เรื่องเล่าต่อไปนี้คัดลอกมาจากหนังสือชื่อ "หันหน้าเข้าหากัน" ของมากาเร็ต เจ. วีตเลย์ (2549, 76-77)  ผมอ่านแล้วสร้างแรงบันดานใจได้ดีมาก  ทำให้กำลังใจที่จะทำงานเพื่อเพื่อนมนุษย์ของผมมีกำลังแรงขึ้นไปอีกมากเลยทีเดียว  เพื่อน ๆ ลองอ่านดูนะครับ

"ฉันได้รับฟังเรื่องราวของหญิงตั้งครรภ์ชาวรวันดาผู้มีลูกหกคน  ซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ถูกทำงานโดยการสังหารหมู่  เธอถูกยิงเป็นคนแรก  ร่างของเธอถูกฝังปล่อยให้รอความตายอยู่ภายใต้ร่างของลูก ๆ ทั้งหกคนที่ถูกเข่นฆ่า  แต่แล้วเธอก็พาตัวเองลุกขึ้นมา  ฝังร่างของลูก ๆ ทั้งหกคนและอุ้มท้องลูกคนใหม่ต่อไป  หลังจากนั้นไม่นาน  เธอเลือกที่จะรับอุปการะเด็กห้าคนซึ่งพ่อแม่ถูกฆ่าตายจากการสังหารหมู่คราวเดียวกัน  เธอแสดงความศรัทธาออกมาโดยบอกว่าเธอได้รับการละเว้นชีวิตไว้เพื่อจะสามารถมาดูแลเด็กกำพร้าเหล่านี้หลังจากที่ต้องสูญเสียลูก ๆ ของตัวเองไป

หญิงสาวชาวอัฟริกาคนนี้สอนฉันถึงความหมายของภารกิจในการเป็นมนุษย์อย่างเต็มภาคภูมิ  ฉันเชื่อว่าเราจะมีความเป็นมนุษย์อย่างเต็มภาคภูมิได้มากขึ้นด้วยการหยิบยื่นความเอื้อเฟื้อให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน  ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบใด  หรือไม่ว่าจะเป็นเมื่อใดที่เรายืนมือเข้าไปช่วยแบ่งเบาความทุกข์ยากของผู้อื่นแทนที่จะจ่อมจมอยู่กับความทุกข์ของตนเอง  เพื่อจะเป็นมนุษย์ได้อย่างเต็มภาคภูมิ  เราต้องเปิดใจให้กว้างอยู่เสมอ  ไม่ว่าจะอย่างไร  ในปัจจุบันขณะเมื่อความทุกข์และความกันวงใจในโลกใบนี้มีแต่จะเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมักจะมีเหตุให้ต้องสะอื้นให้ไปกับโศกนาฏกรรมอันเกิดจากน้ำมือมนุษย์กระทำต่อเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์อย่างไม่อาจทนทานได้  ฉันพยายามระลึกไว้เสมอว่าเราต้องเปิดใจให้กว้างอยู่เสมอ

จากประสบการณ์ของตัวเอง  ฉันสังเกตเห็นว่าฉันที่จะเป็นผู้มีจิตใจเอื้อเฟื้อและเปิดกว้าง  ฉันไม่ชอบตัวเองขณะเกิดความรู้สึกกลัวหรือโกรธผู้อื่น  มีการกระทำของหลาย ๆ คนยั่วยุให้ฉันโกรธหรือทำให้ฉันกลัว  แต่ฉันไม่ชอบความรู้สึกของตนเองเมื่อต้องโต้ตอบคนเหล่านั้นด้วยความกลัว  ในชั่วขณะนั้นฉันไม่รู้สึกว่าตนเองมีความเป็นมนุษย์มากขึ้น  มีแต่จะรู้สึกน้อยลง  ฉันจะมีความเป็นมนุษย์อย่างเต็มเปี่ยมก็ต่อเมื่อได้เผื่อแผ่ให้กับผู้อื่น  นี้คือคำจำกัดความถึงการเป็นมนุษย์อย่างเต็มภาคภูมิของฉัน"

....

คนเรามีทางเลือกเสมอครับ...เมื่อเจอความทุกข์ยากของชีวิต...ไม่มีคำว่า "ความล้มเหลว"...ในการเดินทางผ่านเส้นทางที่เรียกว่า "ชีวิตมนุษย์"...มีแต่ "ผลลัพธ์"...ที่ได้จากเหตุแห่งการปฏิบัติ...ถ้าผลลัพธ์ไม่เป็นไปดังที่เราตั้งใจไว้...ก็ปรับเปลี่ยน "การกระทำ" ที่เป็นเหตุของผลลัพธ์เสียใหม่...จนกว่าจะได้ผลตามที่ตั้งใจไว้...ส่วนตัวผมเอง...กว่าจะเปิดตามองเห็น "กฎง่าย ๆ" ข้อนี้...อายุก็ล่วงถึงวัย 36 แล้ว...แต่ไม่ว่าจะอายุเมื่อไหร่...ทุกคนเริ่มต้นใหม่ได้เสมอครับ...