจูงใจหลัก ทำให้เราควบคุมตัวเองได้ นับเป็นแรงบันดาลใจในช่วงวัยรุ่น แต่พอเข้าสู่วัยทำงาน 

เราต้องสอนคนอื่นเรื่องสุขภาพ เราเลยต้องรักษาภาพลักษณ์ตัวเอง เวลาพูดแล้วคนอื่นจะเชื่อถือ พอมีครอบครัว 

มีลูกเราก็เป็นแบบอย่างให้ลูกดู เรากินอะไรลูกก็กินตาม จนกลายเป็นนิสัย บางครั้งก็แสนจะเบื่อที่กินแบบเดิมๆ ทุกวัน 

เราก็หาโอกาสเดินออกนอกเส้นทางบ้างแต่ไม่บ่อย ถือเป็นการเพิ่มรสชาดชีวิต แต่สิ่งใดที่เราทำมานานจนเป็นนิสัย 

มันจะกลายเป็นวิถีชีวิตไปโดยไม่รู้ตัว สมากชิกทุกคนในครอบครัว ไม่มีใครอ้วน ลูกๆ เคยบ่นตอนเด็กๆ ว่าทำไมเราต้องกินผักทุกมื้อ

ทำไมเราไม่กินหวาน และทำไมไม่กินของมันๆ และต้องออกกำลังกายทุกวันนะ แต่พอโตขึ้น มื้อไหนไม่มีผักจะถามหาทันที 

แอบซึมลึกโดยไม่รู้ตัว กว่าจะเปลี่ยนพฤติกรรมให้คงทนได้ เราใช้เวลาเป็นสิบๆ ปี มาปัจจุบัน พ่อแม่เลี้ยงลูกแบบบุบเฟ่ 

เพียงเพื่อความสะดวก วิถีชีวิตเปลี่ยน สุขภาพก็เปลี่ยแปรตาม เราโชคดีที่ลูกๆ ไม่ได้เกิดในสิ่งแวดล้อมที่ต้องเลี้ยงแบบบุบเฟ่ 

หรือฝากลูกไว้กับตลาด ทำให้รอดตัวไป นักวิชาการต่างประเทศเขาทำวิจัยที่สรุปว่าโรคอ้วนนั้นมีผลมาจากสังคมด้วย 

และอาจจะมีอิทธิพลมากกว่าปัจจัยอื่นๆ ด้วย เพราะการเลียนแบบกลุ่มอ้างอิงที่ใกล้ตัวมีอิทธิพลมากทีเดียว